(Μ)προς τα 30 - Μέρος 1ο

Μιας και έχει απομείνει λιγότερο από ένας μήνας μέχρι τα 30ά γενέθλιά μου, είπα να πιάσω μία μία τις τρεις 10ετίες της ζωής μου και να θυμηθώ τα πράγματα, τα πρόσωπα, τα γεγονότα που είδα και έζησα και μάζεψα και κουβαλάω μέσα μου. Κομμάτια δικά μου.

1981 – 1990 (λέγε με και 80΄s): Τα παιδικά χρόνια

Τηλεόραση: Sport Billy, Στρουμφάκια, Φρου Φρου, Φρουτοπία, Αστυνόμος Σαΐνης, Του κουτιού τα παραμύθια, Ιππότης της ασφάλτου, Candy Candy. Η Κάντυ ήταν μεγάλο κόλλημα. Εγώ σφόδρα ερωτευμένη με τον Τέρρυ. Όχι ότι καταλάβαινα και πολλά πράγματα. Πόσο να ‘μουνα τότε; 5; Μπορεί και μικρότερη. Κάθισα και την ξαναείδα πριν 2-3 χρόνια. Και πλάνταξα. Αν ήμουν η μάνα μου δεν θα με άφηνα να το βλέπω.

«Ελληνικό» στην ΕΤ2 κάθε Σάββατο βράδυ. Ήθελα να έρχεται το Σάββατο μόνο και μόνο γι’ αυτό το λόγο. Και όλα αυτά τα έβλεπα όρθια ακριβώς μπροστά στην τηλεόραση με τη μούρη μου στην οθόνη. Αν μπορούσα θα έμπαινα και μέσα (και έτσι στραβώθηκα). Άσε που νόμιζα ότι όσοι κοιτούσαν στην κάμερα κοιτούσαν εμένα. Ήμουν τόσο σίγουρη γι’ αυτό και με αποδείξεις κιόλας! Γιατί ένα μεσημέρι που έβλεπα ειδήσεις (ο πατέρας δηλ., εγώ απλώς περίμενα να τελειώσουν και να πάει για ύπνο για να με αφήσει ήσυχη γιατί μετά άρχιζε ο Αστυνόμος Σαΐνης), έδειχνε ένα ρεπορτάζ - δε θυμάμαι με τι θέμα - και ήταν πολλοί άνθρωποι μαζεμένοι, ίσως ήταν κάποια γιορτή, και ήταν εκεί και ένα συνομήλικό μου κοριτσάκι που κοιτούσε την κάμερα δηλ. εμένα και πολύ μου έσπασε τα νεύρα γιατί ήταν κατσούφα και την αντιπάθησα. Και για να της το δείξω της έβγαλα τη γλώσσα μου. Και μου την έβγαλε κι αυτή!!! (κι έτσι άρχισε ο καυγάς!).

Παιχνίδια: Με μια αδερφή 10 χρόνια μεγαλύτερη, ξαδέρφια πάνω κάτω στην ίδια ηλικία και σε ένα διαμέρισμα στο κέντρο της πόλης, δεν είχα και πολλά περιθώρια να παίζω με άλλα παιδάκια (τουλάχιστον μέχρι να πάω σχολείο). Δεν είχα ούτε ένα επιτραπέζιο. Αλλά είχα πολλά από όλα τ’ άλλα (εκτός από κούκλες που τις σιχαινόμουνα, ξέρεις Μπιμπιμπό και τέτοια). Φωτεινούληδες, σουζάκια (αυτά με τη δραχμή), γλυκοπατάτες (μεγάλη λατρεία!), άπειρα αυτοκινητάκια (από τα μικρά, του περιπτέρου), πλαστελίνες, εκείνο με τους πιγκουίνους που γλιστρούσαν στις μπλε τσουλήθρες που δε θυμάμαι πώς το λένε, Μάντεψε ποιος (μόνη μου μάντευα βέβαια αλλά το καταδιασκέδαζα – ήξερα να κάνω ζωάρα και μόνη μου από τότε), άπειρα πόνυ (ίσως το μόνο αμιγώς κοριτσίστικο παιχνίδι που είχα) ΜΕ το σταύλο τους, τις χτένες για την περιποίηση των τριχών τους και άλλα πολλά. Είχα και ποδήλατο τρίκυκλο Μεγάλο θέμα είχα με το ποδήλατο, δεν το αποχωριζόμουν ποτέ. Θες στην πλατεία, θες στο μαγαζί του πατέρα, θες στην βεράντα, παντού με το ποδήλατο. Και ήμουν και γκαζοφονιάς. Δεν με προλαβαίνανε.

Και ύστερα πήγα δημοτικό. Και ανακάλυψα τα σχολικά. Έ, ρε τι έγινε τότε! Είχα γεμίσει το σπίτι μολύβια, γόμες, ξύστρες, τετράδια, κασετίνες, σημειωματάρια, (έκανα κι εγώ συλλογή με χαρτάκια για την οποία ήμουν πολύ περήφανη), αυτοκόλλητα (ΚΑΙ «τύχες» από το περίπτερο) ξυλομπογές, μαρκαδόρους, μπλοκ ζωγραφικής (αυτά τα μικρά με το μεταλλικό σπιράλ). Ήταν κι ένα βιβλιοπωλείο ακριβώς κάτω απ’ το σπίτι και το είχα κάνει στέκι μου. Όταν έμαθα και να διαβάζω, εκεί να δεις! Γέμισε το σπίτι βιβλία. Κυρίως εκείνα τα μεγάλα με το σκληρό εξώφυλλο, ξέρεις μωρέ ποια λέω. Ιλιάδα, Οδύσσεια, ο Ιάσονας και το Χρυσόμαλλο Δέρας, παραμύθια παντού, τέτοια. Αυτό το «κουσούρι» με τα βιβλία μου έχει μείνει από τότε. Βιβλία παντού.

Περιοδικά: Και φυσικά ήμουν πορωμένη με τα κόμιξ. Εκδόσεις Δραγούνη και ξερό ψωμί!. Ποπάυ, Μίκυ Μάους, Βαβούρα, Σεραφίνο, Τιραμόλα, κάθε Σάββατο μεσημέρι πήγαινα (μόνη μου παρακαλώ) στο περίπτερο για να πάρω το τελευταίο τεύχος του Άρτσι (εκτός από το βιβλιοπωλείο είχα εμμονή και με το περίπτερο). Ε, μετά που μεγάλωσα (δηλαδή τρίτη-τετάρτη Δημοτικού, άρχισα τις Κατερίνες και τις Μανίνες με τα σιδερότυπα και τις γιγαντοαφίσες. Είχα στείλει και γράμμα στην Κατερίνα και μου είχαν στείλει και δώρο! Ένα δίσκο του Αντρέα Μπονάτσου! Γουάου! Η χαρά μου απερίγραπτη. Από τότε άρχισε και η τρέλα των δίσκων. Βινύλιο, έτσι;

Μουσική: Τι να πω για τη μουσική; Χαριτοδιπλωμένος, Αλέξια (την οποία την είδα στο δρόμο πριν κανά 2-3 χρόνια και μόνο που δεν έβαλα τα κλάματα), Πασχάλης, Πωλίνα, Καρβέλας,  Καίτη Γαρμπή, Μαντώ. Αλλά και Μπουλάς, Λάκης με τα ψηλά ρεβέρ, Παπακωνσταντίνου, Ελένη Δήμου... Και από ξένα; Χρειάζεται να τα αναφέρω; Και δώστου να τσακώνομαι με την αδερφή μου που ήτανε ροκού και μέταλλο και είχε γεμίσει το κοινό τότε δωμάτιό μας με αφίσες του Jon Bon Jovi και του Bruce Springsteen και άκουγε τέρμα Alice Cooper. Και φυσικά, όπως κάθε κοριτσάκι που σεβόταν τον εαυτό του κόλλημα με New Kids On the Block (πατάει και λίγο 90s αυτό, θα επανέλθω σε επόμενη ανάρτηση).

Α, ναι! Και ο πρώτος – άπιαστος – έρωτας στην τετάρτη με ένα εκτάκι, τον ωραίο του σχολείου. Πόσο μεγάλος μου φαινόταν τότε! Και δεν το έμαθε και ποτέ. Νομίζω δηλαδή. Πάντως ούτε που γύρισε ποτέ να με κοιτάξει. Χαθήκαμε κι ούτε ένα αντίο...

Επανέρχομαι...