Αντίο...

Ναι, το ξέρω! Σταμάτα να μου το υπενθυμίζεις συνέχεια! Το ξέρω ότι είναι Παρασκευή βράδυ. Κι εγώ μελαχγόλησα. Γιατί μου λείπεις ρε γαμώτο. Μου λείπεις πάρα πολύ. Μπορεί να φταίνε οι δυο μπύρες που ήπια. Λέω να πιω και τρίτη. Μπααα, θα φτιάξω ένα τζιν όπως μ’ αρέσει. Εκείνο το μπλε με τα 10 βότανα. Τα αρωματικά. Με μπόλικη σόδα και στυμένο λεμόνι από πάνω. Και μπόλικο πάγο. Μόνο που έτσι θα μου λείπεις περισσότερο.

Ήθελα να ‘ξερα τι μ’ έπιασε και σ’ απαρνήθηκα. Το ξέρω. Το αναγνωρίζω ότι ήσουν πάντα εκεί για μένα. Ειλικρινά δεν ξέρω τι με έπιασε. Σε θυμάμαι σαν να μην πέρασε μια μέρα. Κι ας έχουν περάσει πέντε. Φορούσες πάντα λευκόχρυσα. Το χρυσό με χάλαγε πολύ ως χρώμα, αλλά έσπαγε την ασπρίλα. Και σου πήγαινε πολύ περισσότερο από το σκούρο μπορντώ και το μαύρο. Αυτός ο συνδυασμός σε βάραινε πολύ και δεν το άντεχα.

Τι μ’ έπιασε γαμώτο;;; Από τη Δευτέρα που σου φέρθηκα τόσο άσχημα σε σκέφτομαι συνέχεια. Σε πέταξα σαν σκουπίδι στο καλάθι. Ξυπνάω και κοιμάμαι και σκέφτομαι μόνο εσένα. Νιώθω την έλλειψή σου παντού. Και πονάω. Αλήθεια. Και μου λείπεις τόσο πολύ που είμαι έτοιμη να σου ανοίξω και πάλι την πόρτα μου.

Αλλά, σε παρακαλώ, πρέπει να με καταλάβεις. Σε απαρνήθηκα γιατί έχοντάς σε στη ζωή μου είχα απαρνηθεί τόσα άλλα πράγματα. Καλύτερα πράγματα. Εξαιτίας σου με κορόιδευαν, μέχρι και παρατσούκλι είχα αποκτήσει. Εξαιτίας σου κρύωσα, πάγωσα, ζεστάθηκα, φούντωσα, είπα ψέματα.

Και αναγνωρίζω ότι ήσουν πάντα εκεί για μένα. Όταν τσαντιζόμουν, όταν έκλαιγα, όταν στενοχωριόμουν, όταν γλεντούσα, όταν γέλαγα, όταν ήθελα να ξεφύγω, όταν περίμενα, όταν βαριόμουν. Μα πρέπει να σε αφήσω τώρα. Κι ας ήσουν ο μόνος φίλος που καιγόταν για μένα.

Αντίο, αγαπημένο μου ντάβιντοφ σλιμ γκολντ. Αντίο...