Κέντρο απόκοσμο

Ακόμα ένα Σάββατο. Το πρωί δουλειές, αργά το απόγευμα ύπνος. Ξύπνησα κομμάτια, άνοιξα πισί, χάζεψα. Ήθελα να βγω αλλά και δεν ήθελα. Πφφ, ποιος σηκώνεται τώρα απ’ το κρεβάτι, κάνε μπάνιο, βρες τι να φορέσεις, ντύσου, βάψου, φτιάξε τη διάθεσή σου, κατέβα κάτω, πάρε μετρό, πήγαινε κέντρο. Μεγάλωσα, ξεσυνήθισα, δεν ξέρω.

Κλασικά ξεχάστηκα, μου έφυγε η ώρα, έφτασα 20 λεπτά αργότερα στο ραντεβού. Ευτυχώς υπήρχε κι άλλος που είχε αργήσει περισσότερο! Πήγαμε σε διάφορα μαγαζιά. Ακαδημίας, Μοναστηράκι, Καρύτση. Για το τέλος, Βαρβάκειο για να φάμε το ζεστό μαγειρευτό να σάξει το στομάχι με τόσο ξύδι που μάζεψε.

Κέντρο. Πόσο το αγαπώ! Το πρωί το ζω αναγκαστικά, το βράδυ δεν πολυπατάω τον τελευταίο καιρό. Θυμάμαι πόσο με μάγευε παλιότερα η βόλτα με το αυτοκίνητο, αργά, μετά τις 3 – 4 το πρωί. Σαν να ανακάλυπτα τον κόσμο από την αρχή.

Τώρα… δεν ξέρω πια. Κατάντια, βγαίνεις για μια βόλτα και αν σε βγάλει ο δρόμος σου λίγο παραπέρα από τα κοσμικά σε πιάνει η ψυχή σου. Τα πιο ωραία μαγαζιά της πόλης έκλεισαν, στο Γκάζι δεν είναι να πατήσεις, μου θυμίζει την Πάτρα το καρναβάλι που γίνεται κακός (κυριολεκτικά) χαμός.

Μια παρακμή αλλιώτικη, περίεργη. Μου λείπει η Αθήνα του 2004. Μπορεί να ήταν fake, η πόλη να κουκούλωσε τα προβλήματά της, ίσως πρόχειρα, για να υποδεχτεί όλο τον κόσμο, αλλά θυμάμαι που ήμασταν όλοι τόσο χαρούμενοι, τόσο ήρεμοι. Τώρα το μόνο που βλέπεις είναι μια μιζέρια που σε καταθλίβει. Θέλω πίσω την Αθήνα μου.

Υ.Γ. Και μέρα που είναι πώς μπορώ να την ξεχάσω; Χρόνια πολλά, μανούλα! J