Ότι το '13 δεν μου πήγε και τόσο καλά το έχω ξαναπεί. Ότι το '14 θα κερδίσω το τζόκερ και θα φύγω για Copacabana να γνωρίσω τον Τόνυ και την Αμερικάνα και να πίνω καϊπιρίνιες μέχρι το πρωί δεν το έχω πει ακόμα, το λέω τώρα.
Ωστόσο, επειδή είμαι και της θεωρίας της θετικής ενέργειας, της ενέργειας γενικότερα και του "ότι δίνεις παίρνεις" και για να μην είμαι και άδικη με αυτό το δόλιο το έτος, δεν μπορώ να παραβλέψω τα πράγματα που έκανα, είδα και διάβασα και με γέμισαν χαρά. Για φέτος μόνο πράγματα, τα πρόσωπα (με ελάχιστες φωτεινές εξαιρέσεις) μπορούν να πάνε να δουν αν έρχομαι και να μείνουν εκεί καλύτερα.
Τα βιβλία μου
Αν απόρησες με τη Sasha Grey να ξέρεις ότι δεν μπορούσα να αντισταθώ στο πρώτο της μυθιστόρημα μόλις το είδα στο κέντρο τύπου στο νησί ;)
Όσο για τον Τρυποκάρυδο θεωρώ ότι είναι η υπέρτατη ιστορία αγάπης:
"Ο έρωτάς μου για σένα δε δέχεται δεσμά. Σ' αγαπάω ελεύθερα και τσάμπα."
Δυστυχώς από τότε που άφησα το σπίτι μου τα έχω κλείσει σε μια ντουλάπα ελλείψει βιβλιοθήκης και αυτό είναι κάτι που με στενοχωρεί ιδιαίτερα.
Άνοιξε το παντζούρι. Άσε τον ήλιο να μπει μέσα. Ο ήλιος είναι η φωτεινή
αλλαγή. Άστη να μπει. Κι ας σε χτυπήσει. Όταν οι αισθήσεις σου
συνηθίσουν θα δεις νέες εικόνες. Όμορφες, άσχημες, αδιάφορες, τι σημασία
έχει; Καινούριες.
Καλό 2014
Όλες οι φωτογραφίες είναι δικές μου και τραβήχτηκαν μέσα στο '13. All rights reserved, ε!
Προπαραμονή Χριστουγέννων γύρω στις 12:30 - 1 παρά το μεσημέρι, το Koumobil βρίσκεται μποτιλιαρισμένο στη λεωφόρο Αθηνών (για τους φίλους Καβάλας) στο ρεύμα προς την ηρωική έξοδο των εορτών. Ακριβώς μπροστά κλασικός νταής οδηγός σε κουβά λευκό αυτοκινητάκι προσπαθεί να αλλάξει λωρίδα κάνοντας σφήνα σε τεράστιο φορτηγό φυσικά χωρίς να έχει ανάψει φλας [προσέχει να μην του έρθει φουσκωμένος ο λογαριασμός της ΔΕΗ - (ζώα!)]. Εννοείται ότι η φορτηγάρα δεν βλέπει τον κουβά και προχωρώντας του παίρνει μπροσταριά τον καθρέφτη.
Ο νταής του κουβά τρελαίνεται, κάνει κάτι ελιγμούς, περνάει μπροστά από το φορτηγό, σταματάει επιτόπου (γύρω γύρω σταματημένα αυτοκίνητα με επιβάτες να κοιτούν έκπληκτοι), κατεβαίνει βρίζοντας και ανοίγει την πόρτα του φορτηγατζή για να παίξει ξύλο. Ο φορτηγατζής στο δευτερόλεπτο αρπάζει ένα ξύλινο χοντρό κοντάρι (!) από το πουθενά και είναι έτοιμος να τον πλακώσει. Ανοίγει και ο συνοδηγός του φορτηγατζή την πόρτα του για να κατέβει να τον πλακώσει και εκείνος. Ο νταής τρέχει στο λευκό του αυτοκινητάκι (τα μπροστινά αυτοκίνητα εν τω μεταξύ έχουν προχωρήσει), βάζει μπρος και αλλάζοντας λωρίδες ανάμεσα στα υπόλοιπα αυτοκίνητα γίνεται καπνός.
Καλά Χριστούγεννα να έχουμε! Ο πόλεμος τελείωσε. (Ή μήπως όχι;)
Έχω πολύ καιρό να κάνω ανάρτηση-κραξικόπημα και μιας και έρχονται και άγιες μέρες και θα με πιάσουν οι καλοσύνες το ξέρω, ας του δώσω λίγο να καταλάβει όσο προλαβαίνω.
Και λέω ΟΥΣΤ και ΟΥΡΤ σε:
1. όποιον με προσφωνεί με -άκι στο τέλος του ονόματός μου (μηδενός εξαιρουμένου). Και δεν μιλάω για το Koueenάκι, αυτό το βρίσκω εξαιρετικά χαριτωμένο. Για το Μαράκι λέω. Ειδικά όταν έχει και λερωμένη τη φωλιά του ή θέλει χάρη και είναι αρκετά χέστης για να τη ζητήσει ευθέως και πάει δια της πλαγίας οδού.
2. όποιον λέει ψέματα και μετά από δύο λεπτά έχει ξεχάσει τι έχει πει και λέει άλλο ψέμα που αναιρεί το προηγούμενο. Και είναι και χαζά ψέματα που δεν έχουν καμία σημασία, δηλαδή αυτός που το κάνει δεν κερδίζει και κάτι, πέραν του ότι φαίνεται εντελώς βλάκας. Σου λέει π.χ. "πήγα για κάτι ποτάρες την Πέμπτη, χαμός έγινε" και μετά από δύο λεπτά "πω πω αυτή την περίοδο πνίγομαι, δεν έχω καθόλου ελεύθερο χρόνο, να φανταστείς έχω να βγω απ' το Πάσχα!"
3. αυτούς που νομίζουν ότι με να τους μιλάς ευγενικά ή να κάνεις χιούμορ τους την πέφτεις. Ειδικά ψόφος σε αυτούς που είναι σα γαμωτοκερατόμου.
4. αυτούς που είναι άρρωστοι και βήχουν μπροστά στη μούρη σου χωρίς να βάλουν ένα χαρτομάντηλο ή έστω το χέρι τους μπροστά και σου σκάνε στη μούρη ψεκαστήρι όλα τα μικρόβια. Χειρότεροι εκείνοι που κατά την πράξη του βήχα βγάζουν έξω και τη γλώσσα τύπου σαύρα που κυνηγάει το κουνούπι.
5. αυτούς που είναι εντελώς περιορισμένης και πιστεύουν τις αναρτήσεις του κουλουριού. Δες εδώ και θα καταλάβεις.
Το 2013 δεν ήταν σίγουρα η χρονιά μου. Από πού να αρχίσω και πού να τελειώσω. Από την απόλυση και το χειρουργείο μέχρι και τα αγαπημένα πρόσωπα που έφυγαν, ψυχολογία στα Τάρταρα.
Αλλά μόλις μπήκε ο Δεκέμβρης σαν κάτι φάνηκε να κινείται. Μια (σοβαρή) επαγγελματική πρόταση, οι προετοιμασίες του πάρτυ της τοξοτίνας ανηψιάς μου για τα 6α της γενέθλια και η απερίγραπτη χαρά της, η συναυλία του Jay Jay Johanson στις 15, οι άνθρωποί μου. Σαν να πάτησε κάποιος ξαφνικά το ΟΝ και άναψαν τα φωτάκια του χριστουγεννιάτικου δέντρου.
Και να μην ξεχάσω ότι προχτές που πήγα σε γνωστή μπουτίκ ομορφιάς και ρώτησα για αντιρυτιδική κρέμα, γυρνάει και μου λέει η αισθητικός εκεί πέρα "τι να την κάνεις, είσαι μικρή, μια ενυδατική φτάνει!". Και κάπως έτσι (ξανά)ανακαλύπτεις τη χαρά του να είσαι 32 και να μοιάζεις με 27 (μπορεί και 25)!
Και μιλώντας για Jay Jay, ανυπομονώ να ακούσω live αυτό:
Μπιούτι μπλόγγερ δεν είμαι (αν και είναι το τελευταίο μου κόλλημα, παρακολουθώ τέτοια μπλογκς μετά μανίας τελευταία) και πώς θα μπορούσα άλλωστε, αφού είμαι εντελώς άσχετη. Να φανταστείς πάω να ψωνίσω μέικ απ (που δεν φοράω ποτέ γιατί είμαι και αλαβάστρινη) και διαλέγω την απόχρωση την πορτοκαλί του κοραλλιογενούς υφάλου, αντί να πάρω εκείνη την ασπρουδερή της Χιονάτης που μπορεί να βγαίνεις φάντασμα στις φωτό, αλλά είναι η μόνη που μου ταιριάζει.
Μπιούτι μπλόγγερ δεν είμαι, ξαναλέω, αλλά θα γράψω για το μαγαζί της φίλης μου της Έφης που το άνοιξε πριν λίγους μήνες μαζί με την αδερφή της τη Χαρά, βρίσκεται στην οδό Αγ. Ειρήνης 3 στην Αθήνα (κέντρο-καράκεντρο), το λένε Indie Scentκαι εκεί θα βρεις αρώματα (γυναικεία-αντρικά), κρέμες, αφρόλουτρα, σαμπουάν, σαπούνια, κεριά (τι ξεχνάω ρε κορίτσια;), φτιαγμένα απ' τα χεράκια τους με τα πιο σούπερ υλικά και σε τιμές πιο-προσιτές-πεθαίνεις. Αν το γκουγκλάρεις θα βρεις αρκετά reviews.
Όσον αφορά τα αρώματα, υπάρχουν και τύπου [που στα φτιάχνουν εκείνη την ώρα μπροστά σου και μυρίζουν ολόιδια με τα αυθεντικά, αρκεί να σου πω ότι πήγα σήμερα, ψεκάστηκα με τύπου ροντρίγκεζ και μετά πήγα σε ένα μαγαζί με ρούχα, πιάσαμε κουβέντα με την κοπέλα εκεί γιατί φορούσα το άρωμά της (!) και μόλις της είπα ότι είναι φτιαχτό έμεινε με το στόμα ανοιχτό].
Το καλύτερο όμως ποιο είναι; Ότι μπορείς να φτιάξεις το δικό σου προσωπικό και μοναδικό άρωμα, επιλέγοντας από πολλά μυρωδικά (π.χ. νυχτολούλουδο, άνθη πορτοκαλιάς, μανόλια και πολλά πολλά άλλα), το οποίο και θα έχει το όνομα που θα διαλέξεις εσύ και μπορείς να το κάνεις και κρέμα σώματος, αφρόλουτρο κ.λπ.
Κάποια στιγμή που θα έχω έμπνευση θα φτιάξουμε και τη δική μου σειρά περιποίησης που φυσικά θα την πούμε Koueen.
Για περισσότερες πληροφορίες και για πολλά like πάτα εδώ για να δεις τη facebook fan page.
Disclaimer: Η ανάρτηση μοιάζει να είναι διαφημιστική. Καλά το κατάλαβες, είναι. Μόνο που η πληρωμή δεν έγινε σε χρήμα ούτε σε είδος (δεν καταδέχομαι, είμαι μια Koueen). Έγινε γιατί δεν είχα τι άλλο να γράψω, χαχαχαχα. Όλες οι φωτό είναι από τη facebook fan page.
Αυτή τη βδομάδα κλείνω αισίως πέντε μήνες ανεργίας, πέντε μήνες που με έκαναν σοφότερη και εξυπνότερη (ναι, υπάρχει κι άλλο περιθώριο για σοφία και εξυπνάδα σε μένα, ούτε κι εγώ η ίδια δεν το πίστευα). Πάμε να δούμε τι έμαθα:
Αγγελίες - Βιογραφικά
- Φοβού τις αγγελίες εργασίας από εταιρίες που λένε ότι προσφέρουν "οικογενειακό περιβάλλον εργασίας". Είναι που σου κάνουν και παιδιά (το 'πιασες το υπονοούμενο, έτσι;)
- Υπάρχουν και αγγελίες που μπορεί να ζητάνε άνθρωπο για μια πολύ απλή θέση και όταν τις διαβάζεις προσεκτικά να διαπιστώνεις ότι θέλουν να έχεις διδακτορικό (ΜΙΤ τουλάχιστον, άντε Χάρβαρντ στη χειρότερη), προφίσιενσυ στα κορεάτικα και πιστοποίηση παρακολούθησης σεμιναρίου κβαντομηχανικής από τα εργαστήρια της ΝΑΣΑ. (Συνήθως αυτή τη θέση την καταλαμβάνει ο ανηψιός του προσωπάρχη, απόφοιτος μανικιούρ-πεντικιούρ των ΙΕΚ "Μαραμένη μου γαρδένια".)
- Οι μισές από τις αγγελίες που θα διαβάσεις προέρχονται από εταιρίες no name (σαν τα αλεύρια στο Μαρινόπουλο) και οι άλλες μισές νομίζεις ότι απευθύνονται σε δίχρονα. Το ότι υπάρχει μεγάλη ανεργία δεν σημαίνει ότι οι εταιρίες δεν πρέπει να φροντίζουν για την ποιότητα των αγγελιών τους. Άνεργοι είμαστε, όχι ηλίθιοι.
- Η αποστολή βιογραφικών είναι πολύ κουραστική διαδικασία. Δεν είναι
μόνο ότι τα στέλνεις και τελείωσε. Για κάθε θέση πρέπει να προσαρμόσεις
αναλόγως το βιογραφικό σου και να γράψεις και δυο λόγια γιατί θέλεις τη
συγκεκριμένη δουλειά και τι γαμάτη εταιρία είναι αυτή. Αντιλαμβάνεσαι
ότι δεν πρέπει να γράφεις σε όλους τα ίδια γιατί και καλά οι HRάδες τα
καταλαβαίνουν αυτά. Για κάθε μία μέρα αποστολής βιογραφικών, δίνω στον
εαυτό μου τρεις μέρες ρεπό.
Συναισθήματα - κοινωνική ζωή
- Δυστυχώς δεν υπάρχει συναισθηματικός διακόπτης. Μια σε παίρνει από κάτω, την άλλη σηκώνεσαι, την τρίτη σε παίρνει και σε σηκώνει γενικώς.
- Θα έρθει η στιγμή που δεν θα έχεις τι να πεις με τους φίλους-πρώην συναδέλφους και τότε θα διαπιστώσεις ότι το 95% των συνομιλιών σας ήταν για τη δουλειά. Τότε θα νιώσεις λίγο μόνος.
- Μόνος μαζί με λίγη ντροπή και στενοχώρια και ίσως θυμό θα νιώσεις όταν θα γνωρίζεις κόσμο και στην ερώτηση "με τι ασχολείσαι;" δεν θα έχεις τι να πεις πέρα από τα κλασικά "απολύθηκα... ψάχνομαι... στέλνω cv κ.λπ.", τα οποία θα τα λες μέσα από τα δόντια, ίσως με κατεβασμένο κεφάλι και σίγουρα χωρίς eye contact (οπτική επαφή).
- Μιας και μιλάμε για μοναξιά να ξέρεις ότι τα πρωινά στο facebook ζεις την υπέρτατη. Ο κόσμος (σου) αρχίζει να σκάει μετά τις 5μιση - 6 το απόγευμα. Βρες κάτι πιο δημιουργικό να κάνεις, ακόμα και αν αυτό είναι να μαζεύεις φύλλα απ' το μπαλκόνι. Το πραγματικό, όχι του φαρμ βιλ.
Τζάμπα γοργόνες και μάγκες
- Υπάρχουν και οι τύποι που εργάζονται αλλά επαναστατούν γιατί τα αφεντικά τους πίνουν το μεδούλι και εκμεταλλεύονται την υπεραξία τους και θα το κάψουν το "μπουρδέλο" (σ.σ. την εκάστοτε εταιρία), αλλά όταν τους λες "εγώ δεν έχω αφεντικό πάνω απ' το κεφάλι μου, αλλάζουμε;" κάνουν μόκο.
- Υπάρχουν και οι τύπισσες - πριγκίπισσες που είναι εκτός τόπου και χρόνου. Πραγματική ιστορία από τις φετινές μέρες καριέρας όπου παρακολουθώ την παρουσίαση γνωστού ιδιωτικού εκπαιδευτικού ιδρύματος με πολύ ακριβά δίδακτρα. Αλλά πολύ ακριβά. Παίρνει το λόγο μια κοπέλα από το κοινό και ρωτά: "Είμαι άνεργη, τα οικονομικά μου δεν είναι καλά, πώς μπορώ να σπουδάσω σε εσάς;" Δόθηκαν δύο απαντήσεις από τους ανθρώπους του ιδρύματος. Η πρώτη αφορούσε τις υποτροφίες που δίνουν. Μέχρι εδώ όλα καλά. Η δεύτερη δόθηκε από τη σύμβουλο ανάπτυξης καριέρας: "Μπορείς να πιάσεις δουλειά σε μια πολύ καλή
εταιρία και να σε χρηματοδοτήσει εκείνη." Και το καλύτερο δεν ήταν η απάντηση. Ήταν η λάμψη στο βλέμμα της όταν σκέφτηκε αυτή τη μεγάλη σοφία. Εκείνη την ώρα χύθηκαν τα μυαλά μου (και όχι μόνο τα δικά μου) στο πάτωμα. Και στην τελική ρε κοπελιά, αφού δεν έχεις λεφτά μη σπουδάσεις. Κάτσε σπίτι σου και διάβαζε αγγελίες που ζητάνε μεταπτυχιακά από το Yale. Όχουουουου, μας τα 'πρηξες.
LinkedIn
Όλοι σε προτρέπουν να φτιάξεις δικό σου λογαριασμό και αν έχεις ήδη να τον χρησιμοποιείς καθημερινά για να δικτυωθείς περισσότερο. Δύο πρόχειρα πραγματάκια που μου έρχονται στο μυαλό:
1. Εκεί είναι όλοι manager, CEO, specialists, founders και co-founders. Ούτε ένας ταπεινός υπάλληλος. Δεν μπορεί, κάποιο λάθος έκανα τόσα χρόνια.
2. Μερικές φορές σε προτρέπει να πεις συγχαρητήρια (congrats) σε κάποιο connection σου που κλείνει Χ χρόνια στο current position του. Μη γράψεις από κάτω "να τα εκατοστήσεις", είναι το ίδιο σα να λες "ελπίζω να αφήσεις τα κοκκαλάκια σου σε αυτό το πόστο". Θα παρεξηγηθείς, καταλαβαίνεις... Κλείνοντας θα κάνω μια βαθιά υπόκλιση σε όλους εκείνους που έχουν τα αρχΚότσια και ξεκινούν τις δικές τους δουλειές, φεύγοντας από τη λογική της σιγουριάς της μισθωτής εργασίας (λέμε και κανά ανέκδοτο να περνά η ώρα) και παλεύοντας με τη γραφειοκρατία, το άγχος αν θα πάει καλά η επιχείρηση και την ελληνική παράνοια γενικότερα. Μπράβο ρε παιδιά!
Τις προάλλες ανέβηκε στη σελίδα Koueen στο Facebook το τραγούδι (να το πω;) Everybody is free to wear sunscreen. Πρόκεται για ένα συνδυασμό του τραγουδιού της Rosalla "Everybody's Free (To Feel Good)" από τις αρχές της δεκαετίας του '90 με ένα άρθρο που είχε γραφτεί από την Mary Schmich για την Chicago Tribune το 1997 με τίτλο "Advice, like youth, probably just wasted on the young."
Ο αστικός μύθος θέλει το άρθρο αυτό να παρουσιάζεται σαν εναρκτήριος λόγος στην τελετή αποφοίτησης του MIT την ίδια χρονιά από τον αμερικανό συγγραφέα Kurt Vonnegut (αν και στην πραγματικότητα εκείνη τη χρονιά ομιλητής στο ΜΙΤ ήταν ο Κόφι Αννάν).
Η μίξη έγινε από τον Αυστραλό σκηνοθέτη Baz Luhrmann (Moulin Rouge, The Great Gatsby κ.λπ.). Η φωνή ανήκει στον επίσης Αυστραλό ηθοποιό Lee Perry. Και επειδή το βρήκα εξαιρετικά εμπνευσμένο και εμπνευστικό ταυτόχρονα το παραθέτω στα ελληνικά για την καλύτερη κατανόησή του. Το κακό είναι ότι πρέπει να περάσουν λίγο τα χρόνια (να μπεις έτσι λίγο στα 30) για να καταλάβεις καλύτερα τι θέλει να πει ο ποιητής.
"Κυρίες και κύριοι της τάξης του '97: Να βάζετε αντηλιακό.
Αν
μπορούσα να σας δώσω μια συμβουλή για το μέλλον, αυτή θα ήταν να βάζετε
αντηλιακό. Τα μακροπρόθεσμα οφέλη του αντιηλιακού έχουν αποδειχτεί
επιστημονικά ενώ οι υπόλοιπες συμβουλές που πρόκειται να σας δώσω είναι
τόσο αξιόπιστες όσο και η πείρα μου στα πισωγυρίσματα. Και τώρα ακούστε
τις:
Απολαύστε τη δύναμη και την ομορφιά της νιότης σας.
Άστο, δεν πειράζει. Δεν πρόκειται να καταλάβετε τη δύναμη και την
ομορφιά της νιότης σας παρά μόνο όταν αυτή θα έχει ξεθωριάσει. Αλλά,
πιστέψτε με, σε 20 χρόνια, θα κοιτάτε τωρινές σας φωτογραφίες και θα
καταλάβετε (με έναν τρόπο που τώρα αδυνατείτε να πιάσετε) πόσες
δυνατότητες είχατε και πόσο πραγματικά υπέροχοι δείχνατε. Δεν είστε τόσο
χοντροί όσο νομίζετε.
Μην ανησυχείτε για το μέλλον.
Ή
μάλλον ανησυχήστε, αλλά να ξέρετε ότι το να ανησυχείτε είναι το ίδιο
αποτελεσματικό με το να προσπαθείτε να λύσετε μια αλγεβρική εξίσωση
μασώντας τσίχλα. Οι πραγματικοί μπελάδες είναι πράγματα που ούτε καν σας
έχουν περάσει απ' το μυαλό, από εκείνα που σε κρατούν ξύπνιο στις 4 τα
ξημερώματα κάποιας βαρετής Τρίτης.
Κάντε ένα πράγμα που σας τρομάζει κάθε μέρα.
Τραγουδήστε.
Μην παίζετε με τις καρδιές των ανθρώπων. Μην ανέχεστε ανθρώπους που παίζουν με τη δική σας.
Να πλένετε τα δόντια σας.
Μη χάνετε το χρόνο σας ζηλεύοντας. Μερικές
φορές πάτε μπροστά, άλλες μένετε πίσω. Ο αγώνας είναι μακρύς και
στο τέλος ο μόνος ανταγωνιστής σας είναι ο εαυτός σας.
Να θυμάστε τα κοπλιμέντα που σας κάνουν. Να ξεχνάτε τις προσβολές. Αν τα καταφέρετε, πείτε μου και μένα πώς το κάνατε. Κρατήστε τα παλιά σας ραβασάκια. Πετάξε τα παλιά statements από τράπεζες.
Κάντε διατάσεις.
Μη νιώθετε ενοχές αν δεν ξέρετε τι θέλετε να κάνετε στη ζωή σας.
Οι πιο ενδιαφέροντες άνθρωποι που ξέρω στα 22 τους δεν ήξεραν τι
ήθελαν να κάνουν στη ζωή τους. Κάποιοι από τους πιο ενδιαφέροντες
40άρηδες που γνωρίζω, ακόμα δεν ξέρουν.
Να τρώτε πολύ ασβέστιο.
Μην ταλαιπωρείτε τα γόνατά σας. Θα σας λείψουν όταν έρθει η ώρα.
Μπορεί
να παντρευτείτε, μπορεί και όχι. Μπορεί να κάνετε παιδιά, μπορεί και
όχι. Μπορεί να χωρίσετε στα 40, μπορεί να ξεκωλωθείτε στο χορό στην 75η
επέτειο του γάμου σας. Ό,τι κι αν κάνετε μην βαυκαλίζεστε και πολύ, αλλά ούτε και να αυτομαστιγώνεστε. Οι επιλογές σας είναι 50% τύχη. Όπως και όλων των άλλων.
Απολαύστε το σώμα σας.
Χρησιμοποιήστε το με όποιο τρόπο μπορείτε. Μην το φοβάστε. Μη σας νοιάζει τι θα σκεφτούν οι άλλοι. Είναι το καλύτερο εργαλείο που θα έχετε ποτέ.
Να χορεύετε, ακόμα και αν το κάνετε στο σαλόνι σας.
Να διαβάζετε τις οδηγίες, ακόμα και αν δεν τις ακολουθείτε.
Μην διαβάζετε περιοδικά μόδας. Το μόνο που καταφέρνουν είναι να σας κάνουν να νιώθετε άσχημοι.
Γνωρίστε πραγματικά τους γονείς σας. Ποτέ δεν ξέρετε πότε θα τους χάσετε.
Να αγαπάτε τα αδέρφια σας. Είναι η σύνδεσή σας με το παρελθόν και οι άνθρωποι με τους οποίους κατά πάσα πιθανότητα θα κολλήσετε στο μέλλον.
Καταλάβετε
ότι οι φίλοι έρχονται και παρέρχονται, εκτός από αυτούς τους 2-3 πολύτιμους που πρέπει να κρατήσετε. Δουλέψτε σκληρά για να γεφυρώσετε το
χάσμα της απόστασης και του τρόπου ζωής, γιατί όσο γερνάτε τόσο
περισσότερο θα έχετε ανάγκη τους ανθρώπους που ξέρετε από μικροί.
Ζήστε στη Νέα Υόρκη μια φορά στη ζωή σας, αλλά φύγετε πριν σας κάνει σκληρούς.
Ζήστε και στη Βόρεια Καλιφόρνια επίσης, αλλά φύγετε πριν σας κάνει μαλθακούς.
Ταξιδέψτε.
Δεχτείτε κάποιες αδιαμφισβήτητες αλήθειες:
Οι τιμές ανεβαίνουν. Οι πολιτικοί είναι λαμόγια. Ακόμα και εσείς θα
μεγαλώσετε. Και τότε θα αυταπατάστε ότι όταν ήσαστε νέοι οι τιμές ήταν
λογικές, οι πολιτικοί είχαν ιδανικά και ότι τα παιδιά σέβονταν τους
μεγαλύτερούς τους.
Να σέβεστε τους μεγαλύτερούς σας.
Μην περιμένετε από κανέναν να σας στηρίξει (οικονομικά).
Μπορεί να έχετε ένα μεγάλο τραπεζικό λογαριασμό. Μπορεί να παντρευτείτε
κάποιον πλούσιο. Μα ποτέ δεν ξέρετε πότε κάποιο από αυτά θα τελειώσει.
Μην ταλαιπωρείτε πολύ τα μαλλιά σας, αλλιώς στα 40 σας θα μοιάζετε με 85.
Να είστε προσεκτικοί με το ποιων τις συμβουλές δέχεστε, αλλά να είστε και υπομονετικοί με αυτούς που σας τις δίνουν.
Οι συμβουλές είναι μια μορφή νοσταλγίας. Το να συμβουλεύεις είναι σαν
να ψαρεύεις ό,τι διαθέσιμο έχεις από το παρελθόν, να το ξεπλένεις, να
καλύπτεις από πάνω την όποια ασχήμια και να το ξανασερβίρεις για
παραπάνω από όσο αξίζει.
Trivia: wikipedia.org Μετάφραση: Koueen
Πρώτη φορά το είδα ποσταρισμένο στη σελίδα του καινούριου αγαπημένου μου μαγαζιού στο κέντρο της Αθήνας, Indie Scent.
Δύο άνθρωποι. Έρχονται κοντά. Απομακρύνονται. Πλησιάζουν ο ένας τον άλλον ανυπόμονοι. Αμφιταλαντεύονται. Κρατούν απόσταση. Πρέπει; Δεν πρέπει; Γιατί; Ποιος το ορίζει; Ποιος κινεί τα νήματα; Ποιος αποφασίζει; Ο Έρωτας; Ο Θεός; Η Μοίρα; Η Κοινωνία; Οι Ψυχές τους;
Καινούριος Sébastien Tellier. Ritournelle 2.0 και βιντεάρα που ξεπερνάει και το ίδιο το τραγούδι. C'est beau, je sais.
Η καλή μου φίλη που έχει θέμα με τη μέση της με πληροφόρησε ότι θα πάει να κάνει μαγνητική, διαδικασία που - κακά τα ψέματα - είναι εξαιρετικά εκνευριστική έως βασανιστική (εξαρτάται από το βαθμό ψυχραιμίας που σε διακατέχει). Αν δεν ξέρεις πώς είναι (που εύχομαι να έχεις πλήρη άγνοια επί του θέματος), σε βάζουν ξαπλωμένο ανάσκελα σε ένα "κλουβάκι" (πώς αλλιώς να το περιγράψω) όπου δεν έχεις χώρο ούτε για να αναπνεύσεις και ξαφνικά αρχίζεις να ακούς κάτι δυνατούς χτύπους σαν να γκρεμίζουν τον διπλανό τοίχο. Φάση πανικός δηλαδή. Επειδή είμαι παλιά σε αυτόν τον τομέα της είπα τι κάνω εγώ για να γίνει η παραμονή σε αυτό το κλειστοφοβικό κουβούκλιο πιο υποφερτή.
Σκέφτομαι ότι είμαι μέσα στο κλαμπ και παίζει πριόνια
δυνατά. Αυτό κάνω. Δυστυχώς όμως παρασύρομαι και κουνιέμαι στο ρυθμό. Και τότε
ακούγεται η φωνή του θεού να μου λέει "Μείνετε ακίνητη σας παρακαλώ." Και τότε μαζεύομαι και ζητάω συγγνώμη και είμαι κάπως έτσι
Φθινόπωρο και νομίζω ότι είναι μια καλή περίοδος να κλείσουμε λίγο το στόματά μας. Όχι για να μη μιλάμε. Σιγά. Για να μην τρώμε. Τώρα είναι η ευκαιρία. Για να κατακτήσουμε τις θάλασσες το καλοκαίρι του '14. Δεν πειράζει που πήρες καινούριο μαγιό φέτος. Θα πάρεις άλλο του χρόνου, μικρότερο νούμερο. Δε σε χάλασε.
Αλλά θα ξεκινήσουμε από τώρα. Όχι τον Απρίλιο, τώρα. Άντε και λόγω υποχρεώσεων (ο Σεπτέμβρης ανέκαθεν ήταν busy μήνας) ας κάνουμε μια υποχώρηση για Οκτώβρη. Ξεκινάνε και τα καινούρια ομαδικά στο τζυμ, θα μάθεις από τους πρώτους τα βήματα στη ζούμπα και θα το παίζεις καμπόσος το Μάρτη στα νεούδια που θα μπερδεύουν τα πόδια τους.
Και όταν μας πιάνει λύσσα για φράιντεης, ας ανοίγουμε κανά περιοδικό. Να, κάπως έτσι:
Θα ήθελα να πληροφορήσω την ξανθιά μακρυμαλλούσα, αδύνατη, γύρω στα 40, με γυαλιά μυωπίας κυρία που επέστρεφε από την Άνδρο με προορισμό τη Ραφήνα με το απογευματινό δρομολόγιο του Αικατερίνη Π. το Σάββατο 24 Αυγούστου και κάθισε -μάλλον ξάπλωσε χωρίς να υπολογίζει ότι πίσω της καθόταν άνθρωπος- αυθαιρέτως στη θέση 601Α και που δυστυχώς δεν ξέρω το όνομά της για να το γράψω και αυτό ότι ο Δαρβίνος εξέφρασε μια πρωτοποριακή για την εποχή του -και όχι μόνο- θεωρία, αυτή της εξέλιξης.
Η θεωρία της εξέλιξης, γνωστή και ως "Δαρβινισμός" μεταξύ άλλων λέει ότι ο άνθρωπος κατάγεται από τον πίθηκο. Πράγμα που μάλλον γνωρίζει πολύ καλά η συγκεκριμένη γιατί φεύγοντας θεώρησε αυτονόητο ότι έπρεπε να αφήσει πίσω της στο παράθυρο δύο άδεια μπουκαλάκια νερού, δύο άδεια πλαστικά ποτήρια, ένα ακόμα χάρτινο ποτήρι όπου έπινε τον καφέ της και το καλύτερο, μια φλούδα από μπανάνα (!).
Αν και νομίζω ότι οι πίθηκοι έχουν εξελιχθεί και οι ίδιοι και δεν αφήνουν τα σκουπίδια τους όπου να 'ναι, ειδικά τις μπανάνες. Α, και κάτι τελευταίο. Η κυρία ήταν Ελληνίδα. Όπως και ο άλλος που κάπνιζε στο κατάστρωμα και θεωρούσε αυτονόητο ότι τα αποτσίγαρα τα πετάμε στη θάλασσα. Γιατί όταν οι βάρβαροι έτρωγαν βελανίδια, εμείς είχαμε Πλάτωνα και Αριστοτέλη. Σαν να μας τα είπε λίγο ανάποδα ο Δαρβίνος, δε νομίζεις;
Φέτος είναι το πρώτο καλοκαίρι μετά από πάαααρα πολλά χρόνια που κάνω τρίμηνες - "σχολικές" - διακοπές. Έκλεισα κι εγώ όταν έκλεισαν τα σχολεία και εύχομαι να "ξανανοίξω" πάλι μαζί τους.
Και μου ήρθε τόσο ζωντανή η ανάμνηση, η αίσθηση καλύτερα, που είχα μικρή: Πέρασε ο 15αύγουστος, γιορτάσαμε, πάει τώρα - τελείωσε το καλοκαίρι. Το καλοκαίρι και ο Αύγουστος, ο καλύτερος μήνας του χρόνου, ο μήνας μου που με γιορτάζει και τον γιορτάζω διπλά.
Σε αυτό το μούδιασμα του τέλους βοηθάει και το κρύο που κάνει εδώ στο νησί και οφείλεται στον αέρα
περισσότερο. Και το ότι τελειώνουν οι μέρες οι χαρισάμενες και πρέπει να
γυρίσω πίσω. Και αυτό το αίσθημα "κούρασης" που με κάνει να βγω έξω και
να φωνάζω "άντε κάτσαμε όσο κάτσαμε, καιρός για δουλειά τώρα".
Πριν
από αυτό όμως, πάρε φωτό από τη φετινή αυγουστιάτικη πανσέληνο που
τράβηξα ανήμερα λίγο μετά το σούρουπο εδώ στην Τήνο. Απέναντι η Μύκονος
και στη μέση φεγγαράδα στο Αιγαίο. Είμαστε και ρομαντικά πλάσματα.
Ενίοτε.
Πάντα αναρωτιόμουν πώς είναι να έχεις χωριό. Να έχεις κάπου να πας το Πάσχα και το καλοκαίρι. Δεν ήταν κάτι που μου έλειπε γιατί δεν ήξερα πώς είναι έτσι κι αλλιώς. Το ζούσα νοερά από τις αφηγήσεις των συμμαθητών μου. Μέχρι που απέκτησα κι εγώ ένα. Ένα που είναι όμως τόσα πολλά και μικρά και γραφικά και διαφορετικά. Εξ αγχιστείας βέβαια, αλλά δεν παύει μετά από έξι καλοκαίρια που το επισκέπτομαι ανελλιπώς να το θεωρώ και δικό μου.
Το χωριό μου βρίσκεται στο νότιο Αιγαίο και είναι το τρίτο μεγαλύτερο νησί των Κυκλάδων. Αυτές τις μέρες, κάθε 15αύγουστο γίνεται χαμός και όχι για τους λόγους που γίνεται στα υπόλοιπα νησιά. Τόσο κοντά στο άλλο το "αμαρτωλό" το νησί και ταυτόχρονα τόσο "μακριά". Για κάποιο λόγο με το που πατάω το πόδι μου εδώ νιώθω σαν να έρχομαι σπίτι μου. Και κάθε μα κάθε φορά ανακαλύπτω καινούρια πράγματα.
Έχει πλάκα γιατί σε κρατάει πάντα σε εγρήγορση. Εξαρτάσαι από αυτό. Υπάρχει ένα ιντεράξιον. Για παράδειγμα, ανάλογα με το προς τα που φυσάει πρέπει να επιλέξεις και την αντίστοιχη παραλία που απαγκιάζει, ανάλογα με το τι τραβάει η όρεξή σου για φαΐ πρέπει να επιλέξεις το αντίστοιχο χωριό και ανάλογα με το τι θέλεις να ακούσεις για να σου φτιάξει το κέφι επιλέγεις το αντίστοιχο μαγαζί ή πανηγύρι ή μπητς πάρτυ ή απλώς μπορείς να πάρεις μπύρες και να αράξεις σε μια παραλία και να κοιτάς τ' αστέρια.
Είναι εξαιρετικά φιλότεχνο (δεν είναι τυχαίο ότι έβγαλε τόσους καλλιτέχνες και εικαστικούς όπως τον Γύζη, το Γιαννούλη Χαλεπά, το Λύτρα, τη Θωμαή Απέργη) και αν μείνεις μόνο μια βδομάδα δεν σε φτάνει ο χρόνος για να δεις όλες τις εκθέσεις ζωγραφικής, γλυπτικής, τα θεατρικά, τις συναυλίες. Το νησί σφύζει από πολιτιστική ζωή για όλα τα γούστα.
Να πάτε στην Τήνο έστω και μια φορά στη ζωή σας. Και όχι μόνο για να προσκυνήσετε. Η Τήνος είναι πολλά περισσότερα από την εκκλησία. Και ναι. Υπάρχει νησί και πίσω από αυτήν!
Και μια ακόμα συμβουλή: Να μπλέκετε με νησιώτες. Θα χορτάσετε θάλασσα και ήλιο. Και πολύ αέρα που κατσαρώνει το μαλλί!
Κι έρχονται στιγμές που θες να κλείσεις τα μάτια σου και όταν τα ανοίξεις ξανά να έχουν φτιάξει όλα. Μόνα τους. Ως δια μαγείας. Αλλά αν συμβεί αυτό, τι θα έχεις αποκομίσει εσύ;
Όταν δεν δουλεύεις και έχεις ελεύθερο χρόνο ειδικά το πρωί, θυμούνται όλοι οι άλλοι γύρω σου (που δουλεύουν) ότι έχουν πάσης φύσεως εκκρεμότητες με το δημόσιο (από το 2006 μπορεί, ίσως και παλιότερα) και σου κάνουν μια εξουσιοδότηση για κάθε υπηρεσία κι εσύ τρέχεις όλη μέρα μες στην παράνοια γιατί "έλα μωρέ, έχεις τίποτα καλύτερο να κάνεις;"
Ναι, έχω. Ακόμα και να κάθομαι να κοιτάω το ταβάνι είναι πολύ καλύτερο από το να τρέχω από το υπόγειο στον τρίτο και από τον τρίτο στην άλλη υπηρεσία, πέντε χιλιόμετρα μακριά γιατί πρέπει να πάρω βεβαίωση και να γυρίσω να την καταθέσω στην πρώτη υπηρεσία, στο δεύτερο όροφο και μετά να ξαναγυρίσω στον τρίτο για να μου βάλουν σφραγίδα και να καταλήξω στον πρώτο να μου λένε ότι τελικά αυτό για το οποίο πήγα στις 7:30 το πρωί να κάνω δεν γίνεται. Πράγμα που μου θύμισε αυτό.
Σημειωτέον ότι μεταξύ των ορόφων και των υπηρεσιών κάνει ζέστη, έχει ήλιο, κίνηση στο δρόμο, κίνηση στις σκάλες και κόσμο που περιμένει να εξυπηρετηθεί που σημαίνει ότι πρέπει να περιμένεις κάθε φορά μέχρι να έρθει η σειρά σου. Κοινώς full time job.
Φέρτε μου μια κρύα μπύρα επειγόντως. Ή μάλλον όχι γιατί θα με πιάσει κατούρημα και η τουαλέτα για το κοινό είναι στο δεύτερο υπόγειο.
ΥΓ. Μακράν η καλύτερη υπηρεσία: ο ΟΑΕΔ στον Άλιμο. Οι άνθρωποι και ξέρουν τη δουλειά τους και συμπεριφέρονται άψογα. Ειδικά σε ταλαιπωρημένους άρτι απολυμένους ή για καιρό άνεργους με ψυχολογία υπό το μηδέν. Εύγε!
Και συνεχίζοντας την παράδοση που ξεκίνησε από πέρυσι και θέλει έναν (τουλάχιστον) μεγάλο καλλιτέχνη που σημάδεψε τα παιδικά, εφηβικά και μετεφηβικά μας χρόνια να δίνει συναυλία στην Αθήνα στις 16 Ιουλίου (θυμάσαι πέρυσι Morrissey;), ήρθε η σειρά των PET! SHOP! BOYS! φέτος.
Μεγάλο συναυλιακό απωθημένο μιας και δεν τους είχα δει τις προηγούμενες φορές, περίμενα πώς και πώς. Το είχα πει άλλωστε (με τη μόνη διαφορά ότι το νέο τους άλμπουμ βγήκε ένα μήνα μετά - δε μας χάλασε).
Τους αγαπούσα από μικρό παιδάκι (γύρω στα 9 - 10) και για έναν λόγο που θυμήθηκα 20κάτι χρόνια μετά, βλέποντας το Neil από το βίντεογουόλ να τραγουδάει προφίλ με την κουστουμιά του και την κορμοστασιά του την ατελείωτη. Γιατί είχαν υποστηρίξει τους New Kids On The Block τότε που όλοι τους έβριζαν κι εγώ στενοχωριόμουν γιατί αγαπούσα τον Donnie. Το είχα διαβάσει στην Κατερίνα.
Λοιπόν μπήκαν στη σκηνή κάπως έτσι
με το Axis φυσικά και εμάς από κάτω να χοροπηδάμε.
Τα μάτια ρολόγια και οι δείκτες άνθρωποι
Ψαρωτικά γραφικά, φωνή ίδια και απαράλλαχτη που έκανε ταξίδι στο χρόνο από τα έιτις, απίθανη βρετανική προφορά (λιώνω), χαμός στα all time classic It´s a sin, Always on my mind, Domino Dancing, Rent, West end girls στο ανκόρ (το δικό μου αγαπημένο τους έβερ), ένα Love etc εξαιρετικά έξυπνα στημένο,
τα καινούρια τους, το Vocal, το Miracles το αγαπουλίνι που το αφιερώνω στον άνθρωπό μου γιατί έτσι.
Στο τέλος της συναυλίας όλοι μας είχαμε ένα χαμόγελο μέχρι τα αφτιά, μας φύσαγε κρύο αεράκι με μια εσάνς θάλασσας λόγω venue, ένιωθες τη γλυκιά μαγική ραστώνη που σε πιάνει όταν έχει τελειώσει κάτι όμορφο. Και κάπου στο βάθος ακουγόταν μια φωνή "Μπύρες! Ποιος έχει μπύρες;;;;"
Επίσης, θα ήταν λάθος μου να παραλείψω τον Peter Hook που μας πήγε πίσω σε Joy Division και New Order. Love will tear us apart, True faith (τραγούδι-σημάδι) και Blue Monday και απέραντη αγάπη. Δεν θα μπορούσαμε να μην κάνουμε και την καφρίλα μας όταν στην εισαγωγή του true faith ας πούμε, κάναμε φωνητικά με το "Tell it to my heart" και στην εισαγωγή κάποιου άλλου (δεν θυμάμαι ποιο) κοιτάζομαι με το φίλο και ταυτόχρονα λέμε Holidaaayyy (Madonna - εγώ) και "Αυτό το καλοκαίρι" (Μαντώ - εκείνος). Μαντ βίντεο μιούζικ αγουόρντς το κάναμε (Μαντ στην κυριολεξία)!
Τόση ώρα παρακολουθώ ένα πουλί μέσα από το τζάμι που κόβει βόλτες στα απέναντι κεραμίδια. Περπατάει, στέκεται, αγναντεύει, ανεβαίνει στην κορυφή της σκεπής, κατεβαίνει με γρήγορα βήματα, σκοντάφτει και εκεί που πάει να φάει τα μούτρα του ανοίγει τα φτερά του και τσουπ! δεν πέφτει ποτέ.
Εκεί που πας να πέσεις να ανοίγεις τα φτερά σου και να πετάς...
Πέρασε κιόλας ένας μήνας από την ημέρα που μου ανακοινώθηκε μετά από 6μιση χρόνια σκληρής δουλειάς, πακέτων, υπερωριών, χαράς, λύπης, ικανοποίησης, αγανάκτησης, βαρεμάρας, εξαναγκασμών, γέλιου, νεύρων, σχέσεων και κυρίως αγάπης για την εταιρία, το αντικείμενο και την εργασία μου αυτή καθαυτή, ότι ήρθε η ώρα να την κάνω κι εγώ σιγά σιγά, όπως τόσοι και τόσοι πριν και μετά από εμένα.
Το 'ξερα ότι θα συνέβαινε. Ειδικά από το Φλεβάρη - Μάρτη που άρχισαν να φεύγουν οι πρώτοι, κάθε που ερχόταν τέλος του μήνα σφιγγόταν η καρδιά μου. Παρόλα αυτά όταν έγινε η ανακοίνωση πάγωσα. Ακόμα και όταν το περιμένεις, όταν συμβεί οριστικά, αντιδράς. Ένιωσα ότι γκρεμίστηκε ο κόσμος, στενοχωρήθηκα, θύμωσα, έκλαψα, αγανάκτησα, έβαλα τις φωνές. Ούτε εγώ η ίδια δεν πίστευα την αντίδρασή μου. Θύμωσα όμως πολύ. Για μένα πρωτίστως, αλλά και για όλους τους υπόλοιπους στη θέση μου.
Μια βδομάδα μετά την Πρωτοχρονιά του 2007 μπήκα εκεί. Στην αρχή ήμουν σε θέση εργοστασιακή (όχι, δεν ξεδιάλεγα ροδάκινα, έχουν και οι "πνευματικές" δουλειές τα δικά τους εργοστάσια). Δε μιλάς, δε λαλάς, είσαι με πολλούς άλλους στον ίδιο χώρο και δυο φορές τη μέρα δίνεις παραγωγή. Αν δεν είναι καλά τα νούμερα πας σπίτι σου. Ο επόμενος.
Ευτυχώς δεν έμεινα πολύ εκεί. Κάποιοι είδαν ότι υπάρχουν άνθρωποι που είναι για παραπάνω. Έτσι, μετά από ένα χρόνο και κάτι, βρέθηκα να δίνω συνέντευξη στο διευθυντή ενός άλλου τμήματος της εταιρίας, από αυτά τα τμήματα που είναι στα ρετιρέ, κάνουν brainstorming και όταν λες έξω ότι δουλεύεις εκεί γεμίζει το στόμα σου.
Μέχρι τότε δεν είχα καμία σχέση με το αντικείμενο. Δεν ξέρω τι είδαν σε μένα σε εκείνη τη συνέντευξη. Το όμορφη δεν παίζει γιατί υπήρχαν και άλλες υποψήφιες, ομορφότερες και πιο σχετικές. Μάλλον θα τους έκανε εντύπωση η απάντηση που έδωσα στην ερώτηση "Πού βλέπεις τον εαυτό σου μετά από 10 χρόνια". Πιο κλισέ ερώτηση πεθαίνεις. Αποφάσισα, λοιπόν, μες στην ανωριμότητα των 26 μου χρόνων, να τους τρολάρω για να δω τι θα γίνει και απάντησα "Με βλέπω στα γραφεία της εταιρίας στην Ουρουγουάη. Είναι που λατρεύω τα ισπανικά (!), γι' αυτό." (μη χάσω και δεν πετάξω ατάκα). Ήταν πολυεθνική τότε. Το κόλπο έπιασε και την επόμενη κιόλας μέρα μετακόμισα στο χλιδάτο γραφείο του 8ου με θέα Ακρόπολη.
Και ξαφνικά έγινα μαρκετίαρ. Δεν είχα ιδέα, δεν το είχα σπουδάσει. Και τώρα; Το πρώτο πράγμα που έκανα ήταν να ψάξω για βιβλία. Αγόρασα μερικά - τα πιο κλασικά και αυτά που διδάσκονται στις πανεπιστημιακές σχολές - και το έριξα στη μελέτη. Τι είναι τμηματοποίηση της αγοράς, πώς γίνεται, τι είναι κύκλος ζωής προϊόντος, ποια είναι τα τέσσερα P, πώς φτιάχνεις μάρκετινγκ πλαν.
Από μόνη μου δηλαδή για να καταλαβαίνω τι μου γίνεται και να μην με περνάνε για άσχετη. Είχα όμως και καλό προϊστάμενο που μου έκανε φροντιστήρια και τον ευχαριστώ πολύ γι' αυτό (και ακόμα μου κάνει). Είχα όμως ικανότητα καλής και εύκολης αντίληψης και προσαρμοστικότητα και τελικά μπόρεσα να σταθώ και μόνη μου. Έκανα και κάτι σεμινάρια και βουαλά. Μόνο το πτυχίο μου έλειπε.
Σιγά σιγά την αγάπησα πολύ τη δουλειά αυτή, μου φαινόταν πολύ ενδιαφέρουσα, κάθε μέρα ανακάλυπτα και κάτι καινούριο και, όχι επειδή είμαι μπροστά, αλλά έγινα πολύ καλή.
Σήμερα και αφού έχω τακτοποιήσει τις περισσότερες εκκρεμότητες, γραφειοκρατικής φύσης κυρίως, δουλεύω μικρά προτζεκτάκια για φίλους και εθελοντικά για να μην χάνω επαφή και να τεστάρω τις ικανότητές μου. Και παρά το χαμό που γίνεται γύρω μας είμαι αισιόδοξη. Στην τελική, αλλάζω πάλι αντικείμενο. Πρώτη φορά θα 'ναι;
Παρασκευή βράδυ, αρχές τριημέρου Αγ. Πνεύματος, Athens by night, παρέα, αγόρια και κορίτσια, μπαρ στο κέντρο και ο dj βάζει αυτό.
Κορίτσι: Δεν μου αρέσει αυτό. Μου φαίνεται πολύ άψυχο.
Koueen: Λογικό. Αφού το λέει μια πεθαμένη.
Κανείς δεν εκτίμησε το αστείο εκτός από το κορίτσι, τη φίλη και εμένα. Δεν καταλαβαίνω γιατί. Εμάς μας άρεσε τόσο πολύ που δεν μπορούσαμε να σταματήσουμε να γελάμε. Οι υπόλοιποι (συμπεριλαμβανομένου του dj μας κοίταζαν κάπως έτσι:
Παντζούρια στη γρίλια. Θες να έχεις φως, αλλά και όχι. Είσαι ένα βήμα πριν ανοίξεις, αλλά αυτός ο ήλιος ο αδυσώπητος ο Έλληνας ο καλοκαιρινός σε αποτρέπει. Το φως του δυνατό θα σε τυφλώσει. Το σπας με λίγο κόκκινο. Του αίματος, αλλά με διαφάνεια. Το φως θα μπει θες δε θες. Είτε του κλείνεις το παντζούρι είτε όχι. Θα βρει διέξοδο. Έχει συμμάχους τις χαραμάδες.
Άνοιξε το παντζούρι. Άσε τον ήλιο να μπει μέσα. Ο ήλιος είναι η φωτεινή αλλαγή. Άστη να μπει. Κι ας σε χτυπήσει. Όταν οι αισθήσεις σου συνηθίσουν θα δεις νέες εικόνες. Όμορφες, άσχημες, αδιάφορες, τι σημασία έχει; Καινούριες.
Αυτό δεν ήθελες; Άνοιξε το παντζούρι!
Η φωτό από το υπνοδωμάτιο του σπιτιού που αφήνω μετά από 7 χρόνια στην ομορφότερη γειτονιά του κέντρου.
Όταν σου συμβαίνουν πράγματα που καθορίζουν ολόκληρη τη ζωή σου, τότε πραγματικά φαίνεται αποδεικνύεται ο χαρακτήρας και οι βλέψεις των ανθρώπων που σε περιβάλλουν (με τη θέλησή σου ή όχι). Αλλά αυτά είναι πράγματα γνωστά σε όλους. Απλώς ήθελα να κάνω εισαγωγή για τις ευχαριστίες που θα ακολουθήσουν. Για τις μέρες που πέρασαν και τις μέρες που θα 'ρθουν, λοιπόν,
ευχαριστώ
- την καλύτερή μου φίλη που ανέλαβε ένα μεγάλο μέρος από το βάρος
- αυτούς, που ήταν εκεί και οι δύο μαζί και ο καθένας ξεχωριστά για διαφορετικούς λόγους
- εκείνους τους δυο - τρεις που ενδιαφέρθηκαν ενώ δεν είχαν κανένα λόγο και έκαναν πράγματα (έστω και μικρά) για μένα χωρίς να έχουν καμία υποχρέωση να το κάνουν και όντας άσχετοι
- την οικογένειά μου που ήρθαν κοντά μου την ίδια κιόλας μέρα
- τους πρώην συνεργάτες που τα τελευταία χρόνια είχαμε φάει τρελά πακέτα παρέα και δεν μπήκαν στον κόπο να πουν ούτε ένα "καλή συνέχεια"
- την καλή μου τύχη και την επιμονή μου μιας και δεν έχουν περάσει 10 μέρες και έχω ήδη αρχίσει και βλέπω εταιρίες
- το σπιτονοικοκύρη μου που με άφησε να πάρω όσο χρόνο θέλω για τη μετακόμιση (πρέπει να αρχίζω να μαζεύω σιγά σιγά)
- το φίλο μου τον Γκόραν που αν και ζει στη Σερβία έχει επικοινωνήσει με όλους τους γνωστούς του από Ελλάδα για να με βοηθήσει
- τον άγγελο που αν και έχω καιρό να του μιλήσω, ξέρω ότι είναι εκεί ;)
- τον παππού σήμερα στο λεωφορείο που μου έδωσε τη θέση του και μου έφτιαξε τη διάθεση
- τον καλό υπάλληλο του ΟΑΕΔ που δεν θα με ταλαιπωρήσει πολύ τις επόμενες μέρες που θα πάω να βγάλω το επίδομα
- την κομμώτριά μου που δεν θα μου βάλει πολύ τις φωνές όταν δει μέχρι πού έχει φτάσει η ψαλίδα
- τα κορίτσια που έκριναν σκόπιμο να με ειρωνευτούν (και όχι μόνο) ακόμα και τη στιγμή που έφευγα κουβαλώντας τα πράγματά μου (εσάς σας ευχαριστώ περισσότερο από όλους γιατί πραγματικά ήσασταν μεγάλο σχολείο)
και πάνω από όλους ευχαριστώ τον άνθρωπό μου που φρόντισε να είναι δίπλα μου όταν ήθελα να σπάσω ό,τι έβρισκα μπροστά μου [και, εδώ που τα λέμε, καλά έκανε γιατί εκείνος θα πλήρωνε :-D] και που με ξεσήκωσε να κοιτάξω τη ζωή κατάματα όταν το μόνο που ήθελα να κοιτάζω ήταν το ταβάνι.
Δέκα μέρες μετά, η ζωή μου έχει μπει σε νέα πορεία, κάνω πράγματα που πριν δεν τα έκανα γιατί δεν είχα χρόνο ή όρεξη, τρέχω με χίλια, ο καιρός είναι υπέροχος και επιτέλους απολαμβάνω την πόλη τα πρωινά (έστω και αν κυκλοφορώ για να κλείσω εκκρεμότητες ή να πάω σε συνεντεύξεις.)
Α, να μην το ξεχάσω: Όλα γίνονται αρκεί να έχεις πίστη.
Καθένας από εμάς έχει στο μυαλό του, στην ψυχή του, στη ζωή του πράγματα ιερά, αξίες που γι' αυτόν είναι πάνω από όλα. Εγώ ας πούμε έχω το φαγητό. Το αγαπώ το φαγητό. Είναι η προτεραιότητά μου. Τρέμω στην ιδέα ότι θα πεινάσω, το σκέφτομαι συνέχεια, καθορίζω τη ζωή μου γύρω από αυτό. Νοιάζομαι για το φαγητό μου και φροντίζω να μη μου λείπει.
Καμιά φορά όμως το ξεχνάω (άνθρωπος είμαι κι εγώ), το παραμελώ, αλλά όλο και κάτι συμβαίνει και επανέρχεται στο προσκήνιο και με σκουντάει.
- "Έι!" μου λέει. "Μη μ' αφήνεις μονάχο μου. Δώσε μου λίγη σημασία. Δεν σου αρέσω πια;" Και τότε γεμάτη τύψεις το παίρνω στα χέρια μου, το κλείνω στη χούφτα μου και του ψιθυρίζω: "Εδώ είμαι, φαγάκι μου. Συγγνώμη που σε παραμέλησα. Είναι που νόμιζα ότι τα φαγητά των άλλων είναι πιο νόστιμα. Αλλά, ξέρεις κάτι; Το πιο νόστιμο φαγάκι είσαι εσύ! Γιατί σε έφτιαξα εγώ και αυτό δεν πρόκειται να το αλλάξει κανείς.
Η
αλήθεια είναι ότι το τρώω όλο το φαΐ μου και δεν θα απολογηθώ γι' αυτό.
Διότι το φαΐ είναι δικό μου και το κάνω ό,τι θέλω. Το πετάω στα
σκουπίδια ή το βάζω σε χρυσό πιάτο. Το μαγειρεύω εγώ, στη δική μου
κατσαρόλα, με δικά μου υλικά και δικό μου μεράκι. Αν θες να μου το ανακατέψεις ειδικά όταν μου πετυχαίνει "για να μην κολλήσει", καλύτερα φέρε τα δικά σου κουζινικά. Ειδικά όταν αρχίζει και γίνεται αφράτο και ζουμερό μην προσπαθήσεις να μου το πάρεις. Με κανέναν τρόπο. Γιατί από τσιγκούνη μπορεί να φας, από φαγά ποτέ.
Τουλάχιστον αυτή είναι χειροποίητη και σπιτική. Και έχει και μπόνους κεραία. Όλες οι άλλες μόνο φεγγάρια και μνημεία με φεγγάρια από πίσω δείχνουν. Βαρετό...
κι εγώ σιγά σιγά. Να φτιάξω βαλίτσα (ευτυχώς θα είναι ελαφριά με τα καλοκαιρινά) πρωτίστως και έπειτα να φορτώσω κόσμο και μπαγκάζια στο τουτού με κατεύθυνση τη ΒΔ Πελοπόννησο και τα κοψίδια, τα κουλούρια, τα τσουρέκια, τα αυγά (που δεν τρώω παρά μόνο τσουγκρίζω), τα κλαρίνα, τις μπαλωθιές του θείου του κρητίκαρου, τα πράσινα χωράφια με κόκκινες παπαρούνες και μωβ ανεμώνες, τα τρία κιλά που θα βάλω σίγουρα, την γκρίνια της μάνας γιατί κατεβαίνω Μ. Παρασκευή και δεν προλαβαίνω την Αποκαθήλωση, το ηλιοβασίλεμα του Πατραϊκού, τις σόδες που θα πίνω Κυριακή απόγεμα για να συνέλθω, τη φάτσα της ανηψιάς όταν δει τις φανταστικές κατακόκκινες μπαλαρίνες που της πήρα, τη φάτσα της μάνας της ανηψιάς όταν δει το βιβλίο που της πήρα για το πώς γίνονται τα παιδιά, τα λουλουδικά της μάνας, τις νέες αφίξεις γατιών που μαζεύονται κατά καιρούς, τη λεμονιά έξω απ' το παράθυρό μου, την αποτοξίνωση από το πισί, τον περίπατο στο Ρίο με θέα τη γέφυρα, την ανάγνωση του νέου βιβλίου που πήρα στη βεράντα και το ξύλινο ταβάνι μου που ακούει τις σκέψεις μου από τα παιδικά μου χρόνια χωρίς να με έχει μαρτυρήσει ποτέ.
- Μάιος: Κυκλοφορεί το νέο άλμπουμ των Daft Punk, Random Access Memories
- Ιούνιος: Κυκλοφορεί το νέο άλμπουμ των Pet Shop Boys, Electric
- Ιούλιος:Συναυλία Pet Shop Boys στην Αθήνα
Αν απόρησες με τη Sasha Grey να ξέρεις ότι δεν μπορούσα να αντισταθώ στο πρώτο της μυθιστόρημα μόλις το είδα στο κέντρο τύπου στο νησί ;)
