Να γυρνάς σπίτι το μεσημέρι μετά τη δουλειά την πρώτη (ουσιαστικά) μέρα της άνοιξης, έχοντας όλα τα παράθυρα ανοιχτά, με τον ήλιο να σε χτυπάει στη μάπα και ένα δροσερό αεράκι να σου ανεμίζει τα τέλεια χειροποίητα ισιωμένα μαλλιά και η μυρωδιά από την πρασινάδα της Κατεχάκη να σου σπάει τη μύτη, ενώ ταυτόχρονα ακούς τέρμα αυτό:
Νομίζω ότι ήρθε η ώρα, daddy, να βγάλω τα μαύρα. Τι λες;
Νομίζω ότι ήρθε η ώρα, daddy, να βγάλω τα μαύρα. Τι λες;
