Αντίο...

Ναι, το ξέρω! Σταμάτα να μου το υπενθυμίζεις συνέχεια! Το ξέρω ότι είναι Παρασκευή βράδυ. Κι εγώ μελαχγόλησα. Γιατί μου λείπεις ρε γαμώτο. Μου λείπεις πάρα πολύ. Μπορεί να φταίνε οι δυο μπύρες που ήπια. Λέω να πιω και τρίτη. Μπααα, θα φτιάξω ένα τζιν όπως μ’ αρέσει. Εκείνο το μπλε με τα 10 βότανα. Τα αρωματικά. Με μπόλικη σόδα και στυμένο λεμόνι από πάνω. Και μπόλικο πάγο. Μόνο που έτσι θα μου λείπεις περισσότερο.

Ήθελα να ‘ξερα τι μ’ έπιασε και σ’ απαρνήθηκα. Το ξέρω. Το αναγνωρίζω ότι ήσουν πάντα εκεί για μένα. Ειλικρινά δεν ξέρω τι με έπιασε. Σε θυμάμαι σαν να μην πέρασε μια μέρα. Κι ας έχουν περάσει πέντε. Φορούσες πάντα λευκόχρυσα. Το χρυσό με χάλαγε πολύ ως χρώμα, αλλά έσπαγε την ασπρίλα. Και σου πήγαινε πολύ περισσότερο από το σκούρο μπορντώ και το μαύρο. Αυτός ο συνδυασμός σε βάραινε πολύ και δεν το άντεχα.

Τι μ’ έπιασε γαμώτο;;; Από τη Δευτέρα που σου φέρθηκα τόσο άσχημα σε σκέφτομαι συνέχεια. Σε πέταξα σαν σκουπίδι στο καλάθι. Ξυπνάω και κοιμάμαι και σκέφτομαι μόνο εσένα. Νιώθω την έλλειψή σου παντού. Και πονάω. Αλήθεια. Και μου λείπεις τόσο πολύ που είμαι έτοιμη να σου ανοίξω και πάλι την πόρτα μου.

Αλλά, σε παρακαλώ, πρέπει να με καταλάβεις. Σε απαρνήθηκα γιατί έχοντάς σε στη ζωή μου είχα απαρνηθεί τόσα άλλα πράγματα. Καλύτερα πράγματα. Εξαιτίας σου με κορόιδευαν, μέχρι και παρατσούκλι είχα αποκτήσει. Εξαιτίας σου κρύωσα, πάγωσα, ζεστάθηκα, φούντωσα, είπα ψέματα.

Και αναγνωρίζω ότι ήσουν πάντα εκεί για μένα. Όταν τσαντιζόμουν, όταν έκλαιγα, όταν στενοχωριόμουν, όταν γλεντούσα, όταν γέλαγα, όταν ήθελα να ξεφύγω, όταν περίμενα, όταν βαριόμουν. Μα πρέπει να σε αφήσω τώρα. Κι ας ήσουν ο μόνος φίλος που καιγόταν για μένα.

Αντίο, αγαπημένο μου ντάβιντοφ σλιμ γκολντ. Αντίο...

Ανταπόκριση από Σύνταγμα

Σου ‘χω πει για τις βόλτες μου στην πόλη; Το απόγευμα είχα ακόμα ένα λόγο να σουλατσάρω: 2^η μέρα χωρίς τσιγάρο.

Ε, κάτι έπρεπε να κόψω κι εγώ. Δεν βγαίνω σου λέω. Ή το φαΐ θα έκοβα ή το τσιγάρο (το σεξ δεν κόβεται, το ‘χουμε πει αυτό!). Είπα λοιπόν να αρχίσω με το δεύτερο. Το πρώτο μου είναι φύσει αδύνατον να το κόψω. Όχι, όχι για κανένα λόγο!

Και ποιος πάει τώρα μέσα να κλειστεί στους τέσσερις τοίχους και μέχρι να έρθει η ώρα να κοιμηθεί να μην μπει σε πειρασμό; Ήδη από το μεσημεράκι έχω αρχίσει και φρικάρω. Αλλά, όχι, δεν θα του περάσει!

Εμπρος λοιπόν καλά μου πόδια, βγαίνω από το γραφείο, πάω από ‘δω, πάω από ‘κει, μπαίνω και βγαίνω σε μαγαζιά, κάνω πάνω κάτω την Ερμού δις και τελικά κάθομαι Μακ, παίρνω μια λάιτ και αράζω στη βιτρίνα.

Ανοίγω τσάντα, βγάζω βιβλίο, βρίσκω και ένα βαζάκι με καφέ μέσα (;;;), κλείνω την τσάντα και αρχίζω να διαβάζω. Έλα μου ντε όμως που δεν μπορούσα να συγκεντρωθώ. Άτιμη νικοτίνη! Άρχισα να χαζεύω απ’ έξω τον κόσμο. Είναι φοβερό τι κυκλοφορεί στο δρόμο. Κρίμα που δεν είχα φωτογραφική μαζί να σου έδειχνα και σένα.

Είναι ακόμα φοβερό να βλέπεις το πόσο βασανιστικό είναι και πόσο βαριούνται οι άνθρωποι όταν τους στήνουν στο ραντεβού. Παίζουν με το κινητό τους φανερά εκνευρισμένοι, ανάβουν κανά τσιγάρο (να το πάλι! μεγάλο πράγμα η νικοτίνη...)

Επίσης, η πλατεία είναι άδεια. Πού πήγαν όλοι; Είναι ανοιχτά τα μαγαζιά, γιατί δεν έχει κόσμο;

Σε μια στιγμή συνειδητοποίησα ότι αν καθόμουν λίγο ακόμα στα Μακ θα έτρωγα όλο το μαγαζί, ακόμα και τους πάγκους. Σηκώθηκα με βαριά καρδιά και άρχισα να ανηφορίζω. Ωπ! Βλέπω τυπάκι γύρω στο 1,90 να σκύβει και να ζουλάει τον κωλαρίκο του γκομενακίου (γύρω στο 1,58), το οποίο τρώει ατάραχο και απαθέστατο το σαντουίτς του. Χαχαχα! Θεά!

take my breath away (τασάκι τέλος!)

Μάθημα

Απόψε έχει μάθημα. Αν βαριέσαι, βγες απ΄την τάξη και πήγαινε άραξε για μπύρα στην πλατεία. Ανοίγω παρουσίαση, βάζω τα γυαλιά μου και αρχίζω.

Ας πούμε ότι έχεις ένα προϊόν. Και θες να λανσάρεις, να το προωθήσεις, να το «μπουστάρεις», να το πουλήσεις. Και δεν ξέρεις από αυτά. Τι θα κάνεις; Θα σου πω εγώ. Καταρχάς θα κάτσεις κάτω να σκεφτείς ψύχραιμα. Σε ποιον θέλω να το πουλήσω; Ποιο είναι το target – group; Σε ποιον απευθύνεται; Ποιες ανάγκες καλύπτει; Γιατί κάποιος να προτιμήσει το δικό μου προϊόν και όχι του διπλανού – λέγε-με-και-ανταγωνιστή – μου;

Θα σου πω αμέσως. Θα προτιμήσει το δικό σου, το οποίο μπορεί και να είναι χειρότερο σε σχέση με του διπλανού (χαμηλότερης ποιότητας, πιο ακριβό κ.λπ. κ.λπ.), γιατί είσαι έξυπνος και σου κόβει και έχεις και καλό team που σου φτιάχνει τέλειες διαφημίσεις (τηλεοπτικές, καταχωρήσεις, internet, outdoor κ.λπ.) με δυνατό μήνυμα, ψαρωτικά εικαστικά και αν έχεις και λεφτά βάζεις και μια γνωστή φάτσα να ψαρώνει ακόμα περισσότερο ο κόσμος και να το θυμάται καλύτερα.

Ανάποδα τώρα. Κάνεις έρευνα αγοράς, απευθύνεσαι σε διαφορετικά κοινά, αναλύεις την χρονική περίοδο που διανύεις σε σχέση με τις ανάγκες των καταναλωτών και φτιάχνεις από το μηδέν ένα προϊόν που καλύπτει μία χι ανάγκη. Τι κάνεις για να το λανσάρεις, να το προωθήσεις, να το «μπουστάρεις», να το πουλήσεις; Τα ίδια. Αλλά πάντα πρέπει να έχεις αυτό το καλό team που είπαμε παραπάνω.

Επειδή όμως δεν το έχεις, ΣΤΑΜΑΤΑ να πετάς τα λεφτά που δεν σου περισσεύουν. Εγώ θα στα λέω; Πού δεν έχω καν background marketing; Άνοιξε κανά βιβλίο να ξεστραβωθείς! 

Κι άνοιξε κι ένα Απέλια. Σαββατόβραδο είναι.

Λα λα λα λα λα λα λααααα

Γιατί όταν όλη η μέρα σε πάει ##@&*$#, το μόνο που μπορεί να σκεφτείς είναι ότι όλοι οι δρόμοι οδηγούν στην Brazil! Ναι, οκ, άσχετο, πανάσχετο αλλά όταν σκέφτεσαι απέραντες άσπρες παραλίες, μελαμψά αγόρια να κλωτσάνε τον αέρα σε καποέιρα mode και ατέλειωτο χορό, παίρνεις κουράγιο και συνεχίζεις αυτή τη μέρα που σε πάει %$#@.

Γιατί το παν είναι να το διασκεδάζεις , να το σκορπάς και να το ξορκίζεις (διασκεδάννυμι, you know;). Ο καθένας με τον τρόπο του βέβαια.

Προσωπικά, βάζω ακουστικά, τσιτώνω το volume και αφήνω τους άλλους να πνίγονται μπροστά στις οθόνες τους. Ξέρεις, αυτό το πεντάλεπτο διάλειμμα που χρειάζεσαι για να (ξανά)φορτσάρεις!

Μπραζίιιιιιιιιλ, λα λα λα λα λα λα λαααααααααααααααααααααααα!

Γίιιιιιιιιιιιινε για μένα μπόρα τροπικήηηηηηηηηηηηηηη
πέμπτη του χρόνου εποχήηηηηηηηηηηηη
να μοιάζει άστρο το κορμίιιιιιιι

Disclaimer: Αυτή η ανάρτηση αφιερώνεται στη S. Ag. που πνίγεται σε trebuchet κολάσεις.

Μια πόλη μες στην πόλη

Τη γειτονιά μου την αγαπώ πολύ. Κάθε απόγευμα που γυρίζω σπίτι, με το που βγαίνω έξω από το μετρό, νιώθω τόσο οικεία λες και ζω εδώ όλη μου τη ζωή. Κι όμως μένω σ’ αυτήν μόλις τα τελευταία πέντε χρόνια.

Είναι κέντρο, χωρίς να είναι στο αμιγώς κέντρο. Έχει τα πάντα. Έχει δύο στάσεις μετρό παρακαλώ και σπάω το κεφάλι μου να σκεφτώ ποια άλλη συνοικία της πόλης είναι τόσο τυχερή (εξαιρείται το κέντρο εννοείται). Ευτυχώς για μένα, βρίσκομαι στη μέση. Όποτε είμαι κουρασμένη και θέλω να φτάσω γρήγορα σπίτι κατεβαίνω στην κάτω στάση, περπατάω κανά τετράλεπτο ανηφόρα, στρίβω δεξιά στην πλατεία και τσουπ! σπίτι. Όποτε έχω όρεξη για βόλτα κατεβαίνω στην πάνω στάση και χαζεύω και τα μαγαζιά. Αν και τώρα τελεταία πολλά έχουν κλείσει και τα άδεια μαγαζιά δεν είναι και το πιο ευχάριστο θέαμα.

Πλατείες. Σχεδόν κάθε τετράγωνο έχει την πλατεία του. Φοβερό! Όταν πρωτομετακόμισα μου είχε κάνει τρομερή εντύπωση. Περπατούσα επί ώρες για να γνωρίσω τη γειτονιά, να σταμπάρω ό,τι μου χρειαζόταν (φούρνους, σούπερ μάρκετ, υδραυλικούς, ηλεκτρολόγους, γυμναστήριο κ.λπ. κλπ. και σε κάθε γωνία ξεπρόβαλλε και μια πλατεία. Μικρή, μεγαλύτερη, δεν έχει σημασία.

Στους πιο κεντρικούς δρόμους, που τυχαίνει να είναι και κεντρικές λεωφόροι της Αθήνας, έχει επίσης τα πάντα. Από κινηματόγραφους μέχρι το αγαπημένο μου american style εστιατόριο-καφέ που πάω και σαβουριάζω μπέργκερ και άλλα παχυντικά χοληστερινούχα, πίνοντας μια τεράστια μαργαρίτα.

Έχει βέβαια και το δικό της νυχτερινό παλμό, με τα άπειρα μπαράκια που έχουν ανοίξει τα τελευταία χρόνια στην πάνω στάση του μετρό, άσχετα αν έχω να πατήσω κανά δίχρονο (μ’ έφαγε η Καρύτση και τα πέριξ της!).

Και επίσης, έχει πολλούς πολλούς Φιλιππινέζους που είναι οι καλύτεροι και πιο ευγενικοί άνθρωποι που έχω γνωρίσει ever. Ειδικά στα μικρά έχω τρελή συμπάθεια. Αφού αν κάποιο απόγευμα δεν τα δω να παίζουν στην είσοδο της πολυκατοικίας και να κάνουμε τον καθιερωμένο μας διάλογο και να γελάσουμε, ανεβαίνω σπίτι με κατάθλιψη.

Το μόνο κακό που βρίσκω στη γειτονιά είναι ότι είναι σχετικά βρώμικη, πράγμα που παρατήρησα ότι με ενοχλεί όλο και περισσότερο καθώς περνάει ο καιρός. Όχι τόσο η βρωμιά στους δρόμους (αυτό είναι μάλλον αναπόφευκτο) όσο η μυρωδιά στον αέρα. Σκουπιδίλα, μούχλα και βρώμικη σκόνη που την εισπνέεις, με ό,τι κι αν συνεπάγεται αυτό. Αφού όταν κατεβαίνω στο πατρικό που βρίσκεται σε (σχετικά) εξοχή, παίρνω βαθιές ανάσες για να μαζέψω οξυγόνο και μυρωδιά από λουλούδια και χορτάρι.

Όπως και να ‘χει, αν κάποια στιγμή χρειαστεί να μετακομίσω, θα μου στοιχίσει λιγάκι νομίζω!

Άσχετο. Προχτές πήγα και είδα/άκουσα Τάνια για 1.953.254η φορά, σε μια άλλη αγαπημένη γειτονιά-πόλη. 
Πόσο θεά ήταν, είναι και θα είναι;

Απλά πράματα

Εδώ είναι η καρδιά, εδώ και το μαχαίρι. Στο χέρι σου, μονάχα στο δικό σου χέρι. Κάνε πάντα αυτό που θέλεις εσύ και άσε τους άλλους να λένε και να μιλάνε και να λένε ό,τι τους κατέβει είτε ισχύει είτε όχι. Τόσα ξέρουν τόσα λένε. Ζώα όρθια δίχως ζωή και με την «καλή» κουβέντα στο στόμα. Ζώα.

Μη σε νοιάζει «τι θα πει ο κόσμος». Θα χάσεις πολλά απ’ τη ζωή σου. Μόνο σε αυτήν παραδώσου. Και σε σένα. Μόνο εσύ ξέρεις. Κι ας ζητάς συμβουλές. Κι ας αμφιβάλλεις. Και ας φοβάσαι. Καμιά φορά ξέρουν και οι δικοί σου άνθρωποι. Ξέρεις εσύ ποιοι είναι αυτοί. Όχι αυτοί που θέλουν το «καλό» σου. Αυτοί που θέλουν το ΚΑΛΟ σου. Και δεν σε προσφωνούν "καλό μου", "χρυσό μου" και "γλυκό μου". Γλοιώδεις αηδίες που ακούς και ξερνάς. Σε φωνάζουν "αγάπη μου" και το εννοούν. Σε λένε "μαλακισμένο" και το εννοούν. Και στα καλά και στα άσχημα. Κατάλαβες;

 

Τα λέω για να τ' ακούω.

10 χρόνια πριν

11/09/2011 σήμερα. Πώς πέρασαν έτσι 10 ολόκληρα χρόνια; Πωωω! Τώρα είδα το ημερολόγιο στην επιφάνεια εργασίας και έφαγα φλασιά που λέμε να ‘ουμ. Γι’ αυτό και θα σου διηγηθώ πού ήμουν και τι έκανα πριν από 10 χρόνια τέτοια μέρα. Ναι, ξέρω, σκασίλα σου αλλά κάπου θέλω να τα πω κι εγώ.

10 χρόνια πριν λοιπόν, ήμουν ένα 20χρονο πιπίνι σαν τα κρύα τα νερά. Ήταν μεσημέρι, Σεπτέμβρης, εξεταστική (τότε που γίνονταν ακόμα οι εξεταστικές αυτό το μήνα :p) και τι έδινα; Το χειρότερό μου: Μίκρο(οικονομία). Αφού έγραψα κακήν κακώς ιδρώνοντας και ξεϊδρώνοντας και από τη ζέστη και από τα θέματα (το πέρασα πάντως, ευτυχώς γιατί θα το έδινα ακόμα), παρέδωσα κόλλα και βγήκα έξω.

Βρήκα τους υπόλοιπους και, όπως όλοι οι φοιτητές που σέβονται τους εαυτούς τους είπαμε να πάμε Μελενίκου για καφέ (νομίζω ότι δεν έδινα άλλο μάθημα σε εκείνη την εξεταστική, οπότε μέχρι να αρχίσουν τα μαθήματα χαλαρουίτα. Α ρε εποχέεεεες!).

Στο δρόμο πηγαίνοντας με τα πόδια και έξω απ’ τη ΔΕΘ (καλή ώρα) βλέπουμε ένα παιδί από άλλη σχολή και μας λέει τα νέα, έντρομος! Έπεσε ένα αεροπλάνο στον έναν πύργο του WTC. Τι λες ρε; Θα γίνει πόλεμος; (ό,τι να ‘ναι!).

Τρέχουμε στην καφετέρια (μην ξεχνιόμαστε) που ξέραμε ότι είχε τηλεόραση και πίνοντας φραπεδιά είδαμε λάιβ και το δεύτερο αεροπλάνο να πέφτει. ΚΑΙ εκείνα τα ηλίθια πλάνα από άραβες που χαίρονταν και που φυσικά ήταν καραfake.

Τώρα δεν ξέρω γιατί τα έγραψα όλα αυτά, μάλλον θα φταίνε τα γεράματα. Θυμάμαι τη γιαγιά μου που μου εξιστορούσε αναλυτικά γεγονότα που συνέβησαν πριν από 50 χρόνια και δεν θυμόταν τι έφαγε το ίδιο μεσημέρι. Έτσι κι εγώ...

Fallin' free

Παρασυρμένη από το καινούριο μου background, φοράω την ιριδίζουσα ασημένια ολόσωμη φόρμα-καμπάνα μου, βάφω το μάτι με μπλε ελεκτρίκ και κίτρινη σκιά, αρπάζω και ένα μικρόφωνο (δεν ξέρω γιατί, μάλλον για να βροντοφωνάξω "Σ' αγαπώ!") και στροβιλίζομαι σαν την τρελή στους δρόμους!

(Θa μου περάσει. Aλήθεια!)

Πρωινή παράνοια

Έχω αρχίσει να γράφω ανάρτηση τρεις φορές και όλο την παρατάω στη δεύτερη παράγραφο. Είναι επειδή θέλω να γκρινιάξω και δεν μου βγαίνει. Μάλλον δεν το ‘χω. Λοιπόν, επειδή έχω αργήσει, θα πω μόνο:

Ακούω και συμβαίνουν πολλά κουλά τελευταία και μου την έχει βαρέσει. Αλλά, όπως έχω ξαναπεί, δεν με παίρνει από κάτω. Και τι κάνω; Αλλάζω διακόσμηση! Καλώς ήρθατε στο γάμο του Καραγκιόζη!!! (κράχτε ελεύθερα, είναι καρακιτσαριό, το ξέρω, αλλά είναι τόσο τέλειο!)

(Μήπως όλα αυτά με τις μειώσεις μισθών (μου χτύπησε και μένα η πόρτα!), τα πολύ-εκκαθαριστικά, τα του χτεσινοβραδινού νομοσχεδίου-βόμβα, η κατρακύλα των βάσεων, οι καταλήψεις στα πανεπιστήμια, τα επεισόδια για το ποδόσφαιρο και όοοοολα αυτά, σιγά σιγά μας οδηγούν σε αυτό;

Άστο καλό, βαρέθηκα τις μ@λκίες εδώ πέρα. Θα πάω Μελβούρνη. Τι πότε; Θα το καταλάβετε. Το blog από Koueen θα γίνει Κoueengaroo ή Kangareen, θα δούμε, με σήμα το εστεμμένο καγκουρό.

Στη Μελβούρνη, αδερφές μου, στη Μελβούρνη!

Τι μπορεί να βρει κανείς στο γκούγκολ ΙΙ

Ήθελα εδώ και μέρες να τα γράψω για τις λέξεις κλειδιά για δεύτερη φορά. Την αφορμή μου την έδωσαν κυρίως δύο γκουγκλοαναζητήσεις, οι οποίες, δε μου το βγάζεις απ’ το μυαλό ότι συνδέονται μεταξύ τους!

1.       “ενα εκτακι αγαπαει εναν μεγαλο”
τώρα γιατί αυτό να την οδηγήσει το μικρό εδώ πέρα, ένα γκούγκολ ξέρει. Έψαξα κι εγώ μπας και το ανακαλύψω. Μάταια. Δικιά μου ανάρτηση δεν βρήκα. Τι το έγραψα με τόνους, τι χωρίς τόνους, τι με γκρίκλις, δεν μου έβγαλε τίποτα δικό μου. Μάλλον άκουσε τα γέλια μου όταν είδα αυτήν την έκφραση και ντράπηκε. Προς Θεού, δε γελάω με το κορίτσι. Ζει το δράμα του κι αυτό. Κι εγώ το είχα ζήσει στην ηλικία της (εδώ που τα λέμε και ποια δεν το είχε ζήσει;). Χαχα, θυμάμαι που στην τετάρτη μου άρεσε ένας 10 χρόνια μεγαλύτερός μου και του είπα ότι πάω έκτη και – άρα - είμαι μεγάλη! Κι αυτός γέλαγε και με τσάντιζε! (από τότε έχω θέμα με τους μεγαλύτερους. Και τώρα που μιλάμε. Μέχρι να μου γυρίσει ανάποδα και να το ρίξω στα τεκνά. Γιατί μεγαλώνοντας εγώ, μεγαλώνουν και οι μεγαλύτεροι. Και δεν είναι το ίδιο να είσαι 26 και ο άλλος 39 με το να είσαι 45 και ο άλλος 58!

2.       “moutro”
αυτή η αναζήτηση γίνεται κάθε δεύτερη μέρα. Αλήθεια, δεν κάνω πλάκα. Και, αγαπητό μου moutro, δεν ξέρω αν αναφέρεται σε σένα αλλά επειδή έχω και μεγάλη φαντασία, πιστεύω ότι σε ψάχνει το εκτάκι, αλλά δεν θέλει να μπει κατευθείαν στα δικά σου για να μην καρφωθεί. Επειδή, επίσης, τώρα αρχίζει τα πρώτα της βήματα στους υπολογιστές, δεν ξέρει πώς να κάνει bookmark το url μου, ούτε το θυμάται γιατί το μυαλό της είναι αλλού (ξέρουμε που), χρησιμοποιεί και τη γυναικεία πονηριά και κάνει ζιγκ ζαγκ μέχρι να καταλήξει σε σένα. Αφού σκέφτομαι να βάλω πάνω δεξιά ένα widgetάκι που θα λέει: “Αναζητάς το moutro; Μπες εδώ και εδώ!”

Εκτός από όλα τα άλλα, το εκτάκι είναι και γκοθ. Γιατί μπαίνει και από αυτό το site, έχει ως χόμπυ την συλλογή κουτακίων για καπκέηξ, γλυκά, μπισκότα, σοκολατίνες, πάβλοβες κ.λπ. (εμείς θυμάμαι στην εποχή μου συλλέγαμε χαρτάκια). Ενδιαφέρεται από τώρα για το μέλλον και σημειώνει αγγελίες προσφοράς εργασίας για έξυπνους (άκου site κι αυτό, δηλαδή υπάρχει και for dumppeople;).

Στο τέλος, όταν καίγεται από όλα τα παραπάνω (έρωτας, θα φτάσει το κουτί από την Αμερική ή πάλι με κορόιδεψαν; ουφ, πόσες αγγελίες είδα και σήμερα, κουράστηκα), αρχίζει τα �� ����� ����� ��� � ���� ��� και, αποκαμωμένη, την παίρνει ο ύπνος.

Disclaimer: Το παραπάνω κείμενο είναι αποκύημα της φαντασίας της συγγραφέως. Οποιαδήποτε ομοιότητα με πράγματα και πρόσωπα είναι εντελώς συμπτωματική. Δείξτε κατανόηση. Μην τη βγάλετε από το blogroll σας, την έχει πιάσει η ζέστη του Σεπτέμβρη. Θα επανέλθει.