Γρήγορα πέρασε

Πέρασε κιόλας ένας μήνας από την ημέρα που μου ανακοινώθηκε μετά από 6μιση χρόνια σκληρής δουλειάς, πακέτων, υπερωριών, χαράς, λύπης, ικανοποίησης, αγανάκτησης, βαρεμάρας, εξαναγκασμών, γέλιου, νεύρων, σχέσεων και κυρίως αγάπης για την εταιρία, το αντικείμενο και την εργασία μου αυτή καθαυτή, ότι ήρθε η ώρα να την κάνω κι εγώ σιγά σιγά, όπως τόσοι και τόσοι πριν και μετά από εμένα.

Το 'ξερα ότι θα συνέβαινε. Ειδικά από το Φλεβάρη - Μάρτη που άρχισαν να φεύγουν οι πρώτοι, κάθε που ερχόταν τέλος του μήνα σφιγγόταν η καρδιά μου. Παρόλα αυτά όταν έγινε η ανακοίνωση πάγωσα. Ακόμα και όταν το περιμένεις, όταν συμβεί οριστικά, αντιδράς. Ένιωσα ότι γκρεμίστηκε ο κόσμος, στενοχωρήθηκα, θύμωσα, έκλαψα, αγανάκτησα, έβαλα τις φωνές. Ούτε εγώ η ίδια δεν πίστευα την αντίδρασή μου. Θύμωσα όμως πολύ. Για μένα πρωτίστως, αλλά και για όλους τους υπόλοιπους στη θέση μου.

Μια βδομάδα μετά την Πρωτοχρονιά του 2007 μπήκα εκεί. Στην αρχή ήμουν σε θέση εργοστασιακή (όχι, δεν ξεδιάλεγα ροδάκινα, έχουν και οι "πνευματικές" δουλειές τα δικά τους εργοστάσια). Δε μιλάς, δε λαλάς, είσαι με πολλούς άλλους στον ίδιο χώρο και δυο φορές τη μέρα δίνεις παραγωγή. Αν δεν είναι καλά τα νούμερα πας σπίτι σου. Ο επόμενος.

Ευτυχώς δεν έμεινα πολύ εκεί. Κάποιοι είδαν ότι υπάρχουν άνθρωποι που είναι για παραπάνω. Έτσι, μετά από ένα χρόνο και κάτι, βρέθηκα να δίνω συνέντευξη στο διευθυντή ενός άλλου τμήματος της εταιρίας, από αυτά τα τμήματα που είναι στα ρετιρέ, κάνουν brainstorming και όταν λες έξω ότι δουλεύεις εκεί γεμίζει το στόμα σου.

Μέχρι τότε δεν είχα καμία σχέση με το αντικείμενο. Δεν ξέρω τι είδαν σε μένα σε εκείνη τη συνέντευξη. Το όμορφη δεν παίζει γιατί υπήρχαν και άλλες υποψήφιες, ομορφότερες και πιο σχετικές. Μάλλον θα τους έκανε εντύπωση η απάντηση που έδωσα στην ερώτηση "Πού βλέπεις τον εαυτό σου μετά από 10 χρόνια". Πιο κλισέ ερώτηση πεθαίνεις. Αποφάσισα, λοιπόν, μες στην ανωριμότητα των 26 μου χρόνων, να τους τρολάρω για να δω τι θα γίνει και απάντησα "Με βλέπω στα γραφεία της εταιρίας στην Ουρουγουάη. Είναι που λατρεύω τα ισπανικά (!), γι' αυτό." (μη χάσω και δεν πετάξω ατάκα). Ήταν πολυεθνική τότε. Το κόλπο έπιασε και την επόμενη κιόλας μέρα μετακόμισα στο χλιδάτο γραφείο του 8ου με θέα Ακρόπολη.

Και ξαφνικά έγινα μαρκετίαρ. Δεν είχα ιδέα, δεν το είχα σπουδάσει. Και τώρα; Το πρώτο πράγμα που έκανα ήταν να ψάξω για βιβλία. Αγόρασα μερικά - τα πιο κλασικά και αυτά που διδάσκονται στις πανεπιστημιακές σχολές - και το έριξα στη μελέτη. Τι είναι τμηματοποίηση της αγοράς, πώς γίνεται, τι είναι κύκλος ζωής προϊόντος, ποια είναι τα τέσσερα P, πώς φτιάχνεις μάρκετινγκ πλαν.

Από μόνη μου δηλαδή για να καταλαβαίνω τι μου γίνεται και να μην με περνάνε για άσχετη. Είχα όμως και καλό προϊστάμενο που μου έκανε φροντιστήρια και τον ευχαριστώ πολύ γι' αυτό (και ακόμα μου κάνει). Είχα όμως ικανότητα καλής και εύκολης αντίληψης και προσαρμοστικότητα και τελικά μπόρεσα να σταθώ και μόνη μου. Έκανα και κάτι σεμινάρια και βουαλά. Μόνο το πτυχίο μου έλειπε.

Σιγά σιγά την αγάπησα πολύ τη δουλειά αυτή, μου φαινόταν πολύ ενδιαφέρουσα, κάθε μέρα ανακάλυπτα και κάτι καινούριο και, όχι επειδή είμαι μπροστά, αλλά έγινα πολύ καλή.

Σήμερα και αφού έχω τακτοποιήσει τις περισσότερες εκκρεμότητες, γραφειοκρατικής φύσης κυρίως, δουλεύω μικρά προτζεκτάκια για φίλους και εθελοντικά για να μην χάνω επαφή και να τεστάρω τις ικανότητές μου. Και παρά το χαμό που γίνεται γύρω μας είμαι αισιόδοξη. Στην τελική, αλλάζω πάλι αντικείμενο. Πρώτη φορά θα 'ναι;

Καφρίλες

Παρασκευή βράδυ, αρχές τριημέρου Αγ. Πνεύματος, Athens by night, παρέα, αγόρια και κορίτσια, μπαρ στο κέντρο και ο dj βάζει αυτό.

Κορίτσι: Δεν μου αρέσει αυτό. Μου φαίνεται πολύ άψυχο.
Koueen: Λογικό. Αφού το λέει μια πεθαμένη.

Κανείς δεν εκτίμησε το αστείο εκτός από το κορίτσι, τη φίλη και εμένα. Δεν καταλαβαίνω γιατί. Εμάς μας άρεσε τόσο πολύ που δεν μπορούσαμε να σταματήσουμε να γελάμε. Οι υπόλοιποι (συμπεριλαμβανομένου του dj μας κοίταζαν κάπως έτσι:

via

Αλλαγή

Παντζούρια στη γρίλια. Θες να έχεις φως, αλλά και όχι. Είσαι ένα βήμα πριν ανοίξεις, αλλά αυτός ο ήλιος ο αδυσώπητος ο Έλληνας ο καλοκαιρινός σε αποτρέπει. Το φως του δυνατό θα σε τυφλώσει. Το σπας με λίγο κόκκινο. Του αίματος, αλλά με διαφάνεια. Το φως θα μπει θες δε θες. Είτε του κλείνεις το παντζούρι είτε όχι. Θα βρει διέξοδο. Έχει συμμάχους τις χαραμάδες.

Άνοιξε το παντζούρι. Άσε τον ήλιο να μπει μέσα. Ο ήλιος είναι η φωτεινή αλλαγή. Άστη να μπει. Κι ας σε χτυπήσει. Όταν οι αισθήσεις σου συνηθίσουν θα δεις νέες εικόνες. Όμορφες, άσχημες, αδιάφορες, τι σημασία έχει; Καινούριες.

Αυτό δεν ήθελες; Άνοιξε το παντζούρι!

Η φωτό από το υπνοδωμάτιο του σπιτιού που αφήνω μετά από 7 χρόνια στην ομορφότερη γειτονιά του κέντρου.

Many many thanks

Όταν σου συμβαίνουν πράγματα που καθορίζουν ολόκληρη τη ζωή σου, τότε πραγματικά φαίνεται αποδεικνύεται ο χαρακτήρας και οι βλέψεις των ανθρώπων που σε περιβάλλουν (με τη θέλησή σου ή όχι). Αλλά αυτά είναι πράγματα γνωστά σε όλους. Απλώς ήθελα να κάνω εισαγωγή για τις ευχαριστίες που θα ακολουθήσουν. Για τις μέρες που πέρασαν και τις μέρες που θα 'ρθουν, λοιπόν,
ευχαριστώ
- την καλύτερή μου φίλη που ανέλαβε ένα μεγάλο μέρος από το βάρος
- αυτούς, που ήταν εκεί και οι δύο μαζί και ο καθένας ξεχωριστά για διαφορετικούς λόγους
- εκείνους τους δυο - τρεις που ενδιαφέρθηκαν ενώ δεν είχαν κανένα λόγο και έκαναν πράγματα (έστω και μικρά) για μένα χωρίς να έχουν καμία υποχρέωση να το κάνουν και όντας άσχετοι
- την οικογένειά μου που ήρθαν κοντά μου την ίδια κιόλας μέρα
- τους πρώην συνεργάτες που τα τελευταία χρόνια είχαμε φάει τρελά πακέτα παρέα και δεν μπήκαν στον κόπο να πουν ούτε ένα "καλή συνέχεια"
- την καλή μου τύχη και την επιμονή μου μιας και δεν έχουν περάσει 10 μέρες και έχω ήδη αρχίσει και βλέπω εταιρίες
- το σπιτονοικοκύρη μου που με άφησε να πάρω όσο χρόνο θέλω για τη μετακόμιση (πρέπει να αρχίζω να μαζεύω σιγά σιγά)
- το φίλο μου τον Γκόραν που αν και ζει στη Σερβία έχει επικοινωνήσει με όλους τους γνωστούς του από Ελλάδα για να με βοηθήσει
- τον άγγελο που αν και έχω καιρό να του μιλήσω, ξέρω ότι είναι εκεί ;)
- τον παππού σήμερα στο λεωφορείο που μου έδωσε τη θέση του και μου έφτιαξε τη διάθεση
- τον καλό υπάλληλο του ΟΑΕΔ που δεν θα με ταλαιπωρήσει πολύ τις επόμενες μέρες που θα πάω να βγάλω το επίδομα
- την κομμώτριά μου που δεν θα μου βάλει πολύ τις φωνές όταν δει μέχρι πού έχει φτάσει η ψαλίδα
- τα κορίτσια που έκριναν σκόπιμο να με ειρωνευτούν (και όχι μόνο) ακόμα και τη στιγμή που έφευγα κουβαλώντας τα πράγματά μου (εσάς σας ευχαριστώ περισσότερο από όλους γιατί πραγματικά ήσασταν μεγάλο σχολείο)

και πάνω από όλους ευχαριστώ τον άνθρωπό μου που φρόντισε να είναι δίπλα μου όταν ήθελα να σπάσω ό,τι έβρισκα μπροστά μου [και, εδώ που τα λέμε, καλά έκανε γιατί εκείνος θα πλήρωνε :-D] και που με ξεσήκωσε να κοιτάξω τη ζωή κατάματα όταν το μόνο που ήθελα να κοιτάζω ήταν το ταβάνι.

Δέκα μέρες μετά, η ζωή μου έχει μπει σε νέα πορεία, κάνω πράγματα που πριν δεν τα έκανα γιατί δεν είχα χρόνο ή όρεξη, τρέχω με χίλια, ο καιρός είναι υπέροχος και επιτέλους απολαμβάνω την πόλη τα πρωινά (έστω και αν κυκλοφορώ για να κλείσω εκκρεμότητες ή να πάω σε συνεντεύξεις.)

Α, να μην το ξεχάσω: Όλα γίνονται αρκεί να έχεις πίστη.