Saturday, 27 August 2011

Τι μου θύμισες!


Κάπως έτσι άρχισε το φετινό καλοκαίρι. Ήταν ένα σούρουπο Παρασκευής, είχαμε κερδίσει προσκλήσεις, πέσαμε σε *&^$ ταξιτζή και ανεβήκαμε μέχρι πάνω με τα πόδια και με τις γλώσσες στο χώμα.

Φτάσαμε, πήραμε τις μπύρες μας, μπήκαμε μέσα, καθίσαμε στο πιο ψηλό σημείο, εκεί που βλέπεις και σκηνή και ηλιοβασίλεμα και τα φώτα της Αθήνας και υπακούσαμε στην προτροπή της αοιδού. Αφεθήκαμε.

Και αυτή ήταν από τις δυνατές στιγμές. Από αυτές που είναι τόσο τέλειες, που σε κατακλύζουν με συναισθήματα που δεν μπορείς να αντέξεις αλλιώς, παρά μόνο αν βάλεις τα κλάματα.  

Και τώρα, Σάββατο βράδυ στο τέλος του καλοκαιριού, χωρίς μία στην τσέπη, καθόμαστε μέσα, τσατάρουμε και θυμόμαστε. Θα ‘ρθουνε κι άλλες τέτοιες στιγμές, μούσα*!



*Ο καλός μου φίλος Α.Π.

Friday, 26 August 2011

Ανακατεύθυνση


Πήγες να μπεις στο παρόν μπλογκ και σου πέταξε μήνυμα ανακατεύθυνσης; Dont worry, δεν άλλαξε τίποτα, απλώς απέκτησε δικό του domain.

Και πριν βιαστείς να με κακοχαρακτηρίσεις, τύπου «την ψώνισε η δικιά σου, θέλει και δικιά της διεύθυνση», να σου πω ότι ήταν ευγενική χορηγία από φίλο, ο οποίος αγόρασε χονδρική domain για δικά του project και μου το ‘κανε δώρο. Υποθέτω ότι ήταν σαν πίτσα, στις τρεις η μία δώρο (ελπίζω να μην το διαβάσει αυτό, θα φάω το ξύλο της αρκούδας!).

Όχι, δεν είμαι ψώνιο, απλώς οι καλοί μου τρόποι λένε ότι τα δώρα τα δέχεσαι. Μετά χαράς. Σε ευχαριστώ πολύ, καλέ μου και σου βάζω και τραγουδάκι που σ' αρέσει!



Υ.Γ.: Επειδή, κατά τη μετάβαση, οι ευγενείς μου πήγαν ταξίδι, προσπάθησα φιλότιμα να τους επαναφέρω στη νέα μου πραγματικότητα. Αν, παρόλα αυτά, μέχρι τώρα έβλεπες τις αναρτήσεις σου εκεί δεξιά και τώρα δεν σε βλέπεις, στείλε μου ένα mail, γιατί άνθρωπος είμαι κι εγώ, μπορεί κάποιος να μου ξέφυγε!

Wednesday, 24 August 2011

Βασανίσου!


Πρώτη φορά στα χρονικά που γύρισα από άδεια και δεν μπορώ να προσαρμοστώ με τίποτα. Πού πήγαν οι αντοχές μου; Σε ποια άβυσσο χάθηκαν τα όρια ανοχής μου; Πού είναι η υπομονή μου; Γιατί με άφησε η στωικότητά μου; Πού ξέχασα το κουτί με τις γραψαρχ*δίνες;

Έστυψα το κεφάλι μου, αλλά απάντηση δεν πήρα. Αντιθέτως, βρήκα λύση, το δίχως άλλο διασκεδαστική, πρωτίστως για μένα και δευτερευόντως για τους υπολοίπους που τραβάνε τα ίδια με μένα.

Σήμερα το πρωί, λοιπόν, μπήκα αποφασιστικά στο γκούγκολ ίματζις ξέροντας ακριβώς τι ψάχνω, βρήκα ένα καλογραμμένο, ωραιότατο και καθαρό *βασανίζομαι*, το τύπωσα (ασπρόμαυρο, μη χαλάμε και τα έγχρωμα τα τόνερ) και κάθε φορά που άκουγα την οποιαδήποτε μλκία, το σήκωνα ψηλά. Σιωπηλή διαμαρτυρία λέγεται αυτό. Για του λόγου το αληθές, να: 


Επειδή όμως πιάστηκε το χέρι μου (το ‘πιασες το υπονοούμενο, έτσι;) και κατόπιν συμβουλής από καλό συνάδελφο και φίλο, πήρα ένα μολύβι και κόλλησα από κάτω, δηλαδή κάπως έτσι:

Και μετά έμοιαζα κάπως έτσι: 




Δεν θα με τρελάνετε εσείς! ΕΓΩ θα σας τρελάνω!

Sunday, 21 August 2011

Επιστρέφοντας...


...συνειδητοποίησα ότι
-          έχουν μακρύνει πολύ τα μαλλιά μου. Αλλά μ’ αρέσει. Ειδικά όταν μαστιγώνουν τον οδηγό του αυτοκινήτου όπου είμαι συνοδηγός
-          το μαύρισμα φεύγει γρήγορα – το σημάδι από το μαγιό μένει για πάντα
-          δεν υπάρχει τίποτα πιο χαλαρωτικό για βράδυ Κυριακής από ένα τζιν με μπόλικο πάγο σε μπαλκόνι με θέα στη θάλασσα, κατά προτίμηση σούρουπο, ακόμα και εντός Αττικής
-          όσο μεγαλώνω, τόσο μεγαλύτερη ανάγκη έχω για ένα «σχολικό» καλοκαίρι. Αυτό που αρχίζει 10 Ιουνίου και τελειώνει 10 Σεπτεμβρίου
-          δεν μου έλειψε καθόλου η δουλειά μου
-          θα ήμουν πολύ καλύτερα χωρίς αναγκαστικές συναναστροφές με κάποιους που αν μη τι άλλο μου χαλάνε τη διάθεση και μόνο που τους βλέπω
-          πρέπει να κόψω το τσιγάρο (παρόλο που δεν το θέλω)
-          το σπιτάκι μου, παρότι το αγαπώ πολύ, έχει αρχίσει και με πλακώνει
-          το κόλλημά μου για αστυνομικές ιστορίες επεκτάθηκε από την τηλεόραση στα βιβλία
-          τελευταία τα λεφτά τελειώνουν πιο γρήγορα παρόλο που δεν κάνω τίποτα διαφορετικό
-          πρέπει να ξαναμπώ σιγά σιγά σε πρόγραμμα και να αρχίσω πάλι να γυμνάζομαι. Τζάμπα τα πήρα τα βαράκια κι εκείνο το ματζαφλάρι για τους κοιλιακούς;
-          οι μέρες που πέρασαν ήταν γεμάτες ήλιο, θάλασσα, αέρα, εικόνες. Ο άπληστος εαυτός μου θέλει κι άλλο
-          πρέπει να περιορίσω τις ώρες που περνάω μπροστά στον υπολογιστή
-          έφαγα ένα γιαούρτι που είχε λήξει εδώ και δέκα μέρες. Δεν έπαθα τίποτα
-          τελευταία σκέφτομαι πολύ το θάνατο. God knows why
-          θέλω να μάθω κι άλλες ξένες γλώσσες
-          όλος ο κόσμος πήγε Pulp εκτός από μένα
-          φέτος το χειμώνα θα ‘θελα να αρχίσω ένα δημιουργικό χόμπυ, π.χ. φωτογραφία ή θέατρο (κι ας μην το ‘χω καθόλου)
-          παρόλο που είμαι τρία χρόνια και με τον άνθρωπό μου, πάντα κάτι γίνεται και τον ερωτεύομαι ξανά απ’ την αρχή!

Friday, 19 August 2011

Μετά - Αγάπη


Αυτό είναι για σένα... Σε ευχαριστώ. Για τη θέα, για την πανσέληνο, για τους μήνες, για τα χαμόγελα, για τα κηρύγματα, για τη στωικότητα, για τα μαθήματα, για τις απορίες, για τη θάλασσα, για τα χιόνια, για τις λίμνες, για τα απρόοπτα, για ... όλα!

Monday, 15 August 2011

Καλό 15αύγουστο!


Χρόνια πολλά σε όλες και όλους!

Επιστροφή της εικόνας της Παναγίας στο ναό.
Τήνος, πριν από λίγο.


Friday, 12 August 2011

Τριάντα ή Πρέπει να κάνουμε πάρτυ

Ε, ναι λοιπόν! Είναι πλέον επίσημο. Για να είμαστε ακριβείς θα έπρεπε να περιμένουμε ως τις 9 το βράδυ (ώρα γέννησης που με έκανε εκτός από λιοντάρι και ψάρι), αλλά Κύριος οίδε πού θα βρίσκομαι εκείνη την ώρα.  Όπως λέει και ο (αγαπημένος) Χαρούκι Μουρακάμι «…Ούτε είναι και τόσο νέα - θα κοντεύει τα τριάντα, οπότε, για ν' ακριβολογούμε, δεν είναι καν "κορίτσι"». Αλλά τόσα ξέρει, τόσα λέει κι αυτός… Πφφ!

Λοιπόν! Ας αρχίσει το γλέντι και μαζί τα κεράσματα. Φόρεσε βάτες, φτιάξε το μαλλί mess περμανάντ (αλά Μποτζόβη), βάλε Μάικολ Τζάκσον και διάλεξε τούρτα. Ναι, καλά το κατάλαβες. Έχει και θέμα το πάρτυ: Γιορτάζουμε ή δεν γιορτάζουμε; Λοιπόν!


Τούρτα Πάκμαν 
(έχουμε και την ίδια ηλικία με το κίτρινο πλάσμα) Για τους φλιμπερόπληκτους (είμαστε πολλοί το ξέρω, είχαμε κι εμείς φλιμπεράδικο-μπιλιαρδάδικο παλιά, το πάκμαν δεν το είχαμε «αλλάξει» ποτέ.)

Τούρτα Κύβος του Ρούμπικ 
Για τα σπασικλάκια. Έλα, μην ντρέπεσαι, θα πάρω κι εγώ λίγο από αυτήν. Αν μείνει βέβαια. Πρώτα οι καλεσμένοι σερβίρονται και μετά η εορτάζουσα.

Τούρτα Κασέτα
Για τους μουσικόβιους. Χωρίς σχόλια...

Τούρτα Αχταρμάς #1
Για τους αναποφάσιστους

Τούρτα Αχταρμάς #2
Για τους πιο αναποφάσιστους

Τούρτα Αχταρμάς #3
Για τους εντελώς αναποφάσιστους

Τούρτα Κλασική #30
Είναι ροζ. Κι εγώ ροζ είμαι!

Τούρτα Koueen
Αυτή μου έβγαλε πρώτη το γκούγκολ (έχω μείνει στο παιχνίδι εγώ!) όταν έψαξα koueen birthday cake.

Πάρτυ χωρίς μουσική γίνεται; Δεν γίνεται! Πάρε αυτό για αρχή, για να βρούμε το ρυθμό.


Τα επόμενα τραγούδια που θα μπουν σε updates θα είναι δική σου επιλογή, να το ξέρεις. Μια υπόκλιση από κάτω με τη μουσική σου επιθυμία και τσουουουοουουπ, μπήκε το τραγουδάκι. Μόνο να είναι 80ίλα παρακαλώ!

Άντε βρε! Χρόνια μου πολλά, ΚΑΛΑ (πάνω από όλα) και καλά 

 Πάρε κι ένα χαμόγελο μιας και:
πώς να το κόψω τώρα ξαφνικά;
Υ.Γ. Σόρρυ που λείπουν οι πηγές των φωτό, έχω αποσυντονιστεί από την ήλιο, τα μελτέμια και την αλμύρα!



Update #1 Από Νεφέλω


Update #2 Από Snake

Wednesday, 10 August 2011

Απορίες από καλοκαιρινές νησιώτικες διακοπές

Το ταξίδι με το καράβι ήταν σχετικά σύντομο. Κάτι το βιβλίο που διάβαζα, κάτι που ανέβηκα για καμιά ώρα πάνω πάνω στο τελευταίο κατάστρωμα να μαζέψω ήλιο και αλμυρό αιγαιοπελαγίτικο αεράκι, πέρασε η ώρα. Και αφότου φτάσαμε άρχισαν οι απορίες:

-          γιατί μερικές πάνε για μπάνιο βαμμένες; Τίγκα στο ρουζ και το σκούρο (;) κραγιόν και χωρίς κανένα συνεργείο δίπλα με κάμερα να γυρίζει διαφήμιση για αδιάβροχο μέηκ απ; Και για να σε προλάβω, δεν είναι από τα νησιά όπου κάνει ρεπορτάζ παραλίας το σταρ.

-          γιατί οι «ματσό άντρες» όταν πάνε παραλία δεν μπαίνουν στη θάλασσα; Και αν μπουν (επειδή κάνει φρικτή ζέστη, μπας και δροσιστούν) στέκονται για μισή ώρα όρθιοι στο σημείο που το νερό τους φτάνει ως τα γόνατα και όταν αποφασίσουν να τολμήσουν να βραχούν ολόκληροι, κάθονται κάτω (στο ίδιο πάντα σημείο) για 13’’, έπειτα σηκώνονται και γυρνούν πίσω στην παραλία περπατώντας;

-          γιατί όταν μπαίνεις στη θάλασσα με βατραχοπέδιλα, μάσκα και αναπνευστήρα σε κοιτάνε λες και φοράς στολή αστροναύτη; Και όταν τους προειδοποιείς ότι «φύγετε από κει, έχει τσούχτρα!», την οποία δεν θα την έβλεπες χωρίς τη μάσκα, τρέχουν να αγοράσουν και αυτοί;

-          γιατί αν όχι την πρώτη, τη δεύτερη μέρα που πας για μπάνιο και ενώ δε σε έχει δει ήλιος για έναν ολόκληρο χρόνο, θα καείς ακόμα και αν έχεις βάλει αντιηλιακό με δείκτη προστασίας 50; Και γιατί πρώτα καίγονται οι ώμοι και η πλάτη και τα πόδια παραμένουν άσπρα ακόμα και αν έχεις περάσει μια βδομάδα στην παραλία;

-          γιατί η πλειοψηφία των τουριστών (κυρίως Ελλήνων, οι ξένοι έρχονται υποψιασμένοι) πηγαίνουν σε καφετέριες και ταβέρνες άκρως τουριστικές ενώ ξέρουν εκ των προτέρων ότι θα τους πιάσουν τον κώλο σερβίροντάς τους σκουπίδια που δεν τρώγονται ούτε πίνονται και δεν το ψάχνουν λιγάκι πρώτα (π.χ. ρωτώντας κανά ντόπιο);

-          γιατί το νερό στο μπάνιο των σπιτιών είναι τόσο μίζερο; Την πρώτη μέρα είπα να μη βάλω μαλακτικό στο μαλλί γιατί έχει μακρύνει πολύ και μέχρι να το ξεβγάλω θα τελείωνε το λιγοστό νερό. Αλλά μετά φυσικά έκανα μία ώρα να το ξεμπλέξω. Αποτέλεσμα: την ίδια ώρα θα σπαταλούσα έτσι κι αλλιώς. Την επόμενη μέρα έβαλα μαλακτικό. Έχασα δύο ώρες απ’ τη ζωή μου και το νερό δεν τελείωσε όπως περίμενα. Γιατί και μία ώρα έκανα να το ξεβγάλω και μία ώρα παιδευόμουν να το ξεμπλέξω. Μήπως να μην πιάνω τα μαλλιά μου όταν μπαίνω στη θάλασσα;

Έχω ακόμα μία ολόκληρη βδομάδα να περάσω στο νησί. Μάλλον θα μου δημιουργηθούν κι άλλες απορίες, οπότε μάλλον θα έχω και παρτ του. Δεν υπόσχομαι όμως!



Tuesday, 2 August 2011

(Μ)προς τα 30 - Μέρος 3ο

2001-2010 (λέγε με και 00s) : Και η ζωή συνεχίζεται

Aaa, 00s!!! Λατρεμένα 00s! Η καλύτερή μου 10ετία ως τώρα. Τι να πρωτοθυμηθώ; Τα φοιτητικά μου χρόνια; Τα μεταφοιτητικά μου χρόνια (μακράν καλύτερα από τα φοιτητικά); Τους Ολυμπιακούς; Το ότι στα μέσα της 10ετίας εν μία νυκτί (κυριολεκτικά) αποφάσισα να φύγω από το πατρικό μου και να εγκατασταθώ στην Αθήνα το επόμενο πρωί; Το μεγάλο έρωτα που συνάντησα προς τα τέλη της 10ετίας και έκτοτε περνάω την καλύτερη φάση της ζωής μου; (μην το παίρνεις και τόσο πάνω σου εσύ!)

Όλα ξεκίνησαν λοιπόν όταν έφυγα για πρώτη φορά από την αγκαλιά της μάνας μακριά για να πάω να σπουδάσω. Πα.Μακ. Θεσνίκη. Πρώτο πολιτισμικό σοκ: Τα σπίτια του κέντρου απλά δεν υπήρχαν. Πόσες μέρες περιπλανήθηκα μες στη ζέστη ψάχνοντας για σπίτι! Το ήθελα και κοντά στη σχολή γιατί τόσα χρόνια στην Πάτρα με τα λεωφορεία είπα νισάφι πια! Πόσες ώρες πέρασα στις αίθουσες, τα αμφιθέατρα και τη βιβλιοθήκη του πανεπιστημίου (γιατί ήμουν και σούπερ φύτουλας και διάβαζα συνέχεια); Τα Σάββατα στο σέρβικο προξενείο για μάθημα σερβικών μαζί με αμέτρητα σερβάκια. Πόσα ξενύχτια στα ροκάδικα του Ναβαρίνου, στη Στοά του Μοδιάνο και στο Έλβις; Νοέμβρης από Αριστοτέλους στο λιμάνι και τούμπαλιν για το φεστιβάλ. Εν μέσω εξεταστικής Ιουνίου στην έκθεση βιβλίου στην παραλία. Γιατί, τα ρεμπετάδικα; Τι να πρωτοθυμηθώ δεν ξέρω.

Τα πρώτα μου ταξίδια στα Βαλκάνια και το μεγάλο στη Ρωσία. Ένα μήνα έμεινα εκεί. Εκεί να δεις πολιτισμικά σοκ. Απανωτά. Να περπατάς στο κέντρο της Αγ. Πετρούπολης και στη μια μεριά του δρόμου να παρκάρει CLK με τη φτιασιδομένη γκόμενα να βγαίνει κρατώντας 582 σακούλες D&G, λουί βουιτόν κ.λπ. κ.λπ. και στην άλλη μια γριά ρακένδυτη να μας βλέπει ότι είμαστε ξένοι και να μας παίρνει από πίσω κλαίγοντας για να τις δώσουμε κανά ρούβλι και να ουρλιάζει.

Η σχολή τελείωσε και είχα τη μεγάλη τύχη να δουλέψω στους Ολυμπιακούς. Όχι, δεν είχα βίσμα, μέσω ΟΑΕΔ πήγα. Πέρασα τέλεια, γνώρισα άπειρους ανθρώπους (λόγω πόστου κυρίως) από όλα τα μέρη του κόσμου, ακόμα και από τα πιο απίθανα (όπως τα νησιά Σαμόα, όπου κάτι πελώριοι μελαχρινοί κύριοι με μπλε φούστες (!) και γελαστά πρόσωπα μου χάριζαν pinάκια).

Μετά τους Ολυμπιακούς θέλησα να φύγω εξωτερικό αλλά για διάφορους λόγους δε μου ‘κατσε (κυρίως το ξερό μου το κεφάλι έκανε τη ζημιά). Επιστροφή στην πατρίδα για κανά χρόνο, δουλειά φουλ και έπειτα, όταν έληξε η τότε σύμβασή μου, αναρωτήθηκα: τι σΚ@τ@ κάνουμε τώρα; Και έφυγα γι’ Αθήνα. Έτσι. Αφού ξόδεψα όλες μου τις οικονομίες ψάχνοντας για δουλειά (γιατί δεν επέτρεψα ποτέ στους δικούς μου να με χρηματοδοτήσουν, φροντίζω πάντα τις επιλογές μου να τις στηρίζω και να τις λούζομαι) και ήμουν στο τσακ να γυρίσω πίσω γιατί είχα μείνει ταπί και καθόλου ψύχραιμη τσουπ! κάτι βρήκα. Και μετά κάτι άλλο και μετά κάτι άλλο (στο τελευταίο άλλο έμεινα μέχρι τώρα και βλέπουμε). Ευτυχώς ήμουν τυχερή (φτου φτου σκόρδα μη με ματιάσω!)

Κανά χρόνο μετά βρήκα και το έτερον και όλα καλά. Δόξα τω Θεώ, η τρίτη δεκαετία της ζωής μου κλείνει χωρίς απωθημένα. Ντάξ, κάτι ψιλά τα έχω. Κυρίως ό,τι αφορά τα ταξίδια. Θα ήθελα να έχω ταξιδέψει περισσότερο αλλά οκ, δεν είμαι αχάριστη. Δεν είναι και ότι δεν έχω πάει και πουθενά.

Α! και το τελευταίο τρίμηνο-τετράμηνο μπήκε και το bloggin’ στη ζωή μου, εγώ το έβαλα δηλαδή και είναι ωραία. Τόσο γιατί είναι ένας τρόπος να εκφραστώ και χωρίς να με ξέρει και κανένας, όσο για το ότι γνωρίζω και επικοινωνώ με άλλους ανθρώπους. Πλάκα έχει.

Αυτά. Αύριο πουρνό πουρνό φεύγω επιτέλους! Την επόμενη Παρασκευή σε περιμένω να κόψουμε την τούρτα!

Προς το παρόν σαλπάρω χορεύοντας ένα Dancing Koueen!


Υ.Γ. Να σου πω ένα μυστικό; Δεν πρόκειται να μεγαλώσω ΠΟΤΕ!!!