I declare open the games of London

Λυσσάξανε όλοι με την τελετή έναρξης. Καλά, σαν τη δική μας δεν ήταν εννοείται, αλλά έλεος πια με την γκρίνια!

Και James Bond να πηδάει από ελικόπτερο με τη συναδέλφισσα είχε (χαχα, εδώ έκανε ολόκληρη ελεύθερη πτώση η Elisadeth, αλλά ένα χαμόγελο δεν έσκασε σε όλη τη διάρκεια της τελετής και καθάριζε και το νύχι!) 

Πηγή

και Mr. Bean γερασμένο με γκρίζα μαλλιά είχε. Αυτό το τελευταίο με στενοχώρησε λιγάκι γιατί αν γέρασε ο Mr. Bean σημαίνει ότι έχω γεράσει κι εγώ. Και εργατική τάξη είχε και σουφραζέτες είχε και πολλή μουσική είχε, χωρισμένη μάλιστα ανά δεκαετία (δεν άκουσα όμως καθόλου Cure και Smiths, τυχαίο;) και παιδιά να χορεύουν και να ξεφαντώνουν και να ερωτεύονται είχε και πανκιά να χοροπηδάνε με sex pistols από πίσω και Trainspotting είχε. Και είχε και Tim Berners-Lee, τον άνθρωπο που άλλαξε τις ζωές όλων μας.

Και μην ξεχνάμε ότι αυτή είναι η τρίτη φορά που διοργανώνονται οι αγώνες στο Λονδίνο, λογικό είναι να δούμε κάτι πιο σύγχρονο που λυσσάνε όλοι ότι οι Βρετανοί δεν έχουν ιστορία. Και μην αρχίσουμε τα όταν εμείς κάναμε πολιτισμό αυτοί τρώγανε βελανίδια γιατί πρώτον δείχνει έλλειψη λογικών, σωστών και εμπεριστατωμένων επιχειρημάτων, έλλειψη παιδείας και αμορφωσιά και δεύτερον τώρα τα βελανίδια τα τρώμε εμείς (και όποιος κατάλαβε κατάλαβε).

Αλλά όταν άρχισε να ακούγεται το μουσικό θέμα του Εξορκιστή και να μπαίνουν μέσα εκατοντάδες κρεβάτια νοσοκομείου με άρρωστα παιδιά (!!!) έμεινα κάγκελο! Καλά, είναι σοβαροί; Κανονικά έπρεπε πάνω στα κρεβάτια να είναι 20άρηδες σε κώμα από το πολύ πιώμα και 20χρονες ημιλυπόθυμες με μίνια και ξεβαμμένο make up στη μούρη. (Είμαι περίεργη να μάθω πόσα brainstorming κάνανε για να βρουν αυτή την ιδέα.)

Και το σκηνικό με τη ζωή και το θάνατο προς το τέλος ήταν καταπληκτικό. Δεν κατάλαβα που κόλλαγε με τα προηγούμενα βέβαια, αλλά who cares, ήταν πάρα πολύ καλό. Επίσης, αν ήμουν ο Πολ δεν θα έπαιρνα μέρος με τους άλλους τρεις στον τάφο. Ας την έκλειναν την τελετή οι Stones που είναι και όλοι.

Τελικά ευτυχώς που τα μεσημεριανάδικα έχουν πάει διακοπές και γλυτώσαμε από σχόλια τύπου "το μαλλί του Μπέκαμ δεν έπεσε από την υγρασία του Τάμεση, 

Πηγή

πού στο καλό ήταν η Βικτώρια, αυτή η στολή των βρετανών αθλητών ωραία αλλά λερώνει, τι μανάρι ήταν ο σημαιοφόρος της Jamaica, κοίτα η πουτ... η Σαράποβα 1,93 με το αθλητικό, αχ αυτοί οι Σαμοανοί με τις φουστίτσες δεν ντρέπονται λίγο; Μόνο ο Σάκης και ο Νίνο έκαναν το ρούχο να μιλήσει πάνω τους και πολλά άλλα τέτοια.

Το καλοκαίρι μου

Zumba
(ή αλλιώς "πώς να χύσεις 8 λίτρα ιδρώτα σε 5 λεπτά")

Τουτού
(ή αλλιώς "στην μπάντα ρεεεε")

Πηγή

Βιβλίο
(ή αλλιώς "κοιμάμαι και ονειρεύομαι δράκους και ανταρόλυκους")

Πηγή

Φίλοι
(ή αλλιώς "δεν ξενερώνουμε ποτέ")

Πηγή

Ποτά
(ή αλλιώς "το κλείσιμο της μέρας")

Πηγή

Μπάνιο

(ή αλλιώς "πώς σφίγγει το κορμί χωρίς να το καταλάβεις")

Πηγή

Αγάπη

(ή αλλιώς <3 <3 <3)

Γεννητούρια

(ή αλλιώς "νέο μωρό στην παρέα")

Γενέθλια

(όσον ούπω...)

Summer hits 2012

(ή αλλιώς "χορεύουμε τώρα!")

Last night I dreamt*

Morrissey. (τελεία)

Ακριβώς στη μέση του καλοκαιριού, την πιο ζεστή μέρα του χρόνου, χιλιάδες κόσμου ανέβηκε στο Λυκαβηττό, τσαλαπατήθηκε, ίδρωσε, τραγούδησε, χτυπήθηκε, έκλαψε, χαμογέλασε, γέλασε, γούσταρε.

Δεν θα πω τίποτα για την απαράδεκτη διοργάνωση, έχουν ήδη γραφτεί πάρα πολλά. Θα γκρινιάξω μόνο γιατί δεν με άφησαν να πάρω μέσα το μεγάλο μου μπουκάλι με νερό που με τόση φροντίδα το είχα παγώσει στην κατάψυξη και το έσερνα μαζί μου σε όλη την ανηφοριά, στο κακοτράχαλο το βουνό. Όταν έφτασα στον έλεγχο, ο τύπος (ωραίο τεκνό, δε λέω) μου χούφτωσε την τσάντα, την έτριψε, την κανάκεψε, έπιασε το μπουκάλι και μου είπε ότι δεν επιτρέπεται να το πάρω μέσα.
- Καλέ, έχει 40 βαθμούς! Θα σκάσω!
- Απαγορεύεται.
- Μα να το πετάξω; Σαν παιδί μου το φρόντισα. (γλυκό κουινίστικο χαμόγελο-κάνω-χιούμορ-να-σπάσω-τον-πάγο που δεν έπιασε)
- Ή θα το πετάξετε ή θα το πιείτε εδώ και μετά θα μπείτε μέσα.
- Θα πιω 1,5 λίτρο εδώ και τώρα;
- Είναι απαίτηση του καλλιτέχνη  να μην υπάρχουν πλαστικά μπουκάλια στο χώρο.
- (Τον καλλιτέχνη τον λένε Χάι...εν-γνωστή μάρκα μπύρας που πουλιόταν στην καντίνα του θεάτρου;)

Αλλά μετά (από ώρα και πολλά λίτρα ιδρώτα) τα ξέχασα όλα γιατί χαμήλωσαν τα φώτα και μια γυναικεία φωνή άρχισε να μιλάει με την προφορά που λατρεύω και βγήκε το αγόρι με το πουκάμισο και έκανε αυτό:

και σείστηκε όλος ο βράχος! 


Και μετά αυτό 

και αυτό 

και φυσικά ΑΥΤΟ
και ΔΕΝ ΠΕΡΙΓΡΑΦΩ ΆΛΛΟ!

Μόνο κάτι τελευταίο: Επειδή δεν είμαστε όλοι 1,82 παρακαλούνται οι αρμόδιοι φορείς όπως δημιουργήσουν έναν κανονισμό, μια απόφαση, ένα νόμο, κάτι, που να λέει ότι στις συναυλίες οι ψηλοί πρέπει να κάθονται πίσω από τους κοντούς. Δεν μπορούσα να λυγίσω τα πόδια μου από το πολύ τέντωμα! Γι' αυτό και σήμερα το απόγευμα είδα όλα τα βίντεο, γιατί χτες μπορεί να ήμουν εκεί, αλλά σήμερα έκατσα να τη φχαριστηθώ! (τη συναυλία)


Ευχαριστώ το φίλο slyeurochild που όχι μόνο φωτογράφισε και βιντεοσκόπησε όλη τη συναυλία, ανέβασε τα τραγούδια ΚΑΙ με άφησε να χρησιμοποιήσω το οπτικοακουστικό υλικό του για την ανάρτηση! Thanx, dear <3

*μισός τίτλος τραγουδιού. Ολόκληρο εδώ. (Άκου και τι λέει στην αρχή του βίντεο. Συμφωνείς;)

Koueen strikes again

Παρόλο που οι διακοπές συνεχίζονται, άρχισε να με πιάνει ένα σύνδρομο στέρησης και είπα να περάσω μια βόλτα.

Τι διαπίστωσα τις τελευταίες δύο βδομάδες; Κρίση; Χα! Η εθνική ήταν γεμάτη, το καράβι γεμάτο, τα μπαράκια γεμάτα, τα ενοικιαζόμενα φουλ (κι ας είναι νωρίς) και ένα σωρό τουρίστες, ανάμεσά τους πολλοί Γερμανοί. Στην αρχή μου έκανε εντύπωση. Μετά αποφάσισα ότι ζω σε ένα παράλληλο σύμπαν και αφοσιώθηκα στη σειρά βιβλίων επικής φαντασίας "A song of ice and fire" (από εκεί η σειρά Game of Thrones - για το πόσο ξενέρωσα με τη β' σαιζόν θα το συζητήσουμε σε άλλη ανάρτηση) την οποία είχα αρχίσει να διαβάζω από πέρυσι, κάπου το χειμώνα την έκανα στην άκρη και τώρα που βρήκα χρόνο την ξανάπιασα και αισίως έφτασα στο 4ο βιβλίο. Αν έχεις φάει το ίδιο κόλλημα με μένα, σου προτείνω το παρακάτω μπλογκ με το οποίο αν μη τι άλλο θα γελάσεις πολύ (εκτός αν αγαπάς Jon Snow, οπότε θα έχεις θέμα). Μπες εδώ: http://winteriscomingbitch.tumblr.com

Οι διακοπές τελείωνουν και από Δευτέρα ξανά Αθήνα και γραφείο αλλά δε με χαλάει, πρώτον γιατί θα περάσω τον Αύγουστο στην πρωτεύουσα που θα λείπετε όλοι και θα μείνουμε λίγοι και θα κάνουμε καρτ στην Πανεπιστημίου και θα διαλέγουμε θέση για παρκάρισμα στους Αμπελόκηπους και θα πίνουμε τζιν τόνικ στην Αγ. Ειρήνη εμείς οι 2-3 και τα τζιτζίκια, κοινώς ζωάρα.

Δεύτερον, γιατί τη Δευτέρα 16 Ιουλίου, στο Λυκαβηττό, έρχεται για μία συναυλία ο ένας, ο μοναδικός, ο ανεπανάληπτος, ο νούμερο 1 αγαπημένος τραγουδιστής-είδωλο για όλους εμάς τους καμμένους με τη βρετανική μουσική σκηνή, η λατρεία, ο έρωτας, το αγόρι που τραγουδά Let me kiss you και πετάει το πουκάμισο στην αρένα (αφού το σφουγγίσει με τον ιδρώτα του), το οργισμένο νιάτο που φορούσε κοκκάλινα τετράγωνα γυαλιά πολύ πριν γεννηθούν οι αυτοαποκαλούμενοι χίπστερς 20άρηδες της Καρύτση, ο άνθρωπος που δεν διστάζει να τραγουδήσει το Satellite of Love καλύτερα και από τον ίδιο το Lou (ντάξ΄μη βαράς, άποψή μου), ο irish blood - english heart βρετανός που αγαπά να μισεί την Ελισσάβετ και όλη την οικογένεια, ο Morissey! Κάπου εκεί μπροστά θα είμαι κι εγώ και είμαι πολύ πολύ χαρούμενη!

Αυτά για την ώρα. Πάω να πάρω αγκαλιά τον ανεμιστήρα.