Θέλω κι εγώ να ζωγραφίζω

Αν υπάρχει ένα πράγμα που μου τη σπάει στον εαυτό μου είναι ότι δεν είμαι καθόλου πρακτική. Μια ζωή θεωρία, εξού και η γ’ δέσμη, διάβασμα και γράψιμο, αυτή είναι η ζωή μου. Το χέρι μου δεν πιάνει καθόλου. Μόνο στυλό (για γράψιμο) και πληκτρολόγιο. Σιωπή εσείς οι πονηροί! Μεγάλο πρόβλημα. Ευτυχώς τουλάχιστον μπορώ να αλλάξω λάμπα. Βιδωτή γιατί με τις μπαγιονέ(τ) έχω ένα θέμα. Ούτε πώς τις λένε δεν ξέρω.

Γι’ αυτό πάντα θαύμαζα τους ανθρώπους που πιάνουν τα χέρια τους. Είτε σε μαστορέματα είτε σε τέχνη. Δηλαδή, πώς κάποιος μπορεί να πάρει ένα κομμάτι πέτρα, πηλό, μάρμαρο και να φτιάξει μια φιγούρα; Αδιανόητο! Καλά, για τη ζωγραφική δεν το συζητώ. Είχα ένα συμμαθητή στο Λύκειο, το τι ζωγράφιζε, κάθε φορά έμενα με το στόμα ανοιχτό. Τράβαγε τρεις γραμμές και βουαλά! Σου έφτιαχνε ολόκληρη ιστορία. Ποτέ δεν κατάλαβα πώς το έκανε.  

Και τα χρόνια πέρασαν και μεγαλώσαμε και πήγε το παιδί Αγγλία, σπούδασε κινούμενο σχέδιο και μουλτιμήντια και 3ντί εφαρμογές και τα πάντα και γύρισε και άρχισε να το ψάχνει το πράγμα και τι δεν έχει κάνει και ας είναι στην Ελλάδα (που δε βοηθάει και πολύ αυτούς τους καλλιτέχνες). Α, ναι τόση ώρα φλυαρώ και δεν τον έχω συστήσει ακόμα. Το καλλιτεχνικό του είναι Meliss. Όσοι ασχολείστε με κόμιξ και τέτοια θα τον ξέρετε σίγουρα. Είναι ακόμα ένας από τους διάσημους φίλους μου!

Υπερδραστήριος, τρία περιοδικά, δική του εταιρία (διαφημιστική τη λες) για την οποία κέρδισε και βραβείο το 2006, το πιο κουφό site για ατελείωτες ώρες καψίματος, άλλο site για μεγαλύτερα παιδιά, online comic κ.λπ. κ.λπ. Για να μην πω για τη σειρά αλμπουμακίων με τις κατσαρίδες. Πόσο διεστραμμένο μυαλό μπορεί να έχει κάποιος που αντί να κάνει μια απλή απεντόμωση να καθαρίσει το σπίτι από αυτά τα αηδιαστικά ζωύφια, κάθεται και εμπνέεται και σχεδιάζει κατσαριδοιστορίες;

Πατήστε εδώ (meliss.gr) για να δείτε όλα αυτά τα ωραία του που τα βλέπω και ζηλεύω και θέλω κι εγώ αλλά δεν μπορώ ούτε ένα απλό σπιτάκι να φτιάξω, σαν αυτά που φτιάχναμε στο νηπιαγωγείο.

Έχει φτιάξει και τη Μεγαλειότητά μου κατσαρίδα, αλλά με τόσα που έχει στο κεφάλι του ξέχασε την κορώνα! Να βγάλω στη φόρα τώρα εγώ τις φωτογραφίες από την τριήμερη στη Β’ Λυκείου για τιμωρία; Ε; 

Πυρετώδης ανάρτηση

Πέρασα δύο μέρες να ψήνομαι στον πυρετό. Κι επειδή ανεβάζω πυρετό κάθε 8 χρόνια, 11 μήνες και 27 μέρες, καταλαβαίνεις ότι με πιάνουν τα νεύρα μου. Κι όταν με πιάνουν τα νεύρα μου θέλω να γκρινιάζω. Θα είμαι όμως, όσο μπορώ, ευγενική.

-    Τις τελευταίες μέρες έχω την αίσθηση ότι κάτι σκαρώνεται πίσω από την πλάτη μου που δεν είναι για καλό. 

-    Εσύ που γλύφεις συνέχεια και προσπαθείς να φας τη θέση του άλλου, πρόσεχε (επίσης) γιατί ο Θεός είναι μεγάλος και όποιος σκάβει το λάκκο του άλλου πέφτει ο ίδιος μέσα και λοιπές λαϊκές σοφές ρήσεις.

-    Εσύ που γκρινιάζεις συνέχεια για την κρίση και για τα «δεινά» που σου προκάλεσε, πρόσεχε σε ποιον τα λες, ειδικά αν αυτός που του τα λες είναι σε «χειρότερη μοίρα» από σένα.

-    Σας έχω πει ότι δεν αντέχω να κοιτάξω καν (για να διαβάσω δεν το συζητώ) οποιαδήποτε ιστοσελίδα με μαύρο φόντο και γκρι γράμματα; Δηλαδή, wtf, δεν είμαστε τυφλοπόντικες, αγαπητοί. Συνήθως αυτές οι «ψαγμένες» ιστοσελίδες είναι γραμμένες με τη μικρότερη γραμματοσειρά που υπάρχει. Τσεκαρισμένο.

Αυτά. Δεν γκρινιάζω άλλο, θα χαλάσω το ίματζ μου.

(Αν θυμηθώ κάτι άλλο, θα κάνω απντέητ.)

Σας φιλώ*.

*Όχι όλους, μόνο αυτούς που συμπαθώ. Ξέρετε σεις ποιοι είστε. Και μην αρχίσετε «εμένα με συμπαθείς;», «τι σου έκανα;», «μήπως εννοείς εμένα;» γιατί θα σας αντιπαθήσω. Μέχρι να μου πέσει ο πυρετός.

Couλeen Amerikλanidou

Κάνε παιδιά να δεις καλό σου λέει. Πού είναι το καλό;

- Ότι έχει πάρει όλα τα κουτσά, στραβά, cουλά κουλά απ’ τον άλλον;

- Ότι κάνει πράγματα πίσω απ’ την πλάτη σου και τα μαθαίνεις «παρεμπιπτόντως» αν κάτσεις να ψαρέψεις τους φίλους του;

- Ότι κλείνεται με τις ώρες στο δωμάτιό του και λέει ότι διαβάζει; Διαβάζει;

- Ότι κρατάει ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ πίσω από την πλάτη σου;

Και αν κάνεις; Και σου βγει έτσι;;;

Σσσσ...

Δες τη φωτογραφία. 

Φαντάσου αυτά τα σύννεφα να ταξιδεύουν. 

Άκου πώς ηχούν όπως τα παίρνει ο αέρας. 

 

Όπως ακριβώς αυτό το τραγούδι. Κι όμως. 

Η φωτογραφία είναι only this moment…

 

 

Auto-off

Ξυπνάς στις 6:15. Νυστάζεις. Κλείνεις τα μάτια. Σε παίρνει ο ύπνος. 6:30 ξαναξυπνάς. Νυστάζεις. Αλλάζεις πλευρό και ξανακλείνεις τα μάτια. Ξυπνάς δύο ώρες αργότερα και ειδοποιείς ότι δεν θα πας σήμερα γραφείο.

Σκέφτεσαι συνέχεια δύο πράγματα. Τη φωτό με το Φρόυντ που είδες χτες στο facebook:

και  μια πρόταση από την περιβόητη ομιλία του Τζομπς στο Στάνφορντ:

“...for the past 33 years, I have looked in the mirror every morning and asked myself: "If today were the last day of my life, would I want to do what I am about to do today?" And whenever the answer has been "No" for too many days in a row, I know I need to change something.”

Ξέρεις ότι κάτι πρέπει να αλλάξεις. Και ξέρεις και τι είναι αυτό. Μόνο ένα πράγμα. Συνδέεις το μήνυμα στη φωτογραφία του Σίγκμουντ με το μήνυμα του Στηβ και έχεις το πρόβλημα χαρτογραφημένο μπροστά στα μάτια σου.

Δύσκολη εποχή για αλλαγές, δε νομίζεις;

Runaway

Σήμερα όλη η μέρα ήταν από εκείνες τις μελαγχολικές, φθινοπωρινές μέρες που πολλά πάνε στραβά, που θες να χωθείς στο ζεστό κρεβάτι κάτω απ’ τα σκεπάσματα. Που θες να ξαναγίνεις παιδί. Που θες να σε κρατάνε αγκαλιά. Που θες να κλάψεις. Που θες να φτιάξεις έναν αναθεματισμένο νες και να τον πιεις με την ησυχία σου προτού κρυώσει. Που απλά δε θέλεις να σηκώνεις τα τηλέφωνα του διπλανού σου. Που δε θες να κάνεις τη γραμματέα των άλλων χωρίς να είσαι απλά και μόνο επειδή θυμάσαι απ’ έξω τα εσωτερικά (τηλέφωνα) των άλλων ή γιατί «το ‘χεις» με την ορθογραφία ή τα αγγλικά (το «το ‘χεις» συνήθως δεν έρχεται από μόνο του, κάτι έχεις κάνει κι εσύ γι’ αυτό). Που νιώθεις ότι κάτι δεν πάει καλά και θες να το πάρεις όλο απ' την αρχή, αλλά σου πάει να.

Είναι από εκείνες τις μέρα που θες να μπεις στο αυτοκίνητο και να αρχίσεις να οδηγείς στην εθνική σα να μην υπάρχει αύριο, ακούγοντας αυτό:

Ευχαριστώ το Θεό, τη μαμά μου, το σκύλο μου...

8 η ώρα ξύπνησα σήμερα. Νωρίς. Πολύ νωρίς για Σάββατο. Κι όπως κάθε πρωί με τον καφέ μπήκα να τσεκάρω τους ευγενείς μου. Και βλέπω ola de palabras και από κάτω “Ε, ναι λοιπόν”. Αμέσως χαμογέλασα και σκέφτηκα ότι αυτή η γυναίκα δε με απογοητεύει ποτέ. Πάντα είναι εκεί το πρωί για την πρωινή μου ενημέρωση, το πρωινό μου κόμικ (με καλιαρντό ή χωρίς) και την πρωινή μου Μαρίνα (ε! άλλαξε ο μήνας, πού είναι αυτό το κορίτσι;;;)

Προτού όμως με παρασύρει το «κύμα», την είδα που είχε περάσει ήδη από μένα, μπορεί και στον ύπνο της (2:42 π.μ.) - στο δικό μου σίγουρα - για να με ενημερώσει για αυτό εδώ:

Αλλά, επειδή ως γνωστόν τα αγαθά κόποις κτώνται δεν θα το πάρω έτσι απλά και εύκολα και θα φύγω! Όχι, αγάπη μου. Έχει και homework το πράγμα.

Λοιπόν. Το χόμγουορκ χωρίζεται σε τρεις φάσεις: α) να αναφέρω τον blogger που μου απένειμε το βραβείο, β) να πω εφτά τυχαία πράγματα για τον εαυτό μου (πάλι;;;) και γ) με τη σειρά μου να το δώσω σε άλλους 15 συμπλόγγερς και συμπλογγέρισσες (που θα κάνουν το ίδιο!).

Το α) το έκανα ήδη, αλλά αν δεν το κατάλαβες τόση ώρα μιλάω για την Αθηνά, ξέρεις εκείνη την κυρία που το χόμπυ της είναι να χοροπηδάει στο γραφείο φωνάζοντας γιούπιιιιιιιιιιιιι (να στείλω βιογραφικό;).

Πάμε στο β) που θέλει και λίγη σκέψη. Ξεκινάμε:

1. Μπορώ να τρώω μερέντα μέχρι να πεθάνω από υπερσοκολαταιμία.
2. Στο σπίτι φοράω αντί για πυΝΤΖζζζάμες τα t-shirts που έχει ξεχάσει – εντελώς τυχαία – ο καλός μου.
3. Όταν πηγαίναμε μαζί σχολείο με τον Γ. Τσιμιτσέλη καθότανε στο διπλανό θρανίο (fact – λυσσάξτε!).
4. Όταν έχω πολλά νεύρα και είμαι σπίτι βάζω μπρος το wii και παίζω μποξ.
5. Τώρα που έκοψα το τσιγάρο, όταν θέλω απεγνωσμένα να κάνω ένα, αρχίζω να φωνάζω στα καλά καθούμενα «θέλω τσιγάααααροοοοοο».
6. Εκτός από τσιγάρο θέλω και κούρεμα.
7. Βάζω πάντα στραβά το μαύρο μολύβι πάνω στο μάτι.

Το γ) με δυσκόλεψε πιο πολύ απ’ όλα. Άρχισαν να χορεύουν μπροστά στα μάτια μου αυτοί οι 15. Ποιοι μπορεί να είναι; Μετά από μια μικρή έρευνα στην αλυσίδα των μπλόγγερς που συμμετείχαν στις βραβεύσεις, αποφάσισα να μη δώσω σε αυτούς που ήδη έχουν πάρει. Κάποιοι από αυτούς που ήθελα βγήκαν αμέσως off γιατί θέλω να είμαι δίκαιη. Μπορεί να υπάρχουν και άλλοι (που ήδη το πήραν) από τους παρακάτω που απλώς δεν τους είδα σε κάποια λίστα. Ξεκινάμε:

1. DaisyCrazy, γιατί είναι φούξια!
2. Sweet cherry – Zouzouna, γιατί είναι μια γυναίκα χωρίς φόβο, με πολύ πάθος και με μαθαίνει πράγματα για την Αθήνα!
3. Lyriel, γιατί είναι καινούριο φιλαράκι.
4. Ginger, γιατί ξέρει αυτή.
5. Ειρήνη, γιατί κάποια στιγμή θα μου μάθει να πλέκω (εσύ μπορεί να το έχεις ξεχάσει, εγώ ΌΧΙ!)
6. McFarland, γιατί είναι άδικο που ξανάρχισε να καπνίζει, ενώ εγώ όχι :p
7. iLiAs, γιατί με ταξιδεύει με τα ποιήματά του.
8. koukouroukouprigkipissa, τον ίδιο λόγο με τον Ηλία, αλλά στο θηλυκό :)
9. MaNTaRiNi, γιατί έχει χαθεί και γιατί με είχε σκεφτεί σε αντίστοιχη φάση το καλοκαίρι.
10. Νατ, γιατί ήταν από τις πρώτες συμπλογγέρισσες που γνώρισα στο θαυμαστό τούτο κόσμο.
11. Διαμαντένια, γιατί επανήλθε αλλιώς.
12. ElenaG, γιατί τις προάλλες την “πήδηξα” και πρέπει με κάποιο τρόπο να ξεπλύνω την ντροπή και γιατί αυτό το under construction πρέπει κάποια στιγμή να σταματήσει!!!
13. Porcupine γιατί αν και σκαντζοχοιράκι δεν τσιμπάει/τρυπάει καθόλου :)
14. Ερμιόνη, γιατί εκείνα τα μπισκότα με νουτέλα με έχουν στοιχειώσει εδώ και μήνες
15. Moutro, αν και δεν πάει με το μπλογκ του για να δείτε πόσο διαπλεκόμενη είμαι που εγώ η μάνατζερ, δίνω βραβείο στον πελάτη μου.

δέκα πλην ένα

Μπήκα σα σίφουνας στην blogoσφαιρα. Σε συνεπήρα. Τι το ‘θελα; Ξέρεις τι είναι να κάθεσαι να μιλάς σε αυτό το χαριτωμένο πλάσμα αξημέρωτα μετά από κραιπάλη με πίτσες και μπύρες; Αλλά, τι να κάνω, ΜΙΑ την έχουμε. Μάζεψα τα κομμάτια μου (και της πίτσας καβάτζα για πρωινό) και έκανα το μεγάλο, το ανυπέρβλητο, το υπέρτατο βήμα – σταθμό στην μπλογκοκαριέρα μου: Απάντησα στην Cούλα, την Cουλίτα, την Cουλάρα, την φοβερή, την καταπληκτική, την πανέμορφη, την πανέξυπνη, τη γλυκιά, την εξαιρετική –κάποιος να με κάνει να σταματήσω το γλείψιμο – Cούλα μας.

Cούλα, σε ευχαριστώ για όλα, για τα καλά τα λόγια σου, για τη μεγάλη τιμή. Όταν μεγαλώσω θέλω να γίνω κι εγώ Coula. Είσαι το πρότυπό μου. Και πόσο μ’ αρέσει ο τρόπος που προφέρεις το σίγμα... ;)

Τώρα που τελείωσα με το γλύψιμο, δείξτε μου ότι μ' αγαπάτε ΕΔΩ