Κι ό,τι γίνει...

Κάποτε έρχεται στιγμή για να αποφασίσεις με ποιους θα πας και ποιους θα αφήσεις. Σε πολύ κόσμο, αν όχι σε όλους, αυτή η στιγμή έρχεται παραπάνω από μία φορά. 

Και αν αυτή η στιγμή έχει έρθει και έχεις αποφασίσει τι πραγματικά θες να κάνεις, αλλά κάποιος άλλος έχει αποφασίσει κάτι άλλο για σένα; Κάτι που δεν το γνωρίζεις ή το γνωρίζεις και είναι το αντίθετο από αυτό που θέλεις εσύ; Και αν αυτό το αντίθετο σου αλλάζει ή μάλλον σου καθορίζει τη ζωή; Ποιος βάζει τα όρια; Εσύ; Και αν δεν μπορείς να κάνεις αλλιώς γιατί πέφτεις στην παγίδα (;) "φύλαγε τα ρούχα σου να 'χεις τα μισά" ή το άλλο το "κάλλιο πέντε και στο χέρι"; Ως πότε αυτά τα πέντε θα είναι αρκετά για σένα;

Από την άλλη, αν έχεις όντως αποφασίσει και όλα πάνε καλά γιατί τα πράγματα είναι στο χέρι σου και διστάζεις γιατί φοβάσαι να κάνεις την υπέρβαση, αυτό το βήμα παραπέρα; Φοβάσαι μήπως δεν είσαι αρκετά καλός, μήπως το μετανιώσεις, μήπως απογοητεύσεις αυτούς που σε πίστεψαν; Τι κάνεις όταν δεν μπορείς να το πάρεις πίσω; Ο αισιόδοξος θα πει "σκας και κολυμπάς", ο απαισιόδοξος "βάλτο στα πόδια". 

Μόνο αυτά τα δύο άκρα υπάρχουν; Υπάρχει και το να μην ξέρεις τι θες. Υπάρχει και το "δε γαμιέται, μπούχτισα, προχωράω και ό,τι γίνει". Αυτό, αυτό το τελευταίο. Κι ό,τι γίνει...