Μια πόλη μες στην πόλη

Τη γειτονιά μου την αγαπώ πολύ. Κάθε απόγευμα που γυρίζω σπίτι, με το που βγαίνω έξω από το μετρό, νιώθω τόσο οικεία λες και ζω εδώ όλη μου τη ζωή. Κι όμως μένω σ’ αυτήν μόλις τα τελευταία πέντε χρόνια.

Είναι κέντρο, χωρίς να είναι στο αμιγώς κέντρο. Έχει τα πάντα. Έχει δύο στάσεις μετρό παρακαλώ και σπάω το κεφάλι μου να σκεφτώ ποια άλλη συνοικία της πόλης είναι τόσο τυχερή (εξαιρείται το κέντρο εννοείται). Ευτυχώς για μένα, βρίσκομαι στη μέση. Όποτε είμαι κουρασμένη και θέλω να φτάσω γρήγορα σπίτι κατεβαίνω στην κάτω στάση, περπατάω κανά τετράλεπτο ανηφόρα, στρίβω δεξιά στην πλατεία και τσουπ! σπίτι. Όποτε έχω όρεξη για βόλτα κατεβαίνω στην πάνω στάση και χαζεύω και τα μαγαζιά. Αν και τώρα τελεταία πολλά έχουν κλείσει και τα άδεια μαγαζιά δεν είναι και το πιο ευχάριστο θέαμα.

Πλατείες. Σχεδόν κάθε τετράγωνο έχει την πλατεία του. Φοβερό! Όταν πρωτομετακόμισα μου είχε κάνει τρομερή εντύπωση. Περπατούσα επί ώρες για να γνωρίσω τη γειτονιά, να σταμπάρω ό,τι μου χρειαζόταν (φούρνους, σούπερ μάρκετ, υδραυλικούς, ηλεκτρολόγους, γυμναστήριο κ.λπ. κλπ. και σε κάθε γωνία ξεπρόβαλλε και μια πλατεία. Μικρή, μεγαλύτερη, δεν έχει σημασία.

Στους πιο κεντρικούς δρόμους, που τυχαίνει να είναι και κεντρικές λεωφόροι της Αθήνας, έχει επίσης τα πάντα. Από κινηματόγραφους μέχρι το αγαπημένο μου american style εστιατόριο-καφέ που πάω και σαβουριάζω μπέργκερ και άλλα παχυντικά χοληστερινούχα, πίνοντας μια τεράστια μαργαρίτα.

Έχει βέβαια και το δικό της νυχτερινό παλμό, με τα άπειρα μπαράκια που έχουν ανοίξει τα τελευταία χρόνια στην πάνω στάση του μετρό, άσχετα αν έχω να πατήσω κανά δίχρονο (μ’ έφαγε η Καρύτση και τα πέριξ της!).

Και επίσης, έχει πολλούς πολλούς Φιλιππινέζους που είναι οι καλύτεροι και πιο ευγενικοί άνθρωποι που έχω γνωρίσει ever. Ειδικά στα μικρά έχω τρελή συμπάθεια. Αφού αν κάποιο απόγευμα δεν τα δω να παίζουν στην είσοδο της πολυκατοικίας και να κάνουμε τον καθιερωμένο μας διάλογο και να γελάσουμε, ανεβαίνω σπίτι με κατάθλιψη.

Το μόνο κακό που βρίσκω στη γειτονιά είναι ότι είναι σχετικά βρώμικη, πράγμα που παρατήρησα ότι με ενοχλεί όλο και περισσότερο καθώς περνάει ο καιρός. Όχι τόσο η βρωμιά στους δρόμους (αυτό είναι μάλλον αναπόφευκτο) όσο η μυρωδιά στον αέρα. Σκουπιδίλα, μούχλα και βρώμικη σκόνη που την εισπνέεις, με ό,τι κι αν συνεπάγεται αυτό. Αφού όταν κατεβαίνω στο πατρικό που βρίσκεται σε (σχετικά) εξοχή, παίρνω βαθιές ανάσες για να μαζέψω οξυγόνο και μυρωδιά από λουλούδια και χορτάρι.

Όπως και να ‘χει, αν κάποια στιγμή χρειαστεί να μετακομίσω, θα μου στοιχίσει λιγάκι νομίζω!

Άσχετο. Προχτές πήγα και είδα/άκουσα Τάνια για 1.953.254η φορά, σε μια άλλη αγαπημένη γειτονιά-πόλη. 
Πόσο θεά ήταν, είναι και θα είναι;