Γρήγορα πέρασε

Πέρασε κιόλας ένας μήνας από την ημέρα που μου ανακοινώθηκε μετά από 6μιση χρόνια σκληρής δουλειάς, πακέτων, υπερωριών, χαράς, λύπης, ικανοποίησης, αγανάκτησης, βαρεμάρας, εξαναγκασμών, γέλιου, νεύρων, σχέσεων και κυρίως αγάπης για την εταιρία, το αντικείμενο και την εργασία μου αυτή καθαυτή, ότι ήρθε η ώρα να την κάνω κι εγώ σιγά σιγά, όπως τόσοι και τόσοι πριν και μετά από εμένα.

Το 'ξερα ότι θα συνέβαινε. Ειδικά από το Φλεβάρη - Μάρτη που άρχισαν να φεύγουν οι πρώτοι, κάθε που ερχόταν τέλος του μήνα σφιγγόταν η καρδιά μου. Παρόλα αυτά όταν έγινε η ανακοίνωση πάγωσα. Ακόμα και όταν το περιμένεις, όταν συμβεί οριστικά, αντιδράς. Ένιωσα ότι γκρεμίστηκε ο κόσμος, στενοχωρήθηκα, θύμωσα, έκλαψα, αγανάκτησα, έβαλα τις φωνές. Ούτε εγώ η ίδια δεν πίστευα την αντίδρασή μου. Θύμωσα όμως πολύ. Για μένα πρωτίστως, αλλά και για όλους τους υπόλοιπους στη θέση μου.

Μια βδομάδα μετά την Πρωτοχρονιά του 2007 μπήκα εκεί. Στην αρχή ήμουν σε θέση εργοστασιακή (όχι, δεν ξεδιάλεγα ροδάκινα, έχουν και οι "πνευματικές" δουλειές τα δικά τους εργοστάσια). Δε μιλάς, δε λαλάς, είσαι με πολλούς άλλους στον ίδιο χώρο και δυο φορές τη μέρα δίνεις παραγωγή. Αν δεν είναι καλά τα νούμερα πας σπίτι σου. Ο επόμενος.

Ευτυχώς δεν έμεινα πολύ εκεί. Κάποιοι είδαν ότι υπάρχουν άνθρωποι που είναι για παραπάνω. Έτσι, μετά από ένα χρόνο και κάτι, βρέθηκα να δίνω συνέντευξη στο διευθυντή ενός άλλου τμήματος της εταιρίας, από αυτά τα τμήματα που είναι στα ρετιρέ, κάνουν brainstorming και όταν λες έξω ότι δουλεύεις εκεί γεμίζει το στόμα σου.

Μέχρι τότε δεν είχα καμία σχέση με το αντικείμενο. Δεν ξέρω τι είδαν σε μένα σε εκείνη τη συνέντευξη. Το όμορφη δεν παίζει γιατί υπήρχαν και άλλες υποψήφιες, ομορφότερες και πιο σχετικές. Μάλλον θα τους έκανε εντύπωση η απάντηση που έδωσα στην ερώτηση "Πού βλέπεις τον εαυτό σου μετά από 10 χρόνια". Πιο κλισέ ερώτηση πεθαίνεις. Αποφάσισα, λοιπόν, μες στην ανωριμότητα των 26 μου χρόνων, να τους τρολάρω για να δω τι θα γίνει και απάντησα "Με βλέπω στα γραφεία της εταιρίας στην Ουρουγουάη. Είναι που λατρεύω τα ισπανικά (!), γι' αυτό." (μη χάσω και δεν πετάξω ατάκα). Ήταν πολυεθνική τότε. Το κόλπο έπιασε και την επόμενη κιόλας μέρα μετακόμισα στο χλιδάτο γραφείο του 8ου με θέα Ακρόπολη.

Και ξαφνικά έγινα μαρκετίαρ. Δεν είχα ιδέα, δεν το είχα σπουδάσει. Και τώρα; Το πρώτο πράγμα που έκανα ήταν να ψάξω για βιβλία. Αγόρασα μερικά - τα πιο κλασικά και αυτά που διδάσκονται στις πανεπιστημιακές σχολές - και το έριξα στη μελέτη. Τι είναι τμηματοποίηση της αγοράς, πώς γίνεται, τι είναι κύκλος ζωής προϊόντος, ποια είναι τα τέσσερα P, πώς φτιάχνεις μάρκετινγκ πλαν.

Από μόνη μου δηλαδή για να καταλαβαίνω τι μου γίνεται και να μην με περνάνε για άσχετη. Είχα όμως και καλό προϊστάμενο που μου έκανε φροντιστήρια και τον ευχαριστώ πολύ γι' αυτό (και ακόμα μου κάνει). Είχα όμως ικανότητα καλής και εύκολης αντίληψης και προσαρμοστικότητα και τελικά μπόρεσα να σταθώ και μόνη μου. Έκανα και κάτι σεμινάρια και βουαλά. Μόνο το πτυχίο μου έλειπε.

Σιγά σιγά την αγάπησα πολύ τη δουλειά αυτή, μου φαινόταν πολύ ενδιαφέρουσα, κάθε μέρα ανακάλυπτα και κάτι καινούριο και, όχι επειδή είμαι μπροστά, αλλά έγινα πολύ καλή.

Σήμερα και αφού έχω τακτοποιήσει τις περισσότερες εκκρεμότητες, γραφειοκρατικής φύσης κυρίως, δουλεύω μικρά προτζεκτάκια για φίλους και εθελοντικά για να μην χάνω επαφή και να τεστάρω τις ικανότητές μου. Και παρά το χαμό που γίνεται γύρω μας είμαι αισιόδοξη. Στην τελική, αλλάζω πάλι αντικείμενο. Πρώτη φορά θα 'ναι;