Μήνυμα προσωπικό

Γιαγιά μου, γιαγιά μου, που δεν είσαι γιαγιά, αλλά είσαι η γιαγιά που θα ήθελα πάντα να έχω. Η γιαγιά που φοράει τα γυαλιά της χαμηλά στη μύτη και κάθεται στην καρεκλίτσα με όλα τα σκασμένα γύρω της και τους λέει παραμύθια. Και είναι αυτές οι μοναδικές φορές που κάθονται όλα τα διαόλια ήσυχα και κρέμονται από τις λέξεις σου.

Τις λέξεις που τρέχουν σα νερό στις λευκές σελίδες του λευκού βιβλίου με την ξύλινη προβλήτα και την καφέ βαλίτσα. Τις λέξεις για το νησί και το καλοκαίρι. Για τους Αυγούστους.

Ήμουν τελευταία - επίτηδες - στην ουρά που ποτέ δεν τέλειωνε. Σε πλησίασα, σου είπα "Γιαγιά μου, σ' αγαπώ" και σ' αγκάλιασα κι εσύ έμεινες να με κοιτάς με ένα ερωτηματικό στο βλέμμα και μετά σου είπα ποια είμαι. Και η φάτσα ξαφνικά άλλαξε και μου χάρισες το πιο λαμπερό σου χαμόγελο και την πιο μεγάλη αγκαλιά. Και αυτή τη φάτσα δεν θα την ξεχάσω ποτέ.

Κάτι μου έγραψες στην πρώτη σελίδα, το διάβασα μετά στο μετρό και έμεινα άφωνη. Κάτι που θα το κρατήσω για μένα. Σ' ευχαριστώ.

Κυριακή κοντή γιορτή

Γενικώς αποφεύγω να μιλάω για τα της καθημερινότητας και συνειδητά κάνω αναρτήσεις τύπου άρτζι μπούρτζι και λουλάς, αλλά με αφορμή αυτό το video, θέλω κι εγώ να πω το κοντό μου (το μακρύ το αφήνω για άλλους που το υποστηρίζουν κιόλας).

Εδώ και αρκετά χρόνια η αντίληψη, αλλά και η πραγματικότητα είναι ότι ο βορράς παράγει και ο νότος καταναλώνει. Τώρα που ο νότος παύει να καταναλώνει (με εξαίρεση τα aifones* που πολλοί ακόμα δεν έχουν βάλει μυαλό και αγοράζουν με λεφτά που δεν έχουν και φυσικά μετά κλαίγονται γιατί χρωστάνε πιστωτικές και τους ενοχλούν οι εισπρακτικές) τι στο καλό θα κάνει ο βορράς;

Εδώ θα είμαστε να δούμε τα αποτελέσματα. Η οικονομία δεν είναι μονόπαντη.

Μόλις διάβασες μια Κυριακάτικη ανάλαφρη ανάρτηση.

*αν είσαι δημιουργικός, υπάρχουν και πιο φτηνές λύσεις για να είσαι πάντα στη μόδα:

via

Mon dieu

Σήμερα έμαθα κάτι που με στενοχώρησε πολύ. Το ποτό μου, το γνωστό ποτό μου (αν είσαι αρκετά έξυπνος και τυχερός και με παρακολουθείς καιρό το ξέρεις, αν δεν μάθε το τώρα), το τζιν εν τόνικ, είναι πιο παχυντικό από την μπύρα!

Ένας ολόκληρος κόσμος έγινε συντρίμμια, πεποιθήσεις χρόνων γκρεμίστηκαν, τόσα και τόσα λίτρα λευκού, αγνού και αμόλυντου τζιν εν τόνικ μιάστηκαν. Είναι δυνατόν; Πώς μπόρεσε να έχει 156 θερμίδες τη στιγμή που εγώ νόμιζα ότι έχει μόλις εκατό; 121 το τζιν και 35 το τόνικ. Είναι δυνατόν το τόνικ να έχει θερμίδες; Και μάλιστα τόσες πολλές;

Τι να κάνω; Να το ρίξω στις μπύρες (μόλις 150 το κουτάκι) ή να κόψω το τόνικ; Οι μπύρες κάνουν κοιλιά (μου φτάνει αυτή που ήδη έχω), το τζιν σκέτο είναι η χαρά του αλκοολισμού (είπαμε να πίνουμε κανα-δυο ποτάκια που και που). Μήπως να το ρίξω στα Μανχάτταν;

Η μαύρη αλήθεια αποκαλύπτεται εδώ.

Τζέμις ΜπονΤ

Γιορτάζουμε τα 50χρονα του Τζέμις με μια ελεύθερη απόδοση του Skyfall στα ελληνικά. Ευχαριστώ.

Τέλος
Κράτα την αναπνοή σου και μέτρα ως το δέκα
Χάσε τη γη κάτω απ' τα πόδια σου
και άκου την καρδιά μου να κάνει μπαμ για ακόμα μια φορά

Τέλος
Έπρεπε να ξεμείνω από ανάσα για να ονειρευτώ αυτή τη στιγμή
έτσι εκπρόθεσμα χρωστάω
παρασύρθηκα και με κλέψανε

Ακόμα και αν πέσει ο ουρανός και γίνει χίλια κομμάτια
εμείς θα στεκόμαστε στα πόδια μας
μαζί θα τα περάσουμε όλα
όταν γκρεμιστεί ο ουρανός

Πρέπει να πέσεις για να σηκωθείς
χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά
σε συγκρουόμενους κόσμους και σκοτεινές μέρες
Τι κι αν ξέρεις τον αριθμό μου, το όνομά μου
την καρδιά μου ποτέ δεν θα την έχεις

Ακόμα και αν πέσει ο ουρανός και γίνει χίλια κομμάτια
εμείς θα στεκόμαστε στα πόδια μας
μαζί θα τα περάσουμε όλα
όταν γκρεμιστεί ο ουρανός

Όπου πας πάω κι εγώ
ό,τι βλέπεις βλέπω
Και ξέρω, ποτέ δεν θα ήμουν εγώ
χωρίς τη ζεστή σου αγκαλιά να μου χαρίζει ασφάλεια
Το χέρι σου στο χέρι μου και αντέχουμε

Ακόμα και αν πέσει ο ουρανός και γίνει χίλια κομμάτια
εμείς θα στεκόμαστε στα πόδια μας
μαζί θα τα περάσουμε όλα
όταν γκρεμιστεί ο ουρανός

via

Νέα ετικέτα

Περίεργη περίοδος. Τη λες και σκατοπερίοδο. Τη λες και έχει-εξαντληθεί-η-υπομονή-μου-και-θέλω-να-τα-βροντήξω-αφού-έχω-ρίξει-πρώτα-διαόλους-εκεί-που-πρέπει-και-κυρίως-σε-αυτούς-που-με-δουλεύουν-κοιτώντας-με-κατάματα-λες-και-είμαι-πέντε-χρονώ-μη-διστάζοντας-να-μου-πουλάνε-ακόμα-το-παραμύθι-"πάνω-από-όλα-είμαστε-ομάδα"-και-να-μου-κάνουν-και-την-παρατήρηση-όταν-μου-ξεφεύγει-ειρωνικό-χαμόγελο-στα-ψέματά-τους. 

Και εκεί που κάθεσαι και σκέφτεσαι "απόψε θέλω να μείνω λίγο μόνος/η μου, δεν θέλω να βλέπω κανέναν, μόνο εγώ και οι σκέψεις μου, να πιω μια μπύρα-ένα κρασί, να διαβάσω λίγο και μετά να πέσω για ύπνο" εκεί τινάζεις το μαλλί-κεφάλι (μαζί και το μυαλό σου) και λες "όχι, δεν θέλω να είμαι μόνος, έλα από εδώ να πιούμε αυτό το κρασί παρέα, να πούμε και καμιά μαλακία να περάσει η ώρα, έβαλε κρύο και είναι πολύ μοναχική η μοναξιά - σαν το χειμώνα που ετοιμάζεται να 'ρθει σιγά σιγά. Πάρε με και μια αγκαλιά να ζεσταθώ λιγάκι." Πάνω από όλα να αισθάνομαι ασφαλής.

Safe up here with you

6:00 π.μ.

Αγαπημένε μου εαυτέ,

Δεν είσαι πια μωρό. Κάποια στιγμή πρέπει να ωριμάσεις και να μην ξεραίνεσαι στον ύπνο από τις 22:00 Σάββατο βράδυ και να χάνεις τα παιδιά που χορεύουν ξέφρενα swing, αλλά ούτε και το φίλο σου το λύκο που ανοίγει τα μάτια στα κουτάβια παίζοντας μουσικάρες στα όμορφα στέκια του κέντρου.

Μεγάλωσε επιτέλους. Γκέγκε;

via

Ευχαριστώ.

Μωρέ λες;

Σήμερα είδα κάπου γραμμένη την σούπερ γοάο, πανέξυπνη και ανυπέρβλητη ατάκα, με την οποία ψαρώνουν όλες οι πιτσιρίκες και τα ψαγμένα τυπάκια και τη γράφουν στα τετράδια, τους τοίχους και τα θολωμένα τζάμια κάνοντας χο-χο για να θαμπώσουν:

Πίσω κοιτάμε μόνο όταν είναι να παρκάρουμε!

Ρε παιδιά, εγώ που παρκάρω με καθρέφτες, μήπως κάνω κάτι λάθος;

Με πιάνουν οι φιλοσοφίες μου

Απίστευτο. Έχω δύο βδομάδες να γράψω. Δεν προλαβαίνω. Δεν έχω έμπνευση. Έχω άγχος. Συμβαίνουν διάφορα που μόνο γκρίνια μπορούν να μου προκαλέσουν και με ξέρεις, δεν την μπορώ την γκρίνια, δεν την μπορώ καθόλου. Και ψάχνομαι. Και σκέφτομαι. Σκέφτομαι πολύ. Τόσο πολύ που θα ακούσω ένα "παφ" κάποια στιγμή, το κάψιμο της ασφάλειας.

Μέσα λοιπόν από αυτούς τους λογισμούς, τους υπολογισμούς και τους παραλογισμούς, κατέληξα σε μια μεγάλη θεωρία της ψυχολογίας, κάτι που όλοι υποψιαζόμαστε, βλέπουμε και ζούμε σε μικρότερο  ή μεγαλύτερο βαθμό, αλλά που κανείς δεν τολμά να ξεστομίσει.

Πρόκειται για τον Σισσισμό (δικός μου όρος, copyright και τα λοιπά):
Σισσισμός είναι η κατάσταση εκείνη κατά την οποία νομίζεις ότι όλα περιστρέφονται γύρω από εσένα και οτιδήποτε λέει ή κάνει ο καθένας (είτε θετικό είτε αρνητικό) αφορά εσένα, γιατί πολύ απλά μόνο εσύ υπάρχεις σε αυτόν τον κόσμο.

Μην το πάρεις προσωπικά, δεν είναι υπαινιγμός για σένα, εξάλλου το όνομα της υπέρτατης πριγκίπισσας, φανατικής οπαδού και πρώτης διδάξασας του Σισσισμού έχει.

Το ξέρω, βαρύ για βράδυ Παρασκευής γι' αυτό θα σου βάλω την Καιτούλα την καλή για να την παραφράσουμε και να τραγουδήσουμε παρέα "με πιάνουν οι φιλοσοφίες μου... ταραριραραααρα"