Και καλύτερα

Κάθομαι και συλλογίζομαι μερικές φορές πόσο μεγάλη δύναμη έχουν τα τραγούδια.

Είναι φοβερό, ρε παιδί μου. Νωρίτερα chatαρα με φίλο και μου ‘στειλε ένα τραγούδι της Μποφίλιου. Μπορεί να ήταν και η πρώτη φορά που το άκουσα στη ζωή μου. Απ’ ό,τι κατάλαβα είναι γνωστό, απλώς ακούω άλλη μουσική.

Το άκουσα όλο. Και με είδα μπροστά στα μάτια μου να είμαι κάτω στο πάτωμα, να χτυπιέμαι, ότι και καλά είμαι φρεσκοχωρισμένη, με το μαύρο μολύβι και τη μάσκαρα να έχει περικυκλώσει όλο μου το μάτι και να επεκτείνεται προς σαγόνι, γιατί έχω πλαντάξει στο κλάμα ταυτόχρονα και με ακούει όλη η πολυκατοικία και οι δικιά μου και οι διπλανές. Περιττό να πω ότι το ένα μου χέρι είναι γροθιά που βαράει το πάτωμα και με το άλλο κρατάω την μπουκάλα το ουίσκυ, γερά, να μη μου φύγει. Της καταστροφής.

Άλλες φορές πάλι, μπορεί να ακούσω ένα τραγούδι και ξαφνικά να ερωτευτώ. Α, καλά, το ‘χω πάθει άπειρες φορές. Ειδικά σε περιόδους οξείας μπακουρίασης. Τώρα τι ερωτεύομαι αφού δεν έχω κάποιον στα υπόψη, ένας θεός ξέρει. Μπορεί και το ίδιο το τραγούδι.

Υπάρχουν και τραγούδια που με κάνουν να συμπεριφέρομαι λες και έχω σκουλήκια στον κ..ο. Χορεύω ασταμάτητα. Στο δρόμο, στο σπίτι μου, στο μετρό, στο λεωφορείο, στο μπαρ, στο καφέ, παντού. Αυτός είναι και ο βασικός λόγος που έχω σταματήσει να κουβαλάω πάνω μου mp3. ΚΑΙ hands free. Γιατί και το κινητό την ίδια δουλειά κάνει.

Για να μην πω και για την άλλη κατηγορία, αυτά που σου κολλάνε και τα τραγουδάς όλη μέρα. Αυτή η κατηγορία είναι πολύ άτιμη. Μπορεί να σε κάνει ρεζίλι στο δρόμο, στη δουλειά, στους φίλους σου, στη σχολή. Θα ξεχάσω φάση στο μετρό που μου ξέφυγε «και καλύτερα, τα λέμε αύριο καλύτερα» και έγινα υπέρτατη ρόμπα; Ένα βαγόνι ολόκληρο, όμως;