Άλλο ένα αυγουστιάτικο ποστ

Εδώ και μέρες σκέφτομαι ότι την 1η Αυγούστου θα κάνω μια εκπληκτική ανάρτηση για τον Αύγουστο. Το μήνα μου. Και μπαίνω πριν από λίγο στο μπλογκ και τι να δω; Όλο το μπλογκρόλ γεμάτο αναρτήσεις για τον Αύγουστο! Μιλάμε για ΤΟ ξενέρωμα! Δηλαδή καλά κάνατε, συμπλόγγερς, αλλά είπαμε. Οι άλλοι μήνες τι έχουν; Γιατί τους σνομπάρουμε έτσι; Θέλετε να κλαίνε;

Αλλά όπως και να το κάνουμε αυτός ο μήνας είναι Ο μήνας! Σαν παιδί τον μισούσα, μεγαλώνοντας τον εκτίμησα, τώρα τον λατρεύω.

Σαν παιδί ήμουν εξαιρετικά "άτυχο". Γενέθλια και γιορτή σχεδόν μαζί (με τρεις μέρες διαφορά). Φυσικά όλα τα άλλα παιδάκια είχαν σκορπίσει στους πέντε ανέμους και δεν είχα κάνει ποτέ πάρτυ όπως όλοι οι υπόλοιποι. Τα δώρα πού τα πας. Γενέθλια και γιορτή ένα δώρο και αυτό αν είχε ξεμείνει κάποιος συγγενής πίσω. Αλλά παράπονο δεν έχω. Οι δικοί μου πάντα με γιόρταζαν με τραπέζια. Ακόμα και τώρα που απουσιάζω θα τονε σφάξουνε τον κόκκορα!

Μετά μεγάλωσα και άρχισα να πηγαίνω διακοπές και να ταξιδεύω. Τι να πρωτοθυμηθώ από γενέθλια.. (κάπου τώρα κοιτάζω το άπειρο, κάνω ότι σκέφτομαι, η εικόνα θολώνει και μεταφέρομαι πίσω...)

2001: Μετά από ένα μήνα στη Ρωσία, ανήμερα στα γενέθλια πήρα το αεροπλάνο της επιστροφής (πτήση Μόσχα - Θεσ/νίκη με 8ωρη στάση στην Πράγα). Ήταν 23:00 η ώρα (Τσεχίας - 12 ώρα Ελλάδας), μας έχει φάει η αναμονή στο αεροδρόμιο της Πράγας και ξαφνικά ανάμεσα σε Άραβες, Τσέχους, Γερμανούς, Ιταλούς και δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο), ακούω από πίσω μου "Να ζήσεις Koueen και χρόνια πολλά..." και περνά μπροστά από τη μούρη μου μια πάστα με ένα κεράκι (γιατί ολόκληρο αεροδρόμιο ούτε μια τούρτα δεν είχε)!

Τον επόμενο χρόνο το γενέθλιο με βρήκε στην Ιθάκη (πριν γίνει μόδα). Εκεί κι αν δεν βρέθηκε τούρτα. Έσβησα ένα σπίρτο που ήταν βυθισμένο στην άκρη ενός παριζακίου. Και τον άλλον που δούλευα σε μια κατασκήνωση με Ουκρανούς φιλοξενούμενους που το γενέθλιο το θεωρούν πολύ μεγάλη μέρα και όλοι μα όλοι, από τον μικρότερο μέχρι το μεγαλύτερο έρχονταν ένας ένας και μου χάριζαν και κάτι.

Αμ το 2004; Παραμονή Ολυμπιακών που είχα βάρδια στο ΟΑΚΑ; Μία η τελετή έναρξης μια τα γενέθλιά μου. Για να μη θυμηθώ μια άλλη χρονιά που κατέληξα σε μπουζουκλερί (κι όμως...) και έλεγα σε έναν παππού που μου την έπεφτε ότι είμαι τραγουδίστρια και τελικά αποδείχτηκε ότι εκείνος ήταν στιχουργός!

Τώρα ήθελα να γράψω για τον Αύγουστο, για τα γενέθλιά μου κατέληξα να γράφω. Και δεν θέλω να γράψω άλλα γιατί μου τη δίνουν οι αναρτήσεις σεντόνια - δεν τις διαβάζω ποτέ (να θυμηθώ να γράψω σε άλλη ανάρτηση τι μου τη σπάει στα μπλογκς).

Ακολουθεί ανάλαφρο καλοκαιρινό τραγουδάκι που φτιάχνει τη διάθεση: