Κερνάμε μαρτίνι!

Προχτές ο παρών ιστοχώρος (πσσσς) πήρε ένα μαρτίνι για τον κόπο του. Του το ‘δωσε η Lyriel παρόλο που – όπως της είπα ήδη – ξέρει ότι προτιμώ το τζιν. Δεκτό όμως κι αυτό και με μεγάλη χαρά γιατί δεν είναι σκέτο ποτό, αλλά είναι ποτό με φαΐ και έχω και μια άλφα αδυναμία. Προτιμώ η ελιά να έχει και πιπερίτσα μέσα, να έχουν ποτίσει απ’ το αλκοόλ και μετά να ζητήσω και πατατάκι από το παιδί στο μπαρ γιατί όσο να πεις η όρεξη ανοίγει με το εδεσματάκι του μαρτινίου. 

Το μαρτίνι δεν είναι τυχαίο βέβαια γιατί έχει αλκοόλ και το αλκοόλ που το πίνεις; Στο μπαρ, στο κλαμπ, στην ταβέρνα, στα μπουζούκια. Γι’ αυτό, αφού το δέχτηκα το beverage πρέπει να αναφέρω και μια έξοδο. Ποια να πρωτοθυμηθώ δεν ξέρω. Α ναι! Θα θυμηθώ τα γενέθλια μιας φίλης.

Άνοιξη ήταν θαρρώ, πριν κάποια χρόνια, προτού παντρευτεί και κάνει και παιδί, τότε που τα μυαλά ήταν πάνω απ’ το κεφάλι και η χαζομάρα (με την καλή έννοια) περισσή. Στην αγαπημένη ντίσκο, με δικό μας σταντ (διακοσμημένο με ροζ μπαλόνια) και δικά μας τρία μπουκάλια ανοιχτά (ένα ρούμι, μια βότκα και, εννοείται, ένα τζιν). Ο εορτασμός είχε και θέμα. Ήμασταν πριγκίπισσες και φοράγαμε και τιάρες στα μαλλιά! Ε, τι νομίζεις; Με τούτα και με τ’ άλλα ήρθε και μεγάλωσε η κορώνα κι έγινε η γκουμούτσα που βλέπεις πάνω.

Και φυσικά αφού ήρθαμε και γίναμε λιώμα (απ’ τη χαρά μας ρε, ποιο ποτό;), χορέψαμε, λυσσάξαμε, γυρίσαμε βίντεοκλιπ (έκφραση της παρέας όταν μας πιάνει η μαλακία και κάνουμε δικές μας χορογραφίες, εκείνη την ώρα απ’ το μυαλό μας και μας κοιτάει όλο το μαγαζί), έφτασε 6 η ώρα και είπαμε να φύγουμε κάνοντας 8άρια.

Έλα μου ντε όμως που βγαίνοντας απ’ το μαγαζί έριχνε καρέκλες, έβρεχε σκυλιά και γατιά, ούτε καν μπορούσαμε να δούμε το απέναντι πεζοδρόμιο. Τι να κάνουμε τώρα; Να φύγουμε και να γίνουμε μούσσσσκεμα (που λέει και η λέηντι) ή να περιμένουμε λιγάκι να κοπάσει η βροχή; Αποφασίσαμε να περιμένουμε, δεν πτοηθήκαμε. Είχαμε μαζί μας το στολισμό. Τα μπαλόνια ντε.

Μπαλόνια από ήλιον (κατά το αγάπη από νάυλον). Καταλαβαίνεις τι έγινε. Να βλέπεις ξημερώματα κάτι γκόμενες με τιάρες στο κεφάλι, σε ένα πεζοδρόμιο κάτω από ένα υπόστεγο της κακιάς ώρας, να πίνουν το ευγενές – κατά τ’ άλλα – αέριο και να φωνάζουν «Φέρτε το πριόνννννιιιιιιιι!!!!!!» (με το νι το δικό μας το Πατρινό) και να τραγουδάνε δυνατά «Ο σχιζοφρενννής δολοφόνος με το πριόνννι δεν κολώννννει»! (Ήταν της μόδας τότε).

Τώρα υποτίθεται ότι πρέπει να κεράσω μαρτίνι άλλους 5 συμπλόγγερς, αλλά επειδή τώρα θυμήθηκα συνειρμικά τη Μαλάμω και έβαλα να ακούσω την τραγουδάρα και χορεύω, κεραστείτε μόνοι σας όσοι θέλετε! 


Υ.Γ. Τις ελιές τις έφαγα.