(Μ)προς τα 30 - Μέρος 2ο

1991 – 2000 (λέγε με και 90s): Η εφηβεία

Και σιγά σιγά αφήνουμε πίσω τα 80s και τη μικρή Koueen(ίτσα) και μπαίνουμε ίσως στην πιο αμήχανη δεκαετία από όλες.

Στην αρχή της όλα ήταν καινούρια. Καινούρια ρούχα, καινούρια χτενίσματα, καινούρια μουσική, καινούριος σκύλος, καινούριο σπίτι, καινούρια γειτονιά. Το παιδί του κέντρου έπρεπε να μάθει να ζει στην εξοχή. Έξοχα! Μόλις είχα μάθει ποδήλατο, καταλαβαίνεις τι βόλτες έκανα. Και είχα τα κλασικά εκείνα ποδήλατα των early 90s. Όχι, δεν είχα BMX (αυτά με τα καρφάκια στις ρόδες), είχα κάτι πολύ ανώτερο: Ποδήλατο Angela. Ροζ! Το πρώτο μου διπλό κασετόφωνο (με το οποίο έγραψα άπειρες κασέτες με Μπίγαλη, Ευρυδίκη, New Kids on the Block – που λέγαμε – αλλά και Dr. Alban, Haddaway, Snap, Culture Beat, Vanilla Ice, Ace of Base). Και τι φλώροι που ήταν οι Back Street Boys, εμείς πάντα θα είμαστε κολλημένες με το Robbie. Τόσο που όταν την έκανε δεν ξανακούσαμε ποτέ πια Take That…

Όλα αυτά στο γυμνάσιο. Όταν ακούγαμε και techno και rave αλλά ήμασταν πολύ μικροί για τη Φάρμα στα Οινόφυτα και φορούσαμε φωσφοριζέ Front σε όλες τις κουλές αποχρώσεις και το καλοκαίρι για πρώτη φορά εσπαντρίγα που ήταν τόσο της μόδας.

Η Κατερίνα και η Σούπερ Κατερίνα έδωσαν τη θέση τους στο φρέσκο Nitro και στο Down Town. Κάποιες διάβαζαν και Τσάο. Αλλά με αυτές γελάγαμε. Απότομη μετάβαση, τόσο αυτονόητη τότε. Στο γυμνάσιο και τα πρώτα ντροπαλά «φτιαξίματα» με τα πρώτα φιλιά και νερατζοπόλεμο όλη η συμμορία στον πεζόδρομο έξω από το σχολείο τα απογεύματα στο σχόλασμα και οι γείτονες σε κατάσταση υστερίας. Άσε τα πάρτυ. Με την παραμικρή αφορμή κάναμε πάρτυ.

Μετά τα αγγλικά – ιταλικά – γαλλικά – γερμανικά – μπαλέτο – ωδείο – μπάσκετ – βόλευ - καράτε, γυρνούσαμε άρον άρον σπίτι για να δούμε Απαράδεκτους, Χάι Ροκ, Αναστασία (κρυφά), Beverly Hills. Το Σάββατο, σινεμά και γκούντυς και ήμασταν τόσο ευτυχισμένα!

Μετά πήγαμε Λύκειο και στην πρώτη πάθαμε όλοι παροξυσμό με το Λόγω Τιμής. Δεν ξέρω για εσένα αλλά εμείς τα Πατρινόπουλα που σε δύο χρόνια θα περνάγαμε στο Πανεπιστήμιο θέλαμε τα σπίτια, τις γειτονιές, τις μηχανές, τις διακοπές του Τσίου, του Ψηλού, της σπαστικιάς της Ηρούς κ.λπ. κ.λπ.

Οι καθηγητές κάνουν απεργία διαρκείας, για πότε πέρασε αυτή η Α’ Λυκείου κανείς δεν το κατάλαβε. Μπιλιάρδο και ποδοσφαιράκι τα πρωινά, τα αγόρια (που ψήλωσαν απότομα και μας την έσπασαν!) με φλάιερ και τα γούστα στη μουσική αρχίζουν και αλλάζουν. Περνάμε σε άλλη φάση, γίνεται της μόδας το hip hop (τότε που οι Νebma ήταν προβληματισμένοι νέοι με οξύ στίχο) και τα skate, την ώρα που η γράφουσα πιάνει την πρώτη της δουλειά στην ηλικία των 15. Σαββατοκύριακα. Με κανονικό μεροκάματο, όχι αστεία.

Το καλοκαίρι της α’ προς β’ λυκείου τίθεται το δίλημμα. Θα σπουδάσεις ή θα κρατήσεις την επιχείρηση; Θα σπουδάσω. Και αρχίσαμε με τα φροντιστήρια. Και Τρίτη δέσμη κιόλας, όλο γκόμενες ήμασταν. Και τα γούστα και πάλι άλλαξαν. Με τόσο αρχαίο και ιστορία τη βλέπεις αλλιώς. Κουλτούρα και δε συμμαζεύεται. Έντεχνο με απ’ όλα. 

Και μετά 1999: Γ΄ λυκείου: πολύ (;) διάβασμα, φροντιστήριο, καψούρα με το φιλόλογο, καταλήψεις, πορείες (νόμος Αρσένη αν θυμάσαι), διαμαρτυρίες για τους βομβαρδισμούς στη Σερβία - απορώ πώς τα προλάβαινα όλα - τελευταία χρονιά δεσμών (στο άγνωστο μας έπεσε Πλάτων -yeah!- Γοργίας και άντε να μεταφράσεις αυτό: αῦτα οὖν ὅπῃ ποτὲ ἔχει, μὰ τὸν κύνα, ὦ Γοργία, οὐκ ὀλίγης συνουσίας ἐστὶν ὥστε ἱκανῶς διασκέψασθαι. Ναι, οκ. Κάποιος μας έκανε πλάκα!

Και να ‘σου ήρθε και το Πανεπιστήμιο. Θεσσαλονίκη. 500τόσα χιλιόμετρα μακριά. Από όλα. Από οικογένεια και φίλους (κανένας τους δεν πέρασε πάνω, όσο παράξενο και αν ακούγεται). Η δεκαετία έκλεισε με εμένα, ενήλικη πια (και καλά τώρα), μακριά από το σπίτι. Στο πρώτο δικό μου σπίτι! Και η πρώτη μου καινούρια αρχή...