Αγριεύτηκα

Είναι από εκείνες τις φορές που αισθάνεσαι πόσο τυχερή είσαι γιατί ζητάς από τον καλύτερό σου φίλο το αμάξι του γιατί έχεις καιρό να οδηγήσεις και σου έλειψε και στο δίνει χωρίς κανέναν ενδοιασμό.

Είναι από εκείνες τις φορές που θες να τρέξεις στην Εθνική με 120. Να τρέξεις για να ξεφύγεις, έστω και προσωρινά από την καθημερινότητα. Που βγαίνεις στην Αττική και να κοιτάς περιπαιχτικά τους άλλους οδηγούς φωνάζοντας "Στην μπάντα ρεεεεεεε!", με το ραδιόφωνο τέρμα.

Είναι από εκείνες τις φορές που σε πιάνει πανικός γιατί τα έχεις κάνει όλα σούπα στο μυαλό σου και δεν μπορείς να δεις ξεκάθαρα τη λύση μπροστά σου γιατί τα μάτια σου έχουν θολώσει.

Και τρέχεις. Και θυμάσαι. Και σου λείπει ο εαυτός σου πριν από 5 χρόνια. Τότε που όλα δούλευαν ρολόι, που δεν έβγαινες σαν χαμένη από το γιατρό γιατί "κάτι" σου βρήκε (όχι απαραίτητα σοβαρό), που πήγαινες στα κλαμπ και πλακωνόσουν στο χορό, το αλκοόλ και το φλερτ σαν να μην υπάρχει αύριο.

Είναι από εκείνες τις φορές που το αύριο θα ήταν πάντα καλύτερο, σε 5 χρόνια από τώρα θα πληρωνόσουν καλύτερα, θα είχες αλλάξει εταιρία γιατί πολύ στην έσπαγε εκείνη η αρχικατινάρα κι ο άλλος ο γλοιώδης που έμενε ως αργά στο γραφείο, όχι γιατί δούλευε αλλά για να γλύψει τον από πάνω με την ησυχία του τη στιγμή που είχε νυχτώσει και εσύ όντως ξεπατωνόσουν γιατί ήσουν νέα και γούσταρες και ήλπιζες ότι το αύριο θα ήταν πάντα καλύτερο, αρκεί να τα δώσεις όλα.

Είναι από εκείνες τις φορές που η πραγματικότητα έρχεται να σε προσγειώσει απότομα και που σκέφτεσαι και πόσο τυχερή είσαι γιατί βλέπεις παντού τα χειρότερα, αλλά ρε γαμώτο, σου λείπει ο πριν 5 χρόνια κοσμάρα εαυτός σου. Και λες " ρε γαμώτο, δεν θέλω να μεγαλώσω, θέλω να παραμείνω wild one"!

I want to shut down the club
With you
Hey I heard you like the wild ones