Πέντε μήνες είναι αυτοί

Αυτή τη βδομάδα κλείνω αισίως πέντε μήνες ανεργίας, πέντε μήνες που με έκαναν σοφότερη και εξυπνότερη (ναι, υπάρχει κι άλλο περιθώριο για σοφία και εξυπνάδα σε μένα, ούτε κι εγώ η ίδια δεν το πίστευα). Πάμε να δούμε τι έμαθα:

Αγγελίες - Βιογραφικά
- Φοβού τις αγγελίες εργασίας από εταιρίες που λένε ότι προσφέρουν "οικογενειακό περιβάλλον εργασίας". Είναι που σου κάνουν και παιδιά (το 'πιασες το υπονοούμενο, έτσι;)
- Υπάρχουν και αγγελίες που μπορεί να ζητάνε άνθρωπο για μια πολύ απλή θέση και όταν τις διαβάζεις προσεκτικά να διαπιστώνεις ότι θέλουν να έχεις διδακτορικό (ΜΙΤ τουλάχιστον, άντε Χάρβαρντ στη χειρότερη), προφίσιενσυ στα κορεάτικα και πιστοποίηση παρακολούθησης σεμιναρίου κβαντομηχανικής από τα εργαστήρια της ΝΑΣΑ. (Συνήθως αυτή τη θέση την καταλαμβάνει ο ανηψιός του προσωπάρχη, απόφοιτος μανικιούρ-πεντικιούρ των ΙΕΚ "Μαραμένη μου γαρδένια".)
- Οι μισές από τις αγγελίες που θα διαβάσεις προέρχονται από εταιρίες no name (σαν τα αλεύρια στο Μαρινόπουλο) και οι άλλες μισές νομίζεις ότι απευθύνονται σε δίχρονα. Το ότι υπάρχει μεγάλη ανεργία δεν σημαίνει ότι οι εταιρίες δεν πρέπει να φροντίζουν για την ποιότητα των αγγελιών τους. Άνεργοι είμαστε, όχι ηλίθιοι.
- Η αποστολή βιογραφικών είναι πολύ κουραστική διαδικασία. Δεν είναι μόνο ότι τα στέλνεις και τελείωσε. Για κάθε θέση πρέπει να προσαρμόσεις αναλόγως το βιογραφικό σου και να γράψεις και δυο λόγια γιατί θέλεις τη συγκεκριμένη δουλειά και τι γαμάτη εταιρία είναι αυτή. Αντιλαμβάνεσαι ότι δεν πρέπει να γράφεις σε όλους τα ίδια γιατί και καλά οι HRάδες τα καταλαβαίνουν αυτά. Για κάθε μία μέρα αποστολής βιογραφικών, δίνω στον εαυτό μου τρεις μέρες ρεπό.


Συναισθήματα - κοινωνική ζωή
- Δυστυχώς δεν υπάρχει συναισθηματικός διακόπτης. Μια σε παίρνει από κάτω, την άλλη σηκώνεσαι, την τρίτη σε παίρνει και σε σηκώνει γενικώς.
-  Θα έρθει η στιγμή που δεν θα έχεις τι να πεις με τους φίλους-πρώην συναδέλφους και τότε θα διαπιστώσεις ότι το 95% των συνομιλιών σας ήταν για τη δουλειά. Τότε θα νιώσεις λίγο μόνος.
- Μόνος μαζί με λίγη ντροπή και στενοχώρια και ίσως θυμό θα νιώσεις όταν θα γνωρίζεις κόσμο και στην ερώτηση "με τι ασχολείσαι;" δεν θα έχεις τι να πεις πέρα από τα κλασικά "απολύθηκα... ψάχνομαι... στέλνω cv κ.λπ.", τα οποία θα τα λες μέσα από τα δόντια, ίσως με κατεβασμένο κεφάλι και σίγουρα χωρίς eye contact (οπτική επαφή).
- Μιας και μιλάμε για μοναξιά να ξέρεις ότι τα πρωινά στο facebook ζεις την υπέρτατη. Ο κόσμος (σου) αρχίζει να σκάει μετά τις 5μιση - 6 το απόγευμα. Βρες κάτι πιο δημιουργικό να κάνεις, ακόμα και αν αυτό είναι να μαζεύεις φύλλα απ' το μπαλκόνι. Το πραγματικό, όχι του φαρμ βιλ.


Τζάμπα γοργόνες και μάγκες
- Υπάρχουν και οι τύποι που εργάζονται αλλά επαναστατούν γιατί τα αφεντικά τους πίνουν το μεδούλι και εκμεταλλεύονται την υπεραξία τους και θα το κάψουν το "μπουρδέλο" (σ.σ. την εκάστοτε εταιρία), αλλά όταν τους λες "εγώ δεν έχω αφεντικό πάνω απ' το κεφάλι μου, αλλάζουμε;" κάνουν μόκο.
- Υπάρχουν και οι τύπισσες - πριγκίπισσες που είναι εκτός τόπου και χρόνου. Πραγματική ιστορία από τις φετινές μέρες καριέρας όπου παρακολουθώ την παρουσίαση γνωστού ιδιωτικού εκπαιδευτικού ιδρύματος με πολύ ακριβά δίδακτρα. Αλλά πολύ ακριβά. Παίρνει το λόγο μια κοπέλα από το κοινό και ρωτά: "Είμαι άνεργη, τα οικονομικά μου δεν είναι καλά, πώς μπορώ να σπουδάσω σε εσάς;" Δόθηκαν δύο απαντήσεις από τους ανθρώπους του ιδρύματος. Η πρώτη αφορούσε τις υποτροφίες που δίνουν. Μέχρι εδώ όλα καλά. Η δεύτερη δόθηκε από τη σύμβουλο ανάπτυξης καριέρας: "Μπορείς να πιάσεις δουλειά σε μια πολύ καλή εταιρία και να σε χρηματοδοτήσει εκείνη." Και το καλύτερο δεν ήταν η απάντηση. Ήταν η λάμψη στο βλέμμα της όταν σκέφτηκε αυτή τη μεγάλη σοφία. Εκείνη την ώρα χύθηκαν τα μυαλά μου (και όχι μόνο τα δικά μου) στο πάτωμα. Και στην τελική ρε κοπελιά, αφού δεν έχεις λεφτά μη σπουδάσεις. Κάτσε σπίτι σου και διάβαζε αγγελίες που ζητάνε μεταπτυχιακά από το Yale. Όχουουουου, μας τα 'πρηξες.


LinkedIn 
Όλοι σε προτρέπουν να φτιάξεις δικό σου λογαριασμό και αν έχεις ήδη να τον χρησιμοποιείς καθημερινά για να δικτυωθείς περισσότερο. Δύο πρόχειρα πραγματάκια που μου έρχονται στο μυαλό:
1. Εκεί είναι όλοι manager, CEO, specialists, founders και co-founders. Ούτε ένας ταπεινός υπάλληλος. Δεν μπορεί, κάποιο λάθος έκανα τόσα χρόνια.
2. Μερικές φορές σε προτρέπει να πεις συγχαρητήρια (congrats) σε κάποιο connection σου που κλείνει Χ χρόνια στο current position του. Μη γράψεις από κάτω "να τα εκατοστήσεις", είναι το ίδιο σα να λες "ελπίζω να αφήσεις τα κοκκαλάκια σου σε αυτό το πόστο". Θα παρεξηγηθείς, καταλαβαίνεις...

Κλείνοντας θα κάνω μια βαθιά υπόκλιση σε όλους εκείνους που έχουν τα αρχΚότσια και ξεκινούν τις δικές τους δουλειές, φεύγοντας από τη λογική της σιγουριάς της μισθωτής εργασίας (λέμε και κανά ανέκδοτο να περνά η ώρα) και παλεύοντας με τη γραφειοκρατία, το άγχος αν θα πάει καλά η επιχείρηση και την ελληνική παράνοια γενικότερα. Μπράβο ρε παιδιά!