Του ύψους ή του βάθους

Λοιπόν από την εφηβεία μου - από τότε που βγήκε δηλαδή - πίστευα ότι αυτό το τραγούδι είναι αυτό που με περιγράφει καλύτερα σαν άνθρωπο, προσωπικότητα, ιδιοσυγκρασία και φυσιογνωμία. Θυμάμαι ακόμα τη σκηνή στο πατρικό μου, στο δωμάτιό μου, που καθόμουν στο κρεβάτι και μπροστά μου άπειρα βιβλία, σημειώσεις, τετράδια (έδινα πανελλήνιες τότε). Το άκουγα στη διαπασών ώσπου μπήκε μέσα η αδερφή μου και μου είπε "Αυτό είσαι συ", έκλεισε την πόρτα και έφυγε. Έμεινα. Το ξαναέβαλα απ' την αρχή και πρόσεξα, πραγματικά αυτή τη φορά, τους στίχους. Αλήθεια έλεγε, εγώ ήμουν. Στίχο προς στίχο.

Και τώρα που είμαι πια τριάντα εξακολουθώ να το πιστεύω. Μόνο που τώρα που μεγάλωσα ανακαλύπτω ότι υπάρχει και ένα ακόμα τραγούδι που είμαι εγώ, παρόλο που περιγράφει κάποιον πιο ρηχό από εμένα. Νομίζω δηλαδή (στο ρηχός αναφέρομαι). Το ρηχός ή το βαθύς είναι καταρχάς υποκειμενικά και κατά δεύτερον εξαρτώνται από το πώς θες εσύ πραγματικά να παρουσιάζεις τον εαυτό σου στους άλλους και τρίτον παίζει ρόλο και ο "άλλος" στον οποίο παρουσιάζεις τον εαυτό σου.

Επειδή όμως αυτή την περίοδο είμαι σε φάση λίγο ευάλωτη ρε γαμώτο, προσπαθώ να βρω τελικά, τι είναι αυτό που τόσο με φοβίζει, τι είναι αυτό που τόσο με βασανίζει, ενώ από την άλλη όταν λέω πεθαίνω τρέχω μου μαθαίνω τι θα πει, μωρό μου, μπορώ!

Ά στο καλό πια!

ΥΓ. Πού 'σαι; Εσύ που έχεις λυσσάξει εδώ και μήνες να φωνάζεις "Βοήθεια, σώστε την κόρη μου από την Πρωτοψάλτη, στείλε σε παρακαλώ ένα mail στο mkoueen@gmail.com να μου εξηγήσεις αυτό τον ψυχαναγκασμό. Είμαστε πολλοί αυτοί που θέλουμε να μάθουμε!