Μόνο μισή μαργαρίτα ήπια σήμερα

Προχτές το απόγευμα περπατούσα στην Πανεπιστημίου. Μ' αρέσει, είναι πλατύς δρόμος με μεγάλα πεζοδρόμια. Ειδικά τώρα που μεγαλώνει η μέρα και έχει φως. Μ' αρέσει και να την περπατάω και να την οδηγώ. Μακάρι να ήταν όλοι οι δρόμοι της χώρας έτσι.

Περπατούσα προς Σύνταγμα και στο ύψος της Σίνα με σταματούν δύο Κορεατάκια. "Kali-spera Ky-ri-aaaa". Εντυπωσιάστηκα! Δε φτάνει που ήρθαν για τουρισμό από τόσο μακριά, έμαθαν και τα βασικά ελληνικά. Τι καλό! Κοντοστάθηκα, πάλι οδηγίες προς την Ακρόπολη θα δώσω, σκέφτηκα. Τόσο χρόνια που κυκλοφορώ στο κέντρο δεν μου είναι κάτι ασυνήθιστο. Ακρόπολη και Σύνταγμα πάνε όλοι.

Αμ δε! Η μία εκ των δύο άρχισε να μου μιλά σε άπταιστα Ελληνικά (με κορεάτικη προφορά εννοείται). Ροδάνι πήγαινε η γλώσσα της. Η άλλη, μικρότερη, κόλλησε τη μούρη της στη δική μου και με κοίταγε σαν ψάρι. Μάλλον να κόψει αντιδράσεις. Θυμήθηκα έναν παππού κορεάτη* που είχα γνωρίσει στην Αγ. Πετρούπολη. Ήταν συμμαθητής μου στην τάξη των ρωσικών και δεν ήξερε τι θα πει ζωτικός χώρος. Όταν σου μίλαγε σε πλησίαζε τόσο πολύ, ένα χιλιοστό από το να σε ακουμπήσει. Και ένα θέμα με τα δόντια του το είχε. Ιιιίου, τι θυμήθηκα σαββατοβραδιάτικα. Κατέληξα στο γεγονός ότι μάλλον είναι θέμα αναλογίας (τετραγωνικά μέτρα vs πληθυσμός), πόσος χώρος αντιστοιχεί σε κάθε άνθρωπο. Στην Ελλάδα φαίνεται έχουμε άπλα και κρατάμε μια ικανοποιητική απόσταση μεταξύ μας όταν μιλάμε βιζαβί. Στην Κορέα μάλλον είναι ο ένας πάνω στον άλλο ή έχει πολλή φασαρία και δεν ακούγονται.

Επανέρχομαι στις μικρές και γλυκούλες υπάρξεις που με σταμάτησαν στην Πανεπιστημίου. Άρχισαν να με ρωτάνε αν θέλω να μάθω για την η "Ουράνια μητέρα". Πήρα το βλέμμα "κατέβηκαν τα ούφο από το διαστημόπλοιο και μου λένε παπαριές" (όσοι με ξέρουν από κοντά κατανοούν) και απάντησα ΌΧΙ!.
- Ντεν είναι ούτε η Παναγκία ούτε η Φύση. Είναι ο ίντιος ο Ντημιουργκός. Τρια λεπτά κυρία να σας εξηγκήσω.
- ΌΧΙ. (μαλακώνω λίγο, κάπου έχω και τρόπους.) Σας ευχαριστώ, δεν ενδιαφέρομαι να μάθω για την ουράνια μητέρα. Να είστε καλά.
- Τρία λεπτά είναι λίγκο, κυρία. Πρέπει να μάτετε. Αν ντεν τέλετε, να σου πω κάτι από την Αγκία Γκραφή....

Κάνω να φύγω και παραλίγο να πέσω πάνω σε έναν ηλίθιο που πήγαινε με το μηχανάκι πάνω στο πεζοδρόμιο. Και ήταν και θρασύτατος:
- Πώς το βλέπεις; Θα πέσεις πάνω μου; μου λέει. Τον κοιτάω καλά καλά και προσπερνώ. Είπαμε, έχω και τρόπους. Θα πέσω πάνω σου και θα με πληρώνεις βρε ζώον, πού πας με το μηχανάκι πάνω στο πεζοδρόμιο; Ηλίθιε!

Περνάω απέναντι και βρίσκομαι έξω από το Νομισματικό Μουσείο (το παλιό σπίτι του Σλήμαν). Χαζεύω την περίφραξη. Χρυσά κάγκελα στολισμένα με πουλιά και πολλές πολλές μικρές σβαστικούλες. Το σήμα του Δία, σκέφτηκα. Τα δύο Ζ μπλεγμένα μεταξύ τους. Από το Ζεύς. Γουάου! Αμέσως τον έκανα το συνειρμό. Ο Σλήμαν καθότι ασχολήθηκε κατά κάποιο τρόπο με τη βαριά αρχαία κληρονομιά (και λοιπά βαρύγδουπα) δήλωσε με αυτό τον τρόπο τη λατρεία του στον αρχαίο ελληνικό πολιτισμό.

Μάλλον όμως πρέπει να είχα ενθουσιαστεί πολύ από αυτή την κατά τ' άλλα πολύ μπροστά σκέψη μου και λογικά άρχισα να μιλάω δυνατά. Γιατί δεν εξηγείται αλλιώς. Δίπλα μου κοντοστάθηκε μια κυρία καλοντυμένη, γύρω στα 50, με ωραία μαύρα μαλλιά και προσεγμένο μακιγιάζ που κάπνιζε και με κοιτούσε βουτηγμένη σε περισυλλογή. Νόμιζα ότι θα μου μιλήσει, τόσο πολύ είχε κολλήσει. Και τελικά, κατέληξα στο...

Συμπέρασμα της ημέρας: Αυτή η κυρία ήταν η Ουράνια Μητέρα που μου φανερώθηκε με αυτή τη μορφή, ενώ λίγο πριν την είχα απαρνηθεί και με κοιτούσε για να την προσέξω και να κατα/μετα-νοήσω, ενώ ταυτόχρονα ήταν και ο Δίας γι' αυτό έκανα αυτή τη σκέψη και δεν θεώρησα ότι οι σβάστικες είναι ναζιστικό σύμβολο, αλλά κάτι ανώτερο. Δηλαδή η Ουράνια Μητέρα είναι ο Δίας που είναι Ντημιουργός ζωής. Ναι, αμέ!

*Τελικά δεν ήταν Κορεάτης. Από το Βόρειο Βιετνάμ ήταν, όπως με διόρθωσε καλός φίλος και παλιός συμφοιτητής. Ε, πάνε και 10 χρόνια από τότε, γέρασα. Αλλά δεν έχει σημασία, είχε το ίδιο ύφος!