The force from the beginning

Λοιπόν, επειδή αυτή τη βδομάδα που ευτυχώς κλείνει και ελπίζω να την ακολουθήσει ένα υπέροχο ανοιξιάτικο Σαββατοκύριακο, έζησα τις πιο συγκλονιστικές  (με την κακή έννοια) στιγμές στη μέχρι σήμερα ζωή μου, αποφάσισα ότι η ζωή είναι μικρή και δεν θα κάθομαι εγώ να σκάω για μικρά και ασήμαντα πράγματα (όπως π.χ. η πολύ μεγάλη πιθανότητα απόλυσης που πλανάται πάνω από το κεφάλι μου και μάλιστα πολύ σύντομα).

Το ήξερα δηλαδή, αλλά όπως έλεγα και στην προηγούμενη ανάρτηση αν δεν γίνει κάτι να σε ταρακουνήσει πέφτεις στην παγίδα της καθημερινότητας.

Για να το πετύχω αυτό θα προβώ στις παρακάτω ενέργειες:
- Άνθρωποι που κλαίνε τη μοίρα τους (συνήθως χωρίς προφανείς λόγους) + άνθρωποι που νομίζουν ότι όλοι θέλουν το κακό τους και τους ζηλεύουν + γενικώς άνθρωποι που δεν μου ταιριάζουν = Burn for ever
- Επιστροφή στη φύση (έστω και μια βόλτα στο κοντινότερο σημείο πρασίνου αρκετά συχνά - το έκανα παλιότερα, αλλά το ξέχασα κι αυτό. Καιρός να θυμηθώ.)
- Καλύτερη διατροφή (λιγότερα πιτόγυρα, περισσότερο φαγητό απ' τα χεράκια μου.)
- Περισσότερη άσκηση (γιατί τα έχω ψιλοπαρατήσει τελευταία.)
- Αποτελεσματικότερη ενασχόληση με πράγματα που με ευχαριστούν.
- Φίλοι - φίλοι - φίλοι. Φίλοι, είπα;
- Συχνότερες επισκέψεις στα βιβλιοπωλεία.
- Λουλούδια στο μπαλκόνι.
- Νέος προορισμός - απωθημένο - ταξίδι to go: Εκεί που κέρδισα το εισιτήριο χωρίς επιστροφή (τώρα που μου το έταξες, την έβαψες να ξέρεις!)
- Μουσικές ανεβαστικές, όπως αυτή εδώ που ακόμα δεν βγήκε on air, μας έχει πάρει τα μυαλά και ανεβοκατεβάζουμε κεφάλι στο ρυθμό:

Όπως κι ο φοίνικας

το τέλος μας μια αρχή

η δύναμη του ξεκινήματος 

κάνει τη γη να γυρίζει

...

Έχουμε κάνει πολύ δρόμο

για να αρνηθούμε αυτό που είμαστε

Γι' αυτό ας σηκώσουμε τις μπάρες

και τα ποτήρια μας στ' αστέρια!

Ό,τι και αν μας τύχει, ευτυχώς είμαστε προσαρμοστικά όντα, την άκρη πάντα τη βρίσκουμε, ο καθένας με τον τρόπο του. Αν αγχωνόμαστε και γκρινιάζουμε και μιζεριάζουμε, αυτοκαταστρεφόμαστε εσωτερικά και κοινωνικά. Αντιθέτως, οφείλουμε (στον εαυτό μας κυρίως) να κάνουμε ό,τι μας γεμίζει και μας δίνει δύναμη. Είναι περίεργοι καιροί. Δεν μας παίρνει να είμαστε αδύναμοι. Γκέγκε;