Ντάγκλα στην αιώρα

Επιτέλους βρήκα το χώρο που θα γιορτάσω τα γενέθλιά μου! Γιατί όσο να πεις το 30 είναι μεγάλο, είναι στρογγυλό, ΟΦΕΙΛΕΙΣ να το γιορτάσεις.

Εδώ και κάμποσο καιρό έστυβα το μυαλό μου να βρω πού θα κάνω το event. Για το σπίτι μου δεν το συζητάω, θέλω να βγω έξω. Και σήμερα το βρήκα. Φαντάσου τώρα ντάλα Αύγουστος, στο κέντρο της Αθήνας, καράκεντρο, πιο κέντρο δεν γίνεται, σε ένα φανταστικό χώρο: γκρεμισμένη πολυκατοικία-οικόπεδο που έχει γίνει νησί αμφιθεατρικό με χώματα κάτω και δέντρα τριγύρω και ξύλινα τραπεζάκια και chill ατμόσφαιρα (ντάξει ρε μάνα, μη φωνάζεις, θα κατέβω την επόμενη μέρα κάτω, εξάλλου τριήμερο είναι).

Καλεσμένοι όλοι οι καμένοι φίλοι (και όποιος άλλος θέλει) που έμειναν Αθήνα κατακαλόκαιρο από άποψη γιατί αυτή την πόλη τελικά μόνο τον Αύγουστο την χαίρεσαι όταν όλοι τρέχουν αφιονισμένοι στα νησιά που βουλιάζουν.

Θα μαζευτούμε, θα πιούμε, θα λέμε και θα κάνουμε ό,τι μας κατέβει, θα περάσουμε φίνα. Αρκεί να μη βγει εκείνη η αναθεματισμένη παροιμία (παροιμία είναι;) που λέει ότι όταν ο άνθρωπος κάνει σχέδια ο Θεός γελάει. Κάποιοι φίλοι μου, βέβαια, πιστεύουν ότι δεν υπάρχει Θεός οπότε όλα καλά (ό,τι να ‘ναι).

Έχει και αιώρες. Όταν θα έχει περάσει η ώρα και θα έχω πιει τόσο πολύ που θα απομονωθώ από το πλήθος που θα χορεύει γύρω μου, θα απλωθώ στην αιώρα και θα κάνω απολογισμό 30 χρόνων. Θα γελάσω μόνη μου, θα συγχυστώ μόνη μου, θα βρίσω, θα κλάψω, θα χτυπηθώ, θα νοσταλγήσω γλυκά, θα σκεφτώ πόσο τυχερή είμαι για όλα όσα έχω ζήσει ως τώρα (και τα καλά και τα άσχημα), θα ευχαριστήσω το Θεό (εγώ δεν είμαι σαν τους φίλους μου) και στο τέλος θα κάνω να σηκωθώ και από την πολλή ντίρλα θα σωριαστώ στα χώματα. Και ύστερα θα έρθει το ασθενοφόρο.