Κλείστο το ρημάδι

Τις προάλλες είχαμε κατέβει με τον καλό μου για να κάνουμε κάτι εξωτερικές δουλειές. Στο γυρισμό μου λέει "πάμε 2 λεπτά από το ησόπ που έχω παραγγείλει κάτι πράγματα". Επειδή είναι τρελός γκατζετοκουμπιουτεράκιας υπέθεσα ότι θα έχει πάρει πάλι κανά σκληρό δίσκο ή κάποιο εξαρτηματάκι για τον υπολογιστή τέλος πάντων.

Στο αυτοκίνητο επεξεργαζόμουν το μαλλί μου που έχει μακρύνει πολύ και είναι πολύ ωραίο, αλλά έχει εμφανίσει και λίγη ψαλίδα και έκανα τη διαπίστωση ότι πρέπει να τα πάρω λίγο παρόλο που δεν θέλω γιατί είναι στο καλύτερό τους μήκος τώρα κ.λπ. κ.λπ. Το παραλήρημα της γυναίκας συνοδηγού, καταλαβαίνεις. Ο δικός μου δεν μίλαγε.

Επειδή όμως ξέρω ότι του αρέσουν και εκείνου έτσι τα μαλλιά μου και σιχαίνεται τα κοντά είπα να του κάνω πλάκα. Άρχισα λοιπόν να του λέω πάρα πολύ σοβαρά "μήπως να τα κουρέψω κοντά; δηλαδή αγορίστικα; να βάζω λίγο ζελέ και όξω απ' την πόρτα;". Ο άνθρωπος δεν μίλαγε καθόλου. Οδηγούσε σιωπηλός.

Φτάνουμε στο μαγαζί, τον περιμένω στο αυτοκίνητο. Βγαίνει μετά από λίγο με ένα κουτί ΝΑ!.
- Μωρό μου, το δώρο σου για την επέτειό μας!

Αρπάζω το κουτί και με τον ενθουσιασμό του εξάχρονου στα γενέθλιά του ξεσκίζω το περιτύλιγμα. Το δώρο μου ήταν κάτι που ήθελα να πάρω εδώ και πολύ καιρό, δηλαδή αυτό.

Και τότε γυρνάει και μου λέει:
- Ναι, ναιιιιι, να τα κουρέψεις!

via