Διαβάζω εδώ και πολλή ώρα twitter, blogs, fb και όλοι σχολιάζουν το γάμο. Ντρέπομαι και λυπάμαι πραγματικά που δεν παρακολούθησα καθόλου σήμερα. Κάτι η δουλειά μέχρι αργά το απόγευμα, κάτι τα ποτά που ήπιαμε μετά με τα παιδιά, κάτι που γύρισα σπίτι και δεν έχω ανοίξει ακόμα τηλεόραση, δεν ασχολήθηκα.
Δύο μόνο πράγματα θα πω για την εμπειρία μου σχετικά με αυτό. Σήμερα, 29 Απριλίου 2011, 13:22 χτυπάει το κινητό μου.
- Ελά, μανούλα!
- Κόρη μου, και στα δικά σου!
- Άσε μας, ρε μάνα
Συνεχίζουμε, λέμε τα δικά μας. Και μετά πάλι τα ίδια:
- Με πήρε και η Tάδε προηγουμένως και έκλαιγε.
- Γιατί;
- Γιατί μου έλεγε «κρίμα το παιδί, να μην έχει την μανούλα του στο γάμο του να χαρεί κι εκείνη...»
Είπατε τίποτα;
«κρίμα το παιδί, να μην έχει την μανούλα του στο γάμο του να χαρεί κι εκείνη...»
ReplyDeleteΑχχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχα έχω πεθάνει λέμε!
ε, τότε μία σου και μία μου! βλ. "Επαγγελματικός Αμερικλανοπροσανατολισμός". (δύο μέρες έχουν περάσει από τότε που το πρωτοδιάβασα και ακόμα γελάω) :D
ReplyDeleteΩραια και η νυφηκαι τα προικια... ο γαμος καπως ξενερωτος, μη σου πω και ο γαμβρός!
ReplyDeleteΑλλα να μην εχει την μανουλα του στο γαμο του, αχ το παλικαρι σηκωνει μεγαλο σταυρο, χα χα!
din
Ναι, ναι! Να μην είναι εκεί να τον καμαρώσει το λεβέντη με τα κοκκινάκια του!
ReplyDelete