Παίζουμε;

Και το ‘πα να μην κόψω την τριλογία στη μέση, αλλά αυτές τις μέρες στην μπλογκόσφαιρα, αν δεν το έχεις πάρει χαμπάρι, παίζεται ένα παιχνίδι. Αντιστάθηκα, αλήθεια. Είπα να γράψω και το τρίτο μέρος του (Μ)προς τα 30 πρώτα και μετά αυτό. Σήμερα όμως το πρωί που ξύπνησα είδα ότι «έπεσε» και η mi blogger favorita, Αθηνά. Ε, μετά από αυτό, δεν μπορώ να αντισταθώ άλλο. Είναι και που φεύγω σε λιγότερο από πέντε μέρες (επιτέλους!) και δεν ξέρω και τι είδους internetoσύνδεση με περιμένει εκεί που θα πάω. Άσε που σκοπεύω να είμαι όλη μέρα θάλασσα αγκαλιά με το Game of Thrones. Είναι και 900τόσες σελίδες...

Πάλι άρχισα να ξεφεύγω. Στο θέμα μας! Πώς παίζεται; Απαντάς σε μια σειρά από ερωτήσεις γκουγκλάροντας την απάντηση στο γκούγκολ ίματζιζ και ποστάρεις την πρώτη εικόνα που σου δίνει. Κάψου κι εσύ, μπορείς! 

1. Η ηλικία των επόμενων γενεθλίων σου

μόνο στην ταυτότητα

2. Ένα μέρος που θα ήθελες να επισκεφτείς

όνειρο ζωής

3. Το αγαπημένο σου αντικείμενο

μόνο σε φυσική μορφή - θάνατος στο pdf!

4. Το αγαπημένο σου μέρος

Θα μπορούσα να ζω μόνιμα εκεί

5. Το αγαπημένο σου φαγητό

κλασική αξία

6. Το αγαπημένο σου ζώο

roaaaarrrrr

7. Το αγαπημένο σου χρώμα

έχω και τσαντικό τέτοιο!

8. Το μέρος όπου γεννήθηκες 

πατρίδααααα!

9. Το μέρος όπου ζεις

αγαπημένη μου

10. Το όνομα ενoς κατοικiδιου ζώου που είχες 

και αυτό ήταν και το πιο νορμάλ!

11. Το ψευδώνυμό σου στο blog

ό,τι κατάλαβες, κατάλαβες!

12. Το πραγματικό σου όνομα

ε, ρε, τι παιδιά είμαστε μεις;;

13. Μια κακή σου συνήθεια

nail: εκτός από καρφί σημαίνει και νύχι. Για πρωινό, δεκατιανό, 12τιανό κ.λπ. κ.λπ.

14. Οι αγαπημένες σου διακοπές

forever

15. Ένα προτέρημά σου

άντε γειααα

16. Ενα ελάττωμά σου

κανέναν όμως

17. Το αγαπημένο σου αμάρτημα 

μπορώ να τρώω μόνο αυτό και τίποτα άλλο

18. Ένα άτομο που θαυμάζεις

is always watching me!

(Μ)προς τα 30 - Μέρος 2ο

1991 – 2000 (λέγε με και 90s): Η εφηβεία

Και σιγά σιγά αφήνουμε πίσω τα 80s και τη μικρή Koueen(ίτσα) και μπαίνουμε ίσως στην πιο αμήχανη δεκαετία από όλες.

Στην αρχή της όλα ήταν καινούρια. Καινούρια ρούχα, καινούρια χτενίσματα, καινούρια μουσική, καινούριος σκύλος, καινούριο σπίτι, καινούρια γειτονιά. Το παιδί του κέντρου έπρεπε να μάθει να ζει στην εξοχή. Έξοχα! Μόλις είχα μάθει ποδήλατο, καταλαβαίνεις τι βόλτες έκανα. Και είχα τα κλασικά εκείνα ποδήλατα των early 90s. Όχι, δεν είχα BMX (αυτά με τα καρφάκια στις ρόδες), είχα κάτι πολύ ανώτερο: Ποδήλατο Angela. Ροζ! Το πρώτο μου διπλό κασετόφωνο (με το οποίο έγραψα άπειρες κασέτες με Μπίγαλη, Ευρυδίκη, New Kids on the Block – που λέγαμε – αλλά και Dr. Alban, Haddaway, Snap, Culture Beat, Vanilla Ice, Ace of Base). Και τι φλώροι που ήταν οι Back Street Boys, εμείς πάντα θα είμαστε κολλημένες με το Robbie. Τόσο που όταν την έκανε δεν ξανακούσαμε ποτέ πια Take That…

Όλα αυτά στο γυμνάσιο. Όταν ακούγαμε και techno και rave αλλά ήμασταν πολύ μικροί για τη Φάρμα στα Οινόφυτα και φορούσαμε φωσφοριζέ Front σε όλες τις κουλές αποχρώσεις και το καλοκαίρι για πρώτη φορά εσπαντρίγα που ήταν τόσο της μόδας.

Η Κατερίνα και η Σούπερ Κατερίνα έδωσαν τη θέση τους στο φρέσκο Nitro και στο Down Town. Κάποιες διάβαζαν και Τσάο. Αλλά με αυτές γελάγαμε. Απότομη μετάβαση, τόσο αυτονόητη τότε. Στο γυμνάσιο και τα πρώτα ντροπαλά «φτιαξίματα» με τα πρώτα φιλιά και νερατζοπόλεμο όλη η συμμορία στον πεζόδρομο έξω από το σχολείο τα απογεύματα στο σχόλασμα και οι γείτονες σε κατάσταση υστερίας. Άσε τα πάρτυ. Με την παραμικρή αφορμή κάναμε πάρτυ.

Μετά τα αγγλικά – ιταλικά – γαλλικά – γερμανικά – μπαλέτο – ωδείο – μπάσκετ – βόλευ - καράτε, γυρνούσαμε άρον άρον σπίτι για να δούμε Απαράδεκτους, Χάι Ροκ, Αναστασία (κρυφά), Beverly Hills. Το Σάββατο, σινεμά και γκούντυς και ήμασταν τόσο ευτυχισμένα!

Μετά πήγαμε Λύκειο και στην πρώτη πάθαμε όλοι παροξυσμό με το Λόγω Τιμής. Δεν ξέρω για εσένα αλλά εμείς τα Πατρινόπουλα που σε δύο χρόνια θα περνάγαμε στο Πανεπιστήμιο θέλαμε τα σπίτια, τις γειτονιές, τις μηχανές, τις διακοπές του Τσίου, του Ψηλού, της σπαστικιάς της Ηρούς κ.λπ. κ.λπ.

Οι καθηγητές κάνουν απεργία διαρκείας, για πότε πέρασε αυτή η Α’ Λυκείου κανείς δεν το κατάλαβε. Μπιλιάρδο και ποδοσφαιράκι τα πρωινά, τα αγόρια (που ψήλωσαν απότομα και μας την έσπασαν!) με φλάιερ και τα γούστα στη μουσική αρχίζουν και αλλάζουν. Περνάμε σε άλλη φάση, γίνεται της μόδας το hip hop (τότε που οι Νebma ήταν προβληματισμένοι νέοι με οξύ στίχο) και τα skate, την ώρα που η γράφουσα πιάνει την πρώτη της δουλειά στην ηλικία των 15. Σαββατοκύριακα. Με κανονικό μεροκάματο, όχι αστεία.

Το καλοκαίρι της α’ προς β’ λυκείου τίθεται το δίλημμα. Θα σπουδάσεις ή θα κρατήσεις την επιχείρηση; Θα σπουδάσω. Και αρχίσαμε με τα φροντιστήρια. Και Τρίτη δέσμη κιόλας, όλο γκόμενες ήμασταν. Και τα γούστα και πάλι άλλαξαν. Με τόσο αρχαίο και ιστορία τη βλέπεις αλλιώς. Κουλτούρα και δε συμμαζεύεται. Έντεχνο με απ’ όλα. 

Και μετά 1999: Γ΄ λυκείου: πολύ (;) διάβασμα, φροντιστήριο, καψούρα με το φιλόλογο, καταλήψεις, πορείες (νόμος Αρσένη αν θυμάσαι), διαμαρτυρίες για τους βομβαρδισμούς στη Σερβία - απορώ πώς τα προλάβαινα όλα - τελευταία χρονιά δεσμών (στο άγνωστο μας έπεσε Πλάτων -yeah!- Γοργίας και άντε να μεταφράσεις αυτό: αῦτα οὖν ὅπῃ ποτὲ ἔχει, μὰ τὸν κύνα, ὦ Γοργία, οὐκ ὀλίγης συνουσίας ἐστὶν ὥστε ἱκανῶς διασκέψασθαι. Ναι, οκ. Κάποιος μας έκανε πλάκα!

Και να ‘σου ήρθε και το Πανεπιστήμιο. Θεσσαλονίκη. 500τόσα χιλιόμετρα μακριά. Από όλα. Από οικογένεια και φίλους (κανένας τους δεν πέρασε πάνω, όσο παράξενο και αν ακούγεται). Η δεκαετία έκλεισε με εμένα, ενήλικη πια (και καλά τώρα), μακριά από το σπίτι. Στο πρώτο δικό μου σπίτι! Και η πρώτη μου καινούρια αρχή...

(Μ)προς τα 30 - Μέρος 1ο

Μιας και έχει απομείνει λιγότερο από ένας μήνας μέχρι τα 30ά γενέθλιά μου, είπα να πιάσω μία μία τις τρεις 10ετίες της ζωής μου και να θυμηθώ τα πράγματα, τα πρόσωπα, τα γεγονότα που είδα και έζησα και μάζεψα και κουβαλάω μέσα μου. Κομμάτια δικά μου.

1981 – 1990 (λέγε με και 80΄s): Τα παιδικά χρόνια

Τηλεόραση: Sport Billy, Στρουμφάκια, Φρου Φρου, Φρουτοπία, Αστυνόμος Σαΐνης, Του κουτιού τα παραμύθια, Ιππότης της ασφάλτου, Candy Candy. Η Κάντυ ήταν μεγάλο κόλλημα. Εγώ σφόδρα ερωτευμένη με τον Τέρρυ. Όχι ότι καταλάβαινα και πολλά πράγματα. Πόσο να ‘μουνα τότε; 5; Μπορεί και μικρότερη. Κάθισα και την ξαναείδα πριν 2-3 χρόνια. Και πλάνταξα. Αν ήμουν η μάνα μου δεν θα με άφηνα να το βλέπω.

«Ελληνικό» στην ΕΤ2 κάθε Σάββατο βράδυ. Ήθελα να έρχεται το Σάββατο μόνο και μόνο γι’ αυτό το λόγο. Και όλα αυτά τα έβλεπα όρθια ακριβώς μπροστά στην τηλεόραση με τη μούρη μου στην οθόνη. Αν μπορούσα θα έμπαινα και μέσα (και έτσι στραβώθηκα). Άσε που νόμιζα ότι όσοι κοιτούσαν στην κάμερα κοιτούσαν εμένα. Ήμουν τόσο σίγουρη γι’ αυτό και με αποδείξεις κιόλας! Γιατί ένα μεσημέρι που έβλεπα ειδήσεις (ο πατέρας δηλ., εγώ απλώς περίμενα να τελειώσουν και να πάει για ύπνο για να με αφήσει ήσυχη γιατί μετά άρχιζε ο Αστυνόμος Σαΐνης), έδειχνε ένα ρεπορτάζ - δε θυμάμαι με τι θέμα - και ήταν πολλοί άνθρωποι μαζεμένοι, ίσως ήταν κάποια γιορτή, και ήταν εκεί και ένα συνομήλικό μου κοριτσάκι που κοιτούσε την κάμερα δηλ. εμένα και πολύ μου έσπασε τα νεύρα γιατί ήταν κατσούφα και την αντιπάθησα. Και για να της το δείξω της έβγαλα τη γλώσσα μου. Και μου την έβγαλε κι αυτή!!! (κι έτσι άρχισε ο καυγάς!).

Παιχνίδια: Με μια αδερφή 10 χρόνια μεγαλύτερη, ξαδέρφια πάνω κάτω στην ίδια ηλικία και σε ένα διαμέρισμα στο κέντρο της πόλης, δεν είχα και πολλά περιθώρια να παίζω με άλλα παιδάκια (τουλάχιστον μέχρι να πάω σχολείο). Δεν είχα ούτε ένα επιτραπέζιο. Αλλά είχα πολλά από όλα τ’ άλλα (εκτός από κούκλες που τις σιχαινόμουνα, ξέρεις Μπιμπιμπό και τέτοια). Φωτεινούληδες, σουζάκια (αυτά με τη δραχμή), γλυκοπατάτες (μεγάλη λατρεία!), άπειρα αυτοκινητάκια (από τα μικρά, του περιπτέρου), πλαστελίνες, εκείνο με τους πιγκουίνους που γλιστρούσαν στις μπλε τσουλήθρες που δε θυμάμαι πώς το λένε, Μάντεψε ποιος (μόνη μου μάντευα βέβαια αλλά το καταδιασκέδαζα – ήξερα να κάνω ζωάρα και μόνη μου από τότε), άπειρα πόνυ (ίσως το μόνο αμιγώς κοριτσίστικο παιχνίδι που είχα) ΜΕ το σταύλο τους, τις χτένες για την περιποίηση των τριχών τους και άλλα πολλά. Είχα και ποδήλατο τρίκυκλο Μεγάλο θέμα είχα με το ποδήλατο, δεν το αποχωριζόμουν ποτέ. Θες στην πλατεία, θες στο μαγαζί του πατέρα, θες στην βεράντα, παντού με το ποδήλατο. Και ήμουν και γκαζοφονιάς. Δεν με προλαβαίνανε.

Και ύστερα πήγα δημοτικό. Και ανακάλυψα τα σχολικά. Έ, ρε τι έγινε τότε! Είχα γεμίσει το σπίτι μολύβια, γόμες, ξύστρες, τετράδια, κασετίνες, σημειωματάρια, (έκανα κι εγώ συλλογή με χαρτάκια για την οποία ήμουν πολύ περήφανη), αυτοκόλλητα (ΚΑΙ «τύχες» από το περίπτερο) ξυλομπογές, μαρκαδόρους, μπλοκ ζωγραφικής (αυτά τα μικρά με το μεταλλικό σπιράλ). Ήταν κι ένα βιβλιοπωλείο ακριβώς κάτω απ’ το σπίτι και το είχα κάνει στέκι μου. Όταν έμαθα και να διαβάζω, εκεί να δεις! Γέμισε το σπίτι βιβλία. Κυρίως εκείνα τα μεγάλα με το σκληρό εξώφυλλο, ξέρεις μωρέ ποια λέω. Ιλιάδα, Οδύσσεια, ο Ιάσονας και το Χρυσόμαλλο Δέρας, παραμύθια παντού, τέτοια. Αυτό το «κουσούρι» με τα βιβλία μου έχει μείνει από τότε. Βιβλία παντού.

Περιοδικά: Και φυσικά ήμουν πορωμένη με τα κόμιξ. Εκδόσεις Δραγούνη και ξερό ψωμί!. Ποπάυ, Μίκυ Μάους, Βαβούρα, Σεραφίνο, Τιραμόλα, κάθε Σάββατο μεσημέρι πήγαινα (μόνη μου παρακαλώ) στο περίπτερο για να πάρω το τελευταίο τεύχος του Άρτσι (εκτός από το βιβλιοπωλείο είχα εμμονή και με το περίπτερο). Ε, μετά που μεγάλωσα (δηλαδή τρίτη-τετάρτη Δημοτικού, άρχισα τις Κατερίνες και τις Μανίνες με τα σιδερότυπα και τις γιγαντοαφίσες. Είχα στείλει και γράμμα στην Κατερίνα και μου είχαν στείλει και δώρο! Ένα δίσκο του Αντρέα Μπονάτσου! Γουάου! Η χαρά μου απερίγραπτη. Από τότε άρχισε και η τρέλα των δίσκων. Βινύλιο, έτσι;

Μουσική: Τι να πω για τη μουσική; Χαριτοδιπλωμένος, Αλέξια (την οποία την είδα στο δρόμο πριν κανά 2-3 χρόνια και μόνο που δεν έβαλα τα κλάματα), Πασχάλης, Πωλίνα, Καρβέλας,  Καίτη Γαρμπή, Μαντώ. Αλλά και Μπουλάς, Λάκης με τα ψηλά ρεβέρ, Παπακωνσταντίνου, Ελένη Δήμου... Και από ξένα; Χρειάζεται να τα αναφέρω; Και δώστου να τσακώνομαι με την αδερφή μου που ήτανε ροκού και μέταλλο και είχε γεμίσει το κοινό τότε δωμάτιό μας με αφίσες του Jon Bon Jovi και του Bruce Springsteen και άκουγε τέρμα Alice Cooper. Και φυσικά, όπως κάθε κοριτσάκι που σεβόταν τον εαυτό του κόλλημα με New Kids On the Block (πατάει και λίγο 90s αυτό, θα επανέλθω σε επόμενη ανάρτηση).

Α, ναι! Και ο πρώτος – άπιαστος – έρωτας στην τετάρτη με ένα εκτάκι, τον ωραίο του σχολείου. Πόσο μεγάλος μου φαινόταν τότε! Και δεν το έμαθε και ποτέ. Νομίζω δηλαδή. Πάντως ούτε που γύρισε ποτέ να με κοιτάξει. Χαθήκαμε κι ούτε ένα αντίο...

Επανέρχομαι...

Παρασκευήηηηη

Τέρμα η καταπόνηση! Είναι Παρασκευή! Η ωραιότερη και αγαπημένη μέρα της βδομάδας! Και τι Παρασκευή! Με πανσέληνο!

Τι περιμένεις, λοιπόν; Κάνει πολλή ζέστη. Φόρα άνετα ρούχα, βρες καλή παρέα, ανθρώπους που σε αγαπάνε και τους αγαπάς, φορτώσου ποτά, μπύρες, κιθάρες, κασετόφωνα (!), μουσική και πήγαινε να απολαύσεις το ολόγιομο φεγγάρι σε όποιο μέρος θες. 

Ευτυχώς αυτή η χώρα έχει μέρη για όλα τα γούστα. Θες παραλία και βραδινό μπάνιο; Θες υψωματάκι να βλέπεις και τη θέα από κάτω; Θες να κάτσεις στο μπαλκόνι σου; Όλα επιτρέπονται. Εκμεταλλεύσου αυτό το υπέροχο βράδυ, μη μιζεριάζεις. Αφέσου και απόλαυσε τα πάντα γύρω σου! Η ζωή είναι γαμάτη, ρεεεε!!!

Καταπονήσου!

Σήμερα είμαι εξαιρετικά κουρασμένη γι’ αυτό αν θες να διαβάσεις παρακάτω μπορείς να το κάνεις αλλά να ξέρεις ότι το κάνεις με δική σου ευθύνη. Εγώ μια φορά σε προειδοποίησα.

Δηλαδή είσαι συνοδηγός (εννοείται) σε αμάξι. Έχεις δίπλα σου τον καλό σου και οδηγεί (επίσης εννοείται). Πολύ καλός λόγος για να είσαι χαρούμενη. Και πάτε βόλτα. Δεύτερος καλός λόγος για να είσαι χαρούμενη. Και στο ράδιο παίζει ένα σούπερ τραγουδάκι άκρως mainstream και χορευτικό, από αυτά που ακούς καλοκαίρι απόγευμα στο beach bar ενώ τελειώνεις το τρίτο μοχίτο και λυσσάς με τις φιλενάδες σου (τρίτος καλός λόγος για να είσαι χαρούμενη) και πολύ απλά αρχίζεις να χορεύεις και να κάνεις σκέρτσα και νάζια ενώ ο δόλιος δίπλα σου προσπαθεί να οδηγήσει. Αλλά παρόλ’ αυτά γουστάρει που σε βλέπει κεφάτη. Γελάνε και τα μουστάκια του. Και τα μούσια του μη σου πω.

Εσύ οδηγέ στο διπλανό αυτοκίνητο που έχεις κολλήσει τη μούρη σου στο παράθυρο και με κοιτάς με το στόμα να πατάει συμπλέκτη γιατί ακριβώς χαίρεσαι; Δεν έχεις ξαναδεί κοπέλα συνοδηγό να χορεύει; Επειδή βλέπεις γκομενάκι – εμένα (μουαχαχα) – και σου φαίνεται περίεργο που περνάει καλά αντί να κάθεται να του ψήνει του άλλου το ψάρι στα χείλη; Και να πεις ότι φορούσα και τίποτα προκλητικό;  Ένα καρό ασπρόμαυρο πουκαμισάκι φορούσα. Κουμπωμένο μέχρι πάνω.

Και όχι, δεν το έκανα για να με δεις εσύ ούτε για να χαίρεται ο δικός μου. Το έκανα για μένα, καθαρά εγωιστικά. ΕΓΩ περνούσα καλά και πώς όχι; Όταν έχεις τόσους λόγους (τρεις όπως ανέφερα και παραπάνω) για να είσαι ευτυχισμένος, γιατί να μην έκφραστεις και να το κρατήσεις μέσα σου και να σκάσεις;

Ειδικά αν είσαι κουρασμένος από όλη την χρονιά που πέρασε και το μόνο που σκέφτεσαι είναι ότι η άδεια πλησιάζει και οι διακοπές κοντεύουν και σε περιμένει η θάλασσα, ο ήλιος και η ξεκούραση;

Α, καλά. Τώρα που είπα ξεκούραση. Σήμερα μπήκα στο γραφείο μπαφιασμένη – ουφ άλλη μια μέρα εδώ – και άρχισα να φωνάζω «Διακοπέεεεες! Θέλω διακοπέεεεεεεεεες!». Και μετά από λίγο λαμβάνω ένα mail με συνημμένη την εγκύκλιο του Ε.Κ.Α. με θέμα «Θερμική Καταπόνηση» (ό,τι να ‘ναι). Ε, ρε τι ήταν να το δω αυτό! Άρχισα: Καταπονούμαι, και δώστου πάλι καταπονούμαι και λέω στη συνάδελφο που έβγαινε έξω για τσιγάρο: «μην πας έξω, θα καταπονηθείς! Θα καταπονηθείς θερμικώς» και δώστου να παίρνω τηλέφωνο τον άλλο συνάδελφο που έπηζε και να του λέω με νόημα «Καταπονήσου!» και όταν ήρθε η ώρα να σχολάσω σηκώνομαι κυρία, παίρνω την τσάντα μου και βγάζω ανακοίνωση «Αρκετά καταπονήθηκα και σήμερα, πάω για καφέ να καταπονηθώ και αλλού τώρα».

Έτσι που λες, καταπονούμαι η γυναίκα και πρέπει επειγόντως να πάω να αράξω σε μια παραλία και να μείνω εκεί μέχρι το φθινόπωρο. Ναι καλά, και μετά ξύπνησα!

Το τραγουδάκι που λέγαμε:

Τα άστρα και τα ζώδια

Επειδή είμαι λέων με ωροσκόπο ιχθύ, ναι μεν είμαι ψώνιο του κερατά, αλλά από την άλλη αυτό το ψάρι σα να με τραβάει κάτω στον πάτο και δεν έχω και πολλή εμπιστοσύνη στον εαυτό μου. Είμαι μεν παρορμητική αλλά σαν κάτι να με σταματάει τελευταία στιγμή (ή και πρώτη, ανάλογα με την περίτπωση) και να με κάνει να διστάζω και να μη δοκιμάζω το αδοκίμαστο και τ’ απ' αλλού φερμένο (που λέει και ο ποιητής).

Πηγή φωτό

Γενικώς από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου το ‘χω αυτό το θέμα. Ενθουσιάζομαι με κάθετι καινούριο αλλά και δεν το πολυθέλω κιόλας γιατί φοβάμαι ότι δεν θα μπορέσω να ανταπεξέλθω, ότι δεν θα είμαι αρκετά καλή. Θα μου πεις, αν δεν το δοκιμάσεις πώς θα μάθεις αν είσαι καλή ή όχι; Πόσες ευκαιρίες χαμένες, πόσες φορές είπα ότι τελικά άξιζε που το ‘κανα και τι θα γινόταν αν το είχα κάνει ή αν δεν το είχα κάνει;

Ένα παράδειγμα: κουζίνα. Ποτέ δεν ήθελα να μάθω να μαγειρεύω. Μεγαλώνοντας σε ένα σπίτι με μία καταπληκτική μαγείρισσα ποτέ δε θέλησα να μπω στην κουζίνα. Ίσως γιατί φοβόμουν τη σύγκριση. Κι αν κάψω το φαΐ; Κι αν μου βγει εντελώς ανάλατο ή λύσσα; Κι αν μπερδέψω τις αναλογίες και δεν τρώγεται με τίποτα; Μέχρι και φοιτήτρια σε άλλη πόλη, τέσσερα ολόκληρα χρόνια της ζωής μου, ποτέ μου δεν μαγείρεψα. Έτρωγα στη λέσχη του πανεπιστημίου ή (λιγότερο συχνα) έξω.

Τώρα τελευταία κάτι πάω να κάνω. Τώρα που ζω και πάλι μόνη μου και έχω βαρεθεί συνέχεια την μπριζόλα, το κοτόπουλο και το ψάρι το ψητό, το μακαρόνι που αν το πολυφάς το σιχαίνεσαι και δεν θες να το ξαναδείς μπροστά σου και το μοσχάρι το νερόβραστο γιατί είμαι και μονίμως σε δίαιτα, άρχισα δειλά δειλά να ψάχνω στο internet για συνταγές. Όχι τις περίεργες με τα κουλά συστατικά (βλ. 30 γραμμάρια dragonfruit τριμμένο και περασμένο από λαχανί (έχει σημασία) κόσκινο που δίνει εξαιρετική εσάνς στο μενταγιόν ελαφιού και πάει λέγοντας). Άρχισα από τις απλές, καμιά σαλτσούλα πορτοκαλιού για να μην είναι εντελώς στεγνό το κοτόπουλο, η σπαλομπριζόλα η μοσχαρίσια μαγειρεμένη σε σάλτσα μπύρας και πάει λέγοντας. Και βεβαίως και δοκίμασα και την τύχη μου και στα γλυκά. Ξεκίνησα με cheese cake, χωρίς μίξερ παρακαλώ (!) για να κάνω και μπράτσα (μια χαρά γυμνάζεσαι και στην κουζίνα, δεν χρειάζεται να τρέχεις στα γυμναστήρια!) και συνέχιζω με διάφορα άλλα.

Και τι καλά που τα καταφέρνω! Και δεν το λέω επειδή είμαι μπροστά αλλά μου το’ χουν πει κι άλλοι που έχουν δοκιμάσει (και όχι από ευγένεια, ευτυχώς έχω σωστούς φίλους, αν έχω κάνει μ@λ@κΙ@ θα μου το πούνε). Και εκεί έρχεται ο λέων ο βασιλιάς και γουστάρει! Και φουσκώνει σαν κοκκόρι και καμαρώνει σα γύφτικο σκεπάρνι και τρελαίνεται από τη χαρά του που το κάνει ΚΑΙ αυτό καλά! Και βλέπεις τον άτιμο τον ιχθύ να ζαρώνει και να γλυστράει από την καρέκλα του και να σαπίζει και να σκάει από τη ζήλεια του που δεν τα κατάφερε αυτή τη φορά.

Το κακό είναι ότι είμαι και σε ηλικία – μεταίχμιο, όπου ο άτιμος ο ωροσκόπος βγαίνει στην επιφάνεια και το κατατρώει το δύσμοιρο τον αστέρα τον ήλιο. Αλλά αποφάσισα ότι δεν θα του περάσει, από τη μία, και από την άλλη, ότι δεν θα γίνω δέσμια κανενός αστρολογικού χάρτη! Μπορώ να τα καταφέρω και μόνη μου!

Πηγή φωτό

Τελικά, όντως οι πλανήτες καθορίζουν το χαρακτήρα μας ή εμείς επηρεαζόμαστε από αυτά που ακούμε για τα χαρακτηριστικά των ζωδίων και ενεργούμε αναλόγως; 

Ώπα!

Λουλουδικό «μυρίζει μανούλα»

Αναγνωρίζοντας τον κίνδυνο να φανώ γραφική, αναρτώ και άλλα λουλουδάκια. Αλλά όχι ό,τι κι ό,τι λουλουδάκια! Όοοχι! Λουλουδάκια απ’ τον κήπο της μάνας! Αμέ! Με σπέσιαλ αφιέρωμα στην κόκκινη εμμονή της κηπουρού...

Αυτά για την ώρα. Έχω κι άλλες φωτό καβάτζα, θα επανέλθω... Προς το παρόν καληνύχτα!

Tι μπορεί να βρει κανείς στο γκούγκολ

Με αφορμή ένα search στο γκούγκολ με λέξεις κλειδιά «κοιμήθηκα και νιώθω ακόμη κουρασμένη» (!) που την έβγαλε την ταλαίπωρη στο παρόν blog (;), θα γράψω κάτι και μετά θα φύγω τριήμερο (yeah!) στο πατρικό να δω τους δικούς μου και τον καινούριο μικρό που έφερε η φιλενάδα μου στον κόσμο το προηγούμενο σουκού (καινούριο μωάκι!).

Αισθάνεσαι μονίμως κουρασμένη και ό,τι και να κάνεις για να χαλαρώσεις είσαι το ίδιο πτώμα όπως και πριν; Ομοιοπαθούσα, προσφάτως ξεκολλημένη προτείνει μερικά απλά βήματα για να ξεκολλήσεις κι εσύ:

1. Φροντίζεις να έχεις κοντά σου (ή έστω από το τηλέφωνο) έναν άνθρωπο (ενίοτε και δύο - τη μάνα πού την πας;) που σε νοιάζεται πραγματικά και τον αφήνεις να σε βρίζει και να σε (μ)πριζώνει από το πρωί μέχρι το βράδυ να ξεκολλήσεις από το σπιτάκι/κρεβάτι/υπολογιστή σου.
   
2. Αρχίζεις την άσκηση με οποιοδήποτε τρόπο μπορείς και σου πάει. Επειδή έχω φάει τα νιάτα μου στα γυμναστήρια και τώρα βαριέμαι ακόμα και να περάσω απ’ έξω, ξέρω πως θα σου είναι δύσκολο στην αρχή. Άρχισε το περπάτημα. Θα σε κάνει να πάρεις μπρος. Προσωπικά έχω δοκιμάσει και τα διάφορα παιχνίδια στο wii που γυμνάζεσαι, κάνεις γιόγκα, χορεύεις, λυσσάς γενικώς. Κι αυτό πιάνει.
   
3. Κάνε εξετάσεις για να δεις πού βρίσκεσαι. Πολύ πιθανό να σου λείπει σίδηρος. (προσωπική μαρτυρία: από τότε που άρχισα να παίρνω μαγνήσιο έχει φτιάξει απίστευτα η διάθεσή μου. Αλλά εσύ αν δεν το χρειάζεσαι μην πάρεις, απευθύνσου καλύτερα σε γιατρό γιατί εγώ γιατρός δεν είμαι.)

Θα σου έγραφα κι άλλα, αλλά βιάζομαι, πρέπει να φύγω, έχω ταξίδι μπροστά μου και με φωνάζουν. Ραντεβού από Τρίτη. Bye bye!

Υ.Γ. Μωρό σ’ ευχαριστώ! (ξέρεις εσύ)