Προσοχή! Ακολουθεί σοβαρή ανάρτηση.
Μερικές μέρες πριν περπατώντας στο κέντρο έπεσα πάνω στον άνθρωπο που με απέλυσε. Για την ακρίβεια αυτή έπεσε πάνω μου. Για να πω την αλήθεια αιφνιδιάστηκα από τη μία, αλλά από την άλλη τι περίμενα, ήμουν κοντά στο παλιό μου γραφείο την ώρα του σχολάσματος, λογικό ήταν να συμβεί αυτό.
Αλλιώς την είχα φανταστεί αυτή τη συνάντηση. Νόμιζα ότι θα ένιωθα θυμό ή θα στενοχωριόμουν ή ότι θα ήθελα να της πω ό,τι ακριβώς σκεφτόμουν (πράγματα όχι και τόσο ευχάριστα όπως καταλαβαίνεις) και διάφορα άλλα μαύρα. Η αλήθεια είναι ότι δεν ένιωσα απολύτως τίποτα, απλώς της χαμογέλασα και της είπα γεια. Τίποτα. Ακόμα και εγώ ξαφνιάστηκα.
Γιατί συνειδητοποίησα ότι χειρότερο από την απόλυση και χειρότερο - ναι - και από την ανεργία είναι αυτή η αίσθηση ανασφάλειας ότι δεν θα ξαναβρείς ποτέ δουλειά γιατί πάντα κάποιος άλλος θα έχει καλύτερο βιογραφικό ή καλύτερες γνωριμίες ή θα τα πάει καλύτερα στη συνέντευξη.
Και ακόμα χειρότερο είναι εκείνο το βλέμμα των γνωστών όταν σε συναντούν και σε ρωτούν "τι νέα; με δουλειά τι γίνεται;" και τους λες "τίποτα ακόμα". Ειλικρινά θα κουβαλάω καθρέφτη μαζί μου για να τους δείχνω πόσο μαλάκες φαίνονται. Αυτό το ύφος το "ωχ, γλυκιά μου, σε καταλαβαίνω, κάνε υπομονή, κάτι θα βρεθεί" και από την άλλη η ανακούφιση που τη βλέπεις εκεί στο βάθος του ματιού τους "ουφ, ευτυχώς που δεν είμαι εγώ στη θέση της". Αυτό δεν παλεύεται. Μην το κάνετε.
Μερικές μέρες πριν περπατώντας στο κέντρο έπεσα πάνω στον άνθρωπο που με απέλυσε. Για την ακρίβεια αυτή έπεσε πάνω μου. Για να πω την αλήθεια αιφνιδιάστηκα από τη μία, αλλά από την άλλη τι περίμενα, ήμουν κοντά στο παλιό μου γραφείο την ώρα του σχολάσματος, λογικό ήταν να συμβεί αυτό.
Αλλιώς την είχα φανταστεί αυτή τη συνάντηση. Νόμιζα ότι θα ένιωθα θυμό ή θα στενοχωριόμουν ή ότι θα ήθελα να της πω ό,τι ακριβώς σκεφτόμουν (πράγματα όχι και τόσο ευχάριστα όπως καταλαβαίνεις) και διάφορα άλλα μαύρα. Η αλήθεια είναι ότι δεν ένιωσα απολύτως τίποτα, απλώς της χαμογέλασα και της είπα γεια. Τίποτα. Ακόμα και εγώ ξαφνιάστηκα.
Γιατί συνειδητοποίησα ότι χειρότερο από την απόλυση και χειρότερο - ναι - και από την ανεργία είναι αυτή η αίσθηση ανασφάλειας ότι δεν θα ξαναβρείς ποτέ δουλειά γιατί πάντα κάποιος άλλος θα έχει καλύτερο βιογραφικό ή καλύτερες γνωριμίες ή θα τα πάει καλύτερα στη συνέντευξη.
Και ακόμα χειρότερο είναι εκείνο το βλέμμα των γνωστών όταν σε συναντούν και σε ρωτούν "τι νέα; με δουλειά τι γίνεται;" και τους λες "τίποτα ακόμα". Ειλικρινά θα κουβαλάω καθρέφτη μαζί μου για να τους δείχνω πόσο μαλάκες φαίνονται. Αυτό το ύφος το "ωχ, γλυκιά μου, σε καταλαβαίνω, κάνε υπομονή, κάτι θα βρεθεί" και από την άλλη η ανακούφιση που τη βλέπεις εκεί στο βάθος του ματιού τους "ουφ, ευτυχώς που δεν είμαι εγώ στη θέση της". Αυτό δεν παλεύεται. Μην το κάνετε.
"Η Ελλάδα τρώει τα παιδιά της.." λέει ένα παλιό τραγούδι, που δυστυχώς είναι πολύ επίκαιρο... Καλό απόγευμα και καλό μήνα.
ReplyDeleteΕνίοτε και μεταξύ μας...
DeleteΚαλό μήνα, Joan Petra!
τι να πω...
ReplyDeleteκαλη τυχη!
χρειαζεται και αυτη περα απο τις γνωριμιες!
Συμφωνώ απολύτως!
DeleteΚαλησπέρα, Koueen! :-)
ReplyDeleteΠριν λίγα χρόνια, είχα κι εγώ μια παρόμοια εμπειρία. Το άτομο με το οποίο εγώ συναντήθηκα, βέβαια, δε με είχε απολύσει - όσον καιρό, όμως, εργαζόμουν στο συγκεριμένο φορέα, στον οποίο ήταν μανατζαραία (εκ του manager, χαχα), με είχε πρήξει στα ηλίθια σχόλια και τις παρατηρήσεις ότι, δήθεν, δεν ήμουν σωστή στις γραφειοκρατικές μου υποχρεώσεις. Θα αγαλλίαζε η ψυχή της, αν της είχα δώσει ποτέ πραγματική λαβή να κάνει παράπονα, για τέτοια εμπάθεια μιλάμε! Και έτσι, όταν είχε λήξει η σύμβασή μου, τη συγκεκριμένη πίστευα ότι θα την έβριζα, σε περίπτωση που μετά την πετύχαινα πουθενά.
Όπως και στη δική σου περίπτωση, όμως, όταν τη συνάντησα, τη χαιρέτησα και πολύ φιλικά μάλιστα. Και εμένα μου έκανα εντύπωση. Και όταν το επεξεργάστηκα λίγο, αργότερα, συνειδητοποίησα ότι ήταν πολυ καλό σημάδι που δεν ένιωθα τίποτα αρνητικό απέναντί της. Γιατί αυτό σήμαινε ότι είχα προχωρήσει τη ζωή μου, είχα βρει άλλα ζητήματα να ασχολούμαι, είχα αποδεσμευτεί από τις εμπειρίες του παρελθόντος και συνέχιζα παρακάτω. Και είχα εξελιχθεί: αυτό που με επηρέαζε παλιά, δε μπορούσε να με επηρεάζει πια, δεν ήμουν το ίδιο άτομο.
Κάτι παρόμοιο γράφεις κι εσύ, νομίζω. Ότι, δηλαδή, από τότε που έχασες εκείνη τη δουλειά σου, σου δόθηκε η ευκαιρία να κάνεις και 2-3 σκέψεις παραπάνω, να δεις τα πράγματα αλλιώς, κι από διαφορετική οπτική γωνία. Έζησες διαφορετικές καταστάσεις από αυτές που είχες συνηθίσει και κατέληξες σε συμπεράσματα, που τροποποίησαν τη στάση σου. Ξέρεις, όσο περισσότερες απόψεις του κόσμου βλέπουμε, είτε επειδή μας αναγκάζουν οι συνθήκες, είτε επειδή το επιλέγουμε, τόσο πληρέστερα αντιλαμβανόμαστε τη ζωή, άρα κέρδος μας είναι.
Με άλλα λόγια, βασίλισσα, συγχαρητήρια. Όπως το βλέπω εγώ, είσαι, πλέον, το νέο, βελτιωμένο σου μοντέλο! ;-)
Λες; Θα πρέπει να το σκεφτώ λίγο παραπάνω αυτό, μου έβαλες δύσκολα απόψε! :)
Deleteπες μου τον τρόπο να μη το κάνουν.. να μη το κάνουμε...
ReplyDeleteδεν είναι λογικό να λυπάσαι για κάποιον που βρίσκεται σ' αυτή τη θέση και παράλληλα ανθρώπινο το συναίσθημα της ανακούφισης πως δεν αφορά εσένα;...
Απόλυτα λογικό. Όμως δεν ωφελεί κανέναν αυτό το "ενδιαφέρον". Καλύτερα να μην ειπώνεται τίποτα. Ούτε ψεύτικες παρηγοριές ούτε δήθεν συμπόνοιες. Είναι πολύ ψυχοφθόρο για τον "αδικημένο".
Deletekoueenάκι είναι ο θυμός που σε έκανε να κάνεις όλες αυτές τις σκέψεις... αλλά μετά αυτό περνάει και προχωράμε ένα βήμα παραπέρα... εξάλλου κάθε εμπόδιο για καλό που λένε! σίγουρα κάπου παραμονεύει μια καλή ευκαιρία και για μας!!! όσο για αυτή την ερώτηση και μένα μου τη δίνει, αλλά το ξεπερνώ λέγοντας, εντάξει δεν είμαι και η μόνη σε αυτή την κατάσταση και παίρνω δύναμη, πεισμώνω ακόμα περισσότερο. όσο ψάχνουμε και το κουράζουμε και δεν εγκαταλείπουμε και σκεφτόμαστε θετικά, θα έρθει.. δεν ξέρω πόσο σύντομο ή όχι θα είναι, αλλά θα γίνει. είμαι σίγουρη γι'αυτό! καλή δύναμη θα πω, αυτό μας χρειάζεται!!! φιλάκια!!
ReplyDeleteΑμήν ρε evonita! :)
DeleteThis comment has been removed by the author.
ReplyDeleteΔεν είπε και τίποτα, αλλά ντροπή και αμηχανία; Τι είναι αυτά; χαχαχα
DeleteΚαλη τυχη!
ReplyDeleteΝα θυμηθω να ζητησω συγνωμη απο φιλο μου που τον ρωτουσα πώς παει μεχρι που βρηκε δουλεια κ τον ρωταω...παλι πώς παει με τη δουλεια ομως..!
Να ξερεις οτι δν το κανουν ολοι γι αυτους τους λογους της δηθεν συμπονιιας ή κρυφης ανακουφισης. Παντα εξαρταται απο τη σχεση που εχεις με το εκαστοτε ατομο. Φανταζομαι μιλας για συγκεκριμενα ατομα.
Να εχεις τυχη ευχομαι κ παλι!!! Σε ολα!
Το ξέρω. Απλώς κάποιες μέρες είναι πιο δύσκολες από κάποιες άλλες ;)
DeleteΩχ, γλυκιά μου, σε καταλαβαίνω, κάνε υπομονή, κάτι θα βρεθεί...
ReplyDeleteΟυπς, μόλις τώρα πρόσεξα ότι είναι σοβαρή ανάρτηση! Τους φίλους μου που είναι άνεργοι δεν τους ρωτάω ποτέ τι κάνουν με δουλειά.. Φαντάζομαι ότι εάν βρουν κάτι θα μου το πουν. Δε βλέπω λόγο να τους υπενθυμίζω την ανεργία τους! Βέβαια στην περίπτωση που πετύχω κάποιον στον δρόμο και τον ρωτήσω τι κάνει και μου πει ότι είναι άνεργος , ε μάλλον "ωχ, γλυκιά μου, σε καταλαβαίνω, κάνε υπομονή, κάτι θα βρεθεί" θα πω...Τι άλλο να πω?
Είσαι πολύ καλή φίλη να ξέρεις :)
DeleteΑπλώς στη δεύτερη περίπτωση, καλύτερα να μην λέμε τίποτα. Κατά τη γνώμη μου πάντα. Άλλοι μπορεί να το θεωρούν καλύτερο από το να μη λες τίποτα, τι να πω...
Ίσως βρε να νοιάζονται στα αλήθεια...από την άλλη πάντως, δεν ξεχνάω πως η συγκεκριμένη ερώτηση μου έκανε τα νεύρα κρόσσια για καιρό..οπότε...δε λέω τίποτα...
ReplyDeleteΦιλιά!
Οι ομοιοπαθείς καταλαβαίνουν ;)
DeleteΔηλαδή τι εννοείς; Τον Μάιο, μετά τις εκλογές, που θα κλείσει η εφημερίδα, δεν θα με παρηγορείς που θα είμαι άνεργη; Δεν θα μου λες "Ωχ γλυκιά μου, σε καταλαβαίνω, κάνε υπομονή, κάτι θα βρεθεί, ούτε 100 χρονών δεν είσαι, όλοι οι εκδότες θα σφάζονται για να σε πάρουν στη δούλεψή τους"; Δεν θα μου πεις τίποτα από τα παραπάνω;
ReplyDeleteχεχε, θα σου πω ότι μπορείς να προσεγγίσεις σάιτ τύπου προταγκόν που είναι ανοιχτά γενικώς σε γράφοντες μεν, δεν πληρώνουν δε. Αλλά νομίζω ότι αυτό το ξέρεις από πρώτο χέρι, ε;
DeleteΤον άνεργο? απο απόλυση? που ειναι στο ταμειο ανεργείας? μμμμμ! σιγά μην τον συμπονέσω. Εχω κάτι δουλειές σε γραφεία, εφορίες τράπεζες στο συνεργείο, δεν περνάς να στις φορτώσω με λίγο χαρτζιλίκι να είμαστε ολοι ευχαριστημένοι?
ReplyDeleteΜα αυτό είναι το θέμα, δεν χρειαζόμαστε συμπόνοια. Όσο για τις δουλειές που λες, σκέφτομαι πολύ σοβαρά την πρότασή σου γιατί τόσους μήνες έχω μάθει απ' έξω όλες τις εφορίες, τις τράπεζες, τα ικα, τα σύκα και τα σχετικά και όλα αυτά αφιλοκερδώς. Καιρός είναι να αρχίζω να βγάζω κανά ψιλό. (Και έχω και τον τρόπο μου με τους υπαλλήλους και χαίρονται όταν με βλέπουν να ξέρεις!)
DeleteΔυστυχώς το κάνω και εγώ(να ρωτάω δηλαδή αν βρήκαν δουλειά).
ReplyDeleteΤο κάνω βεβαίως,βεβαίως από πραγματικό και γνήσιο ενδιαφέρον αλλά τώρα που διάβασα την ανάρτηση σου ορκίζομαι να διορθωθώ!
Τις φιλούρες μου
Καλά, μην πάμε και στο άλλο άκρο όμως :)
DeleteΜατς
Εγώ είμαι τό άλλο άκρο. Δεν κάνω ποτέ ερωτήσεις τέτοιου τύπου.
ReplyDeleteΔεν ξέρω γιατί αλλά το βρίσκω αδιάκριτο και σπαστικό να ρωτάμε συνέχεια τα ίδια και τα ίδια. Εννοείται πως αν είχες βρει δουλειά, θα το έλεγες, κρυφό θα το κράταγες; Εγώ είχα έτσι ένα φίλο, που κάθε φορά που με έβλεπε -συχνά όμως, μια φορά το μήνα ας πούμε- με ρωτουσε αν πήρα το δίπλωμα. Και όταν του έλεγα όχι με κοιτούσε με ευχαρίστηση. Αυτό πως να το εκλάβω; Ο ίδιος είχε δίπλωμα να σημειώσω.
Φιλί κοριτσάρα μου, καλή εβδομάδα!
Α δε μου είπες, δουλειά βρήκες;