Μου τη δίνει η μιζέρια!

Όλη μέρα κάθομαι και σκέφτομαι. Το μεσημέρι είδα και την ονομαστική ψηφοφορία. Είδα και τα επεισόδια. Κάποιος δικός μου μου την είπε. «Καλά εδώ ο κόσμος καίγεται, εσύ κάθεσαι και ποστάρεις λουλουδάκια;»

Η απάντηση είναι πολύ απλή, μια λέξη: Ναι. Υπάρχουν ένα εκατομμύριο πηγές να ανατρέξει κανείς για να ενημερωθεί (κυρίως στο internet – αν θές πάρε εφημερίδα ή άνοιξε την τηλεόραση ή/και το ραδιόφωνο, εσύ επιλέγεις το μέσο). Υπάρχουν bloggers που γράφουν, αναλύουν καταστάσεις, εκθέτουν απόψεις. Άλλοι ειδικοί, κάποιοι άλλοι λιγότερο ειδικοί, κάποιοι απλοί πολίτες που εκφράζονται. Και όλοι πράττουν καλώς. Τουλάχιστον δεν μας έχουν φιμώσει ή δεν έχουμε αυτοφιμωθεί ακόμα.

Προσωπικά δεν έχω σκοπό να γράψω κάτι για την κατάσταση της χώρας μας. Όχι γιατί δεν έχω άποψη ούτε γιατί είμαι βολεμένη. Σε καμία περίπτωση. Και άποψη έχω και βολεμένη δεν είμαι (εκτός αν θεωρείται βόλεμα μια δουλειά ως νοικιασμένος, χωρίς προοπτική, χωρίς εξέλιξη, χωρίς κανένα δικαίωμα). Αλλά αυτά τα έχω ξαναπεί.

Θα συνεχίσω να ποστάρω λουλουδάκια, τραγούδια που μου έρχονται στο μυαλό, κείμενα με χιούμορ και διάφορα άλλα νέα (π.χ. για συναυλίες), θα συνεχίσω να απευθύνομαι σε φίλους για να τους πειράξω. Γιατί πολύ απλά δεν μπορώ τη μιζέρια. Γιατί είναι αυτός ο ύπουλος τρόπος να σκύβεις το κεφάλι. Αρκετή μιζέρια έχει μπει στη ζωή μας τελευταία, τουλάχιστον ας μην της δίνουμε τη χαρά να καταστρέψει όλα όσα μας «φτιάχνουν», όλα όσα γουστάρουμε να κάνουμε.

Α, και κάτι άλλο. Την τελευταία βδομάδα είδα πολλούς ανθρώπους να λένε αντίο και να αφήνουν τα blog τους. Τι στο καλό, επιδημία έπεσε; Δεν ξέρω τι μπορεί να περνάει ο καθένας ούτε φυσικά μπορώ να το κρίνω (ούτε θέλω εννοείται) αλλά φαίνεται σαν αυτή η μιζέρια να έχει αρχίσει να μας τρώει σιγά σιγά, τον καθένα για τους λόγους του.

Ξέρεις κάτι; Η μιζέρια φέρνει βαρεμάρα και η βαρεμάρα μήτηρ πάσης κακίας. Γι’ αυτό πάρε αγαπησιάρικο τραγουδάκι και ταξίδεψε!

Υ.Γ. Χρόνια πολλά στον Πέτρο, τον Παύλο, την Πετρούλα, την Παυλίνα. Γιορτάζει και ο Απόστολος σήμερα; (η άσχετη!) Όχι, γιατί αν γιορτάζει έχω να κάνω κι άλλα τηλεφωνήματα!!

Βόλτα στην εξοχή

Τον τελευταίο καιρό μου την έχει δώσει και κάνω περιπάτους σε διάφορα πράσινα μέρη εδώ κι εκεί. Πρόσφατα θυμήθηκα ότι κάπου έχω καταχωνιασμένη μια 10άρα φωτογραφική (δώρο από διαγωνισμό παρακαλώ!) και είπα να τα συνδυάσω αυτά τα δύο.

Ιδού τα αποτελέσματα!

Το ροζ πάντα μου έφτιαχνε τη διάθεση!

Λίγο πορτοκαλοκίτρινο για να σπάσει η ροζίλα!

Και ξανά ροζ :)

Το ροζ από πάνω βγαίνει και σε λευκό

Μπλε γιασεμί

 

Και για το τέλος μια μαύρη γάτα με καταπράσινο μάτι, η οποία αρνήθηκε πεισματικά να ποζάρει!

Με θέα το σύμπαν

Μιας και είμαστε σε εκείνη την περίοδο που οι σχολές χορού κλείνουν σεζόν και κάνουν παραστάσεις, επίτρεψέ μου να σου κάνω πρόταση χορευτική και πάνω απ’ όλα ψυχαγωγική.

Είσαι στην Πάτρα ή σκοπεύεις να πας για δουλειά, αναψυχή ή δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο και δεν ξέρεις πώς να περάσεις ένα καλοκαιρινό Δευτεριάτικο βράδυ; Μη μείνεις μέσα, κάνει ζέστη. Θα βαρεθείς, τα κανάλια έχουν ήδη αρχίσει τις επαναλήψεις. Μην ανησυχείς, λοιπόν, σου έχω λύση.

Δευτέρα 27 Ιουνίου και ώρα 9η βραδινή, στο Συνεδριακό Κέντρο του Πανεπιστημίου Πατρών γίνεται η παράσταση χορού «Με θέα το σύμπαν» (και μόνο από τον τίτλο καταλαβαίνεις πως θα σε πάει εντελώς αλλού) του Dance Studio Ρούλα Μαυριοπούλου.

Ξέρεις τι ωραίο αεράκι κάνει εκεί στο Ρίο; Άσε που τελειώνει και νωρίς (κατά τις 10μιση) και πετάγεσαι κάτω στην παραλία για ένα χαλαρό ποτάκι. Ζηλεύω ήδη!

Θέλω θάλασσα

Πάνω στο κατάστρωμα. Το πλοίο τρέχει πάνω στην καταγάλανη θάλασσα, αφήνοντας πίσω του αφρό. Φυσάει αεράκι, ούριο, καθόλου ενοχλητικό και ο ήλιος λάμπει. Εσύ ακουμπάς στην κουπαστή, κοιτάζεις πέρα από τον ορίζοντα και τα γκριζογάλανα μάτια σου γίνονται ένα με το νερό. Δικός μου και ο Αύγουστος…

Moby – Koueen σημειώσατε 1

Όταν όλες οι ενδείξεις και οι αντενδείξεις σου λένε ότι πρέπει να κάνεις κάτι και όταν όλο το Σύμπαν συνωμοτεί κ.λπ. κ.λπ. και δεν το κάνεις, τότε είσαι άξια της μοίρας σου.

Μιλάω φυσικά για τη χτεσινή συναυλία. Μετά την ακύρωση της εμφάνισης της Έιμυς της Κρασοσπιτούς (πράγμα αναμενόμενο) έβλεπα με πολύ πιο θετικό μάτι τη δική μου παρεύρεση στο Moby. Τον λατρεύω, τον είχα δει και πριν από λίγα χρόνια στη Μαλακάσα οπότε ήξερα ότι περί τίνος πρόκειται. Θα ήταν εξαιρετικός και θα περνούσα φανταστικά.

Βρήκα ουρανοκατέβατο εισιτήριο 20 έουρος κάτω από την αρχική τιμή και κατευθείαν αναφώνησα ΝΑΙαιαιαιαιαιιααιαι! Παρέα; Δεν το συζητώ, η καλύτερη. Και μετά είδα το πρόγραμμα των εμφανίσεων και την ώρα που θα έπαιζε. 11 με 1. Γκλουκ! Και στο Φάληρο; Πώς θα γυρίσω κέντρο χωρίς αυτοκίνητο; Θα γίνεται χαμός, όλοι θα ψάχνουν για ταξί. Άσε που είμαι ήδη πολύ κουρασμένη και την επόμενη μέρα στο γραφείο θα καταρρεύσω πάνω στο πληκτρολόγιο και έχω και πάρα πολλή δουλειά και με θολό κεφάλι πώς θα τα βγάλω πέρα; (παραλήρημα)

Πράγματι, χτες το βράδυ ήμουν τόσο κουρασμένη που με πήρε ο ύπνος στις 11 (την ώρα δηλαδή που έβγαινε ο Moby), βλέποντας βραβεία Μαντ, σε απόλυτη παρακμή και σκεφτόμενη τι με περίμενε το επόμενο πρωί.

Και το επόμενο πρωί ήρθε και με βρήκε να πίνω τον καφέ μου μπροστά στο πισί μου πριν σηκωθώ να ετοιμαστώ για να φύγω. Και έκανα το λάθος να δω βίντεο από τη χτεσινοβραδινή συναυλία. Ότι χτύπαγα το κεφάλι μου πάνω στο λαπτοπ; Ότι από το τρέμουλο των χεριών (από τα νεύρα μου) μου χύθηκε ο καφές και έγινα χάλια; Ότι σιχτίρισα την ώρα και τη στιγμή που με έπιασε το προαναφερθέν παραλήρημα;

Και τι κατάλαβα; Έχασα μια τέλεια συναυλία και έχω όλα τα συμπτώματα που θα είχα ακόμα και αν πήγαινα: νιώθω ακόμα κουρασμένη παρόλο που κοιμήθηκα 8 ώρες, έπηξα στο γραφείο ακούγοντας το κοντό και το μακρύ του καθενός (πράγμα που συμβαίνει καθημερινά, απλώς όταν είμαι πτώμα έχω πολύ λιγότερες αντοχές και ανοχές). Τουλάχιστον αν ήμουν εκεί θα είχε φτιάξει η ψυχολογία μου και δεν θα είχα τόσα νεύρα.

Πότε θα μάθω να ακούω το ένστικτό μου και να κάνω αυτό που θέλω και όχι αυτό που πρέπει; Πότε;;;

Στη φωτιά τη ρίχνω

Για κάποιο απροσδιόριστο και αδιευκρίνιστο λόγο το σιγοτραγουδάω όλο το απόγευμα. Και είπα να το μοιραστούμε...

Ξανακαλωσήρθατε!

Καλημέρα!

Καλώς ορίσατε στον ανανεωμένο χώρο μου. Πώς σας φαίνεται; Λίγο πιο χαρούμενο, ε; Όχι; Καλά.

Μετά από πολύ ψάξιμο και δοκιμές και ξανά στήσιμο γιατί το backup που κράτησε για το προηγούμενο template ήταν επιεικώς gtp, κατέληξα σε αυτό που βλέπετε.

Δυστυχώς δεν μπόρεσα να κάνω την εικόνα (σελίδα τετραδίου είναι, σε περίπτωση που δεν έγινε αντιληπτό) 1800x1600, γι’ αυτό μπήκε σε παράθεση και δεν πολυφαίνεται ότι είναι «χαρτί». Νομίζω.

Αν κάποιος μπορεί να μου δώσει τα φώτα του πώς μπορώ να αλλάξω την ανάλυση, θα το δεχτώ με ευχαρίστηση. Αλλά θέλω οδηγίες, θα κάνεις αυτό κι αυτό κι αυτό, ένα δύο τρία, όχι μπες στο τάδε site και βρες άκρη. Αυτό το έκανα δύο μέρες τώρα και έβγαλα τα ματάκια μου. 

Όχι τίποτ’ άλλο, αλλά το βράδυ είναι και η συναυλία και θα πρέπει να ετοιμαστώ! :p

Update: Επίσης, ευχαριστώ και τον καλό μου που μου εξήγησε με λεπτομέρειες πώς να αλλάξω την ανάλυση της εικόνας κρατώντας τη χαμηλή σε kbyte για να μη γίνει τέρας και μου έδωσε και σχετικό προγραμματάκι. Αυτός ο άνθρωπος είναι η λύση σε κάθε μου πρόβλημα! (Φιλί! :*)

Τη βοήθεια του κοινού παρακαλώ!

Αγαπημένοι μου φίλοι bloggers (και μη). Σε όλους εσάς απευθύνομαι (όπως πάντα άλλωστε, με εξαίρεση την 14^η Ιουνίου!). Χρειάζομαι τα φώτα των παλαιότερων και τον ενθουσιασμό των νεότερων.

Επειδή ακόμα είμαι καινούρια στο μπλογκοκουρμπέτι και επειδή είμαι και λιοντάρι (και αναρωτιόσασταν για το όνομα, ε;) και βαριέμαι εύκολα, αποφάσισα ότι θέλω να κάνω μια αλλαγή. Όχι, το μαλλί μου λέω να τα κρατήσω όπως είναι προς το παρόν και η κομμώτριά μου μου πέφτει κομματάκι μακριά, άσε που πρέπει να αλλάζω και το logo. Aποφάσισα, λοιπόν, να αλλάξω τη διακόσμηση του «σπιτιού». Όχι του κανονικού, αυτού εδώ.

Ψάχνω τόση ώρα στο νετ να βρω κανά γουστόζικο template γιατί αυτό το βαρέθηκα και μου φαίνεται και πολύ άσπρο. Καλά, δεν θέλω κάτι τρελό, με πολλά χρώματα και μπαρμπαδελάκια (που λένε και οι φίλοι μου οι Θεσσαλονικείς) γιατί είναι κουραστικά και σου αποσπούν την προσοχή, δεν προσέχεις το κείμενο και γενικά χάνεσαι. Θέλω κάτι πάλι στο ίδιο concept, κάτι σε τετράδιο, ημερολόγιο, ατζέντα αλλά, από την άλλη όχι κάτι πολύ σοβαρό. Ψάχνω τη χρυσή τομή, εν πάσει περιπτώσει.

Και ψάχνω εδώ και πολλή ώρα αλλά δεν έχω βρει κάτι που να μ’ αρέσει. Μάλλον θα φταίει που είμαι πολύ κουρασμένη, τι να πω. Μόνο ένα είδα που μου άρεσε πάααρα πολύ αλλά το έχω δει να παίζει σε μπλογκ και δε μου φαίνεται και πολύ σωστό να το χρησιμοποιήσω κι εγώ, οπότε κάηκε. Θα μου πεις, παρθενογένεση στην τέχνη δεν υπάρχει και άλλα τέτοια κλισέ, αλλά τι να κάνω, τρώω κι εγώ τα κολλήματά μου.

Γι’ αυτό, σας παρακαλώ, κυρίες και κύριοι, δώστε ό,τι έχετε ευχαρίστηση. Ιδέες, links, απλή συμπαράσταση, τίποτα, ό,τι προαιρείσθε τέλος πάντων. Σε σχόλιο από κάτω ή και σε email, όλα τα δέχομαι.

Και επειδή δεν είμαι και γαϊδούρα και θα υποχρεωθώ, θα δώσω την τιμή σε αυτόν/αυτήν, του οποίου τελικά θα επιλέξω την ιδέα-template, να ανεβάσω εδώ ένα κείμενό του (καινούριο ή παλιο, δεν έχει σημασία), το πρώτο που θα αναρτηθεί με το νέο template. Είμαι και πολύ ψώνιο, έτσι;  :p

Ευχαριστώ εκ των προτέρων.

Με εκτίμηση,

Koueen

Ντάγκλα στην αιώρα

Επιτέλους βρήκα το χώρο που θα γιορτάσω τα γενέθλιά μου! Γιατί όσο να πεις το 30 είναι μεγάλο, είναι στρογγυλό, ΟΦΕΙΛΕΙΣ να το γιορτάσεις.

Εδώ και κάμποσο καιρό έστυβα το μυαλό μου να βρω πού θα κάνω το event. Για το σπίτι μου δεν το συζητάω, θέλω να βγω έξω. Και σήμερα το βρήκα. Φαντάσου τώρα ντάλα Αύγουστος, στο κέντρο της Αθήνας, καράκεντρο, πιο κέντρο δεν γίνεται, σε ένα φανταστικό χώρο: γκρεμισμένη πολυκατοικία-οικόπεδο που έχει γίνει νησί αμφιθεατρικό με χώματα κάτω και δέντρα τριγύρω και ξύλινα τραπεζάκια και chill ατμόσφαιρα (ντάξει ρε μάνα, μη φωνάζεις, θα κατέβω την επόμενη μέρα κάτω, εξάλλου τριήμερο είναι).

Καλεσμένοι όλοι οι καμένοι φίλοι (και όποιος άλλος θέλει) που έμειναν Αθήνα κατακαλόκαιρο από άποψη γιατί αυτή την πόλη τελικά μόνο τον Αύγουστο την χαίρεσαι όταν όλοι τρέχουν αφιονισμένοι στα νησιά που βουλιάζουν.

Θα μαζευτούμε, θα πιούμε, θα λέμε και θα κάνουμε ό,τι μας κατέβει, θα περάσουμε φίνα. Αρκεί να μη βγει εκείνη η αναθεματισμένη παροιμία (παροιμία είναι;) που λέει ότι όταν ο άνθρωπος κάνει σχέδια ο Θεός γελάει. Κάποιοι φίλοι μου, βέβαια, πιστεύουν ότι δεν υπάρχει Θεός οπότε όλα καλά (ό,τι να ‘ναι).

Έχει και αιώρες. Όταν θα έχει περάσει η ώρα και θα έχω πιει τόσο πολύ που θα απομονωθώ από το πλήθος που θα χορεύει γύρω μου, θα απλωθώ στην αιώρα και θα κάνω απολογισμό 30 χρόνων. Θα γελάσω μόνη μου, θα συγχυστώ μόνη μου, θα βρίσω, θα κλάψω, θα χτυπηθώ, θα νοσταλγήσω γλυκά, θα σκεφτώ πόσο τυχερή είμαι για όλα όσα έχω ζήσει ως τώρα (και τα καλά και τα άσχημα), θα ευχαριστήσω το Θεό (εγώ δεν είμαι σαν τους φίλους μου) και στο τέλος θα κάνω να σηκωθώ και από την πολλή ντίρλα θα σωριαστώ στα χώματα. Και ύστερα θα έρθει το ασθενοφόρο.

"Και τρελαιαιαίνομαι"

Ευτυχώς προς το παρόν σε πρόλαβα! Και δεν άρχισες το κράξιμο (είναι η συνέχεια). Δηλαδή δεν κατάλαβα, πού το βρίσκεις το παράξενο να κάθεται μια κοπέλα (δηλαδή εγώ) σε ένα παγκάκι στην Αιόλου και να διαβάζει το φρεσκοαγορασμένο βιβλίο της; Δεν έχεις ξαναδεί; Επειδή εσύ μετά το γραφείο πας κατευθείαν σπίτι να καθαρίσεις- φτιάξεις γεμιστά-προλάβεις τον ψαρά (α, σόρρυ, στον ψαρά πας το Σάββατο);

Άκου πως έχει το πράμα. Έφυγα κατά τις 5 – 5μιση σήμερα. Βαριόμουν να γυρίσω σπίτι και έκανα βόλτα στο κέντρο. Τρύπωσα σε βιβλιοπωλείο δύο δρόμους παραπάνω και είδα καινούρια βιβλία που ήθελα να τα πάρω όλα (κλασικά) αλλά είχα ξωμείνει από λεφτά και δεν ήθελα να βγάλω άλλα (ακόμα 14 έχει ο μήνας). Και έφυγα άρον άρον. Περπατώντας την Πανεπιστημίου έφτασα σιγά σιγά στο παλιό καλό γωνιακό μαγαζί που από ναός του χρήματος έγινε πρόσφατα ναός της γνώσης και επειδή είναι καινούριο και επειδή δεν είχα ξαναπάει τρύπωσα και εκεί. Μπροστά μου είδα πάλι τα ίδια βιβλία που είχα δει και στο προηγούμενο και διάφορα άλλα πραματάκια που τα ήθελα όλα.

Ε, δεν άντεξα. Αγόρασα βιβλίο που έκανε 10,65 (είχα ακριβώς 11,20 πάνω μου) και χάρηκα πολύ! Ε, πού να πάω να κλειστώ στους τέσσερις τοίχους. Περπάτησα λίγο ακόμα (αφού πρώτα γύρισα όλο το μαγαζί πάνω κάτω) και κατέληξα στην πρωινή μας γειτονιά (κάποια πράγματα δεν ξεπερνιούνται ποτέ) να διαβάζω το καινούριο μου απόκτημα όλο χαρά. Ε, και τότε με είδες. Κι άρχισες τα τουίτ τουίτ.

Ένα πράμα να ξέρεις μόνο: ξινό μου βγήκε! Με γκαντέμιασες τόσο πολύ που τρία λεπτά αφότου έφυγες, ήρθε και κάθισε δίπλα μου μία από εκείνες τις ηλικιωμένες κυρίες που βογγάνε συνέχεια γιατί τις πονάει το πόδι τους αλλά παρόλ’ αυτά γυρνάνε όλη την Αθήνα με τα πόδια για να βρούνε το πιο φτηνό υφασματάδικο να αγοράσουν κοψοχρονιά τούλι για τις μπουμπουνιέρες της κόρης τους και κρατάνε εκείνες τις τεράστιες τσάντες τις καρό από μουσαμά (3 ευρώ στο περιπτέρι στην Ομόνοια) και φυσικά ήθελε να μου πιάσει την κουβέντα.

Τι να έχω πέσει με τα μούτρα στο βιβλίο, τι να έχω ρίξει και τη μαλλούρα μπροστά, τι να στέκομαι αγαλματάκι ακούνητη, αμίλητη, αγέλαστη, με το που με έβλεπε να κάνω την παραμικρή κίνηση (π.χ. ανάσα) μου μίλαγε. Και δεν ήταν τόσο αυτό το πρόβλημα. Το πρόβλημα ήταν ότι μίλαγε τόσο δυνατά που την ακούγανε μέχρι το Μοναστηράκι (όταν λέω Μοναστηράκι εννοώ μέσα στο τρένο, πρώτο πρώτο βαγόνι προς Πειραιά).

Ξινό μου το ‘βγαλες, παλιογκαντέμη. Αλλά ο Θεός είναι μεγάλος. Γιατί αν πέρναγες πέντε λεπτά νωρίτερα θα έβλεπες το τρελό ξανθό γκομενάκι που ήρθε τριαλαρί τριαλαρό και μου ζήτησε τσιγάρο γιατί δεν κρατιόταν μέχρι το περίπτερο στη γωνία. Και μιλήσαμε και λίγο, λες και γνωριζόμασταν χρόνια. Και ζήτημα αν ήταν 20. Άντε, με το ζόρι 19. Μπες chat. (Και πάρε κι ένα ξέσπασμα Άσπας να έρθεις στα ίσια σου!)

  

Υ.Γ. Ζητώ συγγνώμη από τους υπόλοιπους που δεν κατάλαβαν τίποτα, αλλά αυτό το χρωστούσα!

Δες τη μουσική

Λοιπόν, σήμερα που δεν δουλεύω ένεκα που χρησιμοποιώ πνεύμα και ουχί μπράτσο και μηριαίο (γι’ αυτό έχω γίνει διπλάσια) άναψα τηλεόραση και έπεσα πάνω σε διαφήμιση μιας πολύ ενδιαφέρουσας πρωτοβουλίας και ενθουσιάστηκα!

Κυριακή 19 Ιουνίου, στο Μουσείο Μπενάκη στην Πειραιώς γίνεται αυτό: «μία συναυλία σαν όλες τις άλλες, που όμως Κωφοί και ακούοντες αλληλεπιδρούν και συμμετέχουν ισότιμα στη μουσική εμπειρία».

Με ελεύθερη είσοδο και Κ.Βήτα και Signmark.

Για περισσότερες πληροφορίες δες εδώ και εδώ και αν είσαι εκεί κοντά, ραντεβού στις 20:30 που ανοίγουν οι πόρτες!

Α, και δες και σχετικό ταινιάκι (από τα αγαπημένα μου).

Update: Το βιντεάκι που υπήρχε στην ανάρτηση το κατέβασαν από το σωλήνα. Πάρε ένα Signmark στη θέση του, να ξέρεις τι θα ακούσεις. Δεις. Ακούσεις. Μπερδεύτηκα. Καλό είναι αυτό!

Προβλήματα που έχει ο κόσμος

Προχτές έφτιαξα προφίλ στο facebook για το μπλογκ και μπερδεύομαι γιατί ταυτόχρονα έχω και το προσωπικό μου ανοιχτό. Ελπίζω να μην κάνω καμιά βλακεία και γράψω καμιά καφρίλα και χαλάσω το ίματζ μου.

Την άλλη βδομάδα είναι η συναυλία της Amy Winehouse και θα πάει πολύς κόσμος. Δε μου αρέσει ιδιαίτερα αλλά το σκέφτομαι να πάω για το χαβαλέ. Αν έρθει ποτέ γιατί ακόμα είναι για rehab. Και να έρθει, θα βγει ποτέ στη σκηνή; Και να βγει στη σκηνή, θα μπορέσει να πάρει τα πόδια της και να βγάλει φωνή ή θα καταρρεύσει μόλις θα αρχίσει τις άναρθρες κραυγές; Από την άλλη, 50 έουρος είναι κάπως υπερβολική τιμή για εισιτήριο. Ντάξει, θα είναι ο Moby που μ’ αρέσει. Αλλά αυτόν τον είχα δει το 2005. Problem…

Τις προάλλες ο καλός μου μου έστειλε ένα mail με θέμα «Μα γιατί δε σε γράφει εκεί μέσα;» στο οποίο είχε αυτό το link http://www.nobility-association.com/. Γέλαγα μισή ώρα. Πάντως, για να μην παρεξηγούμαστε, το ότι έχω επιλέξει σαν nick το koueen, δε με κάνει βασιλικιά σε καμία περίπτωση (ξου, μακριά από μένα!).

Πριν λίγο μόλις κατάφερα να κάτσω στο πισί γιατί μου ‘ρθε η έμπνευση και ήθελα να γράψω και μπροστά στα μάτια μου ανέμιζε μια τρίχα που είχε ξεφύγει από τις υπόλοιπες. Ήταν άσπρη. Και με κορόιδευε! Στα μούτρα μου η ξεδιάντροπη! Και τις προάλλες εντόπισα και μια άλλη ενώ νόμιζα πως είχα μόνο μία (ήταν η μόνη που είχα δει προφανώς γιατί ήταν μπροστά στη φράντζα και φαινότανε). Ο δικός μου που είναι καλός άνθρωπος μου είπε ότι δεν είναι άσπρη, είναι ξανθιά. Αλλά ξέρω ότι το έκανε μόνο και μόνο για να με καθησυχάσει. Προς ίδιο όφελος φυσικά για να μην αρχίσω την γκρίνια και του διαλύσω το νευρικό σύστημα. Πφφφ, κι άλλα έξοδα τώρα, βαφές, πινέλα, οξυζενέδια, χαμένος χρόνος, βαριέμαι. Και ήμουν τόσο περήφανη για το μαύρο φυσικό χρώμα των μαλλιών μου...

Δεν ξέρω τι να κάνω απόψε το βράδυ. Να πάω θερινό να δω το Χανγκόβερ ΙΙ, να μείνω μέσα και να βγω αύριο ή να πάω κατευθείαν αργά για ποτό; Με βλέπω τελικά να με παίρνει ο ύπνος σε λίγο και να ξυπνάω αύριο το μεσημέρι και να με δουλεύει πάλι ο Α.Π. (η μούσα μου ντε) και να με λέει πάλι γιαγιάκα. Αλλά είναι που δε θέλω να ανοίξω το στόμα μου γιατί θα τον εκθέσω ανεπανόρθωτα.

Άσε που τόση ώρα που μαγείρευα σκεφτόμουν διάφορα και μου κατέβαινε η μία ιδέα μετά την άλλη και τώρα που έφαγα, νύσταξα και τα ξέχασα όλα. Και επίσης χρειάζομαι επειγόντως διακοπές αλλά αυτό το έχω ξαναγράψει και θα καταντήσω γραφικιά στο τέλος.

Αυτά. Άμα θυμηθώ κάτι άλλο θα κάνω update. Καλό υπόλοιπο τριημέρου σε όλους!

Έχω περάσει αυτό το στάδιο

Πω πω, τι ζωάρα ήταν το αποψινό;;; Τι ωραία που ήταν! Το πρωί στο γραφείο χτυπάει εσωτερικό (εσωτερική γραμμή εννοώ).

-          θα πας Δεληβοριά;

-          (εγώ πηγμένη, δε θέλω να μου μιλάει άνθρωπος) Χμμμ, ναι. Μαζί θα πάμε.

-          Αλήθεια; Έτσι απλά;

-          Ε, τι;

-          Έτσι, ακομπλεστάριστα; Δε θα μου φέρεις καμία αντίρρηση; Θα πάμε;

-          Ναι, ρε φίλε. Θα πάμε.

Το απόγεμα γυρίζω σπίτι μες στη μαύρη κούραση. Ρίχνει μια γρήγορη μπόρα, ίσα που κατάβρεξε το -τεραστίων διαστάσεων- μπαλκόνι μου. Πουσου ρε! Βρέχει. Ξαπλώνω κομμάτια. Δεν έχω καμία όρεξη να σηκωθώ, θέλω να κοιμηθώ μέχρι μεθαύριο. Δε γ@μ(3ται, πάμε. Σέρνω το σαρκίο μου μέχρι το μετρό. Συζητάμε.

-          Είμαι κομμάτια.

-          Κι εγώ. Αλλά δεν ήθελα να σε κρεμάσω.

-          Θες να γυρίσεις σπίτι; Δεν έχω πρόβλημα, πάω και μόνος μου.

-          Όχι, μωρέ, αφού φτάσαμε μέχρι εδώ, πάμε τώρα.

Μέχρι να βρούμε το “venue” ρίξαμε τον ποδαρόδρομο της ζωής μας. Από μακριά ακουγόταν μουσική. Ο άλλος άρχισε τη μίρλα. Αυτός είναι ο Cayetano που ακούγεται. Χάνουμε τον Cayetano. Τι χάνουμε ρε φίλε, απ’ έξω είμαστε! Δεν τον ακούς; Χάνουμε τον Cayetano! Πόσο γκρίνια!

Φτάνουμε είσοδο. 15 έουρος έκαστος έλεγε στο site. Ζητάμε δύο εισιτήρια. 16 ευρώ μας λέει. Τον κοιτάμε. Και τα δύο; Ναι. Τόσο απλά.

Μπαίνουμε, είναι ακόμα μέρα, τα σύννεφα έχουν εξαφανιστεί. Δεν είχα ξανακούσει Cayetano. Ψιλοξενέρα. Κόσμο δεν είχε. Καθώς πέρναγε η ώρα άρχισε να μου αρέσει. Διάλειμμα. Έβλεπα τους άλλους που κρατούσαν μπύρες και μ’ έτρωγε. Αρχίζει να νυχτώνει. Βγαίνουν οι Imam Baildi. Πόσο κέφι; Πώς καταφέρνουν και παντρεύουν τόσο τέλεια το μπουζούκι με τη ρούμπα, το RnB, το funky κ.λπ.; Πόσο έξω καρδιά ο τραγουδιστής; Πόσο μορφή ο κιθαρίστας; Αρχίζω να χορεύω. Ναι, έχω ήδη πιει την πρώτη μπύρα. Μετά σταμάτησα να μετράω! Γ@μώ τη δίαιτά μου, γ@μώ.

Τελειώνουν. Κι εκεί που περιμένουμε να βγουν οι Burger Project, να σου ο Φοίβος. Μα όλη μου η εφηβεία πέρασε μπροστά απ’ τα μάτια μου; Συγκινήθηκα; Θυμήθηκα την περίοδο που έδινα πανελλήνιες και είχε έρθει για συναυλία Πάτρα και είχα πάει και μου υπέγραψε το καινούριο – τότε – cd του (μικρή 17χρονη χαζογκόμενα); Από τότε είχα να τον ακούσω. Παράπονο δεν έχω. Είπε όλα τα χιτς. Είπε την «Bossa Nova του Ησαΐα» που μόνο τώρα μπορώ να καταλάβω το νόημά της (και σαν να βλέπω τον εαυτό μου απέναντί μου), είπε το «Το ‘πα το ‘κανα» που το είχε «ραπάρει» ο ΜΕΓΑΛΟΣ Θανάσης Βέγγος. Είπε και ΤΟ υπέρτατο τραγούδι του τέλους μιας εποχής, της εφηβείας μου, το «Εκείνη». Και από πάνω το μισό φεγγάρι. Κι εγώ να την έχω ακούσει από το αλκοόλ. Η ευτυχία κρύβεται σε στιγμές δε λένε; Αυτό. Ευτυχία και νοσταλγία μαζί.

Και μετά Burger Project. Πόσο γέλιο ρίξαμε; Δεν τους είχα ξανακούσει, εκτός από κανά δυο τραγούδια κι αυτά στο youtube. Ένιωσα ότι στην ελληνική μουσική σκηνή (την οποία δεν την παρακολουθώ τα τελευταία χρόνια) τελικά υπάρχει ελπίδα, παρόλο που λένε διασκευές. Στο τέλος βγήκε πάλι ο Φοίβος και είπαν μαζί την «Bossa Nova του Ησαΐα» ξανά. Μα εγώ, που ‘χω περάσει αυτό το στάδιο…

Ποιος σηκώνεται αύριο;

Γράμμα στο ταλαίπωρο ΙΤ

Καλό μου ΙΤ γιατί μας κάνεις τέτοια παιχνίδια; Από σήμερα έκοψες όλες τις προσβάσεις στο internet! Τι σόι company policy είναι αυτή; Καλά, το Facebook το καταλαβαίνω. Εξάλλου το έχεις κάνει εδώ και καιρό. Είναι δυνατόν εν ώρα εργασίας να facebookιάζονται οι υπάλληλοι; Το ξέρω ότι κατά βάθος το κάνεις για να μας (χα χα) προστατέψεις και να μην απολύσει η εταιρία μερικές δεκάδες υπαλλήλων γιατί μετά ποιος θα μείνει να δουλέψει;

Καταλαβαίνω επίσης και τα online παιχνίδια. Για τον ίδιο λόγο με το facebook. Όχι ότι εγώ παίζω, πού να βρω χρόνο; Αλλά κάποια πράγματα δεν τα καταλαβαίνω, ρε ΙΤ. Το apergia.gr γιατί το έκλεισες; Για να μην μάθουμε πότε θα απεργήσουμε; Τα προσωπικά web based mail τύπου hotmail; Τι φοβάσαι; Ότι θα διαρρεύσουν τα απόρρητα; Δεν είμαστε τόσο ηλίθιοι. Εξάλλου αυτά μπορούν να διαρρεύσουν και από τα εταιρικά mail μια χαρά. Και ανακάλυψες ότι μαϊδουδιάζαμε το gmail γιατί μπαίναμε μέσω google (μεταξύ μας σιγά το δύσκολο αλλά σου πήρε καιρό να το πάρεις χαμπάρι).

Αμ το youtube, vimeo, dailymotion κ.λπ.; Τι σε πειράζει να ακούμε τη μουσικούλα μας; Εξάλλου οι περισσότεροι έχουμε μονίμως ένα ζευγάρι ακουστικά πάνω στα pc μας, δεν ενοχλούμε κανέναν. Ναι, ok, έχουμε μουσική στους σκληρούς μας, στα κινητά ή τα mp3 μας αλλά πες ότι βαριόμαστε βρε αδερφέ, ότι θέλουμε να ακούσουμε κάτι διαφορετικό. Δε σου λέω ότι θα κάτσουμε να δούμε και ταινία! Αυτό μπορούμε να το κάνουμε απλά με ένα dvd. Θέλω να πω ότι αν θέλει ο άλλος να λουφάρει, θα το κάνει και χωρίς τους «πειρασμούς» του internet.

Αλλά τον blogger, μάνα μου, γιατί τον φίμωσες; Τι σου φταίει; Πώς θα κάνω τώρα το διάλειμμα μου εγώ; Πώς θα ενημερώνομαι; Μόνο από το in (που κάνει και 100 ώρες να φορτώσει γιατί τα pc μας είναι και τελευταίας τεχνολογίας), τη Ναυτεμπορική και το enet; Δεν έχω εναλλακτική γι’ αυτό!

Από την άλλη, θα μου πεις, θες και διάλειμμα τσουτσέκι; Σκάσε και δούλευε! Αν θες διάλειμμα άνοιξε το intranet και διάβασε τα νέα της εταιρίας. Ωραία ρε! Θα με κάνεις να χαλάω τα δωρεάν MB στο κινητό μου τζάμπα; 1,25MB θέλει το αναθεματισμένο το smart για να κατεβάσει μόνο το δικό μου blog (που υποτίθεται ότι είναι και σχετικά ελαφρύ)! Δεν ντρέπεσαι λιγάκι; Πού είναι η συναδελφική αλληλεγγύη; Απαιτώ επίδομα internet ΤΩΡΑ! Αλλιώς κόψτο εντελώς. Τι τώρα, θα παίζουμε;

Κυριακή μεσημέρι

Κυριακή μεσημέρι και οι ανταποκρίσεις από φίλους με πληροφορούν ότι οι παραλίες - κοντινές και μη - είναι γεμάτες. Λογικό. Με 27 βαθμούς ποιος μένει στην πόλη; Χμμμ, εγώ;;

Σε διαφορετική περίπτωση θα ‘θελα κι εγώ τώρα να έπαιρνα μάσκα-αναπνευστήρα-βατραχοπέδιλα και να τρόμαζα τα πιτσιρίκια που θα πέταγαν δεξιά και αριστερά τα κουβαδάκια τους και θα φώναζαν «Μαμάααααα, ήρθε ο καρχαρίας να μας φάει! (τι κομψά που το θέτω όμως!) Μετά θα γυρνούσα σπίτι με τσακισμένη μέση γιατί μες στο νερό δεν το καταλαβαίνω ότι τη ζορίζω και λυσσάω αλλά μετά από λίγες ώρες σφαδάζω απ’ τους πόνους.

Αντίθετα, έμεινα σπίτι και, παρά τη βαρεμάρα που με έδερνε σήμερα, (πολλή βαρεμάρα όμως, περισσότερη δεν γινόταν) μαγείρεψα, έφτιαξα μια γαμάτη βινεγκρέτ,  μια σαλάτα – μοχίτο, έστρωσα τραπέζι με τα όλα του, έβαλα κρασί (να ‘ναι καλά τα κλιματιστικά) και απήλαυσα ένα εξαιρετικό μεσημεριανό. Με παρέα φυσικά, τι μόνη μου;

Και κατέληξα: Καλές είναι και οι βόλτες και χρειάζονται οπωσδήποτε για να καθαρίζει το μυαλό και να γεμίζουν οι μπαταρίες. Δεν χρειάζεται, όμως απαραίτητα να γυρνάς από δω κι από κει για να κάνεις ζωάρα. Μπορείς να την κάνεις και σπίτι σου με την κατάλληλη παρέα. Ντάξ’ εννοείται ότι το βράδυ θα βγω για το καθιερωμένο ποτό της Κυριακής. Για να ξεκινήσει η νέα βδομάδα καλά βρε αδερφέ!

ΥΓ: ακολουθεί το καινούριο μου κόλλημα:

Ανώριμη κι ανήλικη

2011. Η χρονιά που κλείνω τα 30. Αυτό το 3 μπροστά μου έχει πέσει πολύ βαρύ. Δεν θέλω να το πιστέψω. Χάθηκε να είχα γεννηθεί το βρώμικο ’89; Έστω, το ’91. Κι ας μην έβλεπα live τη Βόσσου με την καούκα να ουρλιάζει «παραπαπαπα παπαπαπαπαπα» και το Μικρούτσικο δίπλα να οργώνει το stage με την κιθάρα μπρος πίσω.

Από την άλλη νιώθω τυχερή. Για πολλούς λόγους. Γιατί στο δημοτικό είχα παγουρίνο γκρι-ροζ και μετά το σχολείο γυρνούσα σπίτι και έβλεπα Κάντυ Κάντυ, Φρουτοπία και Φρου Φρου. Και για όλους τους λόγους που έχουν γραφτεί κατά καιρούς, τύπου «Αφιερωμένο σε όσους γεννήθηκαν στη 10ετία του ‘80».

Τώρα όλοι οι δικοί μου μού λένε «Τι ωραία που ήσουν παλιά! Γιατί έχεις αφήσει τον εαυτό σου; Πότε θα ξαναγίνεις έτσι;» Ποτέ ρε! Ποτέ δεν θα ξαναγίνω έτσι. Και εξωτερικά και εσωτερικά. Ποτέ δεν θα με ξανανοιάξουν τα ίδια πράγματα. Ποτέ πια δεν θα με ξαναπασχολήσει σε ποιο μαγαζί θα πάω να χορέψω το βράδυ, τι κοκκαλάκι να βάλω στα μαλλιά, τι χρώμα σταράκια θα πάρω φέτος, πότε θα τελειώσει επιτέλους η ρημαδοεξεταστική να πάω Χαλκιδική να κάνω τα πρώτα μπάνια πριν κατέβω Πάτρα, γιατί μου είπε έτσι ο τάδε γκόμενος και τι εννοούσε με αυτό, πόσες ώρες να κάτσω σήμερα γυμναστήριο, έκανα αερόμπικ, να μείνω και για πιλάτες; Ωραίες εποχές. 

Τώρα όλα έχουν γίνει μια ευθεία. Όχι ότι μου λείπει κάτι. Το αντίθετο. Έχω τη «δουλείτσα» μου (προς το παρόν), έχω τη σοβαρή μου τη σχέση (προς το παρόν) και έχω και την γκρίνια-πρήξιμο των άλλων (προς το παρόν και προς το μέλλον και για πάντα): άντε τι κάθεσαι, τελείωνε, περνάνε τα χρόνια, έφτασες 30 χρονώ, πότε θα παντρευτείς; Πρέπει να κάνεις παιδί τώρα που είσαι νέα. Κοίτα την Α. Παντρεύτηκε, έχει ήδη παιδί, σπίτι, όλα μια χαρά! Κοίτα τη Β που παντρεύτηκε προχτες με την κοιλιά στο στόμα, άντε τελείωνε, τι σου λείπει, όλα τα ‘χεις! Αν αυτό είναι ωριμότητα και ενηλικίωση τότε ευχαριστώ, δε θα πάρω. Και, κυρίως, δεν με νοιάζει αν θα μείνω στο ράφι. 

Και σταμάτα να προβάλλεις τις ανασφάλειές σου πάνω μου. Φτιάξε τη ζωή σου και παράτα με. Εγώ θέλω να μείνω ανώριμη και ανήλικη. Για πάντα.

Διακοπές τώρα!

Συμπτώματα: κούραση, νεύρα, βαρεμάρα, ανυπομονησία, αδυναμία συγκέντρωσης. Το σώμα καταρρέει, η διάθεση πάει από το κακό στο χειρότερο, το μυαλό κατεβάζει ρολά, το πνεύμα είναι αλλού, η ψυχή δεν μπορεί να περιμένει άλλο. Μην του μιλάτε του παιδιού, αφήστε το στην ησυχία του, μην του τα πρήζετε, τσαντίζεται. Και εκρήγνυται.

Θέλω διακοπές, Τ Ω Ρ Α!

Καλό μήνα και καλό καλοκαίρι σε όλους μας!