Έχω περάσει αυτό το στάδιο

Πω πω, τι ζωάρα ήταν το αποψινό;;; Τι ωραία που ήταν! Το πρωί στο γραφείο χτυπάει εσωτερικό (εσωτερική γραμμή εννοώ).

-          θα πας Δεληβοριά;

-          (εγώ πηγμένη, δε θέλω να μου μιλάει άνθρωπος) Χμμμ, ναι. Μαζί θα πάμε.

-          Αλήθεια; Έτσι απλά;

-          Ε, τι;

-          Έτσι, ακομπλεστάριστα; Δε θα μου φέρεις καμία αντίρρηση; Θα πάμε;

-          Ναι, ρε φίλε. Θα πάμε.

Το απόγεμα γυρίζω σπίτι μες στη μαύρη κούραση. Ρίχνει μια γρήγορη μπόρα, ίσα που κατάβρεξε το -τεραστίων διαστάσεων- μπαλκόνι μου. Πουσου ρε! Βρέχει. Ξαπλώνω κομμάτια. Δεν έχω καμία όρεξη να σηκωθώ, θέλω να κοιμηθώ μέχρι μεθαύριο. Δε γ@μ(3ται, πάμε. Σέρνω το σαρκίο μου μέχρι το μετρό. Συζητάμε.

-          Είμαι κομμάτια.

-          Κι εγώ. Αλλά δεν ήθελα να σε κρεμάσω.

-          Θες να γυρίσεις σπίτι; Δεν έχω πρόβλημα, πάω και μόνος μου.

-          Όχι, μωρέ, αφού φτάσαμε μέχρι εδώ, πάμε τώρα.

Μέχρι να βρούμε το “venue” ρίξαμε τον ποδαρόδρομο της ζωής μας. Από μακριά ακουγόταν μουσική. Ο άλλος άρχισε τη μίρλα. Αυτός είναι ο Cayetano που ακούγεται. Χάνουμε τον Cayetano. Τι χάνουμε ρε φίλε, απ’ έξω είμαστε! Δεν τον ακούς; Χάνουμε τον Cayetano! Πόσο γκρίνια!

Φτάνουμε είσοδο. 15 έουρος έκαστος έλεγε στο site. Ζητάμε δύο εισιτήρια. 16 ευρώ μας λέει. Τον κοιτάμε. Και τα δύο; Ναι. Τόσο απλά.

Μπαίνουμε, είναι ακόμα μέρα, τα σύννεφα έχουν εξαφανιστεί. Δεν είχα ξανακούσει Cayetano. Ψιλοξενέρα. Κόσμο δεν είχε. Καθώς πέρναγε η ώρα άρχισε να μου αρέσει. Διάλειμμα. Έβλεπα τους άλλους που κρατούσαν μπύρες και μ’ έτρωγε. Αρχίζει να νυχτώνει. Βγαίνουν οι Imam Baildi. Πόσο κέφι; Πώς καταφέρνουν και παντρεύουν τόσο τέλεια το μπουζούκι με τη ρούμπα, το RnB, το funky κ.λπ.; Πόσο έξω καρδιά ο τραγουδιστής; Πόσο μορφή ο κιθαρίστας; Αρχίζω να χορεύω. Ναι, έχω ήδη πιει την πρώτη μπύρα. Μετά σταμάτησα να μετράω! Γ@μώ τη δίαιτά μου, γ@μώ.

Τελειώνουν. Κι εκεί που περιμένουμε να βγουν οι Burger Project, να σου ο Φοίβος. Μα όλη μου η εφηβεία πέρασε μπροστά απ’ τα μάτια μου; Συγκινήθηκα; Θυμήθηκα την περίοδο που έδινα πανελλήνιες και είχε έρθει για συναυλία Πάτρα και είχα πάει και μου υπέγραψε το καινούριο – τότε – cd του (μικρή 17χρονη χαζογκόμενα); Από τότε είχα να τον ακούσω. Παράπονο δεν έχω. Είπε όλα τα χιτς. Είπε την «Bossa Nova του Ησαΐα» που μόνο τώρα μπορώ να καταλάβω το νόημά της (και σαν να βλέπω τον εαυτό μου απέναντί μου), είπε το «Το ‘πα το ‘κανα» που το είχε «ραπάρει» ο ΜΕΓΑΛΟΣ Θανάσης Βέγγος. Είπε και ΤΟ υπέρτατο τραγούδι του τέλους μιας εποχής, της εφηβείας μου, το «Εκείνη». Και από πάνω το μισό φεγγάρι. Κι εγώ να την έχω ακούσει από το αλκοόλ. Η ευτυχία κρύβεται σε στιγμές δε λένε; Αυτό. Ευτυχία και νοσταλγία μαζί.

Και μετά Burger Project. Πόσο γέλιο ρίξαμε; Δεν τους είχα ξανακούσει, εκτός από κανά δυο τραγούδια κι αυτά στο youtube. Ένιωσα ότι στην ελληνική μουσική σκηνή (την οποία δεν την παρακολουθώ τα τελευταία χρόνια) τελικά υπάρχει ελπίδα, παρόλο που λένε διασκευές. Στο τέλος βγήκε πάλι ο Φοίβος και είπαν μαζί την «Bossa Nova του Ησαΐα» ξανά. Μα εγώ, που ‘χω περάσει αυτό το στάδιο…

Ποιος σηκώνεται αύριο;