Άλλη μια κουραστική μέρα τελείωσε. Στο γραφείο έκλεισα όσες περισσότερες εκκρεμότητες μπόρεσα, αποχαιρέτησα φίλους, αγόρασα βιβλία για το δρόμο και ένα πλεημομπίλ για τη μικρή, έπηξα στην κίνηση, έφτασα σπίτι, έκανα κάτι δουλείτσες, ένα χλιαρό ντους και τώρα...
κάθομαι αναπαυτικά στην καρέκλα μου με ένα ποτήρι κόκκινο ευωδιαστό κρασί στο χέρι και ένα πλατύ χαμόγελο σχηματίζεται στο πρόσωπό μου.
Αααααχ, επιτέλους! Οι φετινές χριστουγεννιάτικες διακοπές ξεκίνησαν!
Και ξαφνικά λες και άνοιξε ο ασκός της γκαντεμιάς και έπεσε όλος πάνω μου μετά το ατύχημα. Τι κάηκε το πισί μου ενώ ετοιμαζόμουν να δώσω κάτι εξετάσεις και το χρειαζόμουν για να κάνω προετοιμασία, τι αρρώστησα και ήμουν οφφ και πήγα να δώσω εξετάσεις μες στο κρύο με πυρετούς, τι την ώρα που έδινα (και όχι επειδή ήμουν μπροστά, αλλά τα πήγαινα πάρα πολύ καλά) κόλλησε το σύμπαν (διεξάγονταν online) και αναβλήθηκαν για μετά τα Χριστούγεννα, τι κάποια στιγμή μες στη βδομάδα έπρεπε να είμαι σε δύο μέρη ταυτόχρονα γιατί δεν γινόταν αλλιώς (το ένα από αυτά ήταν μια κηδεία), ε άι στα κομμάτια πια! Ξουτ ξουτ από εδώ κακιά ενέργεια! Ξουτ!
Δεν θα έρθει η Πέμπτη; Τα κλείνω όλα και φεύγω a Patrasso για 12 μέρες να ησυχάσει το κεφάλι μου [και να γεμίσει από τις τσιρίδες της 5χρονης ανηψιάς μου που θα την έχω σπίτι και θα παίζουμε όλη μέρα και θα μου λέει και τις ατάκες της από το θεατρικό που ανεβάζουν στο νηπιαγωγείο για τη χριστουγεννιάτικη γιορτή, όπου κάνει ένα γατί (;) και μου φωνάζει κάθε μέρα στο τηλέφωνο "Αρχιμηνιάρ κι αρχιχρονιάρ, ψηλή μου δέντρο-νιαρ νιαρ νιαρ"!] Αμέ!
Ακολουθεί φωτό από γιορτινή Πάτρα. Και μετά μου λες για Βιέννες και Ροβανιέμια!
Update: Είναι Κυριακή βράδυ, 16/12/2012 και μόλις τελείωσα το μάζεμα της πλημμύρας από όλο το σπίτι που προξένησε το μόλις χαλασμένο πλυντήριο. Α! Και ξέχασα να σου πω: Χτες το ψυγείο αποφάσισε να κάνει μόνο του απόψυξη και είχαμε και saturday night flood στο σπίτι. Δεν μπορούσα να τη φάω μόνο το Σάββατο, έπρεπε να γίνει ΚΑΙ την Κυριακή!
Σήμερα θα σου πω τι έμαθα χτες: Όταν έχεις προγραμματίσει να κάνεις κάτι σε συγκεκριμένη μέρα, ώρα και διάρκεια (εξαιρείται το σεξ, το αναπάντεχο είναι πάντα πιο ωραίο), μην το αναβάλλεις ή ακυρώνεις, απλά κάντο ακόμα και αν είναι το πιο βαρετό πράγμα του κόσμου.
Χτες, Σαββατιάτικα, είχα ένα σεμινάριο από τις 9 το πρωί μέχρι τις 4 το απόγευμα. Αλλά αποφάσισα να μην πάω και αντ' αυτού να κατέβω κέντρο να κάνω κάτι ψώνια που ήθελα και να δω και τη φιλενάδα μου που είχα καιρό να τη δω.
Αλλά κάποιος εκεί πάνω (ή και εδώ κάτω τώρα που το ξανασκέφτομαι) χαμογέλασε και είπε "Κοπάνα, κοπάνα; Τώρα θα σου δείξω εγώ για να μάθεις!". Και εκεί που ήμουν σταματημένη μέσα στην κίνηση του κέντρου, ακούω ένα γκαααααααααααπ, το κεφάλι μου τραντάζεται πάνω στο προσκέφαλο (η ζώνη σώζει ζωές να ξέρεις), μου πέφτουν όλα τα πράγματα που είχα μέσα στις θηκούλες κάτω απ' το καντράν κάτω και βλέπω δύο πράγματα: πίσω μου ένα μαύρο αμάξι να έχει βρεθεί στο διαγώνιο και απέναντι αριστερά δύο ζητάδες να λιάζονται και να μας κοιτάνε ατάραχοι.
Καραμπόλαααα... και το πρώτο μου, το παρθενικό ατύχημα. Ευτυχώς δεν χτύπησε κανείς, ευτυχώς δεν έγινε καμιά φοβερή ζημιά στο αυτοκίνητο και ευτυχώς δεν έφταιγα εγώ (γιατί αυτό νομίζω δεν θα μπορούσα να το ξεπεράσω έτσι εύκολα).
Τελικά, επειδή μας πήρε αργά μέχρι να φτάσει η τροχαία και οι ασφαλιστικές των άλλων (γιατί η δική μου θεώρησε καλό επειδή ήταν Σάββατο να έχει το τηλέφωνο κατεβασμένο - ξέρεις πόσο κοστίζουν 2-3 άτομα σε τηλεφωνικό κέντρο; Ίσαμε 380€ μικτά) ψώνια δεν έκανα. Το καλό είναι ότι είδα τη φιλενάδα μου, την οποία την ευχαριστώ που ήρθε αμέσως. Πάντα χρειάζεται να έχεις ένα δικηγόρο εύκαιρο για παν ενδεχόμενο!
Ηθικό δίδαγμα: Κάνε αυτό που έχεις να κάνεις και μην παρεκκλίνεις και πολύ από το πρόγραμμα γιατί απρόοπτα συμβαίνουν. Κάποιες φορές δυσάρεστα!
Γιαγιά μου, γιαγιά μου, που δεν είσαι γιαγιά, αλλά είσαι η γιαγιά που θα ήθελα πάντα να έχω. Η γιαγιά που φοράει τα γυαλιά της χαμηλά στη μύτη και κάθεται στην καρεκλίτσα με όλα τα σκασμένα γύρω της και τους λέει παραμύθια. Και είναι αυτές οι μοναδικές φορές που κάθονται όλα τα διαόλια ήσυχα και κρέμονται από τις λέξεις σου.
Τις λέξεις που τρέχουν σα νερό στις λευκές σελίδες του λευκού βιβλίου με την ξύλινη προβλήτα και την καφέ βαλίτσα. Τις λέξεις για το νησί και το καλοκαίρι. Για τους Αυγούστους.
Ήμουν τελευταία - επίτηδες - στην ουρά που ποτέ δεν τέλειωνε. Σε πλησίασα, σου είπα "Γιαγιά μου, σ' αγαπώ" και σ' αγκάλιασα κι εσύ έμεινες να με κοιτάς με ένα ερωτηματικό στο βλέμμα και μετά σου είπα ποια είμαι. Και η φάτσα ξαφνικά άλλαξε και μου χάρισες το πιο λαμπερό σου χαμόγελο και την πιο μεγάλη αγκαλιά. Και αυτή τη φάτσα δεν θα την ξεχάσω ποτέ.
Κάτι μου έγραψες στην πρώτη σελίδα, το διάβασα μετά στο μετρό και έμεινα άφωνη. Κάτι που θα το κρατήσω για μένα. Σ' ευχαριστώ.
Γενικώς αποφεύγω να μιλάω για τα της καθημερινότητας και συνειδητά κάνω αναρτήσεις τύπου άρτζι μπούρτζι και λουλάς, αλλά με αφορμή αυτό το video, θέλω κι εγώ να πω το κοντό μου (το μακρύ το αφήνω για άλλους που το υποστηρίζουν κιόλας).
Εδώ και αρκετά χρόνια η αντίληψη, αλλά και η πραγματικότητα είναι ότι ο βορράς παράγει και ο νότος καταναλώνει. Τώρα που ο νότος παύει να καταναλώνει (με εξαίρεση τα aifones* που πολλοί ακόμα δεν έχουν βάλει μυαλό και αγοράζουν με λεφτά που δεν έχουν και φυσικά μετά κλαίγονται γιατί χρωστάνε πιστωτικές και τους ενοχλούν οι εισπρακτικές) τι στο καλό θα κάνει ο βορράς;
Εδώ θα είμαστε να δούμε τα αποτελέσματα. Η οικονομία δεν είναι μονόπαντη.
Μόλις διάβασες μια Κυριακάτικη ανάλαφρη ανάρτηση.
*αν είσαι δημιουργικός, υπάρχουν και πιο φτηνές λύσεις για να είσαι πάντα στη μόδα:
Σήμερα έμαθα κάτι που με στενοχώρησε πολύ. Το ποτό μου, το γνωστό ποτό μου (αν είσαι αρκετά έξυπνος και τυχερός και με παρακολουθείς καιρό το ξέρεις, αν δεν μάθε το τώρα), το τζιν εν τόνικ, είναι πιο παχυντικό από την μπύρα!
Ένας ολόκληρος κόσμος έγινε συντρίμμια, πεποιθήσεις χρόνων γκρεμίστηκαν, τόσα και τόσα λίτρα λευκού, αγνού και αμόλυντου τζιν εν τόνικ μιάστηκαν. Είναι δυνατόν; Πώς μπόρεσε να έχει 156 θερμίδες τη στιγμή που εγώ νόμιζα ότι έχει μόλις εκατό; 121 το τζιν και 35 το τόνικ. Είναι δυνατόν το τόνικ να έχει θερμίδες; Και μάλιστα τόσες πολλές;
Τι να κάνω; Να το ρίξω στις μπύρες (μόλις 150 το κουτάκι) ή να κόψω το τόνικ; Οι μπύρες κάνουν κοιλιά (μου φτάνει αυτή που ήδη έχω), το τζιν σκέτο είναι η χαρά του αλκοολισμού (είπαμε να πίνουμε κανα-δυο ποτάκια που και που). Μήπως να το ρίξω στα Μανχάτταν;
Γιορτάζουμε τα 50χρονα του Τζέμις με μια ελεύθερη απόδοση του Skyfallστα ελληνικά. Ευχαριστώ.
Τέλος Κράτα την αναπνοή σου και μέτρα ως το δέκα Χάσε τη γη κάτω απ' τα πόδια σου και άκου την καρδιά μου να κάνει μπαμ για ακόμα μια φορά Τέλος Έπρεπε να ξεμείνω από ανάσα για να ονειρευτώ αυτή τη στιγμή έτσι εκπρόθεσμα χρωστάω παρασύρθηκα και με κλέψανε Ακόμα και αν πέσει ο ουρανός και γίνει χίλια κομμάτια εμείς θα στεκόμαστε στα πόδια μας μαζί θα τα περάσουμε όλα όταν γκρεμιστεί ο ουρανός Πρέπει να πέσεις για να σηκωθείς χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά σε συγκρουόμενους κόσμους και σκοτεινές μέρες Τι κι αν ξέρεις τον αριθμό μου, το όνομά μου την καρδιά μου ποτέ δεν θα την έχεις Ακόμα και αν πέσει ο ουρανός και γίνει χίλια κομμάτια εμείς θα στεκόμαστε στα πόδια μας μαζί θα τα περάσουμε όλα όταν γκρεμιστεί ο ουρανός Όπου πας πάω κι εγώ ό,τι βλέπεις βλέπω Και ξέρω, ποτέ δεν θα ήμουν εγώ χωρίς τη ζεστή σου αγκαλιά να μου χαρίζει ασφάλεια Το χέρι σου στο χέρι μου και αντέχουμε Ακόμα και αν πέσει ο ουρανός και γίνει χίλια κομμάτια εμείς θα στεκόμαστε στα πόδια μας μαζί θα τα περάσουμε όλα όταν γκρεμιστεί ο ουρανός
Περίεργη περίοδος. Τη λες και σκατοπερίοδο. Τη λες και έχει-εξαντληθεί-η-υπομονή-μου-και-θέλω-να-τα-βροντήξω-αφού-έχω-ρίξει-πρώτα-διαόλους-εκεί-που-πρέπει-και-κυρίως-σε-αυτούς-που-με-δουλεύουν-κοιτώντας-με-κατάματα-λες-και-είμαι-πέντε-χρονώ-μη-διστάζοντας-να-μου-πουλάνε-ακόμα-το-παραμύθι-"πάνω-από-όλα-είμαστε-ομάδα"-και-να-μου-κάνουν-και-την-παρατήρηση-όταν-μου-ξεφεύγει-ειρωνικό-χαμόγελο-στα-ψέματά-τους.
Και εκεί που κάθεσαι και σκέφτεσαι "απόψε θέλω να μείνω λίγο μόνος/η μου, δεν θέλω να βλέπω κανέναν, μόνο εγώ και οι σκέψεις μου, να πιω μια μπύρα-ένα κρασί, να διαβάσω λίγο και μετά να πέσω για ύπνο" εκεί τινάζεις το μαλλί-κεφάλι (μαζί και το μυαλό σου) και λες "όχι, δεν θέλω να είμαι μόνος, έλα από εδώ να πιούμε αυτό το κρασί παρέα, να πούμε και καμιά μαλακία να περάσει η ώρα, έβαλε κρύο και είναι πολύ μοναχική η μοναξιά - σαν το χειμώνα που ετοιμάζεται να 'ρθει σιγά σιγά. Πάρε με και μια αγκαλιά να ζεσταθώ λιγάκι." Πάνω από όλα να αισθάνομαι ασφαλής.
Δεν είσαι πια μωρό. Κάποια στιγμή πρέπει να ωριμάσεις και να μην ξεραίνεσαι στον ύπνο από τις 22:00 Σάββατο βράδυ και να χάνεις τα παιδιά που χορεύουν ξέφρενα swing, αλλά ούτε και το φίλο σου το λύκο που ανοίγει τα μάτια στα κουτάβια παίζοντας μουσικάρες στα όμορφα στέκια του κέντρου.
Σήμερα είδα κάπου γραμμένη την σούπερ γοάο, πανέξυπνη και ανυπέρβλητη ατάκα, με την οποία ψαρώνουν όλες οι πιτσιρίκες και τα ψαγμένα τυπάκια και τη γράφουν στα τετράδια, τους τοίχους και τα θολωμένα τζάμια κάνοντας χο-χο για να θαμπώσουν:
Πίσω κοιτάμε μόνο όταν είναι να παρκάρουμε!
Ρε παιδιά, εγώ που παρκάρω με καθρέφτες, μήπως κάνω κάτι λάθος;
Απίστευτο. Έχω δύο βδομάδες να γράψω. Δεν προλαβαίνω. Δεν έχω έμπνευση. Έχω άγχος. Συμβαίνουν διάφορα που μόνο γκρίνια μπορούν να μου προκαλέσουν και με ξέρεις, δεν την μπορώ την γκρίνια, δεν την μπορώ καθόλου. Και ψάχνομαι. Και σκέφτομαι. Σκέφτομαι πολύ. Τόσο πολύ που θα ακούσω ένα "παφ" κάποια στιγμή, το κάψιμο της ασφάλειας.
Μέσα λοιπόν από αυτούς τους λογισμούς, τους υπολογισμούς και τους παραλογισμούς, κατέληξα σε μια μεγάλη θεωρία της ψυχολογίας, κάτι που όλοι υποψιαζόμαστε, βλέπουμε και ζούμε σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό, αλλά που κανείς δεν τολμά να ξεστομίσει.
Πρόκειται για τον Σισσισμό (δικός μου όρος, copyright και τα λοιπά): Σισσισμός είναι η κατάσταση εκείνη κατά την οποία νομίζεις ότι όλα περιστρέφονται γύρω από εσένα και οτιδήποτε λέει ή
κάνει ο καθένας (είτε θετικό είτε αρνητικό) αφορά εσένα, γιατί πολύ
απλά μόνο εσύ υπάρχεις σε αυτόν τον κόσμο.
Μην το πάρεις προσωπικά, δεν είναι υπαινιγμός για σένα, εξάλλου το όνομα της υπέρτατης πριγκίπισσας, φανατικής οπαδού και πρώτης διδάξασας του Σισσισμού έχει.
Το ξέρω, βαρύ για βράδυ Παρασκευής γι' αυτό θα σου βάλω την Καιτούλα την καλή για να την παραφράσουμε και να τραγουδήσουμε παρέα "με πιάνουν οι φιλοσοφίες μου... ταραριραραααρα"
Είσαι ήδη άνεργος ή έχουν μαζευτεί σύννεφα στη σχέση σου με την εργοδοσία και βλέπεις τη μούντζα να 'ρχεται; Ανησυχείς για το πώς θα πληρώσεις το νοίκι σου και σκέφτεσαι με μια αίσθηση I-don't-want-to-live-on-this-planet-anymore την ώρα που μετά από 10-15 χρόνια που ζεις μόνος σου θα μαζέψεις τα πραγματάκια σου και θα γυρίσεις στο πατρικό σου; Μην απογοητεύεσαι. Βγες από τα στενά όρια της κοινωνίας και του μυαλού σου που επιτάσσουν να κάνεις επάγγελμα το αντικείμενο που σπούδασες (μα πόσοι μαρκετίστες χρειάζονται σε αυτό τον κόσμο πια; π.χ.λέω τώρα) και άνοιξε τα φτερά σου!
Και επειδή είμαι αλτρουίστρια και δεν θα ζητήσω πνευματικά δικαιώματα, πάρε μερικές έξω-από-το-κουτί ιδέες:
Εάν είσαι τροφαντός/ή και σου αρέσει το καλαμπούρι και η γελοιότητα, βρες ένα ταίρι (επαγγελματικό ή/και ό,τι άλλο προκύψει), ξέχνα την αποτρίχωση (έτσι κι αλλιώς μαρτύριο είναι), βάλε μια τούλινη ροζ φούστα μπαλαρίνας και πάρε σβάρνα όλα τα πανηγύρια. Το ταίρι θα βαράει το ντέφι (αν ξέρει και κανά όργανο ακόμα καλύτερα) και εσύ θα χορεύεις. Σε περίπτωση που ξαναπάτε στο ίδιο πανηγύρι, αλλάξτε ρόλους. Είναι πολύ βαρετό για το θεατή, αλλά και για σας να κάνετε πάντα το ίδιο.
Εάν πάλι βαριέσαι το γυρολόι και την ύπαιθρο και θες να παραμείνεις στην comfort zone σου κάνε αυτό στο οποίο κάθε Έλληνας έχει ταλέντο. Πες κι εσύ το μακρύ σου και το κοντό σου έναντι αμοιβής. Δοκίμασε σαμπουάν, αρώματα, γάλατα, γιαούρτια (τζαμπουίτα - επιπλέον όφελος), πες ποια συσκευασία σου αρέσει περισσότερο, αυτή με τη ροζ ή εκείνη με την πράσινη αγελάδα, το παιδάκι με το γαλάζιο ή το πράσινο μάτι κ.ο.κ. Κοινώς γίνε μέλος ενός focus group. Υπάρχουν εταιρίες ερευνών που έχουν πελάτες άλλες εταιρίες λιανικής και μη και καλούν κόσμο-απλούς καταναλωτές να δοκιμάσουν προϊόντα, συσκευασίες, ιδέες, νέα κόνσεπτ και να πουν τη γνώμη τους. Έχουν και ένα τζάμι-καθρέφτη όπως στα ανακριτικά και εκπρόσωποι της εταιρίας είναι από πίσω και παρακολουθούν, αλλά αυτό το ξέρεις. Έχεις και το στοιχείο της έκπληξης γιατί στο τέλος σου αποκαλύπτουν ποια εταιρία κρύβεται από πίσω. Όπως και να 'χει έχεις τη δυνατότητα, αν έχεις άχτι ένα κλάδο π.χ. τράπεζες να αρχίζεις να χώνεις γενικώς και έτσι να ξεδίνεις. Προσοχή όμως: αν παραείσαι ευέξαπτος καλύτερα κάτσε σπίτι σου γιατί δεν περνάνε νταηλίκια εκεί. Πολιτισμένα πράγματα.
Κάνε επάγγελμα το ταλέντο σου! Φτιάξε έπιπλα ή κοσμήματα και ζμπρώξε τα σε διάσημους τζάμπα μέχρι να σε μάθει ο κόσμος και μετά χρέωνε κατά το δοκούν, γράψε βιβλία (επιτυχημένα τύπου Χάρρυ Πόττερ-όχι μαλακίες), πήγαινε με ψώνια για ψώνια και πες τους τι να αγοράσουν (αν το 'χεις με τη μόδα), κάνε εναλλακτικές παραστάσεις (π.χ. χόρεψε σύγχρονο με μουσική υπόκρουση συρτάκι). Κάνε την ανατροπή!
Άλλαξε τα στερεότυπα. Αν είσαι γυναίκα μάθε ένα αμιγώς αντρικό επάγγελμα (π.χ. μηχανολόγος σε συνεργείο αυτοκινήτων) και αντίστοιχα αν είσαι άνδρας κάνε ένα επάγγελμα που θεωρείται κατά κανόνα γυναικείο (π.χ. βρεφονηπιοκόμος). Μπορεί να συναντήσεις δυσκολίες αρχικά (γυναίκα να μου φτιάχνει το αμάξι;;; δε σφάξανε! / άντρας να μου κρατάει το μωρό;), αλλά όταν αποδείξεις την αξία σου θα σε παρακαλάνε να κάνεις τη δουλειά. Και τότε χτυπάς τρελές αμοιβές.
Μην το βάζεις κάτω λοιπόν! Για όλα τα προβλήματα υπάρχει λύση. Άρχισε να κατεβάζεις ιδέες, όσο τρελές και αν είναι. Και να θυμάσαι: Σύμφωνα με στατιστικές, στις 1000 ιδέες οι 10 είναι εφαρμόσιμες και την 1 θα υλοποιήσεις στο τέλος. Ξεκίνα από τώρα και μην απογοητεύεσαι.
να με μπερδεύουν/παιρνάνε με/για άλλους. Η Koueen είμαι γκαντέμιτ!
αυτή η @#&^$# που τρώω στη μάπα κάθε εργάσιμη τα τελευταία 5 χρόνια της ζωής μου. Μπορεί και να πάει νανα νανα.
να βρωμάω τσιγάρο το βράδυ που επιστρέφω σπίτι μετά από έξοδο και ειδικά τα μαλλιά μου.
το τρίπτυχο βλακεία-μιζέρια-κατινιά. Το 'χω πει 100 φορές και θα το ξαναπώ άλλες τόσες.
οι άνθρωποι που μιλάνε συνέχεια για τον (τέλειο) εαυτό τους. Αχ πόσο βαριέμαι.
οι άνθρωποι που διαστρεβλώνουν γεγονότα για να βγουν από πάνω - κοινώς οι κακόβουλοι ψέυτες - που μπορούν να σου καταστρέψουν την υπόληψη για την πλάκα τους. Φέρτε το πριόνιιιιιιιιιι.
η αναμονή όταν ξέρεις ότι πρόκειται να συμβεί κάτι αλλά δεν ξέρεις τι.
Σου 'χω πει πόσο αγαπώ τις φιλενάδες μου; Εκείνες που είμαστε μαζί από το σχολείο και είτε κάνουμε να βρεθούμε δύο μέρες είτε δύο μήνες ή τρία χρόνια είναι σαν να μη χωρίσαμε ποτέ; Εκείνες που βριζόμαστε, γελάμε, λέμε ό,τι μαλακία μας κατέβει στο κεφάλι και είναι σαν να λέμε/κάνουμε το πιο φυσιολογικό πράγμα στον κόσμο; Εκείνες που παντρεύονται και κάνουν παιδιά και είναι ο Νο1 λόγος για να γκρινιάζει η μάνα μου και τις άλλες που είναι ρεμάλια σαν κι εμένα και δουλεύουν όλη μέρα και δεν λεν να νοικοκυρευτούν; Ε, τις αγαπώ πάρα πολύ όλες τους. Ειδικά εκείνη που θέλει να το παίζει γκατζετάκιας, ενώ στην πραγματικότητα είναι άσχετη.
Και εξηγώ: Όταν είσαι μια πολυάσχολη επαγγελματίας που δεν προλαβαίνεις ούτε να κλάψεις, αλλά ταυτόχρονα θέλεις άνεση, φινέτσα και να φαίνεσαι και στον πελάτη ότι δεν είσαι ό,τι κι ό,τι τι κάνεις; Αγοράζεις άιφον. [Και βρίζεις και μας με τα ποταπά μας γκάλαξυ, τα παλιομπρίκια με το αντρόιντ που δεν σου λένε πόσο τοις εκατό μπαταρία έχεις (μάντεψε, κατέβασα εφαρμογή και τώρα ξέρω!).]
Και που το αγόρασες τι κατάλαβες;
1. Δεν ξέρεις πώς μπαίνει αναφορά παράδοσης μηνυμάτων [και ρωτάς εμένα που έχω μπρίκι αντρόιντ και δεν ξέρω (ή δεν θέλω να σου πω, χιχιχι)]
2. Αφήνεις όλη μέρα το 3τζι ανοιχτό και πέφτουν τα μεγκαμπάιτ βροχή -σημειωτέον: βαριέσαι να δεις πόσα δωρεάν μβ έχεις από τον πάροχο και πληρώνεις κερατιάτικο γιατί τα ξεπερνάς, ενώ έχεις και wifi.
3. Ανακαλύπτεις το ίνσταγκραμ και πρήζεις τη φιλενάδα σου να κάτσει να τη βγάλεις καλλιτεχνικές φωτό (ευτυχώς που έχω φωτογένεια και με τρεις λήψεις καθάρισα).
4. Στο facebook δεν σε αφήνει να κάνεις ταγκ.
5. Με δυσκολία καταφέρνεις να κάνεις ένα σέαρ στο φορσκουέαρ κι ας είναι μπροστά σου το κουμπί.
Ένα πλάκωμα έχω στο στήθος. Αρκετά σε εξέθεσα και κάπου εδώ θα σταματήσω.
Περίεργος μήνας ο φετινός Οκτώβρης. Εξελίξεις σε όλα τα επίπεδα. Για καλό, για κακό, θα δείξει. Κάποιοι ακόμα κοσμάρα, τώρα και για πάντα. Κι είμαστε ακόμα στην αρχή. Ας είναι.
Χτες το βράδυ πάντως γέλασα πάρα πολύ. Με καταστάσεις, με ανθρώπους, με αστεία. Μόνο που δεν κατάλαβα αν ήταν πραγματικό ή νευρικό.
Προς το παρόν πάω για ύπνο. Χρειάζεται δύναμη, σωματική και πνευματική. Και ψυχική. Καληνύχτα. Από αύριο τα σπουδαία.
Κάθε εταιρία (και όχι μόνο, αλλά γι' αυτό θέλω να μιλήσω τώρα) έχει τους γυμνοσάλιαγκές της. Εκείνους τους γλοιώδεις τύπους που την πέφτουν σε ό,τι θηλυκό περάσει από μπροστά τους, απροκάλυπτα, κοιτώντας το βαθιά στα μάτια. Όχι στα γνωστά μάτια. Στα άλλα, εκείνα κάτω από το λαιμό. Δεν πα να 'ναι η άλλη αδύνατη, χοντρή, ψηλή, κοντή, ξανθιά, μελαχρινή, γαλαζοπρασινοκαφετοπορτοκαλομάτα, πιπίνι ή μεσόκοπη αυτοί εκεί! Δεν τους πτοεί τίποτα.
Συνήθως αυτοί οι τύποι είναι εκείνοι που τρώνε την μεγαλύτερη παντόφλα στο σπίτι από τη γυναίκα και ξεσπάνε με αυτό τον τρόπο τα μανάρια μου. Φάτε μάτια ψάρια μόνο δηλαδή για σπάσιμο, αλλά από τηγανίτα τίποτα. Μηδέν. (Και μεταξύ μας ευτυχώς!)
Έτσι είχαμε κι εμείς τον κύριο Σ. Τον είχαμε γιατί αποφάσισε να μας κάνει τη χάρη και να πάρει σύνταξη. Το τι είχε πει το στόμα του δεν περιγράφεται. Έπρεπε να τα σημειώνω αυτά που έλεγε, θα έγραφα τουλάχιστον 128 αναρτήσεις (αλλά τότε δεν θα ήταν δικό μου το μπλογκ, δικό του θα ήταν). Μας έβγαζε και παρατσούκλια. Η καθεμιά είχε το δικό της. Εγώ, ας 'ούμε (άλλη αγαπημένη τους λέξη, ναι λέξη, προφέρεται μονοκόματα) ήμουν ο ροζ πάνθηρας. Και γιατί είχα το μάτι το πράσινο το έξυπνο το γατίσιο και γιατί για μια περίοδο φορούσα μόνο φούξια (πουλόβερ, πουκάμισα, μπλούζες κ.λπ.).
Σήμερα πέρασε το αγόρι να μας δει γιατί μας πεθύμησε. Και, όχι να το περηφανευτώ, αλλά σε μένα εστίασε λίγο παραπάνω. Είναι που του αρέσουν οι ζουμπουρλούδες, τα "μεγάλα κυβικά" όπως ο ίδιος μου είχε πει μια φορά που κόντεψα να τον διαολοστείλω. Φαίνεται λοιπόν ότι εμένα με πεθύμησε λίγο παραπάνω. Αφού μου άρπαξε το χέρι (και καλά χειραψία), με φίλησε ματς μουτς, με κοίταξε από πάνω μέχρι κάτω (εστιάζοντας εννοείται στα "μάτια" - και φορούσα και μπλούζα χωρίς ντεκολτέ) και είπε με νόημα (χωρίς να μου αφήνει το χέρι ενώ εγώ προσπαθούσα να το τραβήξω) "μμμμ, αδυνάτισες!" Πήγα να του πω "είδες τι κάνει η ζούμπα;", αλλά άντε να εξηγώ τι είναι ζούμπα. Αντ' αυτού, κούνησα το κεφάλι μου και είπα: "Καλέ τι λέτε; Αν είχα τώρα ελεύθερο το δεξί μου χέρι, θα έκανα το σταυρό μου!" (Δεν θα πω ότι έπεσαν όλοι κάτω από τα γέλια γιατί, όπως ξέρεις, δε μου αρέσει να περιαυτολογώ, αλλά έγινε μεγάλος χαμός. Το χέρι όμως δεν μου το άφησε παρόλα αυτά.)
Χάρηκε κι αυτός και συνέχισε. "Καλά είσαι εκεί όμως, μην πέσεις άλλο. Αφού ξέρεις εμένα ποιες γυναίκες μ' αρέσουν. " Συνέχισα κι εγώ "Αυτό θα πει να είσαι ο σωστός ο άντρας!" Αφού κορδώθηκε και εγώ πήγα τουαλέτα (είναι που κατουρήθηκα απ' τη συγκίνηση), πήγε να χαιρετήσει την από πάνω μου, η οποία είναι διπλάσια από μένα, αλλά εκείνη δεν τη φίλησε. Δεν κατάλαβα γιατί. Μάλλον δεν του άρεσε το μαλλί της!
Το προηγούμενο διάστημα περνούσα μια δύσκολη φάση, αλλά τώρα επανέρχομαι σιγά σιγά. Η παλιά Koueen αναγεννάται από στάχτες, τζάκια, αποκαΐδια, σηκώνεται από καρέκλες, κρεβάτια, στασίδια, κατεβαίνει από πατάρια, δώματα και ταράτσες και αναζητά λύση σε ένα μεγάλο δίλημμα που αντιμετωπίζει. Μια απόφαση που πρέπει να λάβει και της προκαλεί πονοκέφαλο, άγχος και αγωνία. Συμβούλεψέ την. Ακόμα και αν δεν την πας, η γνώμη σου θα μετρήσει να ξέρεις.
Βοηθήστε ρε παιδιά. Τι να αρχίσω από Οκτώβρη; Yoga ή pilates;;;;;
Το τραγούδι είναι άσχετο, το θυμήθηκα για κάποιο λόγο το περασμένο Σ/Κ και έκτοτε το τραγουδάω συνέχεια.
Η βδομάδα που μας πέρασε ήταν η ευρωπαϊκή εβδομάδα μετακίνησης με κορύφωση χτες, Σάββατο 22/09 που ήταν η ευρωπαϊκή ημέρα χωρίς αυτοκίνητο. Χαχα, και γαμώ τα ανέκδοτα!
Η ευρωπαϊκή ημέρα χωρίς αυτοκίνητο γιορτάστηκε στην Αθήνα με κλείσιμο της Πανεπιστημίου, από Σύνταγμα έως Ομόνοια, με τα γνωστά: ξυλοπόδαροι, τύμπανα, ο δήμαρχος με παιδάκια και μπαλόνια ολόγυρά του, στα Προπύλαια είχε στηθεί ένα πιάνο με ουρά και ένας τενόρος που τραγουδούσε, οικογένειες με παιδάκια όργωναν τη μεγάλη λεωφόρο πεζή, πάρα πολύ ωραία.
Η ευρωπαϊκή ημέρα χωρίς αυτοκίνητο γιορτάστηκε στην Αθήνα με κλείσιμο της Πανεπιστημίου και κυκλοφοριακό χάος σε όλους τους υπόλοιπους δρόμους. Ειδικά στη Σταδίου και στην Αθηνάς σε έπιανε απελπισία. Δε μιλάμε για ένα απλό μποτιλιαρισματάκι που σε κάποιο σημείο θα ξεκολλήσεις και θα πας στη δουλειά σου σαν άνθρωπος, έστω και με καθυστέρηση. Μιλάμε για ένα χαμό, να έχουν μπλοκάρει τα πάντα, να ακούγονται βρισίδια, να αγνοούνται οι τροχονόμοι (όπου υπήρχαν). Εγώ με τα πόδια ήμουν, αλλά ήταν εξαιρετικά εκνευριστικό να κυκλοφορείς μέσα σε όλο αυτό το χάος.
Θα μπορούσαν βέβαια όλοι αυτοί να χρησιμοποιήσουν μέσα μεταφοράς. Αλλά άντε πείσε τον έλληνα να παρατήσει το αυτοκίνητο και να χρησιμοποιήσει μέσα μεταφοράς. Το βλέπω και από μένα. Πόσες φορές μέσα στο μετρό (και όχι μόνο) έχω σιχτιρίσει την ώρα και τη στιγμή που μπήκα και έχω ονειρευτεί το αυτοκινητάκι μου.
Και γιατί όχι, όταν στριμώχνονται 300 άτομα σε ένα λεωφορείο ή ένα βαγόνι που χωράει τους μισούς, δεν είναι προτιμότερο να είσαι στην άνεση του αυτοκινήτου σου, να ακούς τη μουσικούλα σου, να βρίζεσαι και με κανάν άλλο οδηγό να βγάζετε τα νεύρα σας (και γαμώ τα αγχολυτικά), να πατάς κανά ποδηλάτη ειδικά αν περνάει με κόκκινο ) και μπαίνει στη λωρίδα σου την ώρα που στρίβεις και δεν έχεις πού να πας.
Α, ναι. Τα ποδήλατα είναι ειδική κατηγορία. Πρέπει ΌΛΟΙ να τα σεβόμαστε και να τα αγαπάμε και "it's ok, έλα μωρέ, ποδήλατο είναι" τι κι αν περνάει με κόκκινα και αγνοεί στοπ και προχωράει μες στη μέση δημιουργώντας μποτιλιάρισμα τριών χιλιομέτρων και μπαίνει ανάποδα σε μονόδρομους, ποδήλατο είναι, λογικό είναι να μην ξέρει από Κ.Ο.Κ. δεν έδωσε ποτέ σήματα ούτε πορεία για να πάρει δίπλωμα. Μόνο που αν τον ξαπλώσεις θα τον πληρώνεις για άνθρωπο το ζώον. Τα θυμήθηκα τώρα και συγχίστηκα. Γιατί πήγα όντως να την ξαπλώσω την άλλη τις προάλλες που βρέθηκε ξαφνικά μπροστά μου γιατί πέρασε με κόκκινο και όταν της φώναξα μες στην τρομάρα μου "έχεις κόκκινο!" με έβρισε κι από πάνω (ότι κακώς πέρασα - με πράσινο - ενώ αυτή πήγαινε κανονικά στην πορεία της - με κόκκινο - ευτυχώς που είχα μάρτυρες) μιλάμε για ΤΟ θράσος!
Ελπίζω του χρόνου η ευρωπαϊκή εβδομάδα μετακίνησης και ημέρα χωρίς αυτοκίνητο να μας βρει με καλύτερους δρόμους, συχνότερα δρομολόγια στα μέσα, φθηνότερο εισιτήριο, ειδικούς ποδηλατοδρόμους και καλύτερη παιδεία στους δρόμους από πεζούς - οδηγούς - μηχανόβιους (άλλοι αυτοί, θα τους κράξω άλλη φορά) - ποδηλάτες. (Όνειρα, πουλιά μου ταξιδιάρικα...)
(Επίσης, σήμερα 23/09 είναι international bisexuality day - χρόνια πολλά!)
Πριν κάτι μέρες, στις 10 του μηνός συγκεκριμένα, το μπλογκ εξαφανίστηκε από ιστού γης. Τι έγινε, λέω, κατάλαβε ότι είμαι σε φάση διλήμματος να το κλείσω ή να τ' αφήσω και είπε να με διευκολύνει; Τι να μπαίνω στον μπλόγγερ, τι να κάνω όσα κομπιουτερίστικα ξέρω μπας και το επαναφέρω, τι να αλλάζω μπράουζερς, τι να μιλάω με φίλους για να δω αν σε αυτούς ανοίγει, τίποτα. Τζίφος. Το κουήνκομ που ήξερα και αγαπούσα βγήκε οφφ.
Δεν πτοήθηκα όμως. Πήρα το βιβλιαράκι μου και άραξα κρεββάτι. Κατά τις 12:30 που σηκώθηκα για μια τελευταία βόλτα στο μπάνιο πριν κοιμηθώ και πέρασα μπροστά απ' το πισί, πάτησα ένα F5 - καθαρά από συνήθεια - και τσουυυυυπ Κουήνκομ μπάκ αγκέν*!
Την επόμενη μέρα που το συζητούσα με το φίλο που έχει καταχωρήσει το ντομέιν, μια συζήτηση τύπου, κοίτα το μπάσταρδο που με κατάλαβε και έπεσε μόνο του, μου έστειλε να διαβάσω ένα λινκ. Το διάβασα λοιπόν κι εγώ και τι διαπίστωσα; Όπως κάθε αρχή και θεσμός που σέβεται τον εαυτό του (koueen, hello!!) είχα πέσει κι εγώ θύμα των Αnonymοus! Το ότι διάλεξαν εκείνη την ημέρα δεν ήταν τυχαίο, γιατί δεν είναι απλοί χάκερ αυτοί. Διαβάζουν και τη σκέψη άμα λάχει.
Αυτά. Το είχα ξεχάσει και το θυμήθηκα τώρα που έκανα αρχειοθέτηση στα email μου και το βρήκα μπροστά μου. Ε, είχα καιρό να γράψω ό,τι να 'ναι και μου είχε λείψει λίγο.
*Αγγλικά με ελληνικούς χαρακτήρες για σπάσιμο κι έτσ ρε δικέ μου να ουμ. (Και γιατί έχω 500 γλώσσες στο πληκτρολόγιο και βαριέμαι να κάνω αλτ+σιφτ όλη την ώρα.)
Συμπέρασμα (αυθαίρετο): Get a life ή αλλιώς Σταμάτα, μου κλέβεις τη δόξα (!)
- Αυτή δεν γράφει τελευταία.
Συμπέρασμα (αυθαιρετότατο) : Κάτι έχει, δεν είναι καλά.
Θα σου πω μια ιστορία. Το καλοκαίρι που ήμουν διακοπές, ένα πρωί πίνοντας τον καφέ μου είπα να ανοίξω το πισί και να διαβάσω κανά μπλογκ μέχρι να πάω θάλασσα. Και έπεσα πάνω σε ένα καυγά που είχε γίνει το προηγούμενο βράδυ. Αφού ξεπέρασα το πρώτο σοκ (γιατί σοκ παθαίνεις όταν βλέπεις ανθρώπους που εκτιμάς να προσπαθούν να δείξουν ο ένας στον άλλον, αλλά και σε όλους τους άλλους, ποιος την έχει μεγαλύτερη), άρχισε η αηδία. Όλα αυτά που δεν αντέχω στην πραγματική ζωή, αλλά που πρέπει να τα αντιμετωπίσω ως ενήλικας όπως όλοι μας (και ένας λόγος που μπλογκάρω είναι ακριβώς για να ξεφύγω από αυτά), τα είδα μπροστά μου γραμμένα διαδικτυακά. Και απογοητεύτηκα. Και ξενέρωσα. Χέστηκες, θα μου πεις. Και πολύ καλά κάνεις. Αυτή η μικροκοινωνία δεν διαφέρει από εκείνη εκεί έξω.
Όμως όταν μπλογκάρεις για να ξεφύγεις, να πεις μια μαλακία, να γελάσεις και να περάσεις καλά και βλέπεις μπροστά σου ξεκατινιάσματα, αλλάζει το πράγμα. Ως Koueen χέστηκα κι εγώ στην τελική, άλλοι εκτίθενται, εγώ είμαι εδώ για να σαχλαμαρίζω και δεν πάνε όλοι να βγάλουνε τα μάτια τους. Αλλά ως Μαρία σκέφτομαι "όλο αυτό τώρα με αντιπροσωπεύει; Γιατί πρέπει να κάθομαι να τα διαβάζω όλα αυτά;" Άγνωστοι (ναι, όσο και να νομίζεις ότι ξέρεις τον άλλον διαδικτυακά, άγνωστος παραμένει όπως και να το δεις) να προσπαθούν να βγάλουν τα μάτια τους για μαλακίες; Για ανούσια πράγματα; Ανούσια γιατί αν δεις τι προβλήματα έχει ο καθένας στη ζωή του και τι συμβαίνει σήμερα στην κοινωνία, όλα αυτά που γίνονται εδώ μέσα είναι γελοία παιδιαρίσματα. Και εδώ θα γυρίσεις και θα μου πεις "κοπελιά, μην διαβάζεις στην τελική". Αυτό έκανα. Σκέφτηκα και να κλείσω το μπλογκ, αλλά δεν θα το κάνω γιατί έχω γράψει κάτι πολύ ωραία πραγματάκια εδώ μέσα και δεν θέλω να χαθούν. Από την άλλη, αν μου έρθει να γράψω κάτι θέλω να γυρίζω εδώ και να "καθαρίζω το υπόγειο" που λέει και μια φίλη. Αυτά.
(Τα σχόλια είναι κλειστά. Ναι, τις ξέρω τις εξυπνάδες που ετοιμάζεσαι να πεις. Έχω και προσωπικό ημερολόγιο, don't worry. Είναι πράσινο και έχει το Μικρό Πρίγκιπα απ' έξω.)
Τώρα τι να πω; Αυτό που θες να ακούσεις ή τη γνώμη μου; (την αρνητική φυσικά γιατί η θετική κατά ένα μεγάλο ποσοστό συμπίπτει με αυτό που θες να ακούσεις. Ίσως και όχι. Εξαρτάται.)
Αν είσαι δικός μου άνθρωπος ίσως να διστάσω στην αρχή, αλλά τελικά θα στο πω αυτό που πιστεύω και ας μου το παίζεις βαρύ πεπόνι μετά. Ξέρεις ότι θέλω το καλό σου και ξέρεις ότι ίσως κάπου να έχω δίκιο.
Αν δεν είσαι, δεν θα σου πω τίποτα. Δε με ενδιαφέρει. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι δεν έχω γνώμη. Απλώς να ξέρεις ότι δεν μπορώ τη βλακεία (βλακεία-μιζέρια-κατινιά το τρίδυμο που μπορεί άνετα να με στείλει στον άλλο κόσμο). Και όταν συσσωρεύεται πολλή βλακεία (μιζέρια-κατινιά) τσαντίζομαι. Και μετά βαριέμαι. Και τελικώς αποχωρώ...
Ειλικρινά, δεν μπορώ να καταλάβω τον κόσμο που κρύβει την ηλικία του. Έχει τύχει πολλές φορές να ρωτήσω ανθρώπους πόσο χρονών είναι και να δυσκολεύονται να απαντήσουν ή να μου τη λένε επειδή είμαι αγενής ή αδιάκριτη. Σιγά, μαντάμ, την αγένεια! Όσο και να το κρύβεις η αλήθεια είναι μία και ας την ξέρεις μόνο εσύ. Όλα τα άλλα είναι ηλίθια κόμπλεξ. Ούτε θα μικρύνεις αν δεν σε ρωτήσω.
Δε λέω, ούτε εμένα μου αρέσει που μεγαλώνω, ίσα ίσα που μου πέφτει και λίγο βαρύ, αλλά αν με ρωτήσεις θα σου απαντήσω. Και θα σου πω και την αλήθεια. Και τώρα και πάντα. Χτες λοιπόν που έκλεισα τα 31, κάποιος με ρώτησε τα πόσα κλείνω. Όταν είπα "31" μου φάνηκε πολύ μεγάλο το νούμερο. Οκ, το 41 θα μου φανεί μεγαλύτερο και το 55 το ίδιο, αλλά τώρα τι να κάνω, τα 31 έκλεισα.
Η μόνη που μου συμπαραστάθηκε ήταν η ανηψιά που κατά λάθος έσπασε το 3. Τι ποιο 3; Το 3, το κεράκι που θα βάζαμε στην τούρτα μπροστά από το 1. Έπαιζε και το έσπασε στη μέση. Μπορεί και να μην το έκανε κατά λάθος. Μπορεί να ένιωθε την εσωτερική μου πίκρα και τη βαθιά υποσυνείδητη οδύνη μου και να το έσπασε επί τούτου για να μου απαλύνει τον πόνο.
Από την άλλη, 31 χρόνια ανεπανάληπτων εμπειριών και βαθιάς σοφίας δεν είναι και λίγο! Γυρνώντας πίσω σκέφτομαι πόσο θα ήθελα να είχα πριν από 10 χρόνια το μυαλό που κουβαλάω τώρα, πόσο πιο εύκολα θα μπορούσα να αποφεύγω καταστάσεις ή να αρπάζω ευκαιρίες.
Τουλάχιστον, ένα πράγμα που έχω καταλάβει καλά στα 31 μου χρόνια είναι ότι η ζωή είναι ωραία και με τα καλά της και με τα κακά της και ότι είναι ύβρις να τη σπαταλάμε σε γκρίνια, τσακωμούς και κατινιές!
Και όπως λέει και η Celia: Η ζωή είναι καρναβάλι*!
Αν πιστεύεις ότι η ζωή είναι άδικη
να ξέρεις ότι δεν είναι έτσι
η ζωή είναι όλα τα λεφτά, πρέπει να τη ζήσεις
Αν νομίζεις ότι είσαι μόνος και όλα σου πάνε σκατά,
να ξέρεις ότι δεν είναι έτσι
στη ζωή κανείς δεν είναι μόνος, πάντα έχεις κάποιον
Δεν κάνει να κλαις, καρναβάλι είναι η ζωή
είναι πολύ καλύτερο να ζεις τραγουδώντας
Δεν κάνει να κλαις, καρναβάλι είναι η ζωή
και οι στενοχώριες εξαφανίζονται τραγουδώντας
Αν πιστεύεις ότι η ζωή είναι μονίμως σκληρή
να ξέρεις ότι δεν είναι έτσι
έχει και κακές στιγμές, αλλά στην τελική όλα περνάνε
Εδώ και μέρες σκέφτομαι ότι την 1η Αυγούστου θα κάνω μια εκπληκτική ανάρτηση για τον Αύγουστο. Το μήνα μου. Και μπαίνω πριν από λίγο στο μπλογκ και τι να δω; Όλο το μπλογκρόλ γεμάτο αναρτήσεις για τον Αύγουστο! Μιλάμε για ΤΟ ξενέρωμα! Δηλαδή καλά κάνατε, συμπλόγγερς, αλλά είπαμε. Οι άλλοι μήνες τι έχουν; Γιατί τους σνομπάρουμε έτσι; Θέλετε να κλαίνε;
Αλλά όπως και να το κάνουμε αυτός ο μήνας είναι Ο μήνας! Σαν παιδί τον μισούσα, μεγαλώνοντας τον εκτίμησα, τώρα τον λατρεύω.
Σαν παιδί ήμουν εξαιρετικά "άτυχο". Γενέθλια και γιορτή σχεδόν μαζί (με τρεις μέρες διαφορά). Φυσικά όλα τα άλλα παιδάκια είχαν σκορπίσει στους πέντε ανέμους και δεν είχα κάνει ποτέ πάρτυ όπως όλοι οι υπόλοιποι. Τα δώρα πού τα πας. Γενέθλια και γιορτή ένα δώρο και αυτό αν είχε ξεμείνει κάποιος συγγενής πίσω. Αλλά παράπονο δεν έχω. Οι δικοί μου πάντα με γιόρταζαν με τραπέζια. Ακόμα και τώρα που απουσιάζω θα τονε σφάξουνε τον κόκκορα!
Μετά μεγάλωσα και άρχισα να πηγαίνω διακοπές και να ταξιδεύω. Τι να πρωτοθυμηθώ από γενέθλια.. (κάπου τώρα κοιτάζω το άπειρο, κάνω ότι σκέφτομαι, η εικόνα θολώνει και μεταφέρομαι πίσω...)
2001: Μετά από ένα μήνα στη Ρωσία, ανήμερα στα γενέθλια πήρα το αεροπλάνο της επιστροφής (πτήση Μόσχα - Θεσ/νίκη με 8ωρη στάση στην Πράγα). Ήταν 23:00 η ώρα (Τσεχίας - 12 ώρα Ελλάδας), μας έχει φάει η αναμονή στο αεροδρόμιο της Πράγας και ξαφνικά ανάμεσα σε Άραβες, Τσέχους, Γερμανούς, Ιταλούς και δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο), ακούω από πίσω μου "Να ζήσεις Koueen και χρόνια πολλά..." και περνά μπροστά από τη μούρη μου μια πάστα με ένα κεράκι (γιατί ολόκληρο αεροδρόμιο ούτε μια τούρτα δεν είχε)!
Τον επόμενο χρόνο το γενέθλιο με βρήκε στην Ιθάκη (πριν γίνει μόδα). Εκεί κι αν δεν βρέθηκε τούρτα. Έσβησα ένα σπίρτο που ήταν βυθισμένο στην άκρη ενός παριζακίου. Και τον άλλον που δούλευα σε μια κατασκήνωση με Ουκρανούς φιλοξενούμενους που το γενέθλιο το θεωρούν πολύ μεγάλη μέρα και όλοι μα όλοι, από τον μικρότερο μέχρι το μεγαλύτερο έρχονταν ένας ένας και μου χάριζαν και κάτι.
Αμ το 2004; Παραμονή Ολυμπιακών που είχα βάρδια στο ΟΑΚΑ; Μία η τελετή έναρξης μια τα γενέθλιά μου. Για να μη θυμηθώ μια άλλη χρονιά που κατέληξα σε μπουζουκλερί (κι όμως...) και έλεγα σε έναν παππού που μου την έπεφτε ότι είμαι τραγουδίστρια και τελικά αποδείχτηκε ότι εκείνος ήταν στιχουργός!
Τώρα ήθελα να γράψω για τον Αύγουστο, για τα γενέθλιά μου κατέληξα να γράφω. Και δεν θέλω να γράψω άλλα γιατί μου τη δίνουν οι αναρτήσεις σεντόνια - δεν τις διαβάζω ποτέ (να θυμηθώ να γράψω σε άλλη ανάρτηση τι μου τη σπάει στα μπλογκς).
Ακολουθεί ανάλαφρο καλοκαιρινό τραγουδάκι που φτιάχνει τη διάθεση:
Λυσσάξανε όλοι με την τελετή έναρξης. Καλά, σαν τη δική μας δεν ήταν εννοείται, αλλά έλεος πια με την γκρίνια!
Και James Bond να πηδάει από ελικόπτερο με τη συναδέλφισσα είχε (χαχα, εδώ έκανε ολόκληρη ελεύθερη πτώση η Elisadeth, αλλά ένα χαμόγελο δεν έσκασε σε όλη τη διάρκεια της τελετής και καθάριζε και το νύχι!)
και Mr. Bean γερασμένο με γκρίζα μαλλιά είχε. Αυτό το τελευταίο με στενοχώρησε λιγάκι γιατί αν γέρασε ο Mr. Bean σημαίνει ότι έχω γεράσει κι εγώ. Και εργατική τάξη είχε και σουφραζέτες είχε και πολλή μουσική είχε, χωρισμένη μάλιστα ανά δεκαετία (δεν άκουσα όμως καθόλου Cure και Smiths, τυχαίο;) και παιδιά να χορεύουν και να ξεφαντώνουν και να ερωτεύονται είχε και πανκιά να χοροπηδάνε με sex pistols από πίσω και Trainspotting είχε. Και είχε και Tim Berners-Lee, τον άνθρωπο που άλλαξε τις ζωές όλων μας.
Και μην ξεχνάμε ότι αυτή είναι η τρίτη φορά που διοργανώνονται οι αγώνες στο Λονδίνο, λογικό είναι να δούμε κάτι πιο σύγχρονο που λυσσάνε όλοι ότι οι Βρετανοί δεν έχουν ιστορία. Και μην αρχίσουμε τα όταν εμείς κάναμε πολιτισμό αυτοί τρώγανε βελανίδια γιατί πρώτον δείχνει έλλειψη λογικών, σωστών και εμπεριστατωμένων επιχειρημάτων, έλλειψη παιδείας και αμορφωσιά και δεύτερον τώρα τα βελανίδια τα τρώμε εμείς (και όποιος κατάλαβε κατάλαβε).
Αλλά όταν άρχισε να ακούγεται το μουσικό θέμα του Εξορκιστή και να μπαίνουν μέσα εκατοντάδες κρεβάτια νοσοκομείου με άρρωστα παιδιά (!!!) έμεινα κάγκελο! Καλά, είναι σοβαροί; Κανονικά έπρεπε πάνω στα κρεβάτια να είναι 20άρηδες σε κώμα από το πολύ πιώμα και 20χρονες ημιλυπόθυμες με μίνια και ξεβαμμένο make up στη μούρη. (Είμαι περίεργη να μάθω πόσα brainstorming κάνανε για να βρουν αυτή την ιδέα.)
Και το σκηνικό με τη ζωή και το θάνατο προς το τέλος ήταν καταπληκτικό. Δεν κατάλαβα που κόλλαγε με τα προηγούμενα βέβαια, αλλά who cares, ήταν πάρα πολύ καλό. Επίσης, αν ήμουν ο Πολ δεν θα έπαιρνα μέρος με τους άλλους τρεις στον τάφο. Ας την έκλειναν την τελετή οι Stones που είναι και όλοι.
Τελικά ευτυχώς που τα μεσημεριανάδικα έχουν πάει διακοπές και γλυτώσαμε από σχόλια τύπου "το μαλλί του Μπέκαμ δεν έπεσε από την υγρασία του Τάμεση,
πού στο καλό ήταν η Βικτώρια, αυτή η στολή των βρετανών αθλητών ωραία αλλά λερώνει, τι μανάρι ήταν ο σημαιοφόρος της Jamaica, κοίτα η πουτ... η Σαράποβα 1,93 με το αθλητικό, αχ αυτοί οι Σαμοανοί με τις φουστίτσες δεν ντρέπονται λίγο; Μόνο ο Σάκης και ο Νίνο έκαναν το ρούχο να μιλήσει πάνω τους και πολλά άλλα τέτοια.
Ακριβώς στη μέση του καλοκαιριού, την πιο ζεστή μέρα του χρόνου, χιλιάδες κόσμου ανέβηκε στο Λυκαβηττό, τσαλαπατήθηκε, ίδρωσε, τραγούδησε, χτυπήθηκε, έκλαψε, χαμογέλασε, γέλασε, γούσταρε.
Δεν θα πω τίποτα για την απαράδεκτη διοργάνωση, έχουν ήδη γραφτεί πάρα πολλά. Θα γκρινιάξω μόνο γιατί δεν με άφησαν να πάρω μέσα το μεγάλο μου μπουκάλι με νερό που με τόση φροντίδα το είχα παγώσει στην κατάψυξη και το έσερνα μαζί μου σε όλη την ανηφοριά, στο κακοτράχαλο το βουνό. Όταν έφτασα στον έλεγχο, ο τύπος (ωραίο τεκνό, δε λέω) μου χούφτωσε την τσάντα, την έτριψε, την κανάκεψε, έπιασε το μπουκάλι και μου είπε ότι δεν επιτρέπεται να το πάρω μέσα.
- Καλέ, έχει 40 βαθμούς! Θα σκάσω!
- Απαγορεύεται.
- Μα να το πετάξω; Σαν παιδί μου το φρόντισα. (γλυκό κουινίστικο χαμόγελο-κάνω-χιούμορ-να-σπάσω-τον-πάγο που δεν έπιασε)
- Ή θα το πετάξετε ή θα το πιείτε εδώ και μετά θα μπείτε μέσα.
- Θα πιω 1,5 λίτρο εδώ και τώρα;
- Είναι απαίτηση του καλλιτέχνη να μην υπάρχουν πλαστικά μπουκάλια στο χώρο.
- (Τον καλλιτέχνη τον λένε Χάι...εν-γνωστή μάρκα μπύρας που πουλιόταν στην καντίνα του θεάτρου;)
Αλλά μετά (από ώρα και πολλά λίτρα ιδρώτα) τα ξέχασα όλα γιατί χαμήλωσαν τα φώτα και μια γυναικεία φωνή άρχισε να μιλάει με την προφορά που λατρεύω και βγήκε το αγόρι με το πουκάμισο και έκανε αυτό:
Μόνο κάτι τελευταίο: Επειδή δεν είμαστε όλοι 1,82 παρακαλούνται οι αρμόδιοι φορείς όπως δημιουργήσουν έναν κανονισμό, μια απόφαση, ένα νόμο, κάτι, που να λέει ότι στις συναυλίες οι ψηλοί πρέπει να κάθονται πίσω από τους κοντούς. Δεν μπορούσα να λυγίσω τα πόδια μου από το πολύ τέντωμα! Γι' αυτό και σήμερα το απόγευμα είδα όλα τα βίντεο, γιατί χτες μπορεί να ήμουν εκεί, αλλά σήμερα έκατσα να τη φχαριστηθώ! (τη συναυλία)
Ευχαριστώ το φίλο slyeurochild που όχι μόνο φωτογράφισε και βιντεοσκόπησε όλη τη συναυλία, ανέβασε τα τραγούδια ΚΑΙ με άφησε να χρησιμοποιήσω το οπτικοακουστικό υλικό του για την ανάρτηση! Thanx, dear <3
*μισός τίτλος τραγουδιού. Ολόκληροεδώ. (Άκου και τι λέει στην αρχή του βίντεο. Συμφωνείς;)
Παρόλο που οι διακοπές συνεχίζονται, άρχισε να με πιάνει ένα σύνδρομο στέρησης και είπα να περάσω μια βόλτα.
Τι διαπίστωσα τις τελευταίες δύο βδομάδες; Κρίση; Χα! Η εθνική ήταν γεμάτη, το καράβι γεμάτο, τα μπαράκια γεμάτα, τα ενοικιαζόμενα φουλ (κι ας είναι νωρίς) και ένα σωρό τουρίστες, ανάμεσά τους πολλοί Γερμανοί. Στην αρχή μου έκανε εντύπωση. Μετά αποφάσισα ότι ζω σε ένα παράλληλο σύμπαν και αφοσιώθηκα στη σειρά βιβλίων επικής φαντασίας "A song of ice and fire" (από εκεί η σειρά Game of Thrones- για το πόσο ξενέρωσα με τη β' σαιζόν θα το συζητήσουμε σε άλλη ανάρτηση) την οποία είχα αρχίσει να διαβάζω από πέρυσι, κάπου το χειμώνα την έκανα στην άκρη και τώρα που βρήκα χρόνο την ξανάπιασα και αισίως έφτασα στο 4ο βιβλίο. Αν έχεις φάει το ίδιο κόλλημα με μένα, σου προτείνω το παρακάτω μπλογκ με το οποίο αν μη τι άλλο θα γελάσεις πολύ (εκτός αν αγαπάς Jon Snow, οπότε θα έχεις θέμα). Μπες εδώ: http://winteriscomingbitch.tumblr.com
Οι διακοπές τελείωνουν και από Δευτέρα ξανά Αθήνα και γραφείο αλλά δε με χαλάει, πρώτον γιατί θα περάσω τον Αύγουστο στην πρωτεύουσα που θα λείπετε όλοι και θα μείνουμε λίγοι και θα κάνουμε καρτ στην Πανεπιστημίου και θα διαλέγουμε θέση για παρκάρισμα στους Αμπελόκηπους και θα πίνουμε τζιν τόνικ στην Αγ. Ειρήνη εμείς οι 2-3 και τα τζιτζίκια, κοινώς ζωάρα.
Δεύτερον, γιατί τη Δευτέρα 16 Ιουλίου, στο Λυκαβηττό, έρχεται για μία συναυλία ο ένας, ο μοναδικός, ο ανεπανάληπτος, ο νούμερο 1 αγαπημένος τραγουδιστής-είδωλο για όλους εμάς τους καμμένους με τη βρετανική μουσική σκηνή, η λατρεία, ο έρωτας, το αγόρι που τραγουδά Let me kiss you και πετάει το πουκάμισο στην αρένα (αφού το σφουγγίσει με τον ιδρώτα του), το οργισμένο νιάτο που φορούσε κοκκάλινα τετράγωνα γυαλιά πολύ πριν γεννηθούν οι αυτοαποκαλούμενοι χίπστερς 20άρηδες της Καρύτση, ο άνθρωπος που δεν διστάζει να τραγουδήσει το Satellite of Love καλύτερα και από τον ίδιο το Lou (ντάξ΄μη βαράς, άποψή μου), ο irish blood - english heart βρετανός που αγαπά να μισεί την Ελισσάβετ και όλη την οικογένεια, ο Morissey! Κάπου εκεί μπροστά θα είμαι κι εγώ και είμαι πολύ πολύ χαρούμενη!
Αυτά για την ώρα. Πάω να πάρω αγκαλιά τον ανεμιστήρα.
Το μαγαζί κλείνει νωρίς φέτος. Η ιδιοκτήτρια βαρέθηκε (πρόσωπα, καταστάσεις, τα ψουψου στο νετ και στην πραγματική ζωή κ.λπ. κ.λπ.), κλειδαμπαρώνει και φεύγει. Επιστροφή εν καιρώ.
Καλές διακοπές να έχω και καλό καλοκαίρι σε όλους.
Γεια χαρρρρράαα!
Ζεσταίνομαι, αλλά οκ, καλοκαίρι είναι, αν δεν πεθάνεις τώρα από θερμοπληξία, τότε πότε;
Και επίσης αποφάσισα ότι δεν μπορώ τους ανθρώπους που μιλάνε συνέχεια. Δε λέω, έχει πλάκα για κανά μισάωρο, ειδικά αν βαριέσαι οικτρά και δεν έχεις καμία όρεξη, αλλά ρε συ μας ζάλισες μπίρι μπίρι όλη την ώρα. Άσε που πρέπει κάπως να καλύψεις και όοοοοολαααα τα θέματα, οπότε αναγκαστικά και με μαθηματική ακρίβεια η μία (τουλάχιστον) στις τρεις προτάσεις που θα πεις θα είναι μεγάλη μαλ... σαχλαμάρα. Ή θα εκθέτει κόσμο.
Επίσης αποφάσισα ότι δεν μπορώ τους ανθρώπους που μιλάνε συνέχεια και νομίζουν ότι έχουν χιούμορ. Και αν απαυδήσεις από τα πολλά αστεία τύπου "φέρτε την κουβέρτααααα" (κατά το "φέρτε το πριόνιιιιι) και πεις (επιεικώς και μετριοπαθώς) "ε, αυτό δεν ήταν και τόσο καλό", σε παίρνει και σε σηκώνει. Α να χαθείς. Που πρέπει να γελάμε με κάθε παπ... χαζομάρα που πετάς, παλιοκομπλεξικέ, να ουμ!
Αυτά. Η ζέστη μου προκαλεί εκνευρισμό. (Φαίνεται...)
Α! Ευχαριστώ το γλυκό μου MaNTaRiNi που με κάλεσε να παίξω και να βρω ποιο τραγούδι ήταν Νο1 σε Η.Β. και Η.Π.Α. όταν γεννήθηκα, αλλά δεν θα σου πω. Φαίνεται ότι ο κόσμος ήταν πολύ απασχολημένος με τη γέννησή μου εκείνη την εποχή και δεν είχε χρόνο να ασχοληθεί με μουσικές γιατί τα τραγούδια εκείνα δεν τα ξέρει ούτε η μάνα τους. Ακόμα και οι ίδιοι οι καλλιτέχνες τα έχουν ξεχάσει.
Πάει αυτό ήταν. Τελείωσαν οι εκλογές, τελείωσε και το τριήμερο για μας τους επαρχιώτες που ψηφίζουμε στις πατρίδες μας και πάμε πάνω από 200 χιλιόμετρα και δικαιούμαστε και άδεια. Δεν ξέρω τι θα γίνει αύριο ούτε θα κάτσω να κάνω πολιτική ανάλυση (εδώ). Υπάρχουν ειδικά sites και blogs, όπου μπορείς να απευθυνθείς και να διαβάσεις το κοντό, το μακρύ, το παραλήρημα, την εμπεριστατωμένη άποψη κ.λπ. κ.λπ. του καθενός.
Ούτε γνωρίζω αν τα πράγματα θα χειροτερέψουν ή θα βελτιωθούν. Ούτε ξέρω τι θα γινόταν αν έβγαινε το αγόρι "εμπρόςΑλέξηγιαμιαελλάδασέξυ" και όχι ο 60άρης με το αρυτίδωτο πρόσωπο (πρέπει να μας δώσει μυστική συνταγή ομορφιάς. Μα ούτε μια ρυτίδα;;;).
Το θέμα είναι ότι από εδώ και πέρα η Ελλάδα θα ομορφύνει! Ναι, ναι, καλά διάβασες! Αν είσαι κι εσύ από αυτούς που θεωρούν τα περιττά κιλά (τα δικά σου ή των άλλων, λίγη σημασία έχει) ασχήμια, αν βλέπεις χοντρή/χοντρό εύσωμο/η στο δρόμο και αποστρέφεις το βλέμμα, μην ανησυχείς πια.
Από σήμερα μπαίνουμε όλοι σε αναγκαστική δίαιτα είτε εκούσια είτε ακούσια. Έχει να γίνει μεγάλος χαμός (λίπους)! Θα χάνουμε τα κιλά μας και θα ψάχνουμε στους δρόμους να τα βρούμε. Ευτυχώς, εμείς οι πιο γεμάτες (που εσύ ειδικά μας έχεις και άχτι) θα αντέξουμε περισσότερο από κάτι στέκες που θα πέφτουν κάτω σαν τα κοτόπουλα.
Επειδή όμως με την απώλεια κιλών το σώμα χαλαρώνει, προτείνω να αρχίσουμε όλοι zumba (δε φαντάζεσαι τι αποτέλεσμα έχει, ένα μήνα κάνω και έχω αρχίσει και μπαίνω, όσο γίνεται δηλαδή). Μάλιστα προτείνω στους δήμους να βάζουν μουσική και δασκάλες στις πλατείες για να κάνει ο κόσμος δωρεάν. Και μη μου ανησυχείς, η zumba είναι για όλες τις ηλικίες, όλα τα επίπεδα, όλους τους σωματότυπους. Επιδρά και ως ντόπα γιατί μετά χαμογελάς ακατάπαυστα σα χαμένο. Άρα και γυμναστική και τσάμπα νιρβάνα!
ΠΡΟΣΟΧΗ: Αυτή η ανάρτηση απευθύνεται σε άτομα άνω των 18 ετών.
Ήξερες ότι σήμερα είναι ηπαγκόσμια ημέρα τζιν; Όχι ντένιμ, παντελόνι-μπουφάν-πουκάμισο. Τζιν όπως λέμε ποτό. Αν είσαι κι εσύ στο κλαμπ "τζιν να 'ναι κι ό,τι να 'ναι" (εκτός από γκόρντονς που δεν πίνεται, συμπληρώνω εγώ), μπορείς να χαρείς μαζί μας! Κάλεσε φίλους στο σπίτι, βάλτε ρεφενέ (μέρες που είναι) τα τζιν σας, τα τόνικ σας, τα λάιμ σας και ό,τι άλλο και κάντε ζωάρα!
Τώρα, αν δεν πίνεις αλκοόλ, πιες ένα virgin mojito. Είναι καλοκαιρινό, δροσιστικό και πεντανόστιμο. Βάζεις ό,τι βάζεις στο μοχίτο και αφήνεις απ' έξω το αλκοολούχο. Το δοκίμασα πρόσφατα και ούτε καν κατάλαβα ότι είναι άνευ οινοπνεύματος.
Απολαύστε υπεύθυνα.
ΥΓ. Μην ξεχνιόμαστε. Σήμερα είναι και το Athens Pride. Ακόμα και αν είσαι ετεροφυλόφιλος, αξίζει να πας μια βόλτα από Κλαυθμώνος γιατί, όπως λένε και στο site "υποστηρίζεις τα ίσα δικαιώματα για όλους τους ανθρώπους και πιστεύεις ότι τα ανθρώπινα δικαιώματα είναι οικουμενικά και ιδιαίρετα. Γιατί μπορεί να έχεις φίλους, γνωστές ή και συγγενείς που είναι LGBT. Γιατί πιστεύεις ότι κάθε σεξουαλικός προσανατολισμός και κάθε ταυτότητα φύλου αξίζουν σεβασμό. Διότι πιστεύεις ότι η πολυχρωμία είναι βασικό συστατικό εμπλουτισμού μιας κοινωνίας."
Να πάτε να παντρευτείτε όλοι ρε να δούμε τι θα καταλάβετε!
Μου μάθανε όλοι οι 30άρηδες τώρα και πάνε και παντρεύονται...
(Όχι τίποτ' άλλο, έχω να κάνω και νύχια... ΚΑΙ να ισιώσω μαλλί. Και με αυτή τη ζέστη άντε να πιάσεις πιστολάκι.)
Και τώρα που το σκέφτομαι, να μου παντρεύεστε και όλοι το καλοκαίρι!
Να μην στέκεται το make up, να σκάμε με τις μαύρες τουαλέτες κάτω από τον ήλιο, να γίνεται το πόδι τούμπανο μέσα στο πεδιλάκι, ώωωωχουουουουουοουουουουοουουοοοοοοοοοοοοουυυυυ
Πφφφφ, σε τι βάσανα με έβαλες ρε φίλη καλοκαιριάτικα! Αλλά τι να κάνω που σ' αγαπώ και θα υπομείνω όλα αυτά τα βασανιστήρια για σένα.
Πάρε κι ένα τραγουδάκι. Σαν χτες μου φαίνεται που ήμασταν στο μπαλκόνι του πρώτου στη Γ' Λυκείου και κάναμε εκείνη την πρωτότυπη και γεμάτη έμπνευση χορογραφία. (Αυτή η γ' δέσμη μας είχε κάψει!)
Α να χαθείς! Συγκινήθηκα τώρα και μου φεύγει το ρήμελ!
Δύο πράγματα συζητάνε όλοι γύρω μου αυτή την περίοδο:
α) το φόρο που θα πληρώσουν με την εκκαθάριση της φορολογικής τους δήλωσης (και το εγκεφαλικό που έπαθαν) &
β) το πού θα πάνε τριήμερο.
Έχω ακούσει μέχρι στιγμής:
για το α: 1200, 1600, 2500, 3700, 4500 και 7.500 έουρος
για το β: Μύκονο, Άνδρο, Πόρο, Αγκίστρι, Κύθνο, Κωνσταντινούπολη.
Επειδή έχω πραγματικά σκυλοβαρεθεί την γκρίνια για το πού πάει αυτός ο τόπος, αν θα κοιμηθούμε με ευρώ και θα ξυπνήσουμε με δραχμή, ποιος θα μας κυβερνήσει στις 18/6, ποιος λέει τις μεγαλύτερες παπαρ... εεεεε αλήθειες, ποιος την έχει μεγαλύτερη και πάει λέγοντας, άρχισα να αναρωτιέμαι, δειλά στην αρχή, πιο σθεναρά τώρα ότι
αντί να γκρινιάζουμε για το μέλλον αυτής της χώρας και το πώς μας κατήντησαν ΟΙ ΆΛΛΟΙ, μήπως ήρθε η στιγμή να αναλογιστούμε κι εμείς λίγο τις ευθύνες μας; Μήπως έφτασε η στιγμή τι κάναμε εμείς, ο καθένας προσωπικά, μέχρι τώρα και τι σκοπεύουμε να κάνουμε από εδώ και πέρα;
Μήπως ήρθε η ώρα να αφήσουμε τον ωχαδερφισμό, τύπου εγώ είμαι ένας, τι διαφορά θα κάνω εγώ ο ένας; Λοιπόν, ξέρεις κάτι. Εσύ, ο ένας, η μονάδα, ο μικρούλης, ο τελευταίος τροχός της αμάξης, η τελευταία τρύπα της φλογέρας μπορείς να κάνεις πολλά πράγματα. Όπως το να γίνεις καλύτερος στην καθημερινότητά σου. Να γίνεις καλύτερος απέναντι στον εαυτό σου και απέναντι στους γύρω σου.
Ήθελα να γράψω κι άλλα τέτοια, αλλά είναι Παρασκευή βράδυ και δεν το 'χω. Τώρα θα κάνω μια στροφή στην ποιότητα και θα σου πω για το κόλλημα που έχω φάει με το τραγούδι της Σερβίας. Είπα (στον εαυτό μου) ότι δεν θα μιλήσω εδώ για Γιουροβιζιόν και θα το τηρήσω. Αλλά μπορώ να τραγουδήσω:
Το λεωφορείο είναι το μέσο μεταφοράς που σιχαίνομαι. Το σιχαίνομαι σου λέω, δεν μπορώ ούτε να τα βλέπω στο δρόμο. Φταίει που στην εφηβεία μου το έπαιρνα 4 φορές τη μέρα σπίτι - κέντρο / κέντρο - σπίτι. Θα μου πεις σιγά. Θα σου πω σιγά να πεις αν ζεις κοντά στο Πανεπιστήμιο των Πατρών που περνάνε κάτι λεωφορεία - καβουρντιστήρια με σαρδελοποιημένους φοιτητές που δεν σταματάνε γιατί είναι ασφυκτικά γεμάτα και πρέπει να περάσουν 4-5 για να καταφέρεις να μπεις aka κολλήσεις στο τζάμι.
Ήταν τόσο μεγάλη τραυματική εμπειρία αυτή για μένα που όταν πέρασα Θεσ/νίκη βρήκα ένα σπίτι κοντά στο παν/μιο για να πηγαίνω στη σχολή με τα πόδια. Και όταν μετακόμισα Αθήνα βρήκα ένα σπίτι δίπλα στο μετρό.
Σήμερα όμως αναγκαστικά μπήκα σε λεωφορείο μετά από δεκάδες χιλιάδες χρόνια και παρατηρώντας σε όλη τη διαδρομή τι συμβαίνει άρχισαν να μου δημιουργούνται απορίες:
- Πού πάνε όλοι αυτοί οι παππούδες και οι γιαγιάδες; (οι οποίοι φαίνονται να μην μπορούν καν να περπατήσουν και να βαρυγκομάνε, αλλά ανεβαίνουν στο λεωφορείο με τη ζωντάνια ενός 15χρονου)
- Γιατί είναι τόσοι πολλοί; (Μιλάμε για αναλογία 8 προς 1)
- Γιατί κανείς επιβάτης δεν πλένεται; (με εξαίρεση κανά δυο άτομα - το ένα από αυτά εγώ)
- Γιατί - ακόμα και όταν έχει χώρο - πρέπει να έρθει ο άλλος να κολλήσει πάνω σου και να σε κάνει χαλκομανία στο παράθυρο και αν δείχνεις ότι δυσανασχετείς κιόλας σου βάζει φωνές; (τύπου: Και πού να πάω, βλέπεις να έχει χώρο; ΝΑΙ είναι η απάντηση. Για ένα βήμα μπροστά ΈΧΕΙ χώρο.)
- Γιατί ο οδηγός μόλις δει ότι σπάει λίγο η κίνηση πρέπει να αρχίσει να τρέχει του σκοτωμού με αποτέλεσμα να φρενάρει απότομα και να χορεύουμε όλοι το χορό του Ζαλόγγου; (δηλ. πάμε όλοι μαζί μπροστά, πέφτουν οι μπροστινοί και ακολουθούν οι από πίσω τους.)
Και το ερώτημα που με βασανίζει και στο μετρό: Γ
- ΓΙΑΤΙ ΚΑΝΟΥΝ ΟΛΟΙ ΣΑΝ ΛΥΣΣΑΣΜΕΝΟΙ ΝΑ ΑΝΕΒΟΥΝ ΠΡΙΝ ΚΑΝ ΚΑΤΕΒΟΥΝ ΟΙ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟΙ; Δηλαδή τόσο δύσκολο είναι να καταλάβουν ότι είναι πιο εύκολο και βολικό για όλους ΠΡΩΤΑ να κατέβουν αυτοί που είναι μέσα και ΜΕΤΑ να ανέβουν όσοι είναι απέξω;
Όχι, δηλαδή πες μου: Είμαι περίεργη;
*"Ακριβό μου διθέσιο, καλό μου αμάξι, που περνάς απ' τ' απαίσιο ξυστάααα."
Το 'πιασες; Τ' απαίσιο είναι το λεωφορείο! Α, καλό εεεεεε;;;; (Μα πόσο χιούμορ έχω επιτέλους!)
Τα 'μαθες τα νέα, παππού; Τζάμπα ανέβηκες τότε στην Πίνδο. Τζάμπα άφησες τη γιαγιά με ένα μωρό στην αγκαλιά και έτρεξες στην Αλβανία να σώσεις την πατρίδα. Τζάμπα τα κρυοπαγήματα, και τι έγινε που έχυνες δάκρυα βλέποντας τον διπλανό σου να σκοτώνεται ενώ εσύ έτρεχες μπροστά και φώναζες "Αέεεεραααα";
Μπορεί να μη σε γνώρισα ποτέ, παππού. Αλλά ρώτησα και έμαθα. Από μικρή. Και έμαθα ότι το 1940 γιορτάζουμε το ΌΧΙ στο φασισμό, παππού. Και μπορούμε να το γιορτάζουμε γιατί πολέμησες εσύ, παππού. Και μετά συνέχισες να πολεμάς δουλεύοντας σαν το σκυλί, παππού, για να πάει μπροστά αυτή η χώρα.
Πες μου, παππού, τι κατάλαβες; Θυμάσαι εκείνο το Δεκέμβρη του '43; Που έφτασαν τα νέα στην Πάτρα; Που οι Γερμανοί σκότωσαν όλους τους άντρες και μετά κάψαν τα Καλάβρυτα; Θυμάσαι τη φρίκη εκείνη; Να σου πω κάτι, παππού; 635 άτομα χτες το ξέχασαν αυτό. Απόγονοι τους ήταν.
Ευτυχώς που δεν σε γνώρισα, παππού. Που έφυγες 10 χρόνια πριν γεννηθώ εγώ ελεύθερη. Γιατί τι θα σου έλεγα σήμερα το πρωί, παππού; Ότι τζάμπα όλα αυτά που έκανες για μένα; Ντρέπομαι, παππού.
