(Μ)προς τα 30 - Μέρος 3ο

2001-2010 (λέγε με και 00s) : Και η ζωή συνεχίζεται

Aaa, 00s!!! Λατρεμένα 00s! Η καλύτερή μου 10ετία ως τώρα. Τι να πρωτοθυμηθώ; Τα φοιτητικά μου χρόνια; Τα μεταφοιτητικά μου χρόνια (μακράν καλύτερα από τα φοιτητικά); Τους Ολυμπιακούς; Το ότι στα μέσα της 10ετίας εν μία νυκτί (κυριολεκτικά) αποφάσισα να φύγω από το πατρικό μου και να εγκατασταθώ στην Αθήνα το επόμενο πρωί; Το μεγάλο έρωτα που συνάντησα προς τα τέλη της 10ετίας και έκτοτε περνάω την καλύτερη φάση της ζωής μου; (μην το παίρνεις και τόσο πάνω σου εσύ!)

Όλα ξεκίνησαν λοιπόν όταν έφυγα για πρώτη φορά από την αγκαλιά της μάνας μακριά για να πάω να σπουδάσω. Πα.Μακ. Θεσνίκη. Πρώτο πολιτισμικό σοκ: Τα σπίτια του κέντρου απλά δεν υπήρχαν. Πόσες μέρες περιπλανήθηκα μες στη ζέστη ψάχνοντας για σπίτι! Το ήθελα και κοντά στη σχολή γιατί τόσα χρόνια στην Πάτρα με τα λεωφορεία είπα νισάφι πια! Πόσες ώρες πέρασα στις αίθουσες, τα αμφιθέατρα και τη βιβλιοθήκη του πανεπιστημίου (γιατί ήμουν και σούπερ φύτουλας και διάβαζα συνέχεια); Τα Σάββατα στο σέρβικο προξενείο για μάθημα σερβικών μαζί με αμέτρητα σερβάκια. Πόσα ξενύχτια στα ροκάδικα του Ναβαρίνου, στη Στοά του Μοδιάνο και στο Έλβις; Νοέμβρης από Αριστοτέλους στο λιμάνι και τούμπαλιν για το φεστιβάλ. Εν μέσω εξεταστικής Ιουνίου στην έκθεση βιβλίου στην παραλία. Γιατί, τα ρεμπετάδικα; Τι να πρωτοθυμηθώ δεν ξέρω.

Τα πρώτα μου ταξίδια στα Βαλκάνια και το μεγάλο στη Ρωσία. Ένα μήνα έμεινα εκεί. Εκεί να δεις πολιτισμικά σοκ. Απανωτά. Να περπατάς στο κέντρο της Αγ. Πετρούπολης και στη μια μεριά του δρόμου να παρκάρει CLK με τη φτιασιδομένη γκόμενα να βγαίνει κρατώντας 582 σακούλες D&G, λουί βουιτόν κ.λπ. κ.λπ. και στην άλλη μια γριά ρακένδυτη να μας βλέπει ότι είμαστε ξένοι και να μας παίρνει από πίσω κλαίγοντας για να τις δώσουμε κανά ρούβλι και να ουρλιάζει.

Η σχολή τελείωσε και είχα τη μεγάλη τύχη να δουλέψω στους Ολυμπιακούς. Όχι, δεν είχα βίσμα, μέσω ΟΑΕΔ πήγα. Πέρασα τέλεια, γνώρισα άπειρους ανθρώπους (λόγω πόστου κυρίως) από όλα τα μέρη του κόσμου, ακόμα και από τα πιο απίθανα (όπως τα νησιά Σαμόα, όπου κάτι πελώριοι μελαχρινοί κύριοι με μπλε φούστες (!) και γελαστά πρόσωπα μου χάριζαν pinάκια).

Μετά τους Ολυμπιακούς θέλησα να φύγω εξωτερικό αλλά για διάφορους λόγους δε μου ‘κατσε (κυρίως το ξερό μου το κεφάλι έκανε τη ζημιά). Επιστροφή στην πατρίδα για κανά χρόνο, δουλειά φουλ και έπειτα, όταν έληξε η τότε σύμβασή μου, αναρωτήθηκα: τι σΚ@τ@ κάνουμε τώρα; Και έφυγα γι’ Αθήνα. Έτσι. Αφού ξόδεψα όλες μου τις οικονομίες ψάχνοντας για δουλειά (γιατί δεν επέτρεψα ποτέ στους δικούς μου να με χρηματοδοτήσουν, φροντίζω πάντα τις επιλογές μου να τις στηρίζω και να τις λούζομαι) και ήμουν στο τσακ να γυρίσω πίσω γιατί είχα μείνει ταπί και καθόλου ψύχραιμη τσουπ! κάτι βρήκα. Και μετά κάτι άλλο και μετά κάτι άλλο (στο τελευταίο άλλο έμεινα μέχρι τώρα και βλέπουμε). Ευτυχώς ήμουν τυχερή (φτου φτου σκόρδα μη με ματιάσω!)

Κανά χρόνο μετά βρήκα και το έτερον και όλα καλά. Δόξα τω Θεώ, η τρίτη δεκαετία της ζωής μου κλείνει χωρίς απωθημένα. Ντάξ, κάτι ψιλά τα έχω. Κυρίως ό,τι αφορά τα ταξίδια. Θα ήθελα να έχω ταξιδέψει περισσότερο αλλά οκ, δεν είμαι αχάριστη. Δεν είναι και ότι δεν έχω πάει και πουθενά.

Α! και το τελευταίο τρίμηνο-τετράμηνο μπήκε και το bloggin’ στη ζωή μου, εγώ το έβαλα δηλαδή και είναι ωραία. Τόσο γιατί είναι ένας τρόπος να εκφραστώ και χωρίς να με ξέρει και κανένας, όσο για το ότι γνωρίζω και επικοινωνώ με άλλους ανθρώπους. Πλάκα έχει.

Αυτά. Αύριο πουρνό πουρνό φεύγω επιτέλους! Την επόμενη Παρασκευή σε περιμένω να κόψουμε την τούρτα!

Προς το παρόν σαλπάρω χορεύοντας ένα Dancing Koueen!

Υ.Γ. Να σου πω ένα μυστικό; Δεν πρόκειται να μεγαλώσω ΠΟΤΕ!!!