Μπουχτισμένοι όλων των χωρών, ενωθείτε!

Το πρωί κατά τις 8:00 π.μ., μετά από 14 ώρες ύπνου (με μια μικρή διακοπή κατά τις 10 παρά που χτύπησε το κινητό), σηκώθηκα, έφτιαξα καφέ και έσυρα το ταλαιπωρημένο μου σαρκίο στο pc. Αφού διάβασα όσα άντεξα για αγανάκτηση (γιατί εγκέφαλος είναι αυτός, καίγεται κάποια στιγμή), μπήκα fb για να ανακαλύψω ένα σωρό κινήματα που ξεπήδησαν από τη φωτιά της επανάστασης.

Δεν είναι μόνο οι Έλληνες και οι Ισπανοί αγανακτισμένοι! Υπάρχουν κι άλλοι, ολόκληρες ομάδες που δεν αντέχουν πια την καταπίεση! Από πού να αρχίσω; Από τους αγανακτισμένους στη Spectra Fashions; Τέρμα πια οι φτηνές απομιμήσεις των ρούχων Forrester! Είμαστε κι εμείς, οι fashion designers του οίκου, το ίδιο δημιουργικοί άσχετα αν η Σάλλυ Σπέκτρα είναι κακιόσα και κλέβει τα σχέδια του Έρικ Φόρεστερ για σπάσιμο!

Αμ, τα συμπαθέστατα ψαράκια, χταπόδια και λοιπά θαλασσινά στο βυθό του Μπικίνι; Έχουν εξεγερθεί με πρωτοστάτη τον Bob: Όχι, κύριε Καββούρη, δεν τις φάγαμε μαζί της Καββουροπάττυ! Τι μας ζητάς να πληρώσουμε, παλιοτσιγγούναρε; Δεν υποκινούμαστε από κανέναν ούτε από τον Πλαγκτόν. Όλες αυτές οι φήμες είναι μια καλοστημένη προβοκάτσια!

Αγανακτισμένοι στη μονοκατοικία του Αμαρουσίου ήρθε η ώρα να παλέψετε ενάντια στον ιμπεριαλισμό του Κωνσταντίνου Κατακουζηνού που θέλει να διώξει την προλετάρια γκαρσόνα Ελένη Βλαχάκη από την οικία που εξ αδιαιρέτου κληρονόμησαν. Την αλληλεγγύη τους εκφράζουν με πλακάτ, συνθήματα και κάψιμο της Πόρσε του Μάνθου Φουστάνου (κολλητού του Βυζαντινοτέτοιου), η σούπερ σταρ ηθοποιός Πέγκυ -Σκύλες της λύσσας- Καρρά και η υστερική γεροντοκόρη Ματίνα Μανταρινάκη που λόγω περικοπών στα επιδόματα των δημοσίων υπαλλήλων αναγκάζεται να τρώει την προίκα που με τόσο κόπο έφτιαχνε τόσα χρόνια (εις βάρος του Έλληνα φορολογούμενου, μην ξεχνιόμαστε).

Στο πλευρό της φτωχιάς γκαρσόνας τάσσονται οι αγανακτισμένοι στο Ρετιρέ. Η Χαρούλα Πεπονάκη μαζί με το Φοίβο και τα άλλα τα παιδιά διαδηλώνουν στην πυλωτή με τις κολώνες, ενώ η Κατερίνα φωνάζει – αγανακτισμένη πάντα – "Λεφτά, Αμαλία μου, λεφτά!".

Σηκώθηκαν από ντιβάνια, καρέκλες, πολυθρόνες, κατέβηκαν από σκάλες, και ανεμόσκαλες, σήκωσαν ανά χείρας και τους οχτώ (8) τόμους Γιατί και Πώς Ζουν Ανάμεσά μας, πήραν τηλέφωνο στο εικοστρίαδέκα πενήνταδύο δέκαδέκα και συγκεντρώθηκαν έξω από τις πύλες των Νεφελίμ, γυρνώντας την κάμερα σ’ αυτούς οι Αγανακτισμένοι της Τάκλα Μακάν.  Μαζί τους οι Ελ και ο Πολέμαρχος του Φωτός.

Για το τέλος άφησα του Αγανακτισμένους στο Νησί του Lost (γιατί το δικό τους τέλος ήταν επιεικώς gtp) για να σας ενημερώσω ότι σήμερα, στις 20:00 μ. μ. θα βρίσκονται όλοι στην προβλήτα που αράζει το υποβρύχιο των Ντάρμα για να διαδηλώσουν κατά της χωροχρονικής πύλης που εμφανίζει και εξαφανίζει το νησί μαζί με πεθαμένους, απέθαντους και τον Τζακ να φωνάζει “Whaaaaattt???”

Υπάρχουν κι άλλοι, πολλοί περισσότεροι αγανακτισμένοι εκεί έξω και θα χρειαστεί να γράφω για ώρες αλλά θέλω να κατέβω Σύνταγμα. Αδέρφια, είμαστε μαζί σας!

Hermanos indignados, unidos venceremos!

Μαόνι

Άσχετο αλλά τώρα βλέπω το τελευταίο videoclip του Σάκη και μου δημιουργείται έντονα η ανάγκη να τον δω από κοντά. Πρώτη φορά έτσι. Θέλω να τον ρωτήσω τι χρώμα πέρασε το μαλλί γιατί δεν την αντέχω άλλο αυτή την άσπρη τρίχα που έχει βγει φάτσα φόρα μπροστά στη φράντζα. Πρέπει να βρω ένα τρόπο να την ξεφορτωθώ επιτέλους! Και αυτό το μαλλί του Σάκη είναι σε απόχρωση σκούρα του μαονιού και πολύ μ’ αρέσει.

Και τώρα που είπα μαόνι θυμήθηκα ότι παλιά με την τρελάρα τη φιλενάδα μου μαόνια λέγαμε τους ωραίους γκόμενους. Γιατί μια μέρα στην παραλία που είχαμε πιάσει την κουβέντα μου είπε ότι είδε ένα θεό στο δρόμο και ένιωσε σα να της ήρθε το μαόνι στο κεφάλι. Εγώ την κοίταγα.

-    Ποιο μαόνι σου ήρθε στο κεφάλι;

-    Αυτό μωρέ, το μεταλλικό που πέφτει στο κεφάλι των καρτούν! Το μαόνι! Μα πόσο χαζή είσαι επιτέλους!

Αν ήμουν σκίτσο, θα ήμουν το πουλί-πατέρας (χαμηλές πτήσεις) στο τελευταίο καρέ που «κοιτάει την κάμερα». 


Update: Και όπως πολύ σωστά με διόρθωσε η φίλη, το ρήμα που χρησιμοποίησε ήταν το "έφαγα". Έφαγε μαόνι. Πώς μπόρεσα να το ξεχάσω; Εκείνη την εποχή τρώγαμε μαόνι για πλάκα. Μετά "αράξαμε".

Τι ωραίο!

Τρελαίνομαι για electropop...

Ζουν ανάμεσά μας

Σήμερα το απόγευμα και αφού ακυρώθηκε μια υποχρέωση που είχα, είχα πεί(σει) (σ)τον εαυτό μου ότι δεν θα ασχολιόμουν με τίποτ’ άλλο παρά μόνο με το Just dance ΙΙ, MJ The Experience και όλα τα σχετικά (μπας και χάσω κανά κιλό γιατί δε με βλέπω καλά τελευταία), όμως δεν μπορώ, με τρώει από το πρωί να γράψω.

Από την ώρα που μίλησα με την πηγή της έμπνευσής μου και μου πέταξε την καλύτερη – by far – ιδέα που μου έχει πει ποτέ (μέχρι τώρα τουλάχιστον). Real housewives. Όχι αυτές τις γνωστές του ομώνυμου τηλεοπτικού προγράμματος. Όχι. Τις άλλες, αυτές που ζουν ανάμεσά μας.

Υπάρχουν μερικές εκεί έξω που άνετα θα μπορούσαν να βρίσκονται στη θέση της Τζο, της Αννίτας και των άλλων «κοριτσιών». Και τι εννοώ με αυτό;

Επειδή κάπως πρέπει να γεμίσω αυτά τα ρημαδοσαββατοκύριακα και είμαι και μπακούρι [κοινώς δεν έχω που να διοχετεύσω όλη αυτή τη συσσωρευμένη ενέργεια-τι-να-μου-κάνουν-πλέον-τα-μπαράκια-της-Μαβίλη-(είναι και προηγούμενης δεκαετίας, οι γκόμενες – όχι τα μπαράκια)–οι-άντρες-την-πέφτουν-σε-25χρονα-και-κάτω] ε, τι να κάνω κι εγώ;

• Παίρνω τις φίλες μου και πάω Σ/Κ Ρώμη, Μαδρίτη κ.λπ. να πιω τα κρασιά μου στα ιντελεκτουέλ στέκια που συχνάζουν και άνθρωποι που μου αρμόζουν και μπορεί να κάνω κανά καλό κοννέ για καριέρα στο εξωτερικό.
• Πάω για αναρρίχηση (όχι ορειβασία – είναι πιο extreme) σε μια ξεχασμένη πλαγιά του Παρνασσού (από την πίσω μεριά που βλέπει ελαιώνα Αμφίσσης και τζομπάνους - να με παίρνει μάτι ο τζομπάνος καθώς σκαρφαλώνω με το ροζ οχτάτσεπο παντελόνι και να κάνω ότι παρεξηγιέμαι κιόλας, αν είναι δυνατόν ο αγροίκος ο ορεσίβιος!).
• Την άλλη μέρα πάω για κανόε-καγιάκ Βοϊδομάτη, να τουρτουρίζω και να ανεβοκατεβαίνω μέσα κι έξω απ’ το νερό πολύχρωμη, από κόκκινη σε μπλε και μετά στο εκρού του πεθαμένου από το κρύο.
• Βάζω κόκκινο κραγιόν και μαύρο eyeliner και πάω σε πάρτυ χιπστέρικα που θα είναι όλη η νεολαιίστικη αβάντγκαρτν της πόλης, μπας και νιώσω κι εγώ 27 ξανά.
• Το χειμώνα πάω για σκι Ελβετία και Αυστριακές Άλπεις. Τι Bansko και μ@λ@κί3ς; Αυτά είναι για φοιτητούδια των ΙΕΚ.
• Τώρα που καλοκαίριασε πάω με το σκάφος του γκόμενου της συμμαθήτριας της πρώην του αδερφού της κολλητής μου Τζια για να φάω ξιφία στα κάρβουνα και αχινόσουπα.
• Κάνω τουρισμό Κούβα γιατί μου είπανε ότι έχει ωραίους Κουβανούς που παίζουν μουσική και σε αρπάζουν στο δρόμο για να σε χορέψουν και  - πού ξέρεις, μπορεί να έχω και κανά τυχερό.
• Από την άλλη, για να το παίξω και μορφωμένη χτυπάω και ένα Macchu Picchu, αν και το ψιλοφοβάμαι γιατί είναι πολύ ψηλά και θα σκάσει η σιλικόνη.

Και όλα αυτά τι τα κάνω;;; Τα ποστάρω στο Facebook! Το βίντεο με τις ενέσεις κολλαγόνου και λίπους από κώλο λάμα στο φρύδι δεν το δημοσιοποιώ γιατί ήμουν άβαφτη.

Πιθανώς θα θεωρήσετε ότι όλα τα παραπάνω είναι κακίες κι εγώ ζηλεύω. Φυσικά και ζηλεύω! Θέλω κι εγώ στα 36++ να κάνω τέτοια! Ευτυχώς που έχω ακόμα μερικά χρόνια μπροστά μου και που προς το παρόν διοχετεύω τη συσσωρευμένη ενέργεια εκεί που πρέπει.

Αν και καμιά φορά σηκώνω το βλέμμα μου ψηλά στον ουρανό και, αγανακτισμένη, Του φωνάζω: «Θεέ μου, γιατί δε με έκανες κι εμένα real housewife;;;;»

Ευχές και γκρίνια

Σήμερα, το 15αύγουστο και του Αγ. Γεωργίου γιορτάζουν όλοι. Γι’ αυτό θα πω κι εγώ ένα χρόνια πολλά σε όλους και φεύγω για Σ/Κ πατρίδα που έχουμε και γλέντι στο σπίτι και θα γίνει το σώσε.

Ένα πράμα μόνο θέλω να πω: Αγαπητή Κλικ Ρέκορντς, την επόμενη φορά που θα κάνετε πάρτυ γενεθλίων καλό θα ήταν να μην πέσει ανήμερα Κων/νου και Ελένης που – όπως είπα νωρίτερα γιορτάζουν όλοι – και, επίσης, το γκεστ λιστ να μην ισχύει αυστηρά μέχρι τις 22:00 (που όλοι θα είναι στα γιορτάσα).

Είναι κρίμα κι άδικο να έχετε τόσα ονόματα που γουστάρουμε εμείς οι της ηλεκτρονικής και να το χάνουμε τσάμπα. Παλιά το κάνατε στου διαόλου το κέρατο, τώρα που ήρθατε κέντρο μας τα χαλάτε με την ημερομηνία; Τς τς τς... 

 Μετά την πρωινή γκρίνια επανέρχομαι. Χρόνια πολλά σε όλους τους Κων/νους, Κων/νες, Ελένες, στον πατέρα, στην ανηψιά μου, στη φίλη μου την Ντίνα, στην άλλη τη Μαρία (που σήμερα έχει γενέθλια) και σε όλους τους άλλους που είναι πολλοί και θα πρέπει να γράφω μέχρι αύριο και θα χάσω το γλέντι (να ένας καλός λόγος που δεν ήρθε το τέλος του κόσμου, Αμερικλάνε!).

Υπάρχουν κι άλλοι που μπορούν να συνδυάσουν ευχές και γκρίνια σε μία και μόνη ανάρτηση; Να σηκώσουν το χέρι!

Συμπέρασμα

Τώρα που καλοκαιριάζει με έχει πιάσει μια απίστευτη βαρεμάρα. Βαριέμαι να σηκωθώ το πρωί, να σύρω το βασανισμένο μου κορμί μέχρι το γραφείο, βαριέμαι να μαγειρέψω, να πάω σούπερ, να ετοιμαστώ για να βγω το βράδυ, γενικά βαριέμαι.

Και μόνο μια σκέψη έχω στο μυαλό μου: καλοκαίρι στην πατρίδα. Η πατρίδα είναι παραθαλάσσια, με κοντινές παραλίες για όλα τα γούστα: θες άμμο; Έχει. Θες πέτρες, βότσαλα - φυσικό μασάζ στο πατουσάκι; Έχει. Θες ζεστό νερό να μπαίνεις μέσα και να γουστάρεις; Έχει. Θες νερό μπούζι, να τουρτουρίζεις και τα ρεύματα να σε παρασύρουν μέχρι την κάτω Σικελία; Έχει κι απ’ αυτό. Διαλέγεις και παίρνεις και όλα αυτά μέσα σε 10’ – 15’, άντε κανά μισάωρο το πολύ.

Κι από ζωή; Καφετέριες, μπαρ, φαγάδικα, ντισκοτέκ, κλαμπ, μπουζούκια τελειωμένα, μπουζούκια κουλτούρα κυριλέ. Απορώ πού σκατά τα βρίσκουν τα λεφτά και πάνε.

Πέντε χρόνια ζω μόνιμα στην Αθήνα και το μόνο που μου λείπει είναι αυτή η χαλαρουίτα στην πατρίδα το καλοκαίρι. Το πρωί πας για δουλειά – με το πάσο σου, δε σκοτώνεσαι κιόλας (δεν έχουν μόνο οι Θεσ/νικείς το προτέρημα). Το μεσημέρι σχολάς, βρίσκεις την παρέα και φεύγεις κατευθείαν για μπάνιο. Κάθεσαι όλο το απόγευμα, ακούς τέρμα μουσική, χαζολογάς από δω κι από κει με τις διπλανές παρέες. Γυρνάς σπίτι, κοιμάσαι και καμιά ώρα και μετά, φρεσκαδούρα, κατευθείαν έξω. Για την ακρίβεια πιο έξω, το κέντρο είναι έρημο, ποιος τριγυρνάει στην πόλη όταν έχει ανάψει το μπετό και παθαίνεις θερμοπληξία;

Όλο το βράδυ πίνεις, το παίζεις και δήθεν γιατί έτσι είναι όλοι (υπάρχουμε και οι εξαιρέσεις). Και αύριο πάλι τα ίδια. Και μεθαύριο κ.λπ. κ.λπ.  Σαν οι μέρες να διαρκούν περισσότερο από το κανονικό.

Αφού έχω καταλήξει στο εξής συμπέρασμα: κάθε καλοκαίρι θέλω να γίνομαι δημόσιος υπάλληλος εκεί. Να σχολάω κατά τις 3 και μετά ζωάρα!

πηγή φωτό

Υ.Γ.: Η συγκεκριμένη φωτογραφία είναι το απόλυτο βίωμα που είχα από παιδί. Για να αποδείξω σε κάτι φίλους ότι είχα δίκιο που πίστευα μέχρι κάποια ηλικία ότι ο ήλιος δύει μόνο στη θάλασσα!

Υ.Γ.2: Η μαύρη λωρίδα κάτω από τον ήλιο είναι κυματοθραύστης.

Μα πόσες είμαστε επιτέλους;

Έχω μια φίλη, τη Φ.Μ., φίλη αδερφική από παλιά, μεγάλο ψώνιο, που την ανέχομαι και με ανέχεται πολλά χρόνια τώρα. Γνωριστήκαμε στο γυμνάσιο, κάναμε παρέα και στο λύκειο, μετά έφυγα σε άλλη πόλη για σπουδές, χαθήκαμε και ξαναβρεθήκαμε όταν γύρισα προσωρινά στην πόλη μου και ξαναρχίσαμε να κάνουμε παρέα.

Κάποια στιγμή - εκεί που πίναμε αραχτές τον καφέ μας σε κάτι καναπέδες (αυτό γινόταν παλιά, τώρα πού χρόνος) - μου λέει «δε θα το πιστέψεις, χτες γνώρισα μια κοπέλα που είναι ίδια εσύ!». Τι λε ρε, της λέω. Αποκλείεται. Τα γνωστά «όταν με έφτιαξε ο Θεός, πρέπει να είχε προφανώς έμπνεση, μεγάλη έμπνευση, πρέπει να είχε έμπνευση», «μετά από μένα έσπασε το καλούπι» κ.λπ. κ.λπ. Καλά, μου λέει, κάτσε και θα δεις.

Και πράγματι είχε δίκιο. Έπαθα πλάκα. Φυσικά και δεν είχαμε καμία συγγενική σχέση αλλά η ομοιότητα ήταν (και είναι) καταπληκτική. Ούτε με την αδερφή μου δε μοιάζω τόσο. Αυτά πριν καμιά πενταετία.

Προχτές έβλεπα κάτι φωτογραφίες από έναν φωτογραφικό διαγωνισμό στο facebook (απ’ αυτούς που στέλνουν διάφοροι φωτό και κερδίζει αυτή με τα περισσότερα like). Ωραία τοπία, σκηνές από διάφορα μέρη του κόσμου (διότι είμεθα και κοσμοπολίτες, να μην ποστάρουμε τη φωτογραφία της τουαλέτας που πήγαμε στο Νέο Δελχί που είναι και ασπρόμαυρη – άρα καλλιτεχνική – άσχετα αν είναι τόση η μπίχλα που κοιτάς την οθόνη και βρωμάει ο υπολογιστής;). Και πατώντας το βελάκι βαριεστημένα ωπ! Τι είναι αυτό;;; Πατάω το άλλο το βελάκι, γυρίζω πίσω και τι να δω; Ασπρόμαυρη (αμάν!) φωτογραφία – κοντινό προφίλ μιας κοπέλας. Καλέ! Ποιος μου κάνει πλάκα! Αυτή είναι ίδια εγώ! (οκ, στα 23 μου, που/αν ήμουν αδύνατη).

Δε γίνεται! Το ξαναλέω, κάποιος μου κάνει πλάκα! Κάποτε μου είχαν πει για τη θεωρία με τους έξι (6) σωσίες. Ότι και καλά, κάπου στον κόσμο, την ίδια στιγμή υπάρχουν άλλα πέντε άτομα που σου μοιάζουν. Φυσικά τότε δεν το πίστεψα. Τώρα όμως αρχίζω και το πιστεύω και όχι μόνο αυτό αλλά οι άλλοι σωσίες μου μου φανερώνονται σιγά σιγά. Έχω να ανακαλύψω ακόμα τρεις. Μετά θα ενωθούμε όλες μαζί και θα φτιάξουμε αίρεση. Koueenοαίρεση!

Α, καλά τώρα έφαγα κι άλλη φλασιά! Πριν κανά 7-8άρι χρόνια, είχα πάει εκπαιδευτική εκδρομή στη Σερβία. Και υπήρξαν 3 διαφορετικά μεταξύ τους άτομα (που δεν γνωρίζονταν) που μου είπαν ότι μοιάζω με την Αθηνά Ωνάση! Ευτυχώς που δεν της μοιάζω δηλαδή γιατί τότε θα έμπλεκα με προικοθήρες, θα τους ερωτευόμουν και μετά θα έπεφτα στα χάπια. Αλλά εκείνο το νησάκι να απλώνω την κορμάρα μου και να κάνω τρελά πάρτυ δε θα με χάλαγε καθόλου.

Αυτά προς το παρόν. Πάω να συνεχίσω την έρευνα! 

Εγώ πάντως απεργώ

Σε καμία περίπτωση δε θέλω να βαρύνω το μπλογκ ούτε έχω σκοπό να εκφράζω πολιτικές και, γενικώς, τέτοιου είδους πεποιθήσεις μέσα από αυτό. Δεν ήταν ποτέ αυτός ο σκοπός μου. Αλλά σήμερα, ρε πούστη μου, μου την έχει δώσει! Μάλλον θα φταίει η μέρα, γενική απεργία σήμερα, με κάτι συζητήσεις τύπου «δεν απεργώ γιατί φοβάμαι ότι θα απολυθώ», θα φταίει που χτες δολοφονήθηκε ένας άνθρωπος για μία γαμωκάμερα, θα φταίει που πέρασε ένας χρόνος από τη Μαρφίν, θα φταίει που το βασικό θέμα συζήτησης είναι πόσο μας ανατρίχιασε ο Λούκας και μας έκανε περήφανους ως Έλληνες. Τρελαίνομαι!

Δυστυχώς, οι άνεργοι είναι χιλιάδες αλλά και όσοι δουλεύουμε, πιστέψτε με, είμαστε εν δυνάμει άνεργοι. Εγώ σήμερα έχω το θράσος (!) και απεργώ. Σα δεν ντρέπομαι. Τι θα σκεφτεί ο εργοδότης μου για μένα; Ξέρω: το παλιοτσουτσέκι τολμάει να σηκώσει κεφάλι, δε φτάνει που έχει μια δουλειά και μπαίνει ο μισθός κάθε μήνα. Αχάριστο πλάσμα!

Ε, ναι ρε, είμαι «αχάριστη» και αντιδρώ απεργώντας για πάρα πολλούς λόγους. Κατ’ αρχάς γιατί τα τελευταία 4μιση χρόνια δουλεύω ως νοικιασμένη στον ίδιο έμμεσο εργοδότη, έχοντας τις ίδιες ή και περισσότερες ευθύνες από άλλους μόνιμους υπαλλήλους, έχοντας τις ίδιες υποχρεώσεις με αυτούς, βγάζοντας τον ίδιο ή και περισσότερο όγκο δουλειάς (για την ποιότητα δε θα το συζητήσω).

Θα μου πει κάποιος, κοπελιά, ήξερες από την αρχή πού έμπλεκες. Ξέρεις κάτι; Δεν ήξερα. Ήξερα από την αρχή ότι ήμουν 25 χρόνων και έψαχνα διακαώς μια δουλειά γιατί μόλις είχα πιάσει σπίτι και έμεινα άνεργη ξαφνικά, ζούσα μόνη μου και τα έξοδα έτρεχαν (πάντα είχα το σύνδρομο «ως πότε θα με ζει ο πατέρας μου;» - μαλακία τελικά – ξέρω ανθρώπους που τους ζει ο πατέρας τους ακόμα και στα 30+ και ζουν τη ζωάρα τους χωρίς καμία τύψη). Ήξερα ότι θα το έκανα προσωρινά μέχρι να βρω κάτι καλύτερο (ναι, όντως, ουδέν μονιμότερο του προσωρινού). Ήξερα ότι ο νόμος έλεγε ότι στους 18 μήνες ο έμμεσος εργοδότης υποχρεούται να σε εντάξει στο μόνιμο προσωπικό του (έχουν περάσει συνολικά 53 μήνες και έχουν καταστρατηγηθεί όλοι οι νόμοι και οι παρανόμοι επίσης).

Μετά τα χρόνια πέρασαν, εγώ, το 25χρονο αδαές τσουτσέκι μεγάλωσα, όπου να ‘ναι τριανταρίζω, άλλαξαν οι ανάγκες μου, έμαθα. Έμαθα ότι δεν μπορώ να έχω καμία επαγγελματική εξέλιξη και ανέλιξη εντός της εταιρίας-έμμεσου εργοδότη, ότι κοστίζω περισσότερο από έναν κανονικό υπάλληλο αλλά πληρώνομαι πολύ λιγότερο (γιατί αυτή η ρημάδα η μεσίτρια η εταιρία παίρνει κάθε μήνα τη διαφορά - λέγε με και κερατιάτικο) και σίγουρα, έμαθα ότι δεν μπορώ να κάνω οικογένεια. (Είμαι σίγουρη ότι πολλοί από εσάς ξέρετε τι θα πει να αισθάνεσαι αναλώσιμος και ότι ανά πάσα στιγμή μπορεί να σας στείλουν από κει που ‘ρθατε).

Θα μου πεις «γιατί κάθεσαι;» Όπως μου είπε και κάποιος εκεί μέσα: «Αν δε σ’ αρέσει πήγαινε σπίτι σου». ΌΧΙ, ρε φίλε, δεν πάω σπίτι μου! Δεν δουλεύω από χόμπυ και σίγουρα πλέον την πονάω τη δουλειά μου. Είναι το 2^ο σπίτι μου. Έχω κάνει φίλους, έχω αντιπαθήσει, με έχουν αντιπαθήσει, έχω πλακωθεί, έχω δουλέψει ομαδικά, έχω βγάλει πέρα δύσκολα projects, έχω φάει κατινιές στη μάπα, έχω ξενυχτήσει. Μερικές φορές πιστεύω πως αισθάνομαι την ίδια συμπάθεια που δείχνει το θύμα απαγωγής προς τον απαγωγέα του!

Για να λέμε όμως και του στραβού το δίκιο, έχω και τα τυχερά μου. Πληρώνομαι το μισθό μου ΚΑΘΕ μήνα και πληρώνεται επίσης και το ΙΚΑ κάθε μήνα (για το ΙΚΑ θα τα πούμε άλλη φορά, έχω να γράφω ιστορίες για μέρες). Επίσης, παίρνω δώρο Χριστουγέννων, Πάσχα, επίδομα αδείας, δικαιούμαι ΚΑΙ το στάνταρ αριθμό ημερών άδειας κάθε χρόνο! Δηλαδή το αυτονόητο. Μήπως όντως είμαι αχάριστη τελικά;

Υ.Γ. Δεν είμαι αριστερή, ούτε ψευτοαριστερή, ούτε δεξιά ούτε τίποτα. Απλώς βαρέθηκα το δούλεμα.

Κάπως έτσι...

Τρεις λέξεις για τρία χρόνια...

 

Κέντρο απόκοσμο

Ακόμα ένα Σάββατο. Το πρωί δουλειές, αργά το απόγευμα ύπνος. Ξύπνησα κομμάτια, άνοιξα πισί, χάζεψα. Ήθελα να βγω αλλά και δεν ήθελα. Πφφ, ποιος σηκώνεται τώρα απ’ το κρεβάτι, κάνε μπάνιο, βρες τι να φορέσεις, ντύσου, βάψου, φτιάξε τη διάθεσή σου, κατέβα κάτω, πάρε μετρό, πήγαινε κέντρο. Μεγάλωσα, ξεσυνήθισα, δεν ξέρω.

Κλασικά ξεχάστηκα, μου έφυγε η ώρα, έφτασα 20 λεπτά αργότερα στο ραντεβού. Ευτυχώς υπήρχε κι άλλος που είχε αργήσει περισσότερο! Πήγαμε σε διάφορα μαγαζιά. Ακαδημίας, Μοναστηράκι, Καρύτση. Για το τέλος, Βαρβάκειο για να φάμε το ζεστό μαγειρευτό να σάξει το στομάχι με τόσο ξύδι που μάζεψε.

Κέντρο. Πόσο το αγαπώ! Το πρωί το ζω αναγκαστικά, το βράδυ δεν πολυπατάω τον τελευταίο καιρό. Θυμάμαι πόσο με μάγευε παλιότερα η βόλτα με το αυτοκίνητο, αργά, μετά τις 3 – 4 το πρωί. Σαν να ανακάλυπτα τον κόσμο από την αρχή.

Τώρα… δεν ξέρω πια. Κατάντια, βγαίνεις για μια βόλτα και αν σε βγάλει ο δρόμος σου λίγο παραπέρα από τα κοσμικά σε πιάνει η ψυχή σου. Τα πιο ωραία μαγαζιά της πόλης έκλεισαν, στο Γκάζι δεν είναι να πατήσεις, μου θυμίζει την Πάτρα το καρναβάλι που γίνεται κακός (κυριολεκτικά) χαμός.

Μια παρακμή αλλιώτικη, περίεργη. Μου λείπει η Αθήνα του 2004. Μπορεί να ήταν fake, η πόλη να κουκούλωσε τα προβλήματά της, ίσως πρόχειρα, για να υποδεχτεί όλο τον κόσμο, αλλά θυμάμαι που ήμασταν όλοι τόσο χαρούμενοι, τόσο ήρεμοι. Τώρα το μόνο που βλέπεις είναι μια μιζέρια που σε καταθλίβει. Θέλω πίσω την Αθήνα μου.

Υ.Γ. Και μέρα που είναι πώς μπορώ να την ξεχάσω; Χρόνια πολλά, μανούλα! J

Ο Chuck Norris μπορεί να (με) χειροκροτήσει με ένα χέρι

Chuck Norris. Ένα όνομα, μια ιστορία, χιλιάδες facts. Ένα trend που ξεκίνησε περίπου το 2005 και, για κάποιο λόγο, ειδικά τους τελευταίους μήνες, έχει γίνει χαμός.

Mails πηγαινοέρχονται, άνθρωποι συναγωνίζονται (και ανταγωνίζονται πολλές φορές) ποιος θα θυμηθεί περισσότερα ή/και καλύτερα facts απ’ τον άλλον και πάντα υπάρχει και ένας Chuck Norris σε κάθε παρέα! Το τελευταίο είναι το πιο διασκεδαστικό απ’ όλα!

Ποτέ μα ποτέ δεν έχω δει ολόκληρη ταινία του. Μόνο σκηνές κι αυτές στο zapping. Νομίζω ότι πολύ δύσκολα θα μπορέσω να παρακολουθήσω για πολλή ώρα (σε αντίθεση με το Steven Seagal που έχω καταφέρει να δω και μία ολόκληρη ταινία του και μάλιστα σε διακοπές στο νήσι – τώρα που το σκέφτομαι καλύτερα, μερικές φορές είμαι πολύ καμμένη). Παρόλα αυτά, έχω φάει κι εγώ κόλλημα και φτιάχνω και δικά μου! Και γιατί όχι; Αφού ο Chuck Norris έβλεπε «Του κουτιού τα παραμύθια» πριν ακόμα γεννηθεί η Παρασκευούλα.

Και μεταξύ μας... μέχρι κι ο ίδιος γουστάρει!