Συμπέρασμα

Τώρα που καλοκαιριάζει με έχει πιάσει μια απίστευτη βαρεμάρα. Βαριέμαι να σηκωθώ το πρωί, να σύρω το βασανισμένο μου κορμί μέχρι το γραφείο, βαριέμαι να μαγειρέψω, να πάω σούπερ, να ετοιμαστώ για να βγω το βράδυ, γενικά βαριέμαι.

Και μόνο μια σκέψη έχω στο μυαλό μου: καλοκαίρι στην πατρίδα. Η πατρίδα είναι παραθαλάσσια, με κοντινές παραλίες για όλα τα γούστα: θες άμμο; Έχει. Θες πέτρες, βότσαλα - φυσικό μασάζ στο πατουσάκι; Έχει. Θες ζεστό νερό να μπαίνεις μέσα και να γουστάρεις; Έχει. Θες νερό μπούζι, να τουρτουρίζεις και τα ρεύματα να σε παρασύρουν μέχρι την κάτω Σικελία; Έχει κι απ’ αυτό. Διαλέγεις και παίρνεις και όλα αυτά μέσα σε 10’ – 15’, άντε κανά μισάωρο το πολύ.

Κι από ζωή; Καφετέριες, μπαρ, φαγάδικα, ντισκοτέκ, κλαμπ, μπουζούκια τελειωμένα, μπουζούκια κουλτούρα κυριλέ. Απορώ πού σκατά τα βρίσκουν τα λεφτά και πάνε.

Πέντε χρόνια ζω μόνιμα στην Αθήνα και το μόνο που μου λείπει είναι αυτή η χαλαρουίτα στην πατρίδα το καλοκαίρι. Το πρωί πας για δουλειά – με το πάσο σου, δε σκοτώνεσαι κιόλας (δεν έχουν μόνο οι Θεσ/νικείς το προτέρημα). Το μεσημέρι σχολάς, βρίσκεις την παρέα και φεύγεις κατευθείαν για μπάνιο. Κάθεσαι όλο το απόγευμα, ακούς τέρμα μουσική, χαζολογάς από δω κι από κει με τις διπλανές παρέες. Γυρνάς σπίτι, κοιμάσαι και καμιά ώρα και μετά, φρεσκαδούρα, κατευθείαν έξω. Για την ακρίβεια πιο έξω, το κέντρο είναι έρημο, ποιος τριγυρνάει στην πόλη όταν έχει ανάψει το μπετό και παθαίνεις θερμοπληξία;

Όλο το βράδυ πίνεις, το παίζεις και δήθεν γιατί έτσι είναι όλοι (υπάρχουμε και οι εξαιρέσεις). Και αύριο πάλι τα ίδια. Και μεθαύριο κ.λπ. κ.λπ.  Σαν οι μέρες να διαρκούν περισσότερο από το κανονικό.

Αφού έχω καταλήξει στο εξής συμπέρασμα: κάθε καλοκαίρι θέλω να γίνομαι δημόσιος υπάλληλος εκεί. Να σχολάω κατά τις 3 και μετά ζωάρα!

πηγή φωτό

Υ.Γ.: Η συγκεκριμένη φωτογραφία είναι το απόλυτο βίωμα που είχα από παιδί. Για να αποδείξω σε κάτι φίλους ότι είχα δίκιο που πίστευα μέχρι κάποια ηλικία ότι ο ήλιος δύει μόνο στη θάλασσα!

Υ.Γ.2: Η μαύρη λωρίδα κάτω από τον ήλιο είναι κυματοθραύστης.