Φάση 2η: Βαρεμάρα

Τώρα τι να πω; Αυτό που θες να ακούσεις ή τη γνώμη μου; (την αρνητική φυσικά γιατί η θετική κατά ένα μεγάλο ποσοστό συμπίπτει με αυτό που θες να ακούσεις. Ίσως και όχι. Εξαρτάται.)

Αν είσαι δικός μου άνθρωπος ίσως να διστάσω στην αρχή, αλλά τελικά θα στο πω αυτό που πιστεύω και ας μου το παίζεις βαρύ πεπόνι μετά. Ξέρεις ότι θέλω το καλό σου και ξέρεις ότι ίσως κάπου να έχω δίκιο.

Αν δεν είσαι, δεν θα σου πω τίποτα. Δε με ενδιαφέρει. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι δεν έχω γνώμη. Απλώς να ξέρεις ότι δεν μπορώ τη βλακεία (βλακεία-μιζέρια-κατινιά το τρίδυμο που μπορεί άνετα να με στείλει στον άλλο κόσμο). Και όταν συσσωρεύεται πολλή βλακεία (μιζέρια-κατινιά) τσαντίζομαι. Και μετά βαριέμαι. Και τελικώς αποχωρώ...

Εσύ την κρύβεις;

Ειλικρινά, δεν μπορώ να καταλάβω τον κόσμο που κρύβει την ηλικία του. Έχει τύχει πολλές φορές να ρωτήσω ανθρώπους πόσο χρονών είναι και να δυσκολεύονται να απαντήσουν ή να μου τη λένε επειδή είμαι αγενής ή αδιάκριτη. Σιγά, μαντάμ, την αγένεια! Όσο και να το κρύβεις η αλήθεια είναι μία και ας την ξέρεις μόνο εσύ. Όλα τα άλλα είναι ηλίθια κόμπλεξ. Ούτε θα μικρύνεις αν δεν σε ρωτήσω.

Δε λέω, ούτε εμένα μου αρέσει που μεγαλώνω, ίσα ίσα που μου πέφτει και λίγο βαρύ, αλλά αν με ρωτήσεις θα σου απαντήσω. Και θα σου πω και την αλήθεια. Και τώρα και πάντα. Χτες λοιπόν που έκλεισα τα 31, κάποιος με ρώτησε τα πόσα κλείνω. Όταν είπα "31" μου φάνηκε πολύ μεγάλο το νούμερο. Οκ, το 41 θα μου φανεί μεγαλύτερο και το 55 το ίδιο, αλλά τώρα τι να κάνω, τα 31 έκλεισα.

Η μόνη που μου συμπαραστάθηκε ήταν η ανηψιά που κατά λάθος έσπασε το 3. Τι ποιο 3; Το 3, το κεράκι που θα βάζαμε στην τούρτα μπροστά από το 1. Έπαιζε και το έσπασε στη μέση. Μπορεί και να μην το έκανε κατά λάθος. Μπορεί να ένιωθε την εσωτερική μου πίκρα και τη βαθιά υποσυνείδητη οδύνη μου και να το έσπασε επί τούτου για να μου απαλύνει τον πόνο.

Από την άλλη, 31 χρόνια ανεπανάληπτων εμπειριών και βαθιάς σοφίας δεν είναι και λίγο! Γυρνώντας πίσω σκέφτομαι πόσο θα ήθελα να είχα πριν από 10 χρόνια το μυαλό που κουβαλάω τώρα, πόσο πιο εύκολα θα μπορούσα να αποφεύγω καταστάσεις ή να αρπάζω ευκαιρίες.
Τουλάχιστον, ένα πράγμα που έχω καταλάβει καλά στα 31 μου χρόνια είναι ότι η ζωή είναι ωραία και με τα καλά της και με τα κακά της και ότι είναι ύβρις να τη σπαταλάμε σε γκρίνια, τσακωμούς και κατινιές!

Και όπως λέει και η Celia: Η ζωή είναι καρναβάλι*!

Αν πιστεύεις ότι η ζωή είναι άδικη

να ξέρεις ότι δεν είναι έτσι

η ζωή είναι όλα τα λεφτά, πρέπει να τη ζήσεις

Αν νομίζεις ότι είσαι μόνος και όλα σου πάνε σκατά,

να ξέρεις ότι δεν είναι έτσι

στη ζωή κανείς δεν είναι μόνος, πάντα έχεις κάποιον

Δεν κάνει να κλαις, καρναβάλι είναι η ζωή

είναι πολύ καλύτερο να ζεις τραγουδώντας

Δεν κάνει να κλαις, καρναβάλι είναι η ζωή

και οι στενοχώριες εξαφανίζονται τραγουδώντας

Αν πιστεύεις ότι η ζωή είναι μονίμως σκληρή

να ξέρεις ότι δεν είναι έτσι

έχει και κακές στιγμές, αλλά στην τελική όλα περνάνε

Αν πιστεύεις ότι τίποτα δεν πρόκειται να αλλάξει

να ξέρεις ότι δεν είναι έτσι

χαμογέλα στα δύσκολα και όλα περνάνε

Δεν κάνει να κλαις, καρναβάλι είναι η ζωή

είναι πολύ καλύτερο να ζεις τραγουδώντας

Δεν κάνει να κλαις, καρναβάλι είναι η ζωή

και οι στενοχώριες εξαφανίζονται τραγουδώντας

*Η μετάφραση είναι δική μου.

Άλλο ένα αυγουστιάτικο ποστ

Εδώ και μέρες σκέφτομαι ότι την 1η Αυγούστου θα κάνω μια εκπληκτική ανάρτηση για τον Αύγουστο. Το μήνα μου. Και μπαίνω πριν από λίγο στο μπλογκ και τι να δω; Όλο το μπλογκρόλ γεμάτο αναρτήσεις για τον Αύγουστο! Μιλάμε για ΤΟ ξενέρωμα! Δηλαδή καλά κάνατε, συμπλόγγερς, αλλά είπαμε. Οι άλλοι μήνες τι έχουν; Γιατί τους σνομπάρουμε έτσι; Θέλετε να κλαίνε;

Αλλά όπως και να το κάνουμε αυτός ο μήνας είναι Ο μήνας! Σαν παιδί τον μισούσα, μεγαλώνοντας τον εκτίμησα, τώρα τον λατρεύω.

Σαν παιδί ήμουν εξαιρετικά "άτυχο". Γενέθλια και γιορτή σχεδόν μαζί (με τρεις μέρες διαφορά). Φυσικά όλα τα άλλα παιδάκια είχαν σκορπίσει στους πέντε ανέμους και δεν είχα κάνει ποτέ πάρτυ όπως όλοι οι υπόλοιποι. Τα δώρα πού τα πας. Γενέθλια και γιορτή ένα δώρο και αυτό αν είχε ξεμείνει κάποιος συγγενής πίσω. Αλλά παράπονο δεν έχω. Οι δικοί μου πάντα με γιόρταζαν με τραπέζια. Ακόμα και τώρα που απουσιάζω θα τονε σφάξουνε τον κόκκορα!

Μετά μεγάλωσα και άρχισα να πηγαίνω διακοπές και να ταξιδεύω. Τι να πρωτοθυμηθώ από γενέθλια.. (κάπου τώρα κοιτάζω το άπειρο, κάνω ότι σκέφτομαι, η εικόνα θολώνει και μεταφέρομαι πίσω...)

2001: Μετά από ένα μήνα στη Ρωσία, ανήμερα στα γενέθλια πήρα το αεροπλάνο της επιστροφής (πτήση Μόσχα - Θεσ/νίκη με 8ωρη στάση στην Πράγα). Ήταν 23:00 η ώρα (Τσεχίας - 12 ώρα Ελλάδας), μας έχει φάει η αναμονή στο αεροδρόμιο της Πράγας και ξαφνικά ανάμεσα σε Άραβες, Τσέχους, Γερμανούς, Ιταλούς και δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο), ακούω από πίσω μου "Να ζήσεις Koueen και χρόνια πολλά..." και περνά μπροστά από τη μούρη μου μια πάστα με ένα κεράκι (γιατί ολόκληρο αεροδρόμιο ούτε μια τούρτα δεν είχε)!

Τον επόμενο χρόνο το γενέθλιο με βρήκε στην Ιθάκη (πριν γίνει μόδα). Εκεί κι αν δεν βρέθηκε τούρτα. Έσβησα ένα σπίρτο που ήταν βυθισμένο στην άκρη ενός παριζακίου. Και τον άλλον που δούλευα σε μια κατασκήνωση με Ουκρανούς φιλοξενούμενους που το γενέθλιο το θεωρούν πολύ μεγάλη μέρα και όλοι μα όλοι, από τον μικρότερο μέχρι το μεγαλύτερο έρχονταν ένας ένας και μου χάριζαν και κάτι.

Αμ το 2004; Παραμονή Ολυμπιακών που είχα βάρδια στο ΟΑΚΑ; Μία η τελετή έναρξης μια τα γενέθλιά μου. Για να μη θυμηθώ μια άλλη χρονιά που κατέληξα σε μπουζουκλερί (κι όμως...) και έλεγα σε έναν παππού που μου την έπεφτε ότι είμαι τραγουδίστρια και τελικά αποδείχτηκε ότι εκείνος ήταν στιχουργός!

Τώρα ήθελα να γράψω για τον Αύγουστο, για τα γενέθλιά μου κατέληξα να γράφω. Και δεν θέλω να γράψω άλλα γιατί μου τη δίνουν οι αναρτήσεις σεντόνια - δεν τις διαβάζω ποτέ (να θυμηθώ να γράψω σε άλλη ανάρτηση τι μου τη σπάει στα μπλογκς).

Ακολουθεί ανάλαφρο καλοκαιρινό τραγουδάκι που φτιάχνει τη διάθεση: