Να πηγαίνω

κι εγώ σιγά σιγά. Να φτιάξω βαλίτσα (ευτυχώς θα είναι ελαφριά με τα καλοκαιρινά) πρωτίστως και έπειτα να φορτώσω κόσμο και μπαγκάζια στο τουτού με κατεύθυνση τη ΒΔ Πελοπόννησο και τα κοψίδια, τα κουλούρια, τα τσουρέκια, τα αυγά (που δεν τρώω παρά μόνο τσουγκρίζω), τα κλαρίνα, τις μπαλωθιές του θείου του κρητίκαρου, τα πράσινα χωράφια με κόκκινες παπαρούνες και μωβ ανεμώνες, τα τρία κιλά που θα βάλω σίγουρα, την γκρίνια της μάνας γιατί κατεβαίνω Μ. Παρασκευή και δεν προλαβαίνω την Αποκαθήλωση, το ηλιοβασίλεμα του Πατραϊκού, τις σόδες που θα πίνω Κυριακή απόγεμα για να συνέλθω, τη φάτσα της ανηψιάς όταν δει τις φανταστικές κατακόκκινες μπαλαρίνες που της πήρα, τη φάτσα της μάνας της ανηψιάς όταν δει το βιβλίο που της πήρα για το πώς γίνονται τα παιδιά, τα λουλουδικά της μάνας, τις νέες αφίξεις γατιών που μαζεύονται κατά καιρούς, τη λεμονιά έξω απ' το παράθυρό μου, την αποτοξίνωση από το πισί, τον περίπατο στο Ρίο με θέα τη γέφυρα, την ανάγνωση του νέου βιβλίου που πήρα στη βεράντα και το ξύλινο ταβάνι μου που ακούει τις σκέψεις μου από τα παιδικά μου χρόνια χωρίς να με έχει μαρτυρήσει ποτέ.

Καλό Πάσχα!

via