Η μουντίλα

Όταν επί οκτώ τουλάχιστον ώρες καθημερινά βλέπεις στον απέναντι τοίχο αυτό το αριστούργημα:

Ταυροκαθάψια

(σε αντίγραφο προφανώς), γιατί πρέπει ντε και καλά να στο αντικαταστήσουν με ένα πίνακα που απεικονίζει ένα βάζο με παπαρούνες, για να "ξανοίξει" ο χώρος μιας και το συγκεκριμένο "κάδρο" είναι πολύ μουντό; Αφήστε μας στη μουντίλα μας μαντάμ!

Ήσυχα

Διάβασα μια ιστορία, σύμφωνα με την οποία ένας ψυχίατρος μιλούσε με το Δαλάι Λάμα και του έλεγε για μία ασθενή του με σοβαρές αυτοκαταστροφικές τάσεις που δημιουργούσαν προβλήματα σ' αυτήν και στους δικούς της. Του έλεγε ότι δεν μπορούσε να το εξηγήσει και όποια θεραπεία και αν δοκίμασε απέτυχε. Έτσι, τον ρώτησε τι θα μπορούσε να κάνει για να αντιμετωπίσει αυτήν την περίπτωση. Ο Δαλάι, αφού το σκέφτηκε, τον κοίταξε, χαμογέλασε και του απάντησε ήρεμα "δεν ξέρω". Τόσο απλά.

Όταν δεν γνωρίζεις τίποτα για ένα θέμα ούτε μπορείς να προσφέρεις λύση, δεν είναι ανάγκη να δείξεις ότι ξέρεις. Είναι καλύτερα να σωπάσεις παρά να λες ασυναρτησίες που μπορεί να κάνουν τα πράγματα χειρότερα. Ακολούθησε την πρακτική του σοφού Δαλάι.

Επίσης, αυτή η τάση που έχουμε όλοι μας να προσπαθούμε να εξηγούμε τα πάντα και τα υπεραναλύουμε όλα είναι αιτία πολλών κακών. Συνήθως η πρώτη σκέψη είναι και η σωστή. Όσο αναλύεις ένα θέμα τόσο περισσότερο μπερδεύεσαι. Μην το κάνεις. Καραδοκούν ημικρανίες.

Γράμμα σε ένα παραμελημένο μπλογκ

Αγαπημένο μου μπλογκ

Από το πολύ αγαπόνιο που έχει πέσει τελευταία σε έχω αφήσει και σένα στη μοίρα σου, σε αυτή τη λαμπρή μοίρα που σου έτυχε να έχεις εμένα ιδιοκτήτρια.

Δε θινγκ ιζ (σόρρυ ή μάλλον όχι σόρρυ για το αγγλικό αφού ξέρεις πόσο πολύ μου αρέσει - και το ελληνικό μου αρέσει για να προλάβω τους έξυπνους) ότι βαρέθηκα ρε μπλογκ. Δεν βρίσκω κανένα ενθουσιασμό στο να κάθομαι να σου γράφω όπως παλιά που ό,τι συνέβαινε ήθελα να το μοιραστώ. Μάλλον γιατί συμβαίνουν διάφορα, τα οποία προτιμώ να τα ζω παρά να τα γράφω. Ή μάλλον γιατί πρέπει να κάθομαι όταν γράφω και από το πολύ το καθισιό έχει ξεχειλώσει ο θεσπέσιος κ.. μου. Και βαρέθηκα να κάθομαι, ήρθε η ώρα να σηκωθώ.

Σε αγαπώ πολύ όμως γιατί είσαι δημιούργημα δικό μου και σε σκέφτομαι πάντα. Θα επανέλθω.

Αγαπόνια παντού

Πάει, έφυγε το 2012, μπήκε το 2013 και τι συμπέρανα αυτές τις μέρες:

1. Είδα πολύ κόσμο να βρίζει το 2012 και να υποδέχεται με ευχές και ελπίδα το νέο χρόνο. Αν θες να σου πάει καλά ο επόμενος χρόνος μη βρίζεις τον προηγούμενο γιατί και τότε τις ίδιες ευχές έκανες και θα σε κυνηγάει το ίδιο κάρμα. Keep calm.

2. Πρώτη φορά που δεν δυσανασχέτησα που τελείωσαν οι διακοπές και έπρεπε να γυρίσω στη δουλειά. Αντίθετα, ένιωσα μεγάλη ευγνωμοσύνη. Ακριβώς επειδή είχα δουλειά να γυρίσω. (Κι ας μου σπάει τα νεύρα η δικιά μου.)

3. Η Αθήνα δεν άδειασε αν και (παρόλο που ήθελα να πω) εγώ έφυγα. Η εθνική ήταν άδεια και η πόλη γεμάτη. Και η Πάτρα ήταν γεμάτη. Καφετέριες.

4. Το ζώδιο μου θα διαπρέψει σε όλους τους τομείς (και όταν λέω σε όλους εννοώ σε όλους). Λιοντάρια του πρώτου, του δεύτερου ΚΑΙ του τρίτου δεκαημέρου ξεχυθείτε στους δρόμους. Φέτος είναι η χρονιά μας!

5. Για να πάρεις κάποιες σοβαρές αποφάσεις για τη ζωή σου, αλλά και να τις υλοποιήσεις (βασικό), πρέπει να περάσεις μια μεγάλη καταθλιψάρα, να τσακωθείς με όλο τον (αγαπημένο σου) κόσμο για να πάρει μπρος εκείνος ο διακόπτης και να ΤΣΙΚ να πάει στο ΟΝ.

Τέλος αλλά όχι τελευταίο, το 2013 ανάποδα διαβάζεται ErOs. Φέτος θα ερωτευτούμε, οι ερωτευμένοι θα ΞΑΝΑερωτευτούμε και γενικώς στο σύμπαν θα αιωρούνται αγαπόνια, εκατομμύρια αγαπόνια για όλους!

via

Καλή αγαπουλινοχρονιά!