Απαλεύταμπολ

Όταν δεν δουλεύεις και έχεις ελεύθερο χρόνο ειδικά το πρωί, θυμούνται όλοι οι άλλοι γύρω σου (που δουλεύουν) ότι έχουν πάσης φύσεως εκκρεμότητες με το δημόσιο (από το 2006 μπορεί, ίσως και παλιότερα) και σου κάνουν μια εξουσιοδότηση για κάθε υπηρεσία κι εσύ τρέχεις όλη μέρα μες στην παράνοια γιατί "έλα μωρέ, έχεις τίποτα καλύτερο να κάνεις;"

Ναι, έχω. Ακόμα και να κάθομαι να κοιτάω το ταβάνι είναι πολύ καλύτερο από το να τρέχω από το υπόγειο στον τρίτο και από τον τρίτο στην άλλη υπηρεσία, πέντε χιλιόμετρα μακριά γιατί πρέπει να πάρω βεβαίωση και να γυρίσω να την καταθέσω στην πρώτη υπηρεσία, στο δεύτερο όροφο και μετά να ξαναγυρίσω στον τρίτο για να μου βάλουν σφραγίδα και να καταλήξω στον πρώτο να μου λένε ότι τελικά αυτό για το οποίο πήγα στις 7:30 το πρωί να κάνω δεν γίνεται. Πράγμα που μου θύμισε αυτό.

Σημειωτέον ότι μεταξύ των ορόφων και των υπηρεσιών κάνει ζέστη, έχει ήλιο, κίνηση στο δρόμο, κίνηση στις σκάλες και κόσμο που περιμένει να εξυπηρετηθεί που σημαίνει ότι πρέπει να περιμένεις κάθε φορά μέχρι να έρθει η σειρά σου. Κοινώς full time job.

Φέρτε μου μια κρύα μπύρα επειγόντως. Ή μάλλον όχι γιατί θα με πιάσει κατούρημα και η τουαλέτα για το κοινό είναι στο δεύτερο υπόγειο.

ΥΓ. Μακράν η καλύτερη υπηρεσία: ο ΟΑΕΔ στον Άλιμο. Οι άνθρωποι και ξέρουν τη δουλειά τους και συμπεριφέρονται άψογα. Ειδικά σε ταλαιπωρημένους άρτι απολυμένους ή για καιρό άνεργους με ψυχολογία υπό το μηδέν. Εύγε!

Τα παιδιά του πετ σοπ

Και συνεχίζοντας την παράδοση που ξεκίνησε από πέρυσι και θέλει έναν (τουλάχιστον) μεγάλο καλλιτέχνη που σημάδεψε τα παιδικά, εφηβικά και μετεφηβικά μας χρόνια να δίνει συναυλία στην Αθήνα στις 16 Ιουλίου (θυμάσαι πέρυσι Morrissey;), ήρθε η σειρά των PET! SHOP! BOYS! φέτος.

Μεγάλο συναυλιακό απωθημένο μιας και δεν τους είχα δει τις προηγούμενες φορές, περίμενα πώς και πώς. Το είχα πει άλλωστε (με τη μόνη διαφορά ότι το νέο τους άλμπουμ βγήκε ένα μήνα μετά - δε μας χάλασε).

Τους αγαπούσα από μικρό παιδάκι (γύρω στα 9 - 10) και για έναν λόγο που θυμήθηκα 20κάτι χρόνια μετά, βλέποντας το Neil από το βίντεογουόλ να τραγουδάει προφίλ με την κουστουμιά του και την κορμοστασιά του την ατελείωτη. Γιατί είχαν υποστηρίξει τους New Kids On The Block τότε που όλοι τους έβριζαν κι εγώ στενοχωριόμουν γιατί αγαπούσα τον Donnie. Το είχα διαβάσει στην Κατερίνα.

Λοιπόν μπήκαν στη σκηνή κάπως έτσι

με το Axis φυσικά και εμάς από κάτω να χοροπηδάμε.

Τα μάτια ρολόγια και οι δείκτες άνθρωποι

Ψαρωτικά γραφικά, φωνή ίδια και απαράλλαχτη που έκανε ταξίδι στο χρόνο από τα έιτις, απίθανη βρετανική προφορά (λιώνω), χαμός στα all time classic It´s a sin, Always on my mind, Domino Dancing, Rent, West end girls στο ανκόρ (το δικό μου αγαπημένο τους έβερ), ένα Love etc εξαιρετικά έξυπνα στημένο,

τα καινούρια τους, το Vocal, το Miracles το αγαπουλίνι που το αφιερώνω στον άνθρωπό μου γιατί έτσι.

Miracles happen when you're around

Στο τέλος της συναυλίας όλοι μας είχαμε ένα χαμόγελο μέχρι τα αφτιά, μας φύσαγε κρύο αεράκι με μια εσάνς θάλασσας λόγω venue, ένιωθες τη γλυκιά μαγική ραστώνη που σε πιάνει όταν έχει τελειώσει κάτι όμορφο. Και κάπου στο βάθος ακουγόταν μια φωνή "Μπύρες! Ποιος έχει μπύρες;;;;"

Επίσης, θα ήταν λάθος μου να παραλείψω τον Peter Hook που μας πήγε πίσω σε Joy Division και New Order. Love will tear us apart, True faith (τραγούδι-σημάδι) και Blue Monday και απέραντη αγάπη. Δεν θα μπορούσαμε να μην κάνουμε και την καφρίλα μας όταν στην εισαγωγή του true faith ας πούμε, κάναμε φωνητικά με το "Tell it to my heart" και στην εισαγωγή κάποιου άλλου (δεν θυμάμαι ποιο) κοιτάζομαι με το φίλο και ταυτόχρονα λέμε Holidaaayyy (Madonna - εγώ) και "Αυτό το καλοκαίρι" (Μαντώ - εκείνος). Μαντ βίντεο μιούζικ αγουόρντς το κάναμε (Μαντ στην κυριολεξία)!

Άντε και στους Daft Punk τώρα!

Οι φωτό δικές μου και τα βίντεο του slyeurochild

Φτερά

Τόση ώρα παρακολουθώ ένα πουλί μέσα από το τζάμι που κόβει βόλτες στα απέναντι κεραμίδια. Περπατάει, στέκεται, αγναντεύει, ανεβαίνει στην κορυφή της σκεπής, κατεβαίνει με γρήγορα βήματα, σκοντάφτει και εκεί που πάει να φάει τα μούτρα του ανοίγει τα φτερά του και τσουπ! δεν πέφτει ποτέ.

Εκεί που πας να πέσεις να ανοίγεις τα φτερά σου και να πετάς...