Wednesday, 26 September 2012

Το δίλημμα

Το προηγούμενο διάστημα περνούσα μια δύσκολη φάση, αλλά τώρα επανέρχομαι σιγά σιγά. Η παλιά Koueen αναγεννάται από στάχτες, τζάκια, αποκαΐδια, σηκώνεται από καρέκλες, κρεβάτια, στασίδια, κατεβαίνει από πατάρια, δώματα και ταράτσες και αναζητά λύση σε ένα μεγάλο δίλημμα που αντιμετωπίζει. Μια απόφαση που πρέπει να λάβει και της προκαλεί πονοκέφαλο, άγχος και αγωνία. Συμβούλεψέ την. Ακόμα και αν δεν την πας, η γνώμη σου θα μετρήσει να ξέρεις.

Βοηθήστε ρε παιδιά. Τι να αρχίσω από Οκτώβρη; Yoga ή pilates;;;;;


Το τραγούδι είναι άσχετο, το θυμήθηκα για κάποιο λόγο το περασμένο Σ/Κ και έκτοτε το τραγουδάω συνέχεια.


Sunday, 23 September 2012

Επόμενη στάση πολι-τί;;;

Η βδομάδα που μας πέρασε ήταν η ευρωπαϊκή εβδομάδα μετακίνησης με κορύφωση χτες, Σάββατο 22/09 που ήταν η ευρωπαϊκή ημέρα χωρίς αυτοκίνητο. Χαχα, και γαμώ τα ανέκδοτα!

Η ευρωπαϊκή ημέρα χωρίς αυτοκίνητο γιορτάστηκε στην Αθήνα με κλείσιμο της Πανεπιστημίου, από Σύνταγμα έως Ομόνοια, με τα γνωστά: ξυλοπόδαροι, τύμπανα, ο δήμαρχος με παιδάκια και μπαλόνια ολόγυρά του, στα Προπύλαια είχε στηθεί ένα πιάνο με ουρά και ένας τενόρος που τραγουδούσε, οικογένειες με παιδάκια όργωναν τη μεγάλη λεωφόρο πεζή, πάρα πολύ ωραία.

Η ευρωπαϊκή ημέρα χωρίς αυτοκίνητο γιορτάστηκε στην Αθήνα με κλείσιμο της Πανεπιστημίου και κυκλοφοριακό χάος σε όλους τους υπόλοιπους δρόμους. Ειδικά στη Σταδίου και στην Αθηνάς σε έπιανε απελπισία. Δε μιλάμε για ένα απλό μποτιλιαρισματάκι που σε κάποιο σημείο θα ξεκολλήσεις και θα πας στη δουλειά σου σαν άνθρωπος, έστω και με καθυστέρηση. Μιλάμε για ένα χαμό, να έχουν μπλοκάρει τα πάντα, να ακούγονται βρισίδια, να αγνοούνται οι τροχονόμοι (όπου υπήρχαν). Εγώ με τα πόδια ήμουν, αλλά ήταν εξαιρετικά εκνευριστικό να κυκλοφορείς μέσα σε όλο αυτό το χάος.

Θα μπορούσαν βέβαια όλοι αυτοί να χρησιμοποιήσουν μέσα μεταφοράς. Αλλά άντε πείσε τον έλληνα να παρατήσει το αυτοκίνητο και να χρησιμοποιήσει μέσα μεταφοράς. Το βλέπω και από μένα. Πόσες φορές μέσα στο μετρό (και όχι μόνο) έχω σιχτιρίσει την ώρα και τη στιγμή που μπήκα και έχω ονειρευτεί το αυτοκινητάκι μου.

Και γιατί όχι, όταν στριμώχνονται 300 άτομα σε ένα λεωφορείο ή ένα βαγόνι που χωράει τους μισούς, δεν είναι προτιμότερο να είσαι στην άνεση του αυτοκινήτου σου, να ακούς τη μουσικούλα σου, να βρίζεσαι και με κανάν άλλο οδηγό να βγάζετε τα νεύρα σας (και γαμώ τα αγχολυτικά), να πατάς κανά ποδηλάτη ειδικά αν περνάει με κόκκινο ) και μπαίνει στη λωρίδα σου την ώρα που στρίβεις και δεν έχεις πού να πας.

Α, ναι. Τα ποδήλατα είναι ειδική κατηγορία. Πρέπει ΌΛΟΙ να τα σεβόμαστε και να τα αγαπάμε και "it's ok, έλα μωρέ, ποδήλατο είναι" τι κι αν περνάει με κόκκινα και αγνοεί στοπ και προχωράει μες στη μέση δημιουργώντας μποτιλιάρισμα τριών χιλιομέτρων και μπαίνει ανάποδα σε μονόδρομους, ποδήλατο είναι, λογικό είναι να μην ξέρει από Κ.Ο.Κ. δεν έδωσε ποτέ σήματα ούτε πορεία για να πάρει δίπλωμα. Μόνο που αν τον ξαπλώσεις θα τον πληρώνεις για άνθρωπο το ζώον. Τα θυμήθηκα τώρα και συγχίστηκα. Γιατί πήγα όντως να την ξαπλώσω την άλλη τις προάλλες που βρέθηκε ξαφνικά μπροστά μου γιατί πέρασε με κόκκινο και όταν της φώναξα μες στην τρομάρα μου "έχεις κόκκινο!" με έβρισε κι από πάνω (ότι κακώς πέρασα - με πράσινο - ενώ αυτή πήγαινε κανονικά στην πορεία της - με κόκκινο - ευτυχώς που είχα μάρτυρες) μιλάμε για ΤΟ θράσος!

Ελπίζω του χρόνου η ευρωπαϊκή εβδομάδα μετακίνησης και ημέρα χωρίς αυτοκίνητο να μας βρει με καλύτερους δρόμους, συχνότερα δρομολόγια στα μέσα, φθηνότερο εισιτήριο, ειδικούς ποδηλατοδρόμους και καλύτερη παιδεία στους δρόμους από πεζούς - οδηγούς - μηχανόβιους (άλλοι αυτοί, θα τους κράξω άλλη φορά) - ποδηλάτες. (Όνειρα, πουλιά μου ταξιδιάρικα...)

(Επίσης, σήμερα 23/09 είναι international bisexuality day - χρόνια πολλά!)

Α και μόλις έχασα έναν αναγνώστη, χαχα!

Friday, 21 September 2012

Το 'χα ξεχάσει αυτό

Πριν κάτι μέρες, στις 10 του μηνός συγκεκριμένα, το μπλογκ εξαφανίστηκε από ιστού γης. Τι έγινε, λέω, κατάλαβε ότι είμαι σε φάση διλήμματος να το κλείσω ή να τ' αφήσω και είπε να με διευκολύνει; Τι να μπαίνω στον μπλόγγερ, τι να κάνω όσα κομπιουτερίστικα ξέρω μπας και το επαναφέρω, τι να αλλάζω μπράουζερς, τι να μιλάω με φίλους για να δω αν σε αυτούς ανοίγει, τίποτα. Τζίφος. Το κουήνκομ που ήξερα και αγαπούσα βγήκε οφφ.

Δεν πτοήθηκα όμως. Πήρα το βιβλιαράκι μου και άραξα κρεββάτι. Κατά τις 12:30 που σηκώθηκα για μια τελευταία βόλτα στο μπάνιο πριν κοιμηθώ και πέρασα μπροστά απ' το πισί, πάτησα ένα F5 - καθαρά από συνήθεια - και τσουυυυυπ Κουήνκομ μπάκ αγκέν*!

Την επόμενη μέρα που το συζητούσα με το φίλο που έχει καταχωρήσει το ντομέιν, μια συζήτηση τύπου, κοίτα το μπάσταρδο που με κατάλαβε και έπεσε μόνο του, μου έστειλε να διαβάσω ένα λινκ. Το διάβασα λοιπόν κι εγώ και τι διαπίστωσα; Όπως κάθε αρχή και θεσμός που σέβεται τον εαυτό του (koueen, hello!!) είχα πέσει κι εγώ θύμα των Αnonymοus! Το ότι διάλεξαν εκείνη την ημέρα δεν ήταν τυχαίο, γιατί δεν είναι απλοί χάκερ αυτοί. Διαβάζουν και τη σκέψη άμα λάχει.

Αυτά. Το είχα ξεχάσει και το θυμήθηκα τώρα που έκανα αρχειοθέτηση στα email μου και το βρήκα μπροστά μου. Ε, είχα καιρό να γράψω ό,τι να 'ναι και μου είχε λείψει λίγο.

*Αγγλικά με ελληνικούς χαρακτήρες για σπάσιμο κι έτσ ρε δικέ μου να ουμ. (Και γιατί έχω 500 γλώσσες στο πληκτρολόγιο και βαριέμαι να κάνω αλτ+σιφτ όλη την ώρα.)

Sunday, 16 September 2012

Τι τίτλος μπαίνει σ' αυτό;

- Τι έχεις πάθει και γράφεις συνέχεια; 
Συμπέρασμα (αυθαίρετο): Get a life ή αλλιώς Σταμάτα, μου κλέβεις τη δόξα (!)

- Αυτή δεν γράφει τελευταία. 
Συμπέρασμα (αυθαιρετότατο) : Κάτι έχει, δεν είναι καλά.

Θα σου πω μια ιστορία. Το καλοκαίρι που ήμουν διακοπές, ένα πρωί πίνοντας τον καφέ μου είπα να ανοίξω το πισί και να διαβάσω κανά μπλογκ μέχρι να πάω θάλασσα. Και έπεσα πάνω σε ένα καυγά που είχε γίνει το προηγούμενο βράδυ. Αφού ξεπέρασα το πρώτο σοκ (γιατί σοκ παθαίνεις όταν βλέπεις ανθρώπους που εκτιμάς να προσπαθούν να δείξουν ο ένας στον άλλον, αλλά και σε όλους τους άλλους, ποιος την έχει μεγαλύτερη), άρχισε η αηδία. Όλα αυτά που δεν αντέχω στην πραγματική ζωή, αλλά που πρέπει να τα αντιμετωπίσω ως ενήλικας όπως όλοι μας (και ένας λόγος που μπλογκάρω είναι ακριβώς για να ξεφύγω από αυτά), τα είδα μπροστά μου γραμμένα διαδικτυακά. Και απογοητεύτηκα. Και ξενέρωσα. Χέστηκες, θα μου πεις. Και πολύ καλά κάνεις. Αυτή η μικροκοινωνία δεν διαφέρει από εκείνη εκεί έξω.

Όμως όταν μπλογκάρεις για να ξεφύγεις, να πεις μια μαλακία, να γελάσεις και να περάσεις καλά και βλέπεις μπροστά σου ξεκατινιάσματα, αλλάζει το πράγμα. Ως Koueen χέστηκα κι εγώ στην τελική, άλλοι εκτίθενται, εγώ είμαι εδώ για να σαχλαμαρίζω και δεν πάνε όλοι να βγάλουνε τα μάτια τους. Αλλά ως Μαρία σκέφτομαι "όλο αυτό τώρα με αντιπροσωπεύει; Γιατί πρέπει να κάθομαι να τα διαβάζω όλα αυτά;" Άγνωστοι (ναι, όσο και να νομίζεις ότι ξέρεις τον άλλον διαδικτυακά, άγνωστος παραμένει όπως και να το δεις) να προσπαθούν να βγάλουν τα μάτια τους για μαλακίες; Για ανούσια πράγματα; Ανούσια γιατί αν δεις τι προβλήματα έχει ο καθένας στη ζωή του και τι συμβαίνει σήμερα στην κοινωνία, όλα αυτά που γίνονται εδώ μέσα είναι γελοία παιδιαρίσματα. Και εδώ θα γυρίσεις και θα μου πεις "κοπελιά, μην διαβάζεις στην τελική". Αυτό έκανα. Σκέφτηκα και να κλείσω το μπλογκ, αλλά δεν θα το κάνω γιατί έχω γράψει κάτι πολύ ωραία πραγματάκια εδώ μέσα και δεν θέλω να χαθούν. Από την άλλη, αν μου έρθει να γράψω κάτι θέλω να γυρίζω εδώ και να "καθαρίζω το υπόγειο" που λέει και μια φίλη. Αυτά.
(Τα σχόλια είναι κλειστά. Ναι, τις ξέρω τις εξυπνάδες που ετοιμάζεσαι να πεις. Έχω και προσωπικό ημερολόγιο, don't worry. Είναι πράσινο και έχει το Μικρό Πρίγκιπα απ' έξω.)

Saturday, 15 September 2012

Φθινοπωρινά

Τρία τραγούδια για το φθινόπωρο

Κλασικό

New entry

Forever