Προσοχή! Ακολουθεί σοβαρή ανάρτηση.
Μερικές μέρες πριν περπατώντας στο κέντρο έπεσα πάνω στον άνθρωπο που με απέλυσε. Για την ακρίβεια αυτή έπεσε πάνω μου. Για να πω την αλήθεια αιφνιδιάστηκα από τη μία, αλλά από την άλλη τι περίμενα, ήμουν κοντά στο παλιό μου γραφείο την ώρα του σχολάσματος, λογικό ήταν να συμβεί αυτό.
Αλλιώς την είχα φανταστεί αυτή τη συνάντηση. Νόμιζα ότι θα ένιωθα θυμό ή θα στενοχωριόμουν ή ότι θα ήθελα να της πω ό,τι ακριβώς σκεφτόμουν (πράγματα όχι και τόσο ευχάριστα όπως καταλαβαίνεις) και διάφορα άλλα μαύρα. Η αλήθεια είναι ότι δεν ένιωσα απολύτως τίποτα, απλώς της χαμογέλασα και της είπα γεια. Τίποτα. Ακόμα και εγώ ξαφνιάστηκα.
Γιατί συνειδητοποίησα ότι χειρότερο από την απόλυση και χειρότερο - ναι - και από την ανεργία είναι αυτή η αίσθηση ανασφάλειας ότι δεν θα ξαναβρείς ποτέ δουλειά γιατί πάντα κάποιος άλλος θα έχει καλύτερο βιογραφικό ή καλύτερες γνωριμίες ή θα τα πάει καλύτερα στη συνέντευξη.
Και ακόμα χειρότερο είναι εκείνο το βλέμμα των γνωστών όταν σε συναντούν και σε ρωτούν "τι νέα; με δουλειά τι γίνεται;" και τους λες "τίποτα ακόμα". Ειλικρινά θα κουβαλάω καθρέφτη μαζί μου για να τους δείχνω πόσο μαλάκες φαίνονται. Αυτό το ύφος το "ωχ, γλυκιά μου, σε καταλαβαίνω, κάνε υπομονή, κάτι θα βρεθεί" και από την άλλη η ανακούφιση που τη βλέπεις εκεί στο βάθος του ματιού τους "ουφ, ευτυχώς που δεν είμαι εγώ στη θέση της". Αυτό δεν παλεύεται. Μην το κάνετε.
Μερικές μέρες πριν περπατώντας στο κέντρο έπεσα πάνω στον άνθρωπο που με απέλυσε. Για την ακρίβεια αυτή έπεσε πάνω μου. Για να πω την αλήθεια αιφνιδιάστηκα από τη μία, αλλά από την άλλη τι περίμενα, ήμουν κοντά στο παλιό μου γραφείο την ώρα του σχολάσματος, λογικό ήταν να συμβεί αυτό.
Αλλιώς την είχα φανταστεί αυτή τη συνάντηση. Νόμιζα ότι θα ένιωθα θυμό ή θα στενοχωριόμουν ή ότι θα ήθελα να της πω ό,τι ακριβώς σκεφτόμουν (πράγματα όχι και τόσο ευχάριστα όπως καταλαβαίνεις) και διάφορα άλλα μαύρα. Η αλήθεια είναι ότι δεν ένιωσα απολύτως τίποτα, απλώς της χαμογέλασα και της είπα γεια. Τίποτα. Ακόμα και εγώ ξαφνιάστηκα.
Γιατί συνειδητοποίησα ότι χειρότερο από την απόλυση και χειρότερο - ναι - και από την ανεργία είναι αυτή η αίσθηση ανασφάλειας ότι δεν θα ξαναβρείς ποτέ δουλειά γιατί πάντα κάποιος άλλος θα έχει καλύτερο βιογραφικό ή καλύτερες γνωριμίες ή θα τα πάει καλύτερα στη συνέντευξη.
Και ακόμα χειρότερο είναι εκείνο το βλέμμα των γνωστών όταν σε συναντούν και σε ρωτούν "τι νέα; με δουλειά τι γίνεται;" και τους λες "τίποτα ακόμα". Ειλικρινά θα κουβαλάω καθρέφτη μαζί μου για να τους δείχνω πόσο μαλάκες φαίνονται. Αυτό το ύφος το "ωχ, γλυκιά μου, σε καταλαβαίνω, κάνε υπομονή, κάτι θα βρεθεί" και από την άλλη η ανακούφιση που τη βλέπεις εκεί στο βάθος του ματιού τους "ουφ, ευτυχώς που δεν είμαι εγώ στη θέση της". Αυτό δεν παλεύεται. Μην το κάνετε.