Εγώ πάντως απεργώ

Σε καμία περίπτωση δε θέλω να βαρύνω το μπλογκ ούτε έχω σκοπό να εκφράζω πολιτικές και, γενικώς, τέτοιου είδους πεποιθήσεις μέσα από αυτό. Δεν ήταν ποτέ αυτός ο σκοπός μου. Αλλά σήμερα, ρε πούστη μου, μου την έχει δώσει! Μάλλον θα φταίει η μέρα, γενική απεργία σήμερα, με κάτι συζητήσεις τύπου «δεν απεργώ γιατί φοβάμαι ότι θα απολυθώ», θα φταίει που χτες δολοφονήθηκε ένας άνθρωπος για μία γαμωκάμερα, θα φταίει που πέρασε ένας χρόνος από τη Μαρφίν, θα φταίει που το βασικό θέμα συζήτησης είναι πόσο μας ανατρίχιασε ο Λούκας και μας έκανε περήφανους ως Έλληνες. Τρελαίνομαι!

Δυστυχώς, οι άνεργοι είναι χιλιάδες αλλά και όσοι δουλεύουμε, πιστέψτε με, είμαστε εν δυνάμει άνεργοι. Εγώ σήμερα έχω το θράσος (!) και απεργώ. Σα δεν ντρέπομαι. Τι θα σκεφτεί ο εργοδότης μου για μένα; Ξέρω: το παλιοτσουτσέκι τολμάει να σηκώσει κεφάλι, δε φτάνει που έχει μια δουλειά και μπαίνει ο μισθός κάθε μήνα. Αχάριστο πλάσμα!

Ε, ναι ρε, είμαι «αχάριστη» και αντιδρώ απεργώντας για πάρα πολλούς λόγους. Κατ’ αρχάς γιατί τα τελευταία 4μιση χρόνια δουλεύω ως νοικιασμένη στον ίδιο έμμεσο εργοδότη, έχοντας τις ίδιες ή και περισσότερες ευθύνες από άλλους μόνιμους υπαλλήλους, έχοντας τις ίδιες υποχρεώσεις με αυτούς, βγάζοντας τον ίδιο ή και περισσότερο όγκο δουλειάς (για την ποιότητα δε θα το συζητήσω).

Θα μου πει κάποιος, κοπελιά, ήξερες από την αρχή πού έμπλεκες. Ξέρεις κάτι; Δεν ήξερα. Ήξερα από την αρχή ότι ήμουν 25 χρόνων και έψαχνα διακαώς μια δουλειά γιατί μόλις είχα πιάσει σπίτι και έμεινα άνεργη ξαφνικά, ζούσα μόνη μου και τα έξοδα έτρεχαν (πάντα είχα το σύνδρομο «ως πότε θα με ζει ο πατέρας μου;» - μαλακία τελικά – ξέρω ανθρώπους που τους ζει ο πατέρας τους ακόμα και στα 30+ και ζουν τη ζωάρα τους χωρίς καμία τύψη). Ήξερα ότι θα το έκανα προσωρινά μέχρι να βρω κάτι καλύτερο (ναι, όντως, ουδέν μονιμότερο του προσωρινού). Ήξερα ότι ο νόμος έλεγε ότι στους 18 μήνες ο έμμεσος εργοδότης υποχρεούται να σε εντάξει στο μόνιμο προσωπικό του (έχουν περάσει συνολικά 53 μήνες και έχουν καταστρατηγηθεί όλοι οι νόμοι και οι παρανόμοι επίσης).

Μετά τα χρόνια πέρασαν, εγώ, το 25χρονο αδαές τσουτσέκι μεγάλωσα, όπου να ‘ναι τριανταρίζω, άλλαξαν οι ανάγκες μου, έμαθα. Έμαθα ότι δεν μπορώ να έχω καμία επαγγελματική εξέλιξη και ανέλιξη εντός της εταιρίας-έμμεσου εργοδότη, ότι κοστίζω περισσότερο από έναν κανονικό υπάλληλο αλλά πληρώνομαι πολύ λιγότερο (γιατί αυτή η ρημάδα η μεσίτρια η εταιρία παίρνει κάθε μήνα τη διαφορά - λέγε με και κερατιάτικο) και σίγουρα, έμαθα ότι δεν μπορώ να κάνω οικογένεια. (Είμαι σίγουρη ότι πολλοί από εσάς ξέρετε τι θα πει να αισθάνεσαι αναλώσιμος και ότι ανά πάσα στιγμή μπορεί να σας στείλουν από κει που ‘ρθατε).

Θα μου πεις «γιατί κάθεσαι;» Όπως μου είπε και κάποιος εκεί μέσα: «Αν δε σ’ αρέσει πήγαινε σπίτι σου». ΌΧΙ, ρε φίλε, δεν πάω σπίτι μου! Δεν δουλεύω από χόμπυ και σίγουρα πλέον την πονάω τη δουλειά μου. Είναι το 2^ο σπίτι μου. Έχω κάνει φίλους, έχω αντιπαθήσει, με έχουν αντιπαθήσει, έχω πλακωθεί, έχω δουλέψει ομαδικά, έχω βγάλει πέρα δύσκολα projects, έχω φάει κατινιές στη μάπα, έχω ξενυχτήσει. Μερικές φορές πιστεύω πως αισθάνομαι την ίδια συμπάθεια που δείχνει το θύμα απαγωγής προς τον απαγωγέα του!

Για να λέμε όμως και του στραβού το δίκιο, έχω και τα τυχερά μου. Πληρώνομαι το μισθό μου ΚΑΘΕ μήνα και πληρώνεται επίσης και το ΙΚΑ κάθε μήνα (για το ΙΚΑ θα τα πούμε άλλη φορά, έχω να γράφω ιστορίες για μέρες). Επίσης, παίρνω δώρο Χριστουγέννων, Πάσχα, επίδομα αδείας, δικαιούμαι ΚΑΙ το στάνταρ αριθμό ημερών άδειας κάθε χρόνο! Δηλαδή το αυτονόητο. Μήπως όντως είμαι αχάριστη τελικά;

Υ.Γ. Δεν είμαι αριστερή, ούτε ψευτοαριστερή, ούτε δεξιά ούτε τίποτα. Απλώς βαρέθηκα το δούλεμα.