Καθένας από εμάς έχει στο μυαλό του, στην ψυχή του, στη ζωή του πράγματα ιερά, αξίες που γι' αυτόν είναι πάνω από όλα. Εγώ ας πούμε έχω το φαγητό. Το αγαπώ το φαγητό. Είναι η προτεραιότητά μου. Τρέμω στην ιδέα ότι θα πεινάσω, το σκέφτομαι συνέχεια, καθορίζω τη ζωή μου γύρω από αυτό. Νοιάζομαι για το φαγητό μου και φροντίζω να μη μου λείπει.
Καμιά φορά όμως το ξεχνάω (άνθρωπος είμαι κι εγώ), το παραμελώ, αλλά όλο και κάτι συμβαίνει και επανέρχεται στο προσκήνιο και με σκουντάει.
- "Έι!" μου λέει. "Μη μ' αφήνεις μονάχο μου. Δώσε μου λίγη σημασία. Δεν σου αρέσω πια;" Και τότε γεμάτη τύψεις το παίρνω στα χέρια μου, το κλείνω στη χούφτα μου και του ψιθυρίζω: "Εδώ είμαι, φαγάκι μου. Συγγνώμη που σε παραμέλησα. Είναι που νόμιζα ότι τα φαγητά των άλλων είναι πιο νόστιμα. Αλλά, ξέρεις κάτι; Το πιο νόστιμο φαγάκι είσαι εσύ! Γιατί σε έφτιαξα εγώ και αυτό δεν πρόκειται να το αλλάξει κανείς.
Η
αλήθεια είναι ότι το τρώω όλο το φαΐ μου και δεν θα απολογηθώ γι' αυτό.
Διότι το φαΐ είναι δικό μου και το κάνω ό,τι θέλω. Το πετάω στα
σκουπίδια ή το βάζω σε χρυσό πιάτο. Το μαγειρεύω εγώ, στη δική μου
κατσαρόλα, με δικά μου υλικά και δικό μου μεράκι. Αν θες να μου το ανακατέψεις ειδικά όταν μου πετυχαίνει "για να μην κολλήσει", καλύτερα φέρε τα δικά σου κουζινικά. Ειδικά όταν αρχίζει και γίνεται αφράτο και ζουμερό μην προσπαθήσεις να μου το πάρεις. Με κανέναν τρόπο. Γιατί από τσιγκούνη μπορεί να φας, από φαγά ποτέ.
