Βγαίνω το απόγευμα στο μπαλκόνι να ποτίσω. Σκισμένο παλιό τίσερτ του καλού μου που χωράει και άλλος ένας μέσα, μαλλί πιασμένο πίσω και κολλημένο με στέκα για να μην πέφτει τρίχα μες στο μάτι, γάμπα με τριχούλα τριών ημερών (καλά, πέντε, αποτρίχωση αύριο), αλλά το eyeliner στο θεό, ένεκα του ότι ήμουν έξω νωρίτερα και δεν ξεβάφτηκα άμα τη επιστροφή μου.
Πηγαίνοντας προς τη βρύση και προσπαθώντας ταυτόχρονα να πάρω ένα τηλέφωνο, ακούω μια αντρική φωνή, ανατριχιαστική, αργή, συρτή τύπου Αρτέμη Μάτσα "οι γερμανοί είναι φίλοι μας" κι έτσι, να λέει σιγανά:
- Δεσποινίιιιις... δεσποινίς...
Δεν δίνω σημασία, έχω ήδη το τηλέφωνο στο αυτί.
- Δεσποινίς... Μήπως είστε Ουκρανέζα;
Δεν δίνω σημασία, ομιλίες από το δρόμο σκέφτομαι. Το τηλέφωνο δεν απαντά. Είμαι ήδη με το λάστιχο στο χέρι.
- Δεσποινίιιιιις... Μήπως είστε από την Ουκρανία;
Κοιτάζω γύρω με τρόπο, ψυχή στο δρόμο. Ψυχή και στα γύρω μπαλκόνια.
Τώρα που το σκέφτομαι, αν εξαιρέσεις το αστέρι, έμοιαζα λίγο με αυτό:
Πηγαίνοντας προς τη βρύση και προσπαθώντας ταυτόχρονα να πάρω ένα τηλέφωνο, ακούω μια αντρική φωνή, ανατριχιαστική, αργή, συρτή τύπου Αρτέμη Μάτσα "οι γερμανοί είναι φίλοι μας" κι έτσι, να λέει σιγανά:
- Δεσποινίιιιις... δεσποινίς...
Δεν δίνω σημασία, έχω ήδη το τηλέφωνο στο αυτί.
- Δεσποινίς... Μήπως είστε Ουκρανέζα;
Δεν δίνω σημασία, ομιλίες από το δρόμο σκέφτομαι. Το τηλέφωνο δεν απαντά. Είμαι ήδη με το λάστιχο στο χέρι.
- Δεσποινίιιιιις... Μήπως είστε από την Ουκρανία;
Κοιτάζω γύρω με τρόπο, ψυχή στο δρόμο. Ψυχή και στα γύρω μπαλκόνια.
Τώρα που το σκέφτομαι, αν εξαιρέσεις το αστέρι, έμοιαζα λίγο με αυτό:
