Δώσε και μένα, μάνα!

Διαβάζω εδώ και πολλή ώρα twitter, blogs, fb και όλοι σχολιάζουν το γάμο. Ντρέπομαι και λυπάμαι πραγματικά που δεν παρακολούθησα καθόλου σήμερα. Κάτι η δουλειά μέχρι αργά το απόγευμα, κάτι τα ποτά που ήπιαμε μετά με τα παιδιά, κάτι που γύρισα σπίτι και δεν έχω ανοίξει ακόμα τηλεόραση, δεν ασχολήθηκα.

Δύο μόνο πράγματα θα πω για την εμπειρία μου σχετικά με αυτό. Σήμερα, 29 Απριλίου 2011, 13:22 χτυπάει το κινητό μου.

-          Ελά, μανούλα!

-          Κόρη μου, και στα δικά σου!

-          Άσε μας, ρε μάνα

Συνεχίζουμε, λέμε τα δικά μας. Και μετά πάλι τα ίδια:

-          Με πήρε και η Tάδε προηγουμένως και έκλαιγε.

-          Γιατί;

-          Γιατί μου έλεγε «κρίμα το παιδί, να μην έχει την μανούλα του στο γάμο του να χαρεί κι εκείνη...»

Είπατε τίποτα;

Πασχαλινό σινεμασκόπ

Ναι, έφυγα κι εγώ το Πάσχα απ΄ την Αθήνα. Μεγ. Πέμπτη απόγευμα. Δεν το ξανακάνω. Αντί για 2μιση ώρες έκανα σχεδόν 5. Κάθε χρόνο τα ίδια λέω. Και κάθε χρόνο φεύγω Μεγ. Πέμπτη.

Ευτυχώς φέτος μου ‘κοψε και πήρα ένα τεράστιο βιβλίο μαζί μου από το οποίο διάβασα 230 σελίδες. Ευτυχώς.

Τι ωραία που είναι στο πατρικό μου! Λίγο πιο έξω από την πόλη αλλά εντός των ορίων της. Εξοχή, τα πουλάκια κελαηδάνε, τα λουλούδια ανθίζουν, πράσινο παντού, η ανηψιά μου που δε βάζει γλώσσα μέσα της, τα τραγούδια της Πάττυ που τα ξέρουμε όλα απ’ έξω και τα χορεύουμε, το καθένα με δική του χορογραφία, Τίγκερμπελ, Θαμπελίνα και τα άλλα τα κορίτσια (τα Ζουζούνια τα έχουμε ξεπεράσει, είμαστε 3μιση πια). 

Εκτός όλων των παραπάνω και καθώς πήγα και αρρώστησα πασχαλιάτικα τι άλλο να κάνω, είδα τηλεόραση. Είδα πολλή τηλεόραση. Έλιωσα. Τόσο που από χτες που επέστρεψα δεν την άναψα ούτε λεπτό.

Ταινίες σινεμασκόπ που παίζονται μόνο κάθε Μεγάλη Βδομάδα, με Jesus of Nazareth all time classic. Τις 10 Εντολές τις έβαλε 6:30 πμ (!) και δεν είδα πουθενά να παίζεται ο Χιτών και το sequel ο Δημήτριος και οι Μονομάχοι, με μπαλαντέρ και στις δύο ταινίες το Δημήτριο – τρελό μωρό – ο οποίος αφού πήρε το χιτώνα ήρθε και φούσκωσε, τουμπάνιασε και έγινε μονομάχος στην αρένα με τα λιοντάρια. Κάποια χρονιά τις είχανε βάλει τη μία καπάκι μετά την άλλη. Πάρτυ κάναμε!

Μεγ. Παρασκευή είδα ξέκωλο Σαλώμη με σουτιέν και πορτοκαλί βράκα με σκίσιμο μέχρι τη λεκάνη να χορεύει belly dance και ο Ηρώδης (κλασικά αηδιαστικός όπως όλοι οι Ηρώδεις) να ιδρώνει και να ξεϊδρώνει και να τη θέλει και να τρελαίνεται.

Τι ωραίες εποχές! Στα παλάτια χλιδή, έτρωγαν και έπιναν, ξάπλωναν από το ένα ανάκλιντρο στο άλλο. Το ένα το είχαν για το δεξί πλευρό και το άλλο για το αριστερό. Άσε δε που υπήρχε και ειδικό μασαζοανάκλιντρο για να χαλαρώνει ο βασιλιάς, η βασίλισσα και τ’ άλλα τα παιδιά. Σκλαβάκια τρίβανε και τρίβανε και να σου τα σταφύλια τα ψηλοκρεμαστά. Αμ, οι άμαξες; Αυτές που έμπαινε το βασιλικό ζεύγος και τους πηγαίναν τέσσερις; Κυριολεκτικά γιατί απ’ ότι φαίνεται, δεν είχαν άλογα στην Παλαιστίνη. Γιατί, τα χορευτικά στα λουκούλεια γεύματα; Χορευτές ντυμένοι σάτυροι με κόκκινα κέρατα, προβιές και ουρές, χορεύτριες με πέπλα και μπιχλιμπίδια για ντρούμπου ντρούμπου.

Υπάρχει και η κατηγορία Μεσαίωνας, λέγε με και Αγγλία – Γαλλία με ίντριγκες και αυλές, παντοδύναμους καλόγερους και κατατρεγμένους χωρικούς. Κόρες και γιοι κόμηδων και άλλων ευγενών που χορεύουν αντικριστά μπάλλο και μιλάνε με προφορά, την ώρα που ο έμπιστος φίλος-φίδι του βασιλιά ρίχνει δηλητήριο στο κρασί του και τον στέλνει από κει που ‘ρθε.

Η μόνη ταινία που δεν έχω δει ποτέ και είναι μεγάλο απωθημένο είναι το Dr. Zhivago. Αλήθεια, γιατί τη δείχνουν μόνο το Πάσχα; Έχει καμία σχέση; Δεν έχει ούτε χιτώνες, ούτε ζηλωτές ισραηλίτες που αγωνίζονται κατά του ρωμαϊκού ζυγού, ούτε θάλασσες που ανοίγουν στα δύο, ούτε λιοντάρια που καταβροχθίζουν χριστιανούς.

Είδα και ένα επεισόδιο καφέ της χαράς και το θυμήθηκα λίγο πιο πριν που έφτιαχνα σούπα για τα λαιμά μου αλλά έβαλα παραπάνω κριθαράκι και τελικά έφταξα στούπα!

(μόνο ΈΝΑ επεισόδιο είδα, αλήθεια!)

:( και :)

Με χαλάει

• το ρολόι που χτυπάει, κυρίως τα Σαββατιοκύριακα που περνάνε σα να ‘ναι 10 λεπτο
• το ρολόι που χτυπάει, κυρίως τις καθημερινές που δεν περνάνε με τίποτα (τουλάχιστον μέχρι τις 17:00)
• που σε λίγους μήνες θα αποχαιρετήσω για πάντα το 2 μπροστά και θα μπω στα πρώτα -άντα
• που γίνεται σύσταση στις γυναίκες να μην κυκλοφορούν μετά τη δύση του ήλιου (πράγμα που με συμφέρει το χειμώνα γιατί μπορώ να το επικαλεστώ για να φεύγω νωρίς απ’ το γραφείο)
• που η αποπάνω δικαιολογία δεν πιάνει το καλοκαίρι
•  που δεν αρκεί ένα mail για να γίνει μια δουλειά, πρέπει να πάρεις και 80 τηλέφωνα από πάνω
• που ενώ είμαι έτοιμη να παραγγείλω το 4^ο ποτό (πράγμα που σημαίνει ότι είμαι στο μεταβατικό στάδιο μπορώ – δεν μπορώ να πάω μέχρι την εξώπορτα του μαγαζιού), πάντα κάποιος λέει «φεύγω» και διαλύεται η παρέα
• που κάποιοι πατάνε like στο facebook σε κακό νέο
• οι άνθρωποι που αλλάζουν γνώμη κάθε πέντε λεπτά
• που τις προάλλες πήγα στα ΕΛΤΑ και η κοπέλα που με εξυπηρέτησε έψαχνε στο πληκτρολόγιο να βρει το enter (πάνω από μία φορά), το οποίο μπορούσε να το πατήσει και από την οθόνη αφής που είχε μπροστά της και έγραφε ENTER με τεράστια γράμματα
• που μετά από τόσα χρόνια είμαι ακόμα νοικιασμένη
• που έχουμε χαθεί με τους παλιούς μου φίλους και ίσως φταίω ΚΑΙ εγώ γι’ αυτό
• που στο σούπερ μάρκετ πάντα το διπλανό ταμείο (από το οποίο έφυγα γιατί το άλλο είχε λιγότερο κόσμο) αδειάζει γρηγορότερα
• όταν πρέπει να αλλάξω μετρό στο Σύνταγμα
• που η Αθήνα δεν έχει θάλασσα (δεν έχει, μην αρχίζετε πάλι για Πειραιά και Άλιμο και δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο)

 

Με φτιάχνει

• που το απόγευμα δε γυρνάω σπίτι αλλά τρυπώνω κατευθείαν στο μπαρ
• που τελευταία έχω κάνει καινούριους καλούς φίλους και γελάμε πάρα πολύ
• που η πηγή της έμπνευσής μου και μούσα μου μου δίνει, άθελά του, θέματα για να γράφω (ευχαριστώ Α.Π.!)
• οι ωραίες μουσικές που με κάνουν να χορεύω
• να ταξιδέυω σε επαρχιακούς δρόμους (σα συνοδηγός εννοείται) και να απολαμβάνω τη θέα
• το καλοκαίρι που αράζω όλη μέρα Αργοναύτη (αλλιώς το λένε το beach bar αλλά, για ανεξήγητο λόγο, μου έχει κολλήσει αυτό το όνομα) που βαράει από νωρίς το πρωί μέχρι να τη δύση (μουσική, ήλιος, αλμύρα)
• που το ανηψούδι μου με λέει χχχεία και λιώνω (ακόμα και όταν κατουριέται πάνω στο κρεβάτι μου)
• που μου έκαναν δώρο μικρόφωνο και επιτέλους μπορώ να παίζω ροκμπαντ με την ησυχία μου (τη δική μου - ρωτήστε τους γείτονες)
• οι γειτονιές που έχουν μετρό
• να βλέπω τη βιβλιοθήκη μου γεμάτη βιβλία
• το google μερικές φορές για τα εικαστικά του (όχι, δε σε γλύφω)
• η δεκαετία του ‘80
• που με το άλλο μου μισό λέμε καφρίλες και γελάμε (μόνο εμείς - κανένας άλλος)
• ο Β.Μ. που πετάει θανατηφόρες ατάκες και κλαίω
• η θάλασσα
• αυτό: Feel what you want  γιατί είναι σέξυ
• κι αυτό: Sweet Disposition (Axwell & Dirty South Remix) γιατί μου φτιάχνει τη διάθεση

Υ.Γ.  Κάτι μου λέει ότι αυτή την ανάρτηση θα την ανανεώνω every once in a while.

 

 

Γιατί έτσι

Και καλύτερα

Κάθομαι και συλλογίζομαι μερικές φορές πόσο μεγάλη δύναμη έχουν τα τραγούδια.

Είναι φοβερό, ρε παιδί μου. Νωρίτερα chatαρα με φίλο και μου ‘στειλε ένα τραγούδι της Μποφίλιου. Μπορεί να ήταν και η πρώτη φορά που το άκουσα στη ζωή μου. Απ’ ό,τι κατάλαβα είναι γνωστό, απλώς ακούω άλλη μουσική.

Το άκουσα όλο. Και με είδα μπροστά στα μάτια μου να είμαι κάτω στο πάτωμα, να χτυπιέμαι, ότι και καλά είμαι φρεσκοχωρισμένη, με το μαύρο μολύβι και τη μάσκαρα να έχει περικυκλώσει όλο μου το μάτι και να επεκτείνεται προς σαγόνι, γιατί έχω πλαντάξει στο κλάμα ταυτόχρονα και με ακούει όλη η πολυκατοικία και οι δικιά μου και οι διπλανές. Περιττό να πω ότι το ένα μου χέρι είναι γροθιά που βαράει το πάτωμα και με το άλλο κρατάω την μπουκάλα το ουίσκυ, γερά, να μη μου φύγει. Της καταστροφής.

Άλλες φορές πάλι, μπορεί να ακούσω ένα τραγούδι και ξαφνικά να ερωτευτώ. Α, καλά, το ‘χω πάθει άπειρες φορές. Ειδικά σε περιόδους οξείας μπακουρίασης. Τώρα τι ερωτεύομαι αφού δεν έχω κάποιον στα υπόψη, ένας θεός ξέρει. Μπορεί και το ίδιο το τραγούδι.

Υπάρχουν και τραγούδια που με κάνουν να συμπεριφέρομαι λες και έχω σκουλήκια στον κ..ο. Χορεύω ασταμάτητα. Στο δρόμο, στο σπίτι μου, στο μετρό, στο λεωφορείο, στο μπαρ, στο καφέ, παντού. Αυτός είναι και ο βασικός λόγος που έχω σταματήσει να κουβαλάω πάνω μου mp3. ΚΑΙ hands free. Γιατί και το κινητό την ίδια δουλειά κάνει.

Για να μην πω και για την άλλη κατηγορία, αυτά που σου κολλάνε και τα τραγουδάς όλη μέρα. Αυτή η κατηγορία είναι πολύ άτιμη. Μπορεί να σε κάνει ρεζίλι στο δρόμο, στη δουλειά, στους φίλους σου, στη σχολή. Θα ξεχάσω φάση στο μετρό που μου ξέφυγε «και καλύτερα, τα λέμε αύριο καλύτερα» και έγινα υπέρτατη ρόμπα; Ένα βαγόνι ολόκληρο, όμως;

Μακαρόνια

Για πρώτη φορά στη ζωή μου στήνω blog. Και τρώω μακαρόνια. Όχι, μακαρόνια έχω ξαναφάει. Πολλάκις. Εννοώ τρώω και στήνω ταυτόχρονα. Και κάθε φορά που τρώω μακαρόνια θυμάμαι τη γνωστή ταινία με το Βέγγο που ψωμολυσσάει και πάει να γυρίσει διαφημιστικό μπας και φάει τίποτα και γεμίσει το στομάχι.

Εκείνη ντε, η κλασική σκηνή με το γελοίο τύπο(υ) μάγειρα και τις δύο άθλιες γκόμενες με τις πράσινες τουαλέτες (chic!). Που τρώει μακαρόνια μέχρι να σκάσει στο τέλος; Αυτή

Έτσι κι εγώ! Όταν τρώω πάντα σκάω και συνεχίζω μέχρι να βγει από τ' αφτιά. Το κάνω και σε άλλα φαγητά αυτό. Στις πατάτες, στις μπριτζόλες, στη σπακανόπιτα της μάνας, σε όλα (όσα τρώω τουλάχιστον γιατί, μη φανταστείς, τα περισσότερα δεν τα τρώω, ειδικά τα υγιεινά). 

Μια ζωή την έχουμε άμα δε σκάσουμε τι να λέει (πάντα υπερβολική). Φαΐ, σεξ, ύπνος, όξω με καλούς φίλους = ΖΩ - ΑΑΑ - ΡΑ (μία λέξη, τρεις συλλαβές - copyright Le.(S)Οik.)

Άλλο ήθελα να πω, άλλο λέω τελικά. Πάμε απ' την αρχή:

Δεν ξέρω αν χρειάζεται να κάνω και καλά "εισαγωγική" (εισαγωγική μέσα σε εισαγωγικά - χαχα - και τα εισαγωγικά λέγονται εισαγωγικά, όχι αυτάκια! *@^%$$) ανάρτηση αλλά και πάλι, ξέρω γω, γιατί όχι. Δοκιμή είναι έτσι κι αλλιώς. Το λοιπόν:

Το blog αυτό δεν έχει συγκεκριμένο concept, δεν είναι θεματικό. Ό,τι μου κατεβαίνει θα κάθομαι και θα το γράφω. Μπορεί και να μην ενδιαφέρει κανέναν, μπορεί να μη το διαβάζει κανείς αλλά γιατί να μην το κάνω; Τζάμπα είναι. Και γλυτώνω και τα λεφτά που θα έδινα στον ψυχαναλυτή. 

Μία φόρα πήγα στη ζωή μου, στα 22 μου (νομίζω). Είχα συμπτώματα κατάθλιψης (νομίζω) και ύστερα από πολλές πιέσεις πήγα. Κάθισα σαν το μ@λ... σε μία πολυθρόνα και τον είχα απέναντι. Στεγνός, με γυαλιά, εντελώς nerd. Άρχισα να του λέω για τα παιδικά μου χρόνια και ούτε καν με κοίταζε. Μόνο σημείωνε και κούναγε το κεφάλι. Στο τέλος μου είπε ότι, λόγω του ότι πήγα συστημένη από γνωστό, αυτή η πρώτη μας συνάντηση είναι δωρεάν. Τι λε ρε φιλαράκο; Μου κάνεις χάρη που κάθομαι και βγάζω τα σώψυχά μου και συ γράφεις και κουνάς το κεφάλι; Τι επάγγελμα είναι αυτό; Σόρρυ, λειτούργημα... Άντε γεια! Και την επόμενη φορά θα μου ζητήσεις κι ένα σκασμό λεφτά; 

Δεν είχα ξανασχοληθεί με το blogging, ούτε καν σαν αναγνώστης. Πριν από κανά 6αρι χρόνια άκουσα για πρώτη φορά τη λέξη blog, βρέθηκα σε ένα κινέζικο με μια παρέα που ήξερα λιγότερους απ’ τους μισούς. Ο τύπος που ανέφερε τη λέξη, έδειξε κατανόηση στην ερώτησή μου «τι σημαίνει bloooooog;;;; Ήταν αρχή ακόμα, βλέπεις.

Λίγο αργότερα, οι ιντελεκτουέλ (μ.χ.*) φιλενάδες μου μου έλεγαν για τα blogs που διαβάζουν ανελλιπώς. «Τι; Δεν διαβάζεις;». Ένιωθα ότι κάτι δεν έκανα σωστά (σ.σ. ποτέ δε λέμε κάνω λάθος – λάθος marketing του εαυτού μας – άλλη μια μαλακία που έμαθα στο μεγάλο σχολείο που λέγεται EBCAG), ότι είμαι κατάπτυστη, άσχετη, τουλάχιστον αμόρφωτη και ακοινώνητη.

Μέχρι που την Πρωτοχρονιά του '11 μου έκαναν δώρο κάτι βιβλία (all time classic & favorite δώρο) κάποιων bloggers. Ε, αυτό ήταν! Άρχισα να διαβάζω μετά μανίας. 

Και να 'μαι. Αυτά γι' αρχή.

Υ.Γ. Δεν είμαι (και τόσο) ψώνιο. Το Koueen είναι λογοπαίγνιο. Τα τρία πρώτα γράμματα του επιθέτου μου. Και een. Μόνη μου το βρήκα. Πόσο έξυπνη είμαι, Θεέ μου! Σ' ευχαριστώ! (γιατί σύμφωνα και με το "μυστικό" πρέπει να show our gratitude) Ότι να 'ναι!

* μη χέσω

Το εν λόγω